جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این پژوهش تلاشی است برای بررسی روابط بین باور دینی و اومانیسم عصر روشنگری در فلسفه هگل و گروهی از متفکرانی که در دهه 1840 به طرق مختلف با اندیشه او ارتباط داشتند. این کتاب با مطالعه راه هایی آغاز می شود که هگل با نشان دادن اینکه درک مدرن از انسان به عنوان سوژه ای آزاد و منطقی، قدرت و اعتبار خود را از اتحاد خدا و وجود انسان در تجسم به دست آورده است، به تکامل اومانیسم واقعی مسیحی پرداخت. بقیه این مطالعه به دو شکل مختلف مخالفت با هگل مربوط می شود: اول، شاگرد انتقادی هگلیان جوان و موسی هس، که اصرار داشتند که تصور هگل از اومانیسم مسیحی نادرست است، زیرا اعتقاد دینی لزوماً با یک دیدگاه روشن مخالف است. آگاهی از شر اجتماعی و عزم برای از بین بردن آن؛ دوم، مخالفت مذهبی با روشنگری در اندیشه شلینگ و کی یرکگور، که بر تعالی خداوند از عقل بشری و بی اهمیت بودن تاریخ سکولار تأکید می کرد. در سالهای منتهی به انقلاب 1848، سنتز هگل به نفع ادعای اومانیسم الحادی یا ماورایی دینی رد شد. فصل اول، پس از بحث در مورد نقد هگل جوان از تأثیرات اجتماعی و سیاسی مسیحیت، به بررسی اتحاد باورهای دینی، فلسفه نظری و وضعیت عقلانی در نظام بالغ هگل می پردازد.

ترجمه ماشینی : هدف این تز ارائه تفسیری مونیستیک از نظام الهیاتی هگل و تحلیل مکانیک این ساختار با تأکید ویژه بر استفاده هگل از دیالکتیک و شیوه ای است که در آن جهان تاریخی و پدیداری در چارچوب مونیستی پیشنهادی موجود است. بنابراین، این تزی است که عمدتاً بر تفسیر متمرکز است تا ارزیابی، و اکثریت تحلیل انتقادی آن به جای خود الهیات، بر درک بدیل از الهیات هگل متمرکز است. به دلیل محدودیت‌های تحمیل شده بر طول تز، من با اکراه مجبور شدم بسیاری از جنبه‌های مهم الهیات هگل، به ویژه تثلیث، خلقت و سقوط را حذف کنم. من در عوض موضوعاتی را انتخاب کرده‌ام که احساس می‌کنم بیشتر کارکرد سیستم را پوشش می‌دهند و اینکه چگونه این کارها بر یک خدای درونی تأثیر می‌گذارند. به طور کلی، این تز از توضیح ساختار سه گانه، به نقش و جایگاه جهان پدیداری حرکت می کند، و با بحث در مورد اینکه چگونه هگل وجود خدا را در برابر زمان و تاریخ می بیند، به پایان می رسد. من همچنین بخشی از برهان هستی‌شناختی هگل را به‌عنوان وسیله‌ای برای تثبیت الهیات او به‌عنوان گزاره‌ای قابل قبول درج کرده‌ام. اکثر مطالب متن اولیه از منطق و سخنرانی های هگل در مورد فلسفه دین گرفته شده است. بنابراین، از نظر پیشرفت او، سعی کردم شرح را به دوره اخیر او در برلین (حدود 31-1824) محدود کنم و ترجمه منطق مربوط به ویرایش سوم 1830 است.

