آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ارسطو ضمن تأکید بر محاکات به‌مثابۀ عاملی طبیعی در یادگیری بشر، آن را خاستگاه التذاذ هنری برمی‌شمارد؛ اما التزام او به نظریۀ محاکات، به تقلیل اثر هنری به بازنمایی صِرف جهان واقع منتهی نمی‌شود. درواقع، ارسطو صریحاً امر «ناممکن محتمل» را به «ممکن نامحتمل» ترجیح می‌دهد. چنین موضعی مستلزم تصدیق اعتبار جهان ممکن ادبی و قول به خودبسندگی آن است. بدیهی است اتخاذ چنین دیدگاهی متوجه قرائت فرمالیستی نظریۀ ارسطو است که در تقابل با رویکرد ضدفرمالیستی نظریۀ محاکات است؛ درنتیجه این پرسش پیش می‌آید که ارسطو براساس چه تمهیداتی موفق به امتزاج این دو نظریۀ متباین شده و آیا چنین دیدگاهی درنهایت متضمن قول به خودبسندگی اثر ادبی است. به‌همین‌سبب، پژوهش حاضر ضمن خوانش انتقادی جایگاه نظریۀ محاکات در اندیشۀ ارسطو، به تحلیل مفهوم «ناممکن محتمل» می‌پردازد و تلقی ارسطو را از ناممکن محتمل و خودبسندگی اثر ادبی تحلیل و بررسی می‌کند. به‌موجب این پژوهش، مشخص می‌شود که ارسطو ضمن تصدیق استقلالِ اثر ادبی و تأکید بر اعتبار اصل احتمال و ضرورت در شکل‌دهی به منطق درونی اثر، همچنان به بازنمایی جهان واقع قائل است، گو اینکه پایبندی او به اصل بازنمایی مستلزم توجه به ساختار رویدادها و نه محتوای آن باشد.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه در پی آن است تا با بررسی نحوه برخورد ارسطو با طیفی از پدیده های دنیوی، ثبات و کیفیت هستی شناسی ارسطو را در برخورد با موجودات دنیوی نشان دهد. این کار را با پیروی از ارسطو و در نظر گرفتن (الف) ساختار هستی دنیوی به طور کلی انجام می دهد و با اثبات اینکه ما به عنوان اشیاء در دنیایی از اشیاء وجود داریم و به عنوان موجودات معینی هستیم که حالت ها و ویژگی ها را نشان می دهیم، (ب) ساختار تعامل «فیزیکی» انسان با جهان از طریق نمایش میل، انتخاب، لذت و رشد طبیعی انسان، (ج) ساختار تعامل «ذهنی» انسان با جهان از طریق قوای انسانی ما برای تخیل، حافظه و دلیل، (د) ساختار موجودات ارگانیک مطابق با مفاهیم زیربنایی حد (تعین)، اولویت (موقتی)، تقارن (دوگانگی)، «میانگین» (مرکز بودن)، و تناسب (کلیت پویا)، (ه) ساختار موجودات ارگانیک به عنوان روح و ماده، و (و) معنای "خدا" به عنوان سنگ اصلی این سیستم. در نهایت به دنبال دفاع از ارزش رویکرد هستی‌شناختی یا معماری ارسطو به جهان است و این کار را به طور ضمنی و تا حدی صریح در مقابل سایر رویکردهای فلسفی به جهان انجام می‌دهد.

