جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زمان، صرفاً انتزاع حالت ی است که گوئی : همه چیز بهمراه جا و مکان اختصاص یافته به آن، در جریان رودخانه ای ربوده، بلعیده، و ناگزیر درون محفظه ای رانده می‌شود. زمان منحصراً انتزاع این انهدام است. اشیاء، فی حد ذات آنند که زمانمند است، زمانمندبودگی تعیین ابژکتیو شان است. ماده و ابژه های مادی، اگزیستانس های پیشین نیستند که (به نحوی) می‌آیند تا در مکان و زمان ساکن شوند، مکان و زمان شرط های توانمند ساختن ابژه های مادی هستند. داشتن مختصات مکانی و زمانی، لازمۀ ابژۀ مادی بودن است. ضمن آنکه هگل می‌اندیشد مکان و زمان صورت های اشیای طبیعی هستند، او همچنین فکر می‌کند آن ها صورت های ظرفیت های شهودی ما هستند. انتظار می‌رود طبیعت و شهود به یک اندازه صورت های انتزاعی مکان و زمان را سهیم شوند؛ مکان و زمان صورت های متناهی، خود-برون بودگی بی واسطه هستند. ‌ اینهمانی اصیل، که بنیان جوهری عالم را شکل می‌دهد، اینهمانی اندیشه و وجود است، که در آن تفاوتی بین ذهنی و عینی وجود دارد، اما این تفاوت تنها در ذهنmind وجود دارد. اندیشیدن تنها یک فعالیت انسانی سوبژکتیو نیست، بلکه افزون بر آن جوهری ابژکتیو است که منبع نخستین تمامی آنچه زیست می‌کند است.

هدف از این تحقیق، بررسی تطبیقی اثبات وجود خدا از دیدگاه ملاصدرا و عقل‌گرایان (دکارت، هگل، کانت)، می‌باشد. مسئله وجود خدا از بنیادی‌ترین مسائلی است که در زندگی هر انسانی وجود دارد و در سایه اعتقاد به وجود خدا است که اعمال و رفتار انسان صبغه خاصی پیدا می‌کند؛ اگر هم به خدا اعتقاد نداشت باز اعمال و رفتارش رنگ ‌و ‌بویی دیگر می‌گیرد. روش تحقیق، تحلیلی – توصیفی و نحوه تجزیه‌وتحلیل اطلاعات به‌صورت کیفی است. یافته‌ها نشان می‌دهد که دکارت، اثبات خدا را طبق برهان‌های خود، بدیهی می‌داند که در برخی از مباحث مثل واجب‌الوجود و برهان امکان وجود بی‌شباهت با ملاصدرا نیست. فلسفۀ هگل، عمدتاً فلسفه‌ای است؛ مبتنی بر تجربه و وظیفۀ فلسفه شناخت خداست. هگل، برخلاف ملاصدرا که در اثبات خداوند دیدگاه متکلمان اسلامی را دارد؛ تنها از خداوند به خودآگاهی کلی (و معقول)، نام می‌برد و در نهایت با بیان روح‌القدوس، خدای فلسفی را اثبات می‌کند. ملاصدرا برخلاف کانت که سیر برهان‌های اثبات خدا را بر مسیر «براهین وجودی»، «براهین جهان‌شناختی» و در نهایت «براهین کلامی طبیعی»، می‌داند؛ با تمسک به ادله‌ای مثل برهان صدیقین، خود را «معتقدی جزمی» می‌داند که از منظر عقل نظری خداوند را اثبات می‌کند. فرض ضرورت وجود خداوند از منظر کانت، متناسب با عقل عملی و اخلاق است و خدای نظری را غیرقابل اثبات می‌داند. نتیجه تحقیق، نشان می‌دهد که برخی نظریات ملاصدرا با دکارت، قابل تطبیق است؛ ولی کلیات نظرات وی با هگل و کانت، تعارض‌های فراوانی که ناشی از توجه ملاصدرا به عقل نظری و متکلمی است؛ دارد.

چکیده ماشینی : این کتاب با مقایسه مواضع آوروس و هگل در مورد رابطه بین فلسفه و دین، رابطه بین ایمان و عقل را در یک بافت اسلامی قرون وسطایی و یک بافت مسیحی مدرن بررسی می کند. بلو از طریق تحلیل عمیق دیدگاه‌های آوروئس و هگل در مورد زبان و روش فلسفی و دینی، بینش‌های جدیدی را در مورد دیدگاه‌های آن‌ها درباره رابطه دانش فلسفی و معرفت دینی ارائه می‌کند. بلو علاوه بر بحث در مورد شباهت‌ها و تفاوت‌های مواضع آنها، آثار خاصی را بررسی می‌کند که هنوز توسط پژوهش‌های مدرن مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفته‌اند.

