جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تعریف متفاوتِ عقل‌گرایان و تجربه‌گرایان از انسان رویکردهای متفاوتی به انسان را در پی دارد. هگل با نگاه دیالکتیکی خود با کنار هم نشاندن کل و جزء در بستری کانتی– اسپینوزایی تعریفی از انسان به‌عنوان سوژة مدرِک ارائه می‌دهد که در عین اینکه به کلیت او توجه می‌دهد، اهمیت جزئیت و فردیت او را هم نشان می‌دهد. از طرفی ملاصدرا نیز برای بدن در ادراک، سهم قابل‌توجهی قائل است؛ زیرا نفس همة افعال خود را با واسطة بدن انجام می‌دهد و تحقق هیچ فعلیتی بدون استفاده از بدن امکان ندارد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر بدنمندی مدرِک بر اصل صیانت ذات از منظر ملاصدرا و هگل است. همان‌گونه که بدنمندی مدرِک در نگاه هگل منجر به توجه به صیانت ذات می‌گردد، پذیرفتن محور نفس- بدن به‌عنوان مدرِک در نظر ملاصدرا نیز منجر به توجه به صیانت ذات می‌شود، البته با تفاوت‌هایی که آن‌هم به نوبة خود علاوه بر آثار فردی و اجتماعی در اهمیت حیات بدنی و سعادت جمعی، تغییر در نگرش به علوم انسانی را در پی دارد.

ترجمه ماشینی : در سال 1831، در همان روزی که هگل سرانجام خود را متعهد به ارائه یک نسخه اصلاح شده از پدیدارشناسی روح کرد، قراردادی را امضا کرد تا کتابی را بنویسد که احتمالاً گمان می‌کرد آخرین کتاب او خواهد بود، با عنوان Über das Dasein Gottes. متأسفانه، هگل تنها چند روز بعد درگذشت و ما را با یک نسخه خطی ناقص از یک سلسله سخنرانی در مورد موضوع براهین مربوط به سال 1929، به اضافه اظهارات او در مورد این موضوع (هر چند غیر اساسی) که در بقیه آثارش پراکنده شده بود، باقی گذاشت. سخنرانی ها هدف پایان نامه حاضر ارائه گزارشی بازسازی کننده از برداشت هگل از براهین و ارتباط آنها با سیستم او به عنوان یک کل است. تاکنون، اکثر متون مربوط به این موضوع، روایت هگل را صرفاً با تمرکز بر اثبات هستی‌شناختی و درک ایرادات هگل به نقد کانت از این برهان، تحریف کرده‌اند، به‌عنوان نشان‌دهنده تأیید خود او از برخی تنوع‌های استدلال هستی‌شناختی به معنای سنتی آن (یعنی: به عنوان دلیلی بر وجود یا وجود خدا). اکنون، از یک سو، برخورد هگل با براهین به این شیوه، عملاً دیدگاه هگل را به منزله نوعی بازگشت به موضع متافیزیک جزمی ماقبل کانتی است. از سوی دیگر، تا آنجا که پژوهش هگل معاصر به دنبال درک هگل به عنوان یک فیلسوف پساکانتی (و نه به عنوان یک متافیزیک دگماتیک پیشانتقادی) بوده است، برخورد هگل با براهین عمدتاً به عنوان موضوعی که کانت قبلاً مطرح کرده بود نادیده گرفته شده است. برای استراحت هر دو رویکرد بر خلاف نامه هگل هستند: رویکردی که او را به عنوان بازگشت به عقل گرایی پیشینی جزمی معرفی می کند. دیگری مرکزیت براهینی را که هگل به وضوح به آن‌ها متعهد بود، مطابق با انتقادات کانت، نادیده می‌گیرد. در مقابل هر دوی این رویکردها، من تلاش می‌کنم نشان دهم که و چگونه برهان‌ها در سیستم هگل مرکزی هستند و در عین حال دقیقاً در و از طریق برخورد و تخصیص او نه فقط از براهین هستی‌شناختی، بلکه همچنین برهان کیهانی و غایت‌شناختی، هگل. یک فیلسوف کاملاً پساکانتی است. این شامل ارائه شرح مفصلی از همبستگی بین براهین کیهانی، غایت‌شناختی و هستی‌شناختی و (الف) منطق هگل، (ب) فلسفه دین هگل، و (ج) سیستم هگل به عنوان یک کل به عنوان قیاس‌های منطق، طبیعت و روح است. . هدف از ارائه این گزارش نشان دادن این است که و چگونه سیستم هگل به عنوان یک کل، نه تنها از اتهام وارد شدن به متافیزیک جزمی ماقبل کانتی فرار می کند، بلکه نشان می دهد که به عنوان یک پروژه کاملاً پساکانتی، پروژه خود فلسفه را تکمیل می کند. همانطور که به طور سنتی تصور شده است.