ترجمه ماشینی: «ارسطو و متافیزیک» نوشته واسیلیس پولیتیس قسمتی از مجموعه کتاب راهنمای فلسفه راتلج است. من از این مجموعه در چندین موقعیت قبلی استفاده کرده ام، و آن را مفید یافتم - مختصر، در دسترس و نسبتا کم هزینه. با این حال، این مشارکت ناامید کننده است. متافیزیک اثر مهمی در فلسفه کلاسیک است و بدون راهنما می تواند دشوار باشد. در ابتدا، پولیتیس کار محکمی را انجام می دهد که کار را در سنت فلسفی غرب قرار می دهد و موضوعی را که ارسطو به آن می پردازد - یعنی ماهیت هستی - برجسته می کند. این نوع تفاسیر معمولاً به صورت موضوعی یا فصل به فصل تنظیم می شوند. پولیتیس رویکرد موضوعی دارد. از منظر ماهوی، من استدلال کمی با ارزیابی نویسنده دارم. به راستی که او مفسری آگاه به نظر می رسد. انتقادهای من عمدتاً سبکی است - در حالی که گاهاً شفاف است، نوشته های او اغلب گیج کننده، تکراری و دست و پا گیر است. تکرار مکرر کلمه به کلمه او باعث شد چندین بار به عقب برگردم و بررسی کنم که آیا برخی از صفحات به طور تصادفی دوباره چاپ شده اند یا خیر. مطمئناً، گاهی اوقات تکرار می‌تواند ابزار بلاغی مفیدی باشد که به خلاصه‌سازی یا اضافه کردن تأکید کمک می‌کند - در این مورد، استفاده بیش از حد و کم‌رنگ بود. متأسفانه، چنین محدودیت‌های سبکی باعث می‌شود که مطلب دشوارتر شود و همه به جز مصمم‌ترین خوانندگان دلسرد شوند. یک مثال بارز، مدیریت او با اصل عدم تضاد (PNC) است. برای پیروی از متافیزیک، مهم است که در نظر بگیریم که ارسطو چگونه PNC را درک می‌کند، یعنی اینکه آیا به معنای محدود منطقی/زبانی است یا به معنای هستی‌شناختی گسترده‌تر. نکته جالبی که قابل بحث است - اما نه برای سی صفحه به اضافه - آنقدرها هم سخت و بحث برانگیز نیست. بحث کلیات و جزییات به همان اندازه خسته کننده است. با تماشای تلاش پولیتیس برای یافتن کلماتی برای بحث در مورد این مفاهیم (البته ممکن است دشوار باشد)، خواننده ناآگاه تقریباً فکر می‌کند که نویسنده به جای شرکت در گفت‌وگویی که بیش از دو هزار سال قدمت دارد، در حال گشودن زمینه جدیدی است. در یک نقطه او تلاش می کند تا اصطلاحی را برای توصیف یک خاص غیرقابل صلاحیت بیابد، چرا از «خاص خاص» یا «خاص غیرقابل صلاحیت» استفاده نکنیم. در تلاش برای شکستن یک مسیر، زمانی که یک مسیر موثر و پیموده شده از قبل وجود داشته باشد. با نگاهی به نقد من، شاید نظرات من کمی تند باشد. به عنوان یک نویسنده، حداقل در این مورد، او را از انتقال دانش خود به شیوه ای مؤثر باز دارید. من نمی دانم که چند دانش آموز پس از چند فصل این موضوع را به سادگی کنار می گذارند. اگرچه من توصیه خاصی ندارم، در جای دیگری به دنبال تفسیری در مورد آن خواهم بود. متافیزیک

ترجمه ماشینی: ارسطو یکی از سرنوشت سازترین شخصیت های تاریخ اندیشه غرب است و نام و اندیشه های او همچنان در طیف وسیعی از مباحث فلسفی معاصر مورد استناد قرار می گیرد. Bloomsbury Companion to Aristotle دانشمندان برجسته از سراسر جهان و انواع سنت های فلسفی را گرد هم می آورد تا تحقیقات اخیر در مورد اندیشه ارسطو و سهم آن در طیف کامل تحقیقات فلسفی، از منطق تا علوم طبیعی و روانشناسی، از متافیزیک را بررسی کند. به اخلاق، سیاست و زیبایی شناسی. مقالات بیشتر به جنبه‌هایی از انتقال، حفظ و بسط اندیشه ارسطو در مراحل بعدی تاریخ فلسفه (از استقبال یهودی-عربی تا بحث‌ها در اروپا و آمریکای شمالی) می‌پردازند و مشتاقانه منتظر جهت‌های بالقوه آینده برای مطالعه هستند. فکر او علاوه بر این، Bloomsbury Companion to Aristotle شامل طیف گسترده‌ای از ابزارهای مرجع ضروری است که به محققانی که در این زمینه کار می‌کنند کمک می‌کند، از جمله گاه‌شماری از تحقیقات اخیر، واژه‌نامه واژه‌های کلیدی ارسطویی با همخوانی‌های لاتین و منابع متنی، و راهنمای بیشتر خواندن

ترجمه ماشینی: علم خدا به احتمالات آینده مشروط؛ دفاع از علم میانه الهی; مبانی معرفت میانه خداوند; خلاصه؛ یادداشت های فصل اول؛ انتخاب کتابشناسی؛ فهرست مطالب.