با وجود اینکه اندیشه‌ی باختین و هگل در نظر اول ارتباط چندان روشنی با یکدیگر ندارند و به‌خصوص که باختین در اظهارنظرهای صریح خود منتقد هگل و روش دیالکتیکی اوست، اما فرضیه‌ی ما این است که می‌توان بر اساس اصول خود باختین خوانشی بینامتنی از متون باختین داشت و دیالوگیسم او را که در حکم چهارچوب اندیشه‌ی اوست بر اساس دیالکتیک هگل خوانش کرد. در فصل نخست بررسی خود را با موضوع بینامتینت آغاز می‌کنیم. در فصل دوم رساله می‌بینیم که چطور دیالکتیک هگل که خود سنتزی از دیالکتیک کانت و افلاطون است، با کمک اصل سلبیت پیش می‌رود و تا جایی که دو مؤلفه‌ی برای-خود و در-خود یکی نشوند به حرکت خود ادامه می‌دهد. دیالکتیک در نظر هگل حرکتی رو به جلو و تکاملی است و هر مرحله از دیالکتیک، حاوی مراحل پیشین است. دیالوگیسم باختین در بسیاری از جزئیات مشابه دیالکتیک هگل است؛ موضوعی که در فصل سوم به آن خواهیم پرداخت. می‌توان از تلقی باختین درباره‌ی زبان، بیان و کلمه، به‌عنوان سه عنصر مهمی که محمل دیالوگیسم هستند، قرائتی هگلی ارائه داد. اما نباید از نظر دور داشت که دیالوگیسم درست در مقابل دیالکتیک، غایت‌شناسانه نیست، تخاصم و تقابل را برمی‌تابد، درصدد حل آن برنمی‌آید و اساساً پذیرای کثرت است. رمان به‌عنوان بهترین محل ظهور دیالوگیسم باختین، جایگاه ویژه‌ای در اندیشه‌ی او دارد. او از میان رمان‌ها هم آثار داستایفسکی را به‌دلیل شاخصه‌ی همه‌صدایی آن بیش از سایر رمان‌ها دیالوگی می‌داند. در بررسی رمان باختینی، می‌توان با کمک دیالکتیک و همچنین مفاهیم خودآگاهی و بی‌خانمانی، نسبت میان تلقی هگل از رمان را با تلقی باختین از رمان دقیق‌تر بررسی کرد. جایی که می‌یابیم آنچه نظریه‌ی رمان باختینی را از سایر نظریه‌ها متمایز می‌کند، یعنی اصل همه‌صدایی و گفت‌وگویی، ریشه در خودآگاهی قهرمان رمان دارد. نسبت رمان و دیالوگیسم در فصل چهارم بررسی می‌شود. و در نهایت، در فصل پنجم و در ارزیابی نهایی می‌یابیم که دیالوگسیم باختین هرچند وامدار دیالکتیک هگلی است و نسبتی بینامتنی میان آن‌ها وجود دارد، به این معنا که باختین در ترسیم دیالوگیسم خود با هگل گفت‌وگوی بی‌واسطه و باواسطه داشته است، اما این دو تطابق کامل ندارند و هر یک برای برآوردن هدفی متمایز از دیگری به وجود آمده‌اند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی تلاقی بخشش و دین در G.W.F می پردازد. پدیدارشناسی روح هگل. من استدلال می‌کنم که دین و بخشش را می‌توان به‌عنوان اعمال موازی ارتباطی درک کرد که از طریق آن یک جامعه احساس خود را از آنچه ارزش «مطلق» دارد تأیید می‌کند. دین، همانطور که هگل از آن تصور می‌کند، یک عمل ارتباطی است که به «شرایط عضویت» اساسی بیان می‌کند که از طریق آن افراد با توجه به تعلق بنیادی خود به یک جامعه، هم تأیید می‌کنند و هم تأیید می‌شوند. از نظر هگل، تا جایی که بخشش ظرفیت بی‌پایان جامعه را برای تصدیق و گنجاندن ماهیت محدود ناپذیر فردیت و عاملیت انسان فعال می‌کند، به همین ترتیب در عمل بخشش به کار می‌رود. با توجه به این شباهت، فلسفه دین هگل منابع مولد برای نظریه‌پردازی ادیان به‌عنوان «اصطلاحات فرهنگی-اجتماعی بخشش» و به‌طور بسط، برای بازنگری در ماهیت گفت‌وگوی بین‌ادیانی در حوزه عمومی ارائه می‌کند. همانطور که هیچ عمل بخششی نمی تواند به طور کامل یا نهایی پتانسیل ذاتاً متجاوزانه کنش انسانی را برطرف کند، بیان دینی نیز به دلیل شیوه های لزوماً معین و خاصی که زبان اصطلاحی دین بیان می کند، در معرض نقد و دگرگونی مداوم است. مطلق.» من استدلال می‌کنم که این ماهیت «کاملاً اصطلاحی» گفتمان دینی، نقطه شروع امیدوارکننده‌ای برای پرداختن به چالش سیاسی پیرامون تفاوت‌های مذهبی است. اصطلاحات مذهبی خاص در تلاقی خود با هنجار بخشش، نه تنها در معرض تقاضای بخشش «دیگران» دینی خود هستند، بلکه (و به همین دلیل) منابع خودانتقادی برای ترویج آرمان‌های دموکراتیک را نیز در خود دارند