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که ادعای هگل مبنی بر اینکه آمدن مسیح محور مرکزی تاریخ است، مستلزم نقطه گذاری دوگانه تاریخ توسط واقعه مسیح است. همانطور که بندتو کروچه تشخیص داد، مسیحیت برای هگل تاریخ «جدید» را آغاز می کند که او آن را «تاریخ حقیقت» نامید. من استدلال می‌کنم که پیش از این تاریخ حقیقت، در سوی دیگر واقعه مسیح، یک «تاریخ سقوط» پنهان است. من این «تاریخ سقوط» را با روایت تکاملی هگل از تاریخ دینی می شناسم که حرکت از دین طبیعی تا ظهور مسیحیت را ترسیم می کند. بر این اساس، «تاریخ سقوط» تاریخ ظهور وحی از بی‌واسطگی حیات طبیعی است. از نظر هگل، این زندگی از نظر تاریخی «لاپساری» است، که با شکسته شدن زویک تاریخ به گناه و بردگی پدیدار شده است. دین یهودی (و بعداً مسیحی) این فاجعه تاریخی را به عنوان «سقوط» آدم، که هگل از نظر گونه شناختی او را مسیح می خواند، نشان می دهد. بنابراین رویداد مسیح هم هدف و هم نقطه شروع تاریخ است. این هدف «تاریخ سقوط» و نقطه آغاز «تاریخ حقیقت» است که «نخستین انسان» آن مسیح، آدم دوم است. با این حال، در حالی که این «تاریخ حقیقت» با مسیحیت به‌عنوان «مکاشفه» منطبق است، «تاریخ سقوط» از «آگاهی طبیعی» صرفاً دین طبیعی «پنهان» است، همانطور که گناه، برای الهیات مسیحی، تنها در زیر شناخته شده است. رحمت. بنابراین، پیدایش روایت سقوط پیدایش توسط هگل به امکان درک تاریخ مرتبط است، زیرا برای امکان درک خود انسان (به عنوان غیرآزاد و بنابراین، هنوز Geist) ضروری است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی کار گای دوبور، نویسنده «جامعه نمایش» و نظریه پرداز برجسته انترناسیونال موقعیت گرا می پردازد و استدلال می کند که چگونه نمایش مقوله ای است که به طور سیستماتیک هم از نقد مارکس از اقتصاد سیاسی و هم از پویایی نظریات هگل ناشی می شود. فلسفه جامعه نمایش شامل شکل خاصی از سلطه است که از طریق خودمختاری اقتصاد کالایی در درون شیوه تولید سرمایه داری توسعه یافته است که در آن فعالیت های انسانی توسط اشکال عینی ظاهر ساختار می یابد. با این حال، تز اصلی این است که دوبور صرفاً در درون فلسفه هگل زبان لازم برای صحبت با مشکلات جامعه سرمایه داری را نیافته است، بلکه منطق نظری هگل به عنوان یک واقعیت موجود عقلانیت، نیروی فعال در جهان، که انسجام ساختاری می بخشد، ظهور می کند. به سازماندهی ظواهر در جامعه. در یک کلام، سطح تفکر مفهومی که در فلسفه نظری هگل یافت می‌شود، استدلال می‌شود که واقعیت جامعه نمایش را تشکیل می‌دهد. در هسته خود، نظریه دوبور در مورد عینک، منطق قیاس پذیری است، هویتی و درونی تفاوت که از لحاظ تاریخی بر اساس اصل مبادله کالا بنا شده است که بدون از بین بردن تمایزات کیفی در رابطه هم ارزی، بازتولید می شود. به همین دلیل، استدلال می‌شود که این منظره ساختار اجتماعی وحدت در جدایی است که بر اساس عناصر «پدیدارشناسی روح» و «علم منطق» هگل الگوبرداری شده است، که به دوگانگی‌ها و ضدیت‌های ظاهری هویت نظری می‌دهد. این ماهیت گمانه زنی نمایش است. این پایان‌نامه دوبور را از گفتمان‌هایی که معمولاً در آن قرار دارد، مانند مطالعات رسانه‌ای و تاریخ هنر آوانگارد دور می‌کند و در عوض آثار او را در دودمان ایده‌آلیسم آلمانی، هگلیسم چپ، مارکسیسم هگل، هگلیسم مارکسیستی و مکتب انتقادی فرانکفورت بررسی می‌کند. تئوری. ردیابی تشخیص دوبور از این اصل و نسب، شایستگی نظریه پردازی سرمایه داری را از نظر شیوه ظاهر شدن با تأکید بر دشواری دیدن جهان «نه آنگونه که واقعاً هست» آشکار می کند.

ترجمه ماشینی : این اثر به فلسفه چکسلواکی در دوره دهه 1960 می پردازد. در عین حال، او خود را به توصیف تاریخی آن محدود نمی کند، بلکه سعی می کند به زبان چکسلواکی نفوذ کند. تفکر از درون و تفکر از طریق مقوله های مهم آن. بر مقوله کار به عنوان یک مقوله مرکزی مارکسیستی تمرکز می کند و چگونگی جمهوری چک را در جهات مختلف بررسی می کند فلسفه مورد بحث این باعث می شود که این جهت ها از نظر تنوع و یکسانی برجسته شوند. به‌ویژه، این کار سپس به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه این مقوله توسط جریان به اصطلاح هگلی یا فیلسوفان عمل مورد بحث قرار گرفته است، که این موضوع را در ارتباط با فلسفه کلاسیک آلمانی درک کرده‌اند. آنها بر کار به عنوان شکلی از ابژه آفرینی واقعیت تأکید داشتند، بر نگرش زندگی معتبر که با وحدت تئوری و عمل مشخص می شود، تأکید کردند بر بعد فلسفی مارکسیسم و ​​به درک اصیل (تاریخی) آن متوسل شدند. تضمين وحدت نظريه و عمل و امكان تفسير معتبر از واقعيت توسط فيلسوفان عمل به عنوان پيش نياز توسعه معقول تاريخ مطرح شد كه از جمله آنها را از ساير جريانات ماركسيستي متمايز مي كرد. متن به سه بخش تقسیم شده است. اولی به تقریب زمینه تاریخی و شرایط خلقت فلسفی در چکسلواکی می پردازد. دوم، موتیف کار نمایندگان «جریان هگلی» (فلسفه عمل) را مضمون می کند و به تفسیر این موتیف از آثار آنها اختصاص دارد.