جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: کاترین مالابو، آنتونیو نگری، جان دی. کاپوتو، برونو بوستیلز، مارک سی تیلور، و اسلاوی ژیژک به هفت نفر دیگر – از جمله ویلیام دزموند، کاترین پهل، آدریان جانستون، ادیت ویشوگرود و توماس آ. لوئیس- می‌پیوندند تا اندیشه هگل را در فلسفه، سیاست و دین قرن بیست و یکم. این متفکران با حذف ادعاهایی مبنی بر پایان یافتن تکامل اندیشه و تاریخ، از نوآوری های هگل در برابر بی ربط بودن محافظت می کنند و مهمتر از همه، تمایز سکولار و مقدس را مجدداً تغییر می دهند. این مشارکت های اولیه بر تحلیل هگلی و ارزش دگرگون کننده اندیشه فیلسوف در رابطه با «روی به دین» کنونی ما متمرکز است. ملابو موتیف اعتراف هگل را در رابطه با بخشش توسعه می دهد. نگری در مورد فلسفه حق هگل می نویسد. کاپوتو بر الاهیات رادیکالی که توسط هگل ممکن شده است، تاکید می کند. و Bosteels خوانش های مد روز از فیلسوف را نقد می کند و بر ضد تقلیل پذیری دیالکتیک او استدلال می کند. تیلور مطلق بودن هگل را به عنوان فرآیندی از بی قراری بی پایان باز پس می گیرد، و ژیژک مفاهیم مذهبی مفهوم رها کردن هگل را دوباره بررسی می کند. این مقالات که منعکس کننده مسیر خود فیلسوف هستند، از طریق سیاست، الهیات، هنر، ادبیات، فلسفه و علم به صورت دیالکتیکی پیشرفت می کنند، گفتمان های نظری پیشرفته را طی می کنند و راه هایی را که هگل در آنها زندگی می کند، روشن می کند.

ترجمه ماشینی: «چرخش الهیاتی» در فلسفه قاره‌ای و «روی به پولس» در فلسفه سیاسی باعث بازگشت به الهیات رادیکال شده است، سنتی که میراث فلسفی آن را می‌توان در مرگ خدا که در آثار نیچه و هگل اعلام شده است، ردیابی کرد. الهیات ساختارشکن جان دو کاپوتو و الهیات ماتریالیستی اسلاوی ژیژک دو الاهیات رادیکال هستند که به بررسی معنای گذر از مرگ خدا و کنار گذاشتن این تجربه به عنوان خاص مسیحی می پردازند. الاهیات رادیکال و مسیحیت نوظهور نشان می دهد که چگونه این الهیات در حال دگرگونی اعمال مذهبی روزمره از طریق بررسی آثار پیتر رولینز و کستر بروین هستند، دو شخصیتی که در حاشیه بیان معاصر دینداری غربی به نام مسیحیت نوظهور هستند. نویسنده از تحلیل خود از هر چهار چهره استفاده می کند تا استدلال کند که اعمال ساختارشکن می تواند جوامع مذهبی را قادر سازد تا بخشی از یک جمع ماتریالیستی گسترده تر شوند که در آن مرگ خدا همچنان طنین انداز می شود. این کتاب با پیش بردن مرزهای روش شناختی فلسفه دین از طریق بررسی اعمال دینی به عنوان محل دلالت فلسفی، محققان و دست اندرکاران را به یک گفتگو به چالش می کشد تا گفت و گوی جدید و سخت تری بین نظریه و عملکرد داشته باشند.