مفهوم «روح» فراگیرترین مفهوم در فلسفه ی بالیده ی هگل است، به نحوی که فهم این فلسفه بدون فهم این مفهوم مقدور نیست. هرچند مفهوم «روح» از دوره ی ینای هگل به بعد است که به ساختار پرورده و معنای کامل خود نائل می شود، اما این مفهوم حاصل خط سیر پیوسته ی اندیشه ی هگل از دوره ی توبینگن تا دوره ی فرانکفورت است که دوره ی ینا بلافاصله پس از آن قرار دارد. این خط سیر با رساله ی توبینگن آغاز می شود و به رساله ی روح مسیحیت و سرنوشت آن (از دوره ی فرانکفورت) می انجامد، رساله ای که نقطه ی اوج این خط سیر تا پیش از دوره ی ینا است. مفهوم کانونی رساله ی توبینگن مفهوم «دین قومی» و متعاقب آن «روح قومی» است و مفهوم کانونی رساله ی روح مسیحیت مفهوم بنیادی «عشق» است که در واقع همین مفهوم با تطوری که در دوره ی ینا از سر می گذارند نهایتاً به مفهوم بالیده ی «روح» در پدیدارشناسی روح تبدیل می شود. هگل مفهوم «عشق» را در فرانکفورت از هولدرلین و بواسطه ی اثر بسیار تعیین کننده ی او یعنی قطعه ی درباب حکم و وجود اخذ می کند. بر این اساس، پژوهش حاضر با دنبال کردن این پس زمینه ی مفهومی از مفهوم «روح قومی» تا مفهوم «عشق»، زمینه ی ظهور مفهوم «روح» در فلسفه ی هگل را مورد بررسی قرار می دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب در مورد اخلاق نویسندگی است. به طور مستقیم، مفهوم‌سازی‌های متفاوتی از مسئولیت‌های نویسنده در قبال خواننده را بررسی می‌کند. اما این سؤال را نیز درگیر می کند که چه سبک های نویسندگی اجازه می دهد تا این مسئولیت ها برآورده شوند. سبک به خودی خود یک موضوع اخلاقی است، زیرا رابطه بین موضوع نوشتن و خواننده - و پویایی قدرت و نفوذ، هدیه دادن و دوستی در این رابطه - به همان اندازه با نحوه نوشتن و آنچه می‌گوید ارتباط دارد. دو نویسنده ای که سوژه اصلی این اثر هستند، فیلسوف ایده آلیست آلمانی G. W. F. Hegel و اگزیستانسیالیست مسیحی دانمارکی Sren Kierkegaard، ما را به رویارویی با سؤالات چالش برانگیز مخصوصاً در مورد اخلاق نویسندگی دعوت می کنند. هر کدام به روش خود سبک‌های نویسندگی را بررسی می‌کنند که از انواع استراتژی‌های اغواگری استفاده می‌کنند تا خواننده را به روایت‌های خود جذب کنند، استراتژی‌هایی که حداقل در ظاهر اساساً دستکاری و غیراخلاقی به نظر می‌رسند. علاوه بر این، هر دو به دنبال این هستند که مرگ خود را به عنوان نویسنده به نمایش بگذارند، و عملاً به عنوان راهنمای قابل اعتماد برای خواننده ناپدید می شوند. همچنین ممکن است از نظر اخلاقی غیرمسئولانه به نظر برسد، رها شدن خواننده ای که فقط به خاطر رها شدن فریفته شده است. این اولین اثری است که تمایز مرکزی کی یرکگور را بین سبک ارتباط غیرمستقیم خود و سبک مستقیم (به ظاهر) زیر سوال می برد. از فلسفه هگل هگل در واقع تمرین‌کننده سبکی بسیار ظریف‌تر از آن چیزی بود که کی‌یرکگور او را به‌عنوان تمرین‌کننده‌ای معرفی می‌کرد که سبکش در خدمت مفهوم‌سازی مجدد جاه‌طلبانه اخلاق نویسندگی است. در مورد کی یرکگور، سبک غیرمستقیم خود او یک سری سؤالات اخلاقی را در مورد چگونگی تصور خواننده در رابطه با نویسنده مطرح می کند. در نهایت بین هگل و کی یرکگور یک یا/یا وجود دارد، نه آن چیزی که کی یرکگور پیشنهاد می کند بین نویسنده ای فاقد اخلاق و نویسنده ای که اخلاق واقعی نویسندگی را ممکن می سازد. در عوض، یا/یا بین دو شیوه رقیب نویسندگی است، یکی با آهنگ‌های سبک بسیار فنی دلهره‌آور، دیگری برای ظرافت و بازیگوشی آن لذت‌بخش است - اما هر دو آزمایش‌های قدرتمندی در اخلاق سبک هستند.

