جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب تزهای پایانی هنر هگل، نیچه و دانتو را بررسی می کند. ادعای پایان هنر اغلب با پایان استاندارد خاصی از سلیقه یا مهارت همراه است. با این حال، در یک سطح عمیق تر، به دگرگونی در نحوه درک فلسفی ما از رابطه خود با "جهان" مربوط می شود. هگل، نیچه و دانتو هر کدام از نظر فلسفی برای غلبه بر دوگانه انگاری دکارتی تلاش می کنند و خطوط سنتی بین ذهن و ماده را دوباره ترسیم می کنند. هگل غلبه بر ماده را در ایده آل می بیند، نیچه دو جهان را در یک سطح می کند و دانتو جهان را به ماده بازنمایی و غیر بازنمایی تقسیم می کند. این تلاش‌ها برای غلبه بر دوگانگی، مفاهیمی از خود را ضروری می‌سازد که به‌طور چشمگیری با گزارش‌های سنتی متفاوت است. مرزهای دوباره ترسیم شده نشان می دهد که هنر و فلسفه جنبه های اساسی اما متفاوت وجود انسان را درک می کنند. با این حال، هیچ یک از این دو دیدگاه به طور کامل دوگانگی را درک نمی کنند. ظهور پایان هنر زمانی رخ می‌دهد که به یک جنبه اولویت داده شود: برای هگل و دانتو، این عینک ذات‌گرایانه فلسفه است، و در مورد نیچه، قدرت دگرگون‌کننده خلاقیت هنری. بنابراین، این کتاب بیان می‌کند که اگر نظریه‌ای درباره هنر، عملکرد درونی آفرینش هنری را به همه اشکال تاریخی هنر پیوند دهد، از ادعای پایان هنر اجتناب می‌شود.

ترجمه ماشینی : آیا هگل و نیچه متضاد فلسفی هستند؟ آیا فیلسوفان قاره‌ای قرن بیستم را می‌توان به عنوان هگل یا نیچه دسته‌بندی کرد؟ در این کتاب الیوت وکیل، هگل و نیچه را در گفتگو با یکدیگر قرار می دهد و رابطه آنها را به گونه ای ارزیابی می کند که پیچیدگی آن را تأیید می کند. حقوقدان ادعای هگل و نیچه مبنی بر پیوند فلسفه و فرهنگ را بررسی می کند و معانی مختلف "فرهنگ" را در آثار آنها توضیح می دهد - به ویژه، تقابلی که هر دو متفکر بین فرهنگ کهن و مدرن ایجاد می کنند. او مواضع آنها را در مورد شکست فرهنگ مدرن و در مورد نیاز به توسعه مفاهیم عامل راضی ارزیابی می کند. این سهم اصلی حقوقدان است که بر حساسیت روانشناختی که پروژه هر دو فیلسوف را آگاه می کند، تمرکز کند. او با سبکی به طرز تحسین‌آمیزی روشن می‌نویسد و میراث مداوم اندیشه‌های هگل و نیچه را در آدورنو، هابرماس، هونت، جسیکا بنجامین، هایدگر، دریدا، لاکان و باتلر دنبال می‌کند.

ترجمه ماشینی : پل میکلوویتز از طریق مطالعه دقیق و تأملات تفسیری، دیالکتیک های کلیدی در پدیدارشناسی روح هگل را بررسی می کند تا با خنثی شدن نظام کلیت هگلی که توسط نیچه افتتاح شد، کنار بیاید. میکلوویتز در تفسیر خود از پدیدارشناسی نشان می‌دهد که چگونه هگل به طرز ماهرانه‌ای ساختارهای روایی را دستکاری می‌کند، حتی در حالی که آنها را انکار می‌کند. میکلوویتز با ردیابی پیامدهای خودتضعیف نهفته در استراتژی بازسازی پدیدارشناختی گذشته‌نگر هگل تا رسیدن به خودآگاهی آن‌ها در شخصیت مرکزی نیچه از زرتشت، استدلال می‌کند که هگل میراثی مشکل‌ساز برای فیلسوفان باقی می‌گذارد و ادعا می‌کند که به «خردهای جامع دست یافته است». دانستن مطلق، و این که نیچه با تضعیف اقتدار فیلسوف پاسخ می دهد.بنابراین پرسش های متافیزیکی در روایاتی که خودآگاهانه با کنایه به میانجی گری می شوند، مجدداً فرموله می شوند و حل می شوند: آنها تبدیل به «فرامدها، الزامات فلسفی می شوند که صریحاً خلقت خود را تصدیق می کنند و جهانی بودن آنها را زیر سؤال می برند. . در بررسی دیدگاه پساآخرالزمانی و ضد هگلی نیچه، میکلوویتز بر این گونه گفت زرتشت تمرکز می کند و تفسیر جدیدی از «بازگشت ابدی» در پرتو خصلت مشکل ساز تکرار ذاتی ساختار روایی اشراق متافیزیکی ارائه می دهد: پروژه هگلی غیرمشابه نیچه، «بازگشت ابدی» مابعدالطبیعه، پیشنهاد می کند که فلسفه را نه به عنوان منبعی منحصر به فرد واقعی از آموزه، بلکه به عنوان آزمایشی نمونه در فراداستان خدمت کند. در نهایت، میکلوویتز همچنین به طور مختصر برخی از تأثیرات «پست مدرن» این تاریخ فکری و پیامدهای آن را برای گفتمان نظری فلسفه بررسی می‌کند - که پایان آن (به معنای تلو) در هگل به پایان رسید. حس مرگ یا نابودی) که نیچه اعلام کرد.

