مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

«مکتب تفکیک» نام کتابی است از محمدرضا حکیمی، متفکر مسلمان معاصر. مکتب تفکیک (مکتب مشهد و مکتب معارفی خراسان نیز خوانده می شود) مکتبی در علوم مذهبی شیعی است که پیروانش بر تفکیک آموزه های فلسفی از روش های دین شناسی تأکید دارند. این مکتب منتج از آموزه های میرزا مهدی اصفهانی در مشهد شکل گرفت. عنوان مکتب تفکیک نخستین بار توسط محمدرضا حکیمی طی مقاله ای با همین نام در شمارهٔ ۱۲، سال نهم کیهان فرهنگی، در اسفند ۱۳۷۱ معرفی شد و شهرت یافت. پس از آن و در سال ۱۳۷۵ وی کتابی با همین نام منتشر کرد و در آن به تفسیر دیدگاه های این مکتب و معرفی بنیان گذاران آن پرداخت. این مکتب در ابتدای انقلاب ایران در بازداری ترویج رسانه ای بعضی برنامه ها با موضوع عرفان اصطلاحی تاثیر داشت و تا حال نیز مواضع علمی - انتقادی نسبت به شیوه های مصطلح فلسفه و عرفان اسلامی دارد. حکیمی در این کتاب سید موسی زرآبادی، میرزا مهدی اصفهانی و مجتبی قزوینی خراسانی (استاد خود) را به عنوان سه رکن اصلی مکتب تفکیک معرفی کرده است. وی دربارهٔ اصطلاح مکتب تفکیک بیان می کند: «واژه‌ٔ تفکیک را اینجانب از سالها پیش دربارهٔ این مکتب پیشنهاد کردم و به کار بردم و امروز اصطلاح شده و معروف گشته است‌. در اینجا باید از باب توضیح لازم بیفزایم که این مکتب به جز جداسازی سه جریان شناختی از یکدیگر، بُعد دیگری نیز دارد و آن بیان معارف ناب و سرهٔ قرآنی است، بدون هیچ گونه امتزاجی و التقاطی و خلطی و تأویلی - از نوع تأویلهایی که می دانیم - و همین خود جوهر غایی این مکتب است‌.

موضوع علم دینی، که مراد از آن، «علوم انسانی تجربی اسلامی» است، به لحاظ نظری، در حوزه مباحث مربوط به روابط میان علم و دین مطرح است و از نظر کاربردی، از جمله نیازهای ضروری هر جامعه دینی است که خواستار تحقق حاکمیت دین بر امور سیاسی و اجتماعی خود(حکومت دینی) است.«علم دینی، در این تحقیق، عبارت است از: نوعی رشته علمی تجربی(معرفتِ محکوم به حکم تجربه حسی)، درباره طبیعت یا انسان است که از نظر مبانی و مفروضات فلسفی، اهداف، ارزشها، کارکردها و... از سامانه معرفت دینی و معرفتهای فلسفی هماهنگ با دین، تأثیر پذیرفته یا الهام گرفته باشد و هیچ گونه ناسازگاری با آموزه های قطعی و مسلم دینی نداشته باشد».با توجه به این تعریف، امکان نظری(عقلانیت) علم دینی و مطلوبیت آن، از جمله نخستین چالشهای عقلی فراروی مدعیان و مدافعان چنین علمی است. بنابراین سوالات اصلی تحقیق عبارتند از:1-آیا علوم انسانی(تجربی) دینی، امکان دارد؟ (امکان علم دینی، به لحاظ نظری)2-آیا ایجاد علوم انسانی(تجربی) دینی، دارای مطلوبیت است؟ (مطلوبیت علم دینی)و بر همین اساس، فرضیه های اصلی نیز بدین قرار خواهد بود:1-علوم انسانی(تجربی) دینی، از دیدگاه فلسفی و نظری، موجه و قابل دفاع است. (امکان دارد).2- علوم انسانی(تجربی) دینی، دارای مطلوبیت است. ( به ویژه برای مسلمانان).3-علوم تجربی، بر مبانی نظری، از جمله مبانی فلسفی، اتکا دارند و از این لحاظ چنانچه در دینی از ادیان به تعداد کافی گزاره های فلسفی وجود داشته باشد و مبنای نظریه پردازی علمی قرار گیرد، علم به دست آمده را می توان علم دینی نامید.روش این تحقیق، به تبع ماهیت فلسفی بحث، همان روش جاری پذیرفته شده در فلسفه یعنی روش عقلی است(بر اساس منطق صوری سنتی و جدید).نقد علوم تجربی رایج و عدم رضایت از آنها، به خاطر مبتنی بودن بر مبانی و مفروضات فلسفی مادی و غیر الهی و دستاوردهای نامطلوب و بحرانزا، از جمله زمینه های بحث علم دینی است.در این رساله، رویکردهای مختلف مطرح درباره علم دینی(یعنی رویکردهای تهذیبی، استنباطی افراطی و ملایم و دیدگاه سنت گرایان) مورد نقد و بررسی قرار گرفته و در نهایت،نوعی دیدگاه تأسیسی، که از نظر مبانی معرفت شناختی، الگوی مورد نظر و برخی ویژگیها(در تحقیق، 20 ویژگی بیان شده است)، با دیدگاه دیگر مدافعان این رویکرد، متفاوت است، مورد پذیرش قرارگرفته است. در این تحقیق، علم دینی از نظر مکاتب علم شناسی، مورد بررسی قرار گرفته است و از این زاویه، مخالفان علم دینی یعنی تجربه گرایی افراطی، در قالب دو مکتب «پوزیتیویسم منطقی» و «عملگرایی»، مورد نقد قرار گرفته اند و مکاتب روش شناسی مابعد اثباتگرا، به عنوان مکاتبی که منطقاً باید موافق آن باشند، معرفی شده اند. در رساله، همچنین مبانی عقلانیت علم دینی از دیدگاه فلسفه اسلامی نیز مورد تحلیل و بررسی بوده و امکان و عقلانیت آن محرز شده است.این تحقیق با پیشنهاد 13 موضوع مطالعاتی و اقدام لازم در زمینه پیشبرد بحث علم دینی، پایان یافته است.

