جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این هم یک کار متواضع و هم متکبرانه است. این متکبرانه است زیرا با توجه به ادبیات گسترده فقط در مورد یکی از موضوعات آن، تلاش می‌کند نه تنها فلسفه‌های هیوم و هگل، بلکه چیزی از محیط فکری آنها را نیز مورد بحث قرار دهد. علاوه بر این، اگرچه این مطالعه در رابطه بین نظریه ماهیت انسانی و شرح جنبه‌های مختلفی که تجربه اجتماعی را تشکیل می‌دهند، چشم‌اندازی تعیین‌کننده دارد، اما این خود آنقدر محوری و اساسی است که نیاز به بحث از جمله موارد دیگر دارد: نظریه های تاریخ، زبان، زیبایی شناسی، حقوق و سیاست. با این حال، از این نظر کار متواضعانه است، اگرچه فکر می‌کنم چیزهای تازه‌ای برای گفتن دارم، اما این مطالعه خوانش انقلابی جدیدی از مطالب را پیشنهاد نمی‌کند. من در اینجا علاقه ای به اعتبار نسبی تئوری های ارائه شده ندارم - من "طرفدار" نیستم. با این وجود، این بخشی از هدف متواضعانه است که توسل به هیوم و هگل در استدلال‌های مربوط به طبیعت انسان، در نتیجه این مطالعه آگاه‌تر و تبعیض‌آمیزتر خواهد بود. علاوه بر این، برخی از تمایزات ارائه شده در اینجا، برخی از مفروضات مطرح شده در بحث های معاصر در فلسفه علوم اجتماعی، به ویژه آنهایی را که مربوط به درک نظام های اعتقادی بیگانه است، روشن می کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی ماهیت و شرایط دانش تاریخی می پردازد که از طریق مطالعه نظریات مربوطه هیوم، هگل و ویکو انجام شده است. معمولاً تصور می‌شود که برای اثبات حقایق تاریخی، باید نظریه‌ای در مورد ماهیت انسان داشته باشیم تا از استدلال‌هایمان پشتیبانی کند. هیوم، هگل و ویکو همگی با این دیدگاه موافق بودند و بنابراین به تفصیل مورد بحث قرار می گیرند. پروفسور پومپا در ادامه استدلال می کند که در واقع هیچ راهی برای کشف چیزی در مورد طبیعت انسان وجود ندارد مگر از طریق بررسی تاریخی. بنابراین لازم است روشی متفاوت در مورد چگونگی کشف حقایق تاریخی پیدا کنیم. این در آخرین فصل انجام می‌شود، جایی که، در تقابل با تقریباً تمام دیدگاه‌های حاضر، استدلال می‌شود که ما باید چارچوبی از دانش موروثی داشته باشیم تا بتوانیم به هر چیزی که از تحقیقات تاریخی ناشی می‌شود، باور داشته باشیم.

ترجمه ماشینی: در این مقاله برخی از انتقادات اصلی دیوید هیوم و امانوئل کانت علیه مشروعیت الهیات طبیعی، فعالیت فلسفی ارائه استدلال های موافق یا مخالف وجود خدا را بیان می کنم. هدف کمک به پژوهش در تاریخ فلسفه نیست، بلکه به عنوان نقطه شروعی برای توصیف خطوط اصلی رویکرد ریچارد سوینبرن به الهیات طبیعی بر اساس استدلال های احتمالی استقرایی است. پیشنهاد او بخشی از یک جنبش فلسفی جاری برای برقراری مجدد بحث استدلالی در مورد وجود و ماهیت خدا بوده است، حوزه ای که از دهه 1970 از نظر کمی و کیفی در حال رشد بوده است.

ایرادهای هیوم بر براهین خداشناسی را می‌توان آغاز منظر انتقادی پسینی برشمرد که در آن یک متفکر می‌کوشد تا با جایگزینی دلایل تجربی و طبیعی و همسان‌سازی علت‌ها، ادله و براهین عقلی و فلسفی را ناکارآمد نشان دهد. نقدهای هیوم سبب بسط و شکوفایی فکر فیلسوفان در دفاع از ادله خداباوری گردیده و می‌توان مدعی شد که اشکال‌های او یک غنیمت مهم در تفکر فلسفی محسوب می‌شود. با این وصف او یک متفکر غیرمعمول است که علیه هر امر هنجاری و متداول دست به شورش فکری می‌زند. در این نوشتار می‌کوشیم تا سه اشکال اساسی او که می‌توان آنها را مهم ترین ایرادها و نقدهای هیوم بر خداشناسی و امکان وجود خدا برشمرد، بررسی نموده و رنجوری‌ها و خلط‌ها و اشتباه‌های وی را مورد توجه قرار دهیم. روش بحث ما نه رویکرد طبیعی و علمی بلکه برهانی و فلسفی است. کوشش خواهد شد تا ابتدا تعابیر و نقض‌های هیوم بررسی شده و سپس در ذیل همان مسأله، نقدهای وارد بر اشکال‌های وی را طرح کنیم. هدف اصلی ما این است تا نشان دهیم که تمامی ایرادهای هیوم، نقضی و سلبی است و وی نتوانسته‌ است برهانی ایجابی بر ردیه‌های خود طرح کند.

اگرچه هيوم به‌دليل انتقاداتي که بر علّيت و برهان‌هاي قياسي وارد کرد، آوازه بسياري در فلسفه دارد، اما ديدگاه‌هاي او درباره وجود و چيستي زمان، کمتر مورد دقت‌هاي فلسفي قرار گرفته است. مفسران فلسفه هيوم، در فهم معنايي که وي براي زمان قائل بود، هم‌داستان نيستند. اينکه آيا زمان، تصوري انتزاعي مشتق از توالي همه اقسام ادراکات است يا حالتي است که در اشياي واقعي به‌نحو متوالي خاصي پديدار مي‌شود. اما در حکمت متعاليه صدرا، مسئله زمان، با همه پيچيدگي ذاتي‌اي که دارد، با مباني فلسفي او همراه است و سيري تشکيکي را پيموده است. گرچه فهم هستي زمان با فهم معناي حرکت پيوندي عميق دارد؛ اما در نظر نهايي ملاصدرا، زمان، حقيقت وجود سيّال و شأني از شئون علت اولي است. اين مقاله با روش توصيفي- تحليلي درپي آن است که ضمن بررسي آراي مفسران هيوم درباره چيستي زمان، به اين نتيجه دست يابد که زمان چه به حالت موجود در اشيا معنا شود و چه مفهومي انتزاعي، با معنايي خاص در حکمت متعاليه نيز قابل پذيرش است؛ گرچه وضوحي که زمان در فلسفه صدرا مي‌يابد، در فلسفه هيوم يافت نمي‌شود.