ترجمه ماشینی : هدف این مقاله آغاز فرآیند پیکربندی مجدد مقوله اعتقادی و یکپارچه‌سازی یکپارچگی اعتقادات اخلاقی برای انجام دادن است. ” به عنوان بعد جدا نشدنی این مقوله. بیشتر نوشته‌های علمی در مورد توسعه اعتقادی در پی روشنگری با تمرکز بر معرفت‌شناسی صورت گرفته است، و دکترین به عنوان «ارجاع» به یک «res» شبه متافیزیکی در نظر گرفته می‌شود. من تلاش می‌کنم استعاره‌های هدایت‌کننده توسعه عقیدتی را با هدف دور کردن بحث‌ها از تأکید بیش از حد بر معرفت‌شناسی و مفاهیم «استحکام یافته» دکترین «به‌روزرسانی» کنم. تئوری اطلاعات، با ویژگی منحصر به فرد خود «تغییرپذیری ناملموس»، این امکان را فراهم می کند. از آنجایی که تقریباً تمام مباحث مربوط به توسعه عقیدتی از زمانی که نیومن جنبه های مختلف مانند رشد ارگانیک یا بیولوژیکی را پذیرفته است، طبیعی است که به ایده های معاصر تر از تکامل بیولوژیکی متوسل شویم. امروزه، تحقیقات جدید در زمینه‌های زیست‌شناسی سیستم‌ها به جریان‌های اطلاعات و «تکامل قوانین» تحت تأثیر محیط‌زیست به عنوان ویژگی‌های تعریف‌کننده علوم زیستی اشاره می‌کنند. من پیشنهاد می‌کنم که این «تکامل قوانین» ممکن است اصلاحی مفید برای «نظریه قاعده» دکترین لیندبک باشد. درک توسعه عقیدتی بر حسب جریان اطلاعات، نحوه ظهور معضلات اخلاقی غیرمنتظره را در طول زمان توصیف می کند. با توسل به آموزه‌های آگوستین، که در آن بازی بی‌پایان دلالت که هم در جهان و هم در کتاب مقدس مشاهده می‌شود، تنها با کلید هرمنوتیکی غیرقابل کنترل کاریتاس محدود می‌شود، پیشنهاد می‌کنم که مفهوم گسترده‌ای از کاریتاس به‌عنوان یک اخلاق نوظهور اعتقادی می‌تواند نرده‌ای برای این نوع ایجاد کند

ترجمه ماشینی: موضوعات فراتر: آگوستین، هگل و الهیات، شخصیت های اصلی هگل و آگوستین را حول موضوع ذهنیت، با توجه به الهیات و سیاست آزادی درگیر می کند.

ترجمه ماشینی : در اوایل قرن بیستم، بسیاری از فیلسوفان شروع به رد رویکردهای کانتی و هگلی در مورد مسئله خدا و فلسفه دین کردند. پس از آن چالش این بود که روش جدیدی برای صحبت درباره خدا در فلسفه بدون نیاز به بازگشت به گزارش‌های پیشامدرن تدوین کنیم. این متفکران اهمیت حفظ بینش مدرنیته را در عین توجه به نقد رمانتیک و پسا رمانتیک مدرنیسم به عنوان یک اقدام یک طرفه یا بیش از حد عقل گرایانه می دانستند. این پایان نامه به دنبال ارائه تصویری جامع از رویکردهای فرانتس روزنزوایگ و مارتین هایدگر در بازاندیشی این پرسش است که فلسفه چگونه باید پیش برود، به ویژه در پرتو پدیده های دینی. قرار دادن روزنزوایگ و هایدگر در گفتگو به درک بیشتر ما از هر دو شخصیت کمک می کند، به ویژه تا آنجا که اندیشه روزنزوایگ ممکن است به عنوان اصلاحی برای کاستی های احتمالی هایدگر بعدی مورد استفاده قرار گیرد. بسیاری از محققان استدلال کرده‌اند که چیزی در اندیشه دینی هایدگر مشکل‌ساز است، اما روزنزوایگ به‌عنوان یک منبع اصلاحی مهم تقریباً به‌طور کامل نادیده گرفته شده است. هم گزارش جامع روزنزوایگ از پدیده‌های اساسی وجود انسان و هم روش دستوری او برای صورت‌بندی این گزارش، در بسیاری از بینش‌های هایدگر مشترک هستند، اما تا آنجا که روزنزوایگ قادر است به شیوه‌ای متقن‌تر به این موضوع بپردازد، از آنها پیشی می‌گیرد. رویکرد