ارزیابی اصطلاحنامه، ضامن بقا و پویایی آن است. مطابقت اصطلاحنامه با استانداردهای ملی و بین المللی، یکی از شیوه های ارزیابی است. اصطلاحنامه های علوم اسلامی به عنوان تنها اصطلاحنامه های منتشر شده در این زمینه، اهمیت ویژه دارند. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اصطلاحنامه های علوم اسلامی فارسی با استاندارد ایزو 1-25964 است. جامعه پژوهش عبارتند از: اصطلاحنامه های کلام اسلامی، منطق، فلسفه اسلامی، اصول فقه، اخلاق، علوم قرآنی، علوم حدیث. ارزیابی اصطلاحنامه ها از چهار دیدگاه کنترل واژگان، روابط معنایی، نمایش و مدیریت اصطلاحنامه صورت گرفته است. روش پژوهش توصیفی- پیمایشی و از سیاهه وارسی به عنوان ابزار پژوهش استفاده شده است. در نرم افزار اس پی اس اس صفحه ای برای گردآوری و تحلیل داده ها طراحی شد. در بخش کنترل واژگان، از هر اصطلاحنامه 450 اصطلاح انتخاب شد. در هر مولفه چنانچه استاندارد رعایت شده بود، به آن کد یک، درصورت عدم رعایت استاندارد،کد 2 و در صورتی که فاقد مولفه مورد نظر بودند، به آن کد صفر اختصاص داده شد. فراوانی و میزان رعایت استاندارد، مبنایی برای امتیاز دهی به مولفه ها قرار گرفت. در بخش کنترل واژگان، بیشترین میزان رعایت استاندارد به اصطلاحنامه فلسفه (70 %) و بعد از آنبه اصطلاحنامه های اصول فقه و کلام اسلامی (65%) مربوط می شود. اصطلاحنامه های علوم قرآن و اخلاق 5/62% و اصطلاحنامه های منطق و علوم حدیث 55% استاندارد را رعایت کرده اند. اصطلاحنامه های علوم اسلامی از نظر روابط معنایی در وضعیت مطلوب قرار داشتند. تأکید استاندارد بر تشکیل کمیته اصطلاحنامه و برگزاری جلسات منظم، به منظور تصویب اصطلاحات و روابط میان آنها زیر نظر خبرگان هر رشته است که این امر در اصطلاحنامه های علوم اسلامی رعایت شده است. نمایش و مدیریت اصطلاحنامه های علوم اسلامی به ترتیب 68% و 8/81% با استاندارد مطابقت داشتند.

گفتگوی ادیان کوششی است برای یافتن زمینه های عقلانی مشترک میان مذاهب. نوشتار حاضر نیز به بررسی وجوه معرفت شناختی نظرات سنت گرایان، با تاکید بر آراء سید حسین نصر، پیرامون گفتگوی ادیان و مذاهب می پردازد. و از این رهگذر فهمی را که سنت گرایان از نقش دین در گفتگو با پیروان ادیان مختلف دارد مورد بحث قرار می دهد. سنت گرایان، به ویژه نصر، تحت تاثیر برداشت های عرفانی از دین به سوی وحدت در شناخت و رسیدن به ریشه های حقیقی دین دارند. اما رویارویی با تجدد و مدرنیته به عنوانی مشکله ای ناپوشیده سنت گرایان در جهان مدرن را با چالش جدی مواجه ساخته است. روش های اتخاذ شده در این چهارچوب توسط سنت گرایان پیرامون گفتگوی ادیان می تواند به عنوان الگویی کلی برای گفتگوی فرق و مذاهب در جهان اسلام باشد.

