جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جهان همچون اراده و تصور (به آلمانی: Die Welt als Wille und Vorstellung) مهم‌ترین اثر آرتور شوپنهاور فیلسوف آلمانی است. این کتاب اولین بار در سال ۱۸۱۸ در یک جلد به چاپ رسید. در ۱۸۴۴ ویراست دومی از این اثر در دو جلد منتشر شد که جلد اول آن در واقع چاپ مجدد ویراست نخست و جلد دوم حاوی پنجاه فصل مباحث تکمیلی دربارهٔ جلد اول بود. آرتور شوپنهاور در تابستان ۱۸۱۳ رساله دکترای خود را تحت عنوان «ریشه چهارگان اصل دلیل کافی» به ثبت رساند و مدرک دکترای خود را از دانشگاه ینا دریافت کرد. او سپس رساله دیگری با نام «در باب بینایی و رنگ‌ها» در ۱۸۱۶ منتشر کرد. پس از آن بود که شوپنهاور مشغول نوشتن اثر برجسته خود، جهان همچون اراده و تصور، شد. او معتقد بود که در این اثر تنها «یک اندیشه واحد» را از چشم‌اندازهای گوناگون مورد بررسی قرار می‌دهد. وی فلسفه‌اش را در چهار کتاب (محتویات جلد اول) در باب‌های معرفت‌شناسی، هستی‌شناسی، زیبایی‌شناسی و اخلاق پرورش داده و ضمیمه جلد اول را به نقد فلسفه کانتی اختصاص می‌دهد. فلسفه شوپنهاور، به عقیده شخصی خود او، «تداوم و مکمل طبیعی» فلسفه کانت است، چرا که وی ایدئالیتهٔ مکان و زمان و شی فی نفسه کانتی را به‌عنوان بنیان نظام فلسفی خود اتخاذ کرده و می‌گوید جهانی که انسان‌ها تجربه می‌کنند (جهان اشیا در فضا و زمان که از طریق علیت مرتبط می‌شوند) تنها یک تصویر ذهنی، یک «re-presentation» یا تصور، از داده‌هایی‌ست که حواس انسان جمع‌آوری کرده‌اند. این تصور در عین حال که با پندار صرف تخیل کلا متفاوت است، وابسته به سوژه شناسا بوده و نمی‌تواند به عنوان جهانی که فی نفسه وجود دارد شناخته شود. بر این اساس، دانش انسان از اشیا در واقع دانش او از پدیدههای صرف است، و نه اشیا فی نفسه. شوپنهاور شی فی نفسه (ماهیت درونی همه‌چیز) را به عنوان «اراده» می‌شناسد و می‌نویسد: «نزد من ارادهٔ بی‌شناختْ بنیان واقعیت امور است.» او اراده را «یک میل مفرط کور مقاومت‌ناپذیر» می‌خواند که هنگامی که در خودش بررسی شود عاری از شناخت بوده و به حیات و اندام‌یابی نیز گره نخورده‌است؛ «از این رو امر غیرآلی نیز دارای اراده‌ای است که مظاهرش تمام کیفیات اساسی آن‌اند.» به این ترتیب، جهان همچون تصور در حقیقت عینیت‌یابی اراده است. آرتور شوپنهاور پس از انتشار «جهان همچون اراده و تصور» در ۱۸۱۸، باقی‌مانده عمر خود را صرف پالایش و تفسیر اندیشه‌های منتشر شده در ویراست نخست همین کتاب کرد، اما هیچ‌گاه تغییری اساسی در فلسفه‌اش ایجاد نکرد. اثر برجسته شوپنهاور تا سال ۱۸۵۱ و تا زمان انتشار «متعلقات و ملحقات» مورد بی‌توجهی کامل قرار گرفته بود.