روزنزوایگ به نشان دادن این نکته کمک می‌کند که تاکید هایدگر بالغ بر وحی الهی به نفع خودافشایی هستی و «فرار خدایان» در نهایت رویکردی بسیار گزینشی به پدیده‌های مورد بحث، و از نظر تاریخی بسیار محدود است. تمرکز بر اندیشه آلمانی و بت پرست یونانی. بنابراین، بیان روزنزوایگ از آنچه که او آن را رویداد عینی تاریخی وحی الهی می‌داند، و شکل زندگی که از آن حاصل می‌شود، موضعی است که هایدگر باید آن را جدی بگیرد. گفتار اندیشی فلسفی روزنزوایگ در خدمت بیان وحی عینی زندگی شده کتاب مقدس است، به گونه ای که نمونه مفیدی از آنچه هایدگر در تلاش های بالغ خود برای فراتر رفتن از زبان متافیزیکی سنتی به آن پی می برد، ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : اخیراً تعدادی از محققین به دنبال آشکار ساختن میزان وابستگی مفهوم دین و رشته مطالعات دینی به تمایز بین انسان و سایر حیوانات برای یکپارچگی مفهومی و انضباطی آنها بوده‌اند. این پایان نامه تلاشی است برای تعمیق این بینش با (دوباره) رجوع به یکی از شخصیت های محوری تاریخ تفکر درباره دین، G.W.F. هگل که سخنرانی‌هایش در باب فلسفه دین یکی از اولین هجوم‌ها به مطالعه آکادمیک دین است. این پروژه با استفاده از حیوان غیرانسان به عنوان یک مورد محدود، تلاش می‌کند تا مفهوم هگل از دین را برای جایی که ممکن است بتوان از نو به «دین» اندیشید، بررسی کرد. این «مکان» را می‌توان در مفهوم عادت یا Gewohnheit هگل یافت، زیرا عادت تمایز بین طبیعت و روح را برهم می‌زند و راهی را برای بازاندیشی «دین» به عنوان ریشه در حیوان یا شبه طبیعی باز می‌گذارد. فصل 1 نگرانی الکساندر کوژو را در نظر می گیرد که در ضرب المثل «پایان تاریخ»، انسان «دوباره جاندار» شود. ما استدلال می‌کنیم که (غیر) امکان چنین جان‌بخشی در مفهوم عادت یا Gewohnheit هگل نهفته است، آن «مکانیسم»، که به روح طبیعی یا احساس در «گذر» خود به روح یا به‌طور خاص‌تر، آگاهی کمک می‌کند. در فصل 2، رابطه بین طبیعت و روح را بیشتر مورد بررسی قرار می دهیم، و رابطه بین فکر و احساس را که در فلسفه دین هگل مضمون شده است بررسی می کنیم.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می‌کند که خوانش‌های جدید از نظام فلسفی هگل یک الهیات سیاسی فلسفی و پساسکولار ایجاد می‌کند. این الهیات سیاسی قادر است با عناصر آخرالزمانی سنت مسیحی درگیر شود تا کارکرد دوگانه دین را درک کند: پرورش همبستگی اجتماعی و نابودی جهان کنونی. پس از بحث اولیه در مورد نقش هگل در توسعه الهیات سیاسی و تقسیم بندی های جاری در پژوهش هگل، این مطالعه به اهمیت درک هگل از دین به عنوان بازنمایی می پردازد. به ویژه بر مفاهیم خوانش «غیر متافیزیکی» از هگل تمرکز دارد. در این خوانش، دین به خدایی بیرونی و متعالی توجهی ندارد، بلکه نمایانگر ظهور یک جامعه خودآگاه و تعیین کننده است. این تز با توجه به این تغییر در ماهیت دین، استدلال می‌کند که قرائت «غیر متافیزیکی» دین را تابع دولت می‌کند و نقش دین را در نقد اجتماعی کاهش می‌دهد. این تبعیت از دولت را می توان با معرفی آخرالزمان به عنوان نمایشی از لحظه منفی سیستم فلسفی هگل اصلاح کرد و در نتیجه تأکید بیشتری بر احتمال و تضاد ایجاد کرد. این درک گسترده از دین اساس یک الهیات سیاسی آخرالزمانی و هگلی است.