«رسائل و مقالات»، اثر جعفر سبحانى در 7 مجلد به زبان عربى مى‌ باشد. موضوع آن، بحث‌ هاى كلامى، فلسفى، تاريخى و فقهى مذهب اماميّه مى‌ باشد. این نوشتار که هفتمین مجلد از یک مجموعه است، ابتدا مباحثی درباره کلام و عقاید مانند تجسیم و تشبیه از منظر ابن‌ تیمیه و نقد مساله بداء، عقلی بودن احکام الهی، اسماء و صفات خداوند، تبرک جستن به آثار اولیای الهی، توسل و پاسخ شبهات مربوط به آن‌ها مطرح شده، سپس مباحثی در زمینه فقه، اصول فقه، حدیث، چگونگی نقد حدیث از لحاظ سند و دلالت و نقد برخی از فتاوای علمای اهل‌ سنّت تبیین گردیده است. در ادامه مقالاتی با موضوع تقریب بین مذاهب اسلامی و شناخت عقاید و مباحث فقهی آن‌ ها و نقاط اشتراک اعتقادی و فقهی فریقین ارائه شده است.

«رسائل و مقالات»، اثر جعفر سبحانى در 7 مجلد به زبان عربى مى‌ باشد. موضوع آن، بحث‌ هاى كلامى، فلسفى، تاريخى و فقهى مذهب اماميّه مى‌ باشد. جلد ششم داراى 4 فصل است. فصل 1: مسائل فلسفى و كلامى از جمله اعاده معدوم، نظريه احوال بهشميّه، تسلسل علل و معاليل بلا نهاية، تجرد نفس، اصطلاح اهل حديث و اهل سنّت و تحولات آن دو، تفصيل ائمه بر انبياء و امام مهدى (ع) و شرايع آسمانى. فصل 2: در مسائل فقهى و اصول فقه. فصل 3: در مسائل تاريخى و اجتماعى. فصل 4: قدردانى استاد از نوشتن كتاب‌ هاى العربية للناشئين، نفقه زوجه و خويشاوندان و كتاب اصولى محمد مهدى احمدى شاهرودى و در پايان مكاتبات حضرت استاد با برخى شخصيت‌ هاى اسلامى از جمله محمد حسين فضل الله، دكتر فاروق جمادة، سيد جعفر مرتضى عاملى.

«رسائل و مقالات»، اثر جعفر سبحانى در 7 مجلد به زبان عربى مى‌ باشد. موضوع آن، بحث‌ هاى كلامى، فلسفى، تاريخى و فقهى مذهب اماميّه مى‌ باشد. جلد پنجم داراى 8 فصل است. فصل 1: تاريخ علم كلام، كيفيت شكل‌ گيرى و تكامل آن و مكاتب مهم كلامى. فصل 2: خبر واحد بين قبول و رد در مسائل دينى. فصل 3: ايمان و كفر بين افراط و تفريط. فصل 4: بدعت و آثار آن. فصل 5: مسائل فقهى و اصولى از جمله احرام، تقيّه و ادله احكام و تقسيمات آن. فصل 6: شرح احوال امام شرف‌ الدين، محقق لاهيجى و شهيد مطهرى. فصل 7: نامه‌ ها و مكاتبات آيت الله سبحانى با شخصيت‌ هاى اسلامى. فصل 8: گفتگوها و نامه‌ هاى آيت الله سبحانى با شيخ صالح درويش حول نهج‌ البلاغه و بعضى مسائل ديگر.

«رسائل و مقالات»، اثر جعفر سبحانى در 7 مجلد به زبان عربى مى‌ باشد. موضوع آن، بحث‌ هاى كلامى، فلسفى، تاريخى و فقهى مذهب اماميّه مى‌ باشد. جلد چهارم 7 فصل و يك خاتمه مى‌ باشد. فصل 1: چهار فرع فقهى. فصل 2: نقش و جايگاه عقل در استنباط حكم شرعى. فصل3: چهارده مساله كلامى. فصل 4: سخنرانى‌ ها در خصوص علم كلام و مسائل جديد، نقش عقل در معارف و عقائد دينى و تشريع، تحول اصول فقه شيعه، فلسفه اسلامى بعد از ابن رشد و فقه اسلامى در گذر زمان. فصل 5: شرح احوال محقق كركى و سيد عبدالعظيم حسنى. فصل 6: دو بحث امام مهدى (ع) و ازدواج موقّت. فصل 6: هفت نامه آيت الله سبحانى به شخصيت‌ هاى اسلامى. خاتمه گفتگو با شيخ صالح درويش در خصوص صحابه.