ترجمه ماشینی: گفتگوهای مربوط به دین طبیعی -- گفتگوهای هیوم در مورد شر / استنلی توئیمن -- بیرون رفتن از پنجره: نظری در مورد توئیمن / جان دبلیو دیویس -- نظرات توئیمن و دیویس / جورج ناتان -- تفسیری بر "هیوم در مورد شر" پروفسور توئیمن / P.S. وادیا.

ترجمه ماشینی: کنت آر. وستفال تفسیری اصیل از فلسفه‌های اخلاقی هیوم و کانت ارائه می‌کند که تفاوت‌های بین آن‌ها در گزارش‌های فلسفی جاری برجسته است. وستفال استدلال می کند که تمرکز بر این تفاوت ها، با این حال، یک دستاورد قطعی و مشترک را مسدود می کند: یک روش سازنده متمایز برای شناسایی اصول اخلاقی اساسی و توجیه عینیت دقیق آنها، بدون استناد به رئالیسم اخلاقی یا ضد واقع گرایی یا غیرواقع گرایی اخلاقی. برساخت گرایی آنها مبتنی بر بینش کلیدی هیوم است که «اگرچه قوانین عدالت مصنوعی هستند، اما خودسرانه نیستند». از خودسری در اصول اولیه اخلاقی با شروع با مشکلات اساسی هماهنگی اجتماعی که مربوط به رفتار بیرونی و نیازهای فیزیولوژیکی است، اجتناب می شود. اصول اساسی عدالت تصنعی هستند، زیرا حل آن مشکلات مستلزم توسل به رئالیسم اخلاقی (و نه ضد رئالیسم اخلاقی) نیست. درعوض، شناخت گرایی اخلاقی با شناسایی دلایل توجیهی کافی، که می تواند به همه طرف ها خطاب شود، برای حداقل اصول و نهادهای مشروع کافی که برای ارائه و محافظت از اشکال اساسی هماهنگی اجتماعی (از جمله رفتار کلامی) لازم است، حفظ می شود. هیوم ابتدا این نوع سازندگی را برای حقوق اولیه مالکیت و برای دولت توسعه داد. کانت ساختار عدالت هیوم را در «اصول متافیزیکی عدالت» خود به شدت اصلاح می کند، در حالی که مدل اصلی ساخت گرایی نوآورانه هیوم را حفظ می کند. ساخت‌گرایی هیوم و کانت از گرایش‌های قراردادی و نسبی‌گرایانه نهفته، اگر نه صریح در اشکال معاصر ساخت‌گرایی اخلاقی، اجتناب می‌کند.

ترجمه ماشینی: ..''. عظمت ادبی و فلسفی دیالوگ‌ها را به گونه‌ای تثبیت می‌کند که حتی صمیمی‌ترین تحسین‌کنندگان آن قبلاً قادر به انجام آن نبوده‌اند.» - ترنس پنلهوم در این خوانش پر جنب و جوش دیوید هیوم از دیالوگ های مربوط به دین طبیعی، ویلیام لاد سشنز هرمنوتیک درونی پیچیده ای را آشکار می کند که شکل، ساختار و معنای جدیدی به اثر می دهد. سشنز با پیوند دادن موقعیت‌ها، شخصیت، سبک و کنش به مفاهیم فلسفی ارائه شده، معنایی را در خود اثر می‌یابد و توجه را به پیوندهای درونی بین طرح، شخصیت، بلاغت و فلسفه جلب می‌کند. نتیجه از مشغله اصلی تفسیرهای قبلی، یعنی تلاش برای تعیین اینکه کدام یک از شخصیت های اصلی برای هیوم صحبت می کند، اجتناب می کند. سشنز با تمرکز بر مسائلی که قبلاً درباره تقوا و الهیات کشف نشده بود، سؤالات مهمی را در فلسفه دین مطرح می کند - ماهیت دین واقعی چیست، بین الهیات و تقوا چه رابطه ای وجود دارد، و چگونه باید فعالانه با خدا تعامل کنیم؟