هدف اولیه این پژوهش تشریح و تفسیر منطق هستی هگل جهت استخراج تعینات و الزامات اجتماعی درونماندگار این نظریه بود. به این منظور ما کار خود را با تفسیر هولگیت از منطق هستی آغاز کردیم و بر اساس عنوان تصویب شدۀ اولیه )تبیین و تشریح آموزه هستی در علم منطق هگل بر مبنای تفسیر هولگیت( بنا بود این پژوهش به تفسیر و تشریح صرف منطق هستی و استخراج التزامات آن در سطح هستی اجتماعی محدود شود. با پیشرفت کار و مواجهه با خیل تفاسیری که بر اساس آنها منطق هستی به عنوان دقیقه ای اولیه و بیواسطه در منطق ذات و منطق مفهوم حل و مضمحل شده و به وانمودی محض تقلیل مییافت، ناچار گردیدیم این تفاسیر را به درون خوانش خود از منطق هستی بکشانیم و به آنها پاسخ دهیم. به این ترتیب برای بررسی رابطه میان منطق هستی و منطق ذات، تفسیر بخشهایی از منطق ذات را نیز در دستور کار خود قرار دادیم. این بررسی نشان داد خوانشی که منطق هستی را به یک دقیقه مضمحلشونده و به نوعی وانمود محض تقلیل میدهد، خود در سطح مواجهه دست اول و بیواسطه با موضوع گیر افتاده و نمیتواند دلالتهای بنیادی و وساطتیافتهتر مقولات را دریابد. ما در این پژوهش با به درون کشیدن منطق ذات در منطق هستی سعی کردهایم نشان دهیم مقولات و تعینیافتگی درونماندگار هستی اگر به شکلی تأملشده و با تعمق بیشتری مورد واکاوی قرار گیرند، کم و بیش سویههایی از مقولات منطق ذات را آشکار خواهند ساخت. در خوانش پیشنهادی ما به جای آنکه دقیقۀ نخست در دل دقیقۀ ثانوی بلع و هضم شود، دقیقۀ دوم به درون دقیقۀ نخست کشانده میشود؛ به این ترتیب کلیت به درون جزئیت کشیده میشود و این خود جزئیت است که ارتفاع میگیرد. این پیشروی دیگر نه از نوع خطی و پشت به گذشته، بلکه به صورت تعمیق در گذشته، مرمت و بازسازی آن است. این رویکرد در خوانش منطق هگل به ما اجازه میدهد، به جای آن که منطق هستی را در مقام نوعی وانمود و هستیِ وهمآمیز از دور خارج کنیم، با نفیِ نفی، آن را تا سطح یک هستیشناسی اجتماعی که مختصات یک جامعۀ آزاد و دموکراتیک را بیان میکند، برکشیم. این خوانش نشان میدهد منطق هستی خود را در مواجهۀ بیواسطهاش نفی میکند، به وانمود بدل میشود، پای ذات را به میان کشیده و تعینات آن را به درون خود میکشد و با نفی دوباره این وانمود و بازگشت مجدد، خود را به منزلۀ نمودِ واقعیت، به منزله مبانی اولیۀ هستیشناسی اجتماعی از نو وضع میکند.

ترجمه ماشینی: سخنرانی های هگل در باب فلسفه تاریخ به عنوان بهترین مقدمه برای مضامین اساسی در فلسفه او تلقی می شود. در این کتاب راهنمای قابل دسترس، جوزف مک‌کارنی زندگی و پیشینه هگل را در سخنرانی‌ها معرفی و ارزیابی می‌کند، عناصر کلیدی نظریه تاریخ هگل و جایگاه آن را در کل فلسفه او بررسی می‌کند، دریافت و نقد نظریه را مورد بحث قرار می‌دهد و شرایط کنونی را بررسی می‌کند. و چشم اندازهای آینده فلسفه تاریخ هگلی.