«رسائل و مقالات»، اثر جعفر سبحانى در 7 مجلد به زبان عربى مى‌ باشد. موضوع آن، بحث‌ هاى كلامى، فلسفى، تاريخى و فقهى مذهب اماميّه مى‌ باشد. جلد سوم 6 فصل دارد. فصل اوّل در اعتقادات و داراى 6 رساله است. رساله 1: در حسن و قبح عقلى و نقش آن دو در عقيده و شريعت رساله 2: مسالۀ جبر و اختيار رساله 3: نظريه كسب معتزله رساله 4: اراده الهى رساله 5: رؤيت خدا رساله 6: اهل بيت (ع) مرجع فكرى و عملى. فصل دوم، پنج مقاله در فروع فقهى است. فصل سوم دو مقاله دارد با عناوين دلائل روشن بر شهادت زهرا (س) و بررسى سند هاى زيارت عاشورا. فصل چهارم مقالاتى در خصوص مراسم حجّ است. فصل پنجم شرح حال شهيد ثانى، متكلم ميرزا يوسف قراچه‌ داغى و ابن قطان. فصل ششم سه مقاله با عناوين افتراء و اكاذيب ابن تيميّه و ابن حوزى بر شيعه، تحريف در كتاب‌ هاى حديثى و تاريخى و گفتگو با شيخ صالح قاضى محاكم قطيف حول كتاب نهج‌البلاغه.

«رسائل و مقالات»، اثر جعفر سبحانى در 7 مجلد به زبان عربى مى‌ باشد. موضوع آن، بحث‌ هاى كلامى، فلسفى، تاريخى و فقهى مذهب اماميّه مى‌ باشد. جلد دوم از دو بخش مقالات كه 14 عدد است و بخش دوم رسائل كه 17 عدد مى‌ باشد، تشكيل شده‌ است. بخش مقالات: مقاله 1: اجتهاد و ضرورت‌ هاى عصر. مقاله 2: جايگاه عقل در شريعت و عقيده. مقاله 3: نقش زمان و مكان در اجتهاد. مقاله 4: جايگاه جهاد اسلامى در قرآن و سنّت. مقاله 5: سيره و شخصيت پيامبر (ص) در قرآن كريم. مقاله 6: حضرت على (ع) در كتاب و سنّت. مقاله 7: آراء سنّت در خصوص حديث لا تجتمع امّتى على ضلالة. مقاله 8: شخصيت و وثاقت ابو بصير. مقاله 9: علاّمه مجلسى (ره) احياء كننده مذهب در قرن 11. مقاله 10: زيارت قبور از نظر اسلام براى زنان. مقاله 11: كتب معجم مصطلحات. مقاله 12: مرد علم و ادب خيابانى تبريزى. مقاله 13: پلوراليسم دينى يا كثرت‌ گرايى. مقاله 14: بررسى كتاب صحيح امام بخارى. بخش دوم:رسائل رساله 1: پاسخ به رئيس روزنامه رأى در خصوص درج مقاله‌ اى در موضوع تقيّه، امامت، عصمت ائمه (ع) و رجعت كه از معتقدات شيعه نيستند. رساله 2: ارسال قصيده‌ اى در مدح نبى اكرم اسلام (ص) به مراسمى ادبى در دمشق. رساله 3: پاسخ به سؤالات فقهى كه در شماره 399 مجله شريعت عربستان مطرح شده بود. رساله 4: پاسخ به نامه جوانان منطقه اجساء در خصوص برپايى مراسم عزاء امام حسين (ع). رساله 5 و 6: پاسخ به درخواست دار الزهراء كويت در خصوص شبيخون فرهنگى غرب براى محو هويت اسلامى و چگونگى مواجهه با آن. رساله 7: نامه به خادم حرمين ملك فهد در خصوص صيانت از آثار اسلامى. رساله 8: نامه به طاهر هاشمى در خصوص شخصيت ابن تيمية. رساله 9: مناقب و فضائل حضرت زهرا (ع) در كتاب جامع صغير جلال الدين عبدالرحمن سيوطى. رساله 10: نامه به سفير عربستان در مورد توزيع كتاب ضد شيعه در مراسم حجّ. رساله 11 و 12 و 13: نامه به دكتر محمد عبده يمانى در مورد حفظ آثار بقيع، دعوت به برپايى كنگره علمى تقريب بين مذاهب اسلامى و ايمان ابوطالب. رساله 14: نامه به وزير امور خارجه عربستان در رابطه برپايى كنگره علمى در خصوص مساله توحيد و شرك و مساله ايمان و كفر. رساله 15: نامه براى شيخ محمود شلتوت در رابطه با حوزه علميه در زمان شاه. رساله 16: نقد به كتاب دكتر ناصر قفارى به نام اصول مذهب الشيعة الامامية. رساله 17: زندگى‌ نامه سيد حميرى.