ترجمه ماشینی : این پژوهش به بررسی مضمون آزادی در فلسفه هگل و نیچه می پردازد. نخست، ویل دادلی، فلسفه حق هگل را در یک گزارش نظام مند بزرگتر قرار می دهد و منطق را برای تفسیر آن به کار می گیرد. او نشان می دهد که آزادی نه تنها مستلزم ایجاد نهادهای اجتماعی و سیاسی معین، بلکه شامل تمرین خود فلسفه نیز می شود. سپس، او آشکار می‌کند که چگونه بحث‌های نیچه درباره انحطاط، اشراف و تراژدی به تحلیلی از آزادی منجر می‌شود که انتخاب ناهمسان و خودمختاری کانتی را نقد می‌کند و در نهایت مفهومی مثبت از رهایی را مطرح می‌کند.

این جلد پرسش‌های پژوهشی جدید و بینش‌های بدیع را در رابطه با گفتگوی فلسفی بین فلسفه هگل، میراث او و پدیدارشناسی معاصر، از جمله، هوسرل، هایدگر، مرلوپونتی و ریکور بیان می‌کند. این مجموعه به بحث در مورد مسائل روش شناختی مربوط به ارتباط فلسفه هگل با پدیدارشناسی معاصر می پردازد و به موضوعات اصلی پیرامون مفاهیم کلیدی تاریخ، هستی، علم، ذهنیت و دیالکتیک می پردازد. این جلد شکافی را در تاریخ‌نگاری پر می‌کند و دانش تأثیر فلسفه هگل را بر فلسفه معاصر گسترش می‌دهد و پرسش‌های جدیدی را در مورد دگرگونی فلسفه استعلایی در فلسفه پساکانتی مطرح می‌کند. مشارکت‌های جمع‌آوری‌شده در این جلد، نور جدیدی را بر مسائل مربوط به مسئله روش علمی در فلسفه، در مورد فلسفه تاریخ و همچنین در بعد سوبژکتیویته می‌تاباند. این کتاب با ارائه بینش‌های انتقادی درباره فلسفه هگل و پدیدارشناسی معاصر، دیدگاه‌های پژوهشی جدیدی را می‌گشاید که به فیلسوفان و محققان سنت‌های مختلف، به‌ویژه فلسفه کلاسیک آلمانی، پدیدارشناسی و تاریخ فلسفه غرب توصیه می‌شود.

مسلماً هگل دشوارترین فیلسوف است. مفسران برای یافتن راهی برای ورود به اندیشه او معمولاً به گونه‌ای به او نزدیک می‌شوند که گویی در حال توسعه مضامین کانتی و فیشتی است. این کتاب به شیوه ای نظام مند نشان می دهد که نگاه به ایده آلیسم هگل در ارتباط با سنت متافیزیکی و معرفت شناختی ناشی از ارسطو بسیار منطقی تر است. کتاب شرحی از ایده آلیسم هگل در پرتو تفسیر، بحث، جذب و نقد او از فلسفه ارسطو ارائه می دهد. کاوش‌هایی درباره دیدگاه‌های هگلی و ارسطویی درباره نظام و تاریخ وجود دارد. هستی، متافیزیک، منطق و حقیقت. طبیعت و ذهنیت؛ روح، معرفت و خودشناسی؛ اخلاق و سیاست هیچ شاگرد جدی هگل نمی تواند این تفسیر عمده را نادیده بگیرد. همچنین در زمینه هایی مانند علوم سیاسی و تاریخ ایده ها مورد توجه خواهد بود.

روح هگل شامل مجموعه ای از مقالات است که تقریباً تمام جنبه های فلسفه هگل را پوشش می دهد. ارول ای. هریس بر ارتباط معاصر هگل تأکید می کند، سؤالات دشوار و بحث برانگیز را روشن می کند و بینش هگل را در مورد مسائل کلیدی فلسفی آشکار می کند. هریس فلسفه هگل را در پیش بینی تحولات علمی مدرن، سازگار، معتبر و نبوی معرفی می کند.

از پیشگفتار: هدف این تفسیر این است که منطق هگل را برای ناآشناها قابل فهم کند و تصورات غلط متعددی را که پیرامون آن و به طور کلی پیرامون فلسفه هگل انباشته شده است، از بین ببرد. هیچ تلاشی برای ردیابی تاریخی توسعه منطق از طریق نسخه های مختلف آن، یا ارائه شرحی بیوگرافیک از رشد فلسفی هگل صورت نگرفته است. این کار توسط نویسندگان دیگری انجام شده است که من تمایلی به رقابت با آنها ندارم. هدف من فقط درک هسته اندیشه هگل و نفوذ تا آنجایی که می توانم در ابهامات نوشته های او و همچنین در صورت لزوم و امکان، توضیح و مرتب کردن برخی از ناهنجاری های ظاهری در چینش هگل بوده است. مواد