ترجمه ماشینی: جورج ویلهلم فردریش هگل شاگردی پرشور و همچنین مخالفت پرشور را برانگیخت. او مورد ستایش افرادی مانند کارل مارکس و جان دیویی قرار گرفت اما توسط کارل پوپر و برتراند راسل مورد تحقیر قرار گرفت. برخی او را به طرفداری از یک دولت استبدادی متهم کرده اند و از سوی برخی دیگر به تحریک انحلال دولت متهم شده است. درک بسیار دشوار است، اما بینش دقیق هگل همچنان میراث او را امروز ادامه می دهد. ویرایش دوم فرهنگ تاریخی فلسفه هگل تمام جنبه های اندیشه هگل را پوشش می دهد. این کتاب درباره دانش‌آموزان و همکارانش و همچنین شخصیت‌های کلیدی که یا اندیشه او را پذیرفته‌اند (و اقتباس کرده‌اند) و یا تلاش کرده‌اند آن را برای نسل‌های بعدی توضیح دهند، بحث می‌کند. این کار از طریق یک گاهشماری، یک مقاله مقدماتی، یک واژه نامه از اصطلاحات آلمانی، یک کتابشناسی و بیش از 500 مدخل فرهنگ لغت با ارجاع متقابل انجام می شود.

ترجمه ماشینی: علاقه من به هگل، که زیاد نیست، بیشتر به مارکس است. هگل مورد علاقه نیست، اما برای درک کارل ممکن است لازم باشد که گئورگ را درک کنیم. من با هگل و مارکس بزرگ شدم. پدر من یک جناح چپ افراطی بود که با شکست کمونیسم و ​​زندگی بی پایان کلیسا در هم شکست. اگر مادرم آن را حرام نمی کرد اولین کلمه ام این بود که «دین افیون مردم است». قابل درک است که شما هیچ علاقه ای به خانواده من ندارید - در واقع بسیار کسل کننده است - بنابراین به مطالعه ما برای این روز ادامه دهید. این کتاب در کجای مطالعه فلسفه یا تاریخ قرار می گیرد. ما نمی‌توانیم تمام جنبه‌های اندیشه هگل را در اینجا پوشش دهیم، من نمی‌توانم، پس بیایید دین را انتخاب کنیم. "دین ارتدکس... رساننده ای برای هدف بازگرداندن انسان به حالت هماهنگی است، زیرا باعث می شود که انسان قوای فکری خود را تابع یک مرجع بیرونی کند (صفحه 9). هگل به گفته نویسنده ما از پیروان دین لوتری بود. او به عنوان یک انسان گرا در دین اشتباه گرفته شده است، اما برای یک مرد قطعا پیچیده بسیار ساده است. کسی که فکر می کند را نمی توان در قالب آسانی جا داد. هگل فرقی نمی کند. ما به عنوان انسان دوست داریم قهرمانان و شرورانمان همه از یک چیز باشند، این زندگی را بسیار ساده تر می کند، همانطور که ضرب المثل "جهل سعادت است" و تفکر جهنم است. اگر فردی متفکر هستید به جهنم خوش آمدید.