اصطلاح اتوس نخست در قرن ۵ پ.م، در معنای «سرشت»، «عادت» و «عرف»، در شخصیت قهرمانان متجلی ‌‌شد. این واژه به‌تدریج جای خود را در آرای فیلسوفانی همچون افلاطون و ارسطو به توصیه‌ها‌ و دستورات اخلاقی‌ای داد که هدفش ترغیب جامعه‌پذیری افراد بود. ارسطو هنرمندان را به رعایت فضیلت در آثارشان فرامی‌خواند و این‌گونه هنرمندان را اخلاق‌نگار می‌نامد. اتوسِ اخلاق‌نگار ارسطویی نه‌تنها به‌عنوان معیاری برای نقد هنر به کار می‌‌رود، بلکه به وحدت میان هنرهای تجسمی ‌‌و غیرتجسمی می‌‌انجامد و از طریق آن است که هنرمند می‌‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کرده و بر وی تأثیر گذارد و امکان بازشناسی دیدگاه‌ها‌ی گوناگون را به او بدهد. اتوس اخلاق‌نگار، عملکرد هنر را از حیطه محدود سوژه- ابژه فراتر برده و به آن نقشی با کارکردی اجتماعی می‌‌دهد و به این طریق به محیط مادی‌اش حیات می‌‌بخشد و درکِ مفاهیمِ دست‌نیافتنی هستی‌شناسی را هم در بُعد مکانی و هم در بُعد انسانی امکان‌پذیر می‌سازد و به توافقی عام و همگانی می‌‌انجامد.

ارسطو در سرآغازِ آثار مختلفش به شاکله‌ی کلی شناخت به مثابه سیر طبیعی و ضروری شناختن اشاره می‌کند. این سیر، حرکتی است ذهنی از آنچه برای ما شناخته‌تر و پیشین‌ترست تا آنچه بر حسب خودِ موضوع و به نحو مطلق شناخته‌تر و پیشین‌ترست. بیان این طریق در دانش‌های گوناگون به نحوی یکسان، نشانگرِ نگرش عامِ ارسطو به شاکله کلی شناخت است از این رو تأمل در آن می‌تواند تصورِ وی را از سرشت شناخت روشن‌تر کند. برای تبیینِ تصور ارسطو از این ساختار، اجزای آن و ارتباط آنها با هم می‌توان از مفهومِ هم‌بسته با شناخت یعنی آرخه استفاده کرد زیرا در نگاه وی شناختن، آغازیدنِ راهی به سوی کشفِ سرآغازها و مبادیِ موضوع شناخت است. بدین سبب مقاله حاضر تلاشی است برای فهمی روشنتر از شاکله شناخت و دو جزء آن بر اساس تحلیل دو دلالت آرخه در ارتباط با سیر شناخت. از میان معانی گوناگون آرخه، دو دلالتِ آن یعنی آغازِ ما و مبدأ شئ متناظر با دو جزء سیرِ شناخت یعنی شناخته‌تر برای ما و شناخته‌تر به نحو مطلق است. آغازِ ما، پیش‌شناختِ ما از موضوع است که برای ما شناخته‌ترست و با آن سیرِ شناختن ممکن می‌شود و مبدأ شئ، انتهای سیر است که دریافت آن به شناختی بر حسب خود شئ و به نحو مطلق می‌انجامد و با آن شناخت به ضرورت می‌رسد.

از دیدگاه ارسطو شخصیت آرمانی تراژدی باید از نظر اخلاقی خوب باشد؛ یعنی باید طی کنش انتخاب‌گرانة آگاهانه، قاعدة حدوسط اخلاقی را رعایت کرده باشد. این پژوهش، بمنظور تشریح اتوس، به طرح این پرسش پرداخته است که در پیوند میان کنش و شخصیت از نظر ارسطو، انتخاب آگاهانة اخلاقی، خیرهای بیرونی و شباهت میان شخصیت و مخاطب چه جایگاهی دارد و بازتاب تاریخی این پیوند، بر چه مبنایی قابل بررسی است؟ هدف مقاله آنست که با تکیه بر نسبت میان کنش و شخصیت اخلاقی در فن شعر و بخشهای مرتبط رساله¬های دیگر ارسطو، نسبت میان نظریة تراژدی و فلسفة اخلاق وی را بررسي نمايد و بازتاب تاریخی این پیوند را بیابد. این پژوهش نشان میدهد که کنش و شخصیت تراژدی در پیوند با یکدیگر، محاکاتی از ذات و ماهیت اخلاقی جهان ارائه میدهند. بازتاب تاریخی دیدگاه اخلاقی ارسطو دربارة تراژدی در نظریه¬های مربوط به اصالت اخلاق و نسبت هنر و اخلاق قابل تحقيق است. این پژوهش، کیفی است و با روش توصیفی ـ تحلیلی داده¬های کتابخانه¬يی خود را بررسی کرده است.