جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : اندیشه اخلاقی جوزف باتلر و عقل گرایی اخلاقی ساموئل کلارک و پیروانش، جان بالگوی و ریچارد پرایس، غالباً در نتیجه این موارد متمایز می شوند: (الف) روش تجربی باتلر (مثلاً کید، استورجن). (ب) تأکید باتلر بر عشق به خود در «گذر ساعت خنک» (مانند پریچارد، مک فرسون). (ج) وجدان باتلر، جایی که بر اساس خوانشی نئوکانتی، باتلر با انتقال حسی از «تأیید بازتابی» کانتی از کلارکی ها پیشی گرفت (مثلاً، کورسگارد، داروال). انتقادات نئوکانتی از کلارکی ها در (ج) با (د) انتقادات فرانسیس هاچسون و دیوید هیوم از کلارکی ها سازگار است. (ه) انتقادات مدرن از شهودگرایی عقلانی که از هاچسون و هیوم پیروی می کنند (مانند مکی، وارناک). و (f) این ادعا که کلارکی ها در «نظریه قانون طبیعی پس از بازسازی» موقعیت ناآرامی داشتند (به عنوان مثال، بیزر، فینیس). (د)-(ه) بنابراین پایه تمایز بین باتلر و کلارکی ها در (a)-(c)، جایی که کلارکی ها، بر خلاف باتلر، به دلیل بازنمایی حقیقت اخلاقی به عنوان ادراک منفعل و بدیهی از بالقوه مورد انتقاد قرار می گیرند. حقایق غیر جالب این مطالعه با این استدلال که وجدان باتلر و کلارک بیش از یک مرجع دارد به (الف) - (ف) پاسخ می‌دهد. به طوری که وجدان به معنای تجربه فرد از قضاوت خود و قضاوت خداوند و نظم اخلاقی عقلانی بود. در نتیجه نظریه مشترک وجدان، باتلر و کلارکین نظریه یکسانی در مورد رشد اخلاقی داشتند: کارگزاران اخلاقی زمانی بالغ می‌شوند که از اطاعت از وجدان تنها بر اساس یکی از مراجع وجدان، به اطاعت از وجدان حرکت می‌کنند، زیرا انجام این کار رضایت هر یک است

ترجمه ماشینی: این مطالعه به بررسی نقش تاریخ در نوشته‌های دئیست‌های انگلیسی می‌پردازد، گروهی از جنجال‌گرایان مذهبی دگردوکس که از ربع پایانی قرن هفدهم تا اواسط قرن هجدهم فعال بودند. منابع اصلی آن آثار منتشر شده دئیست ها و مخالفان آنها است، اما در صورت امکان از منابع خطی نیز استفاده می کند. همه دئیست‌ها انگلیسی نبودند (یکی ایرلندی و دیگری از ولز بود)، اما اصطلاح «دئیست‌های انگلیسی» به این دلیل به کار رفته است که اکثر دئیست‌ها انگلیسی بودند و به‌طور عمده در انگلستان و به زبان انگلیسی منتشر می‌شدند. این نشان می دهد که دئیست ها نه تنها با مخالفان ارتدوکس خود در مورد محتوای تاریخ مقدس، بلکه در مورد رابطه بین حقیقت دینی و شواهد تاریخی نیز اختلاف نظر داشتند. فصل 1 درهم تنیدگی الهیات و تاریخ را در مسیحیت اولیه توضیح می دهد، اینکه چگونه ارتباط بین آنها توسط مسیحیان اولیه مدرن درک شد و چگونه تحولات در آموزش ارتدکس زمینه را برای ظهور دئیسم در دهه های پایانی قرن هفدهم فراهم کرد. هر یک از سه فصل زیر به خط استدلال متفاوتی اختصاص دارد که دئیست ها علیه عقاید ارتدکس به کار می بردند. فصل 2 این استدلال را بررسی می کند که برخی گزاره ها بی معنی هستند، و بنابراین، بدون توجه به شواهد تاریخی که بتوان از آنها حمایت کرد، درست یا نادرست نبود، همانطور که توسط جان تولاند و آنتونی کالینز استفاده شد. فصل 3 این استدلال را نشان می‌دهد که اعمالی که در تاریخ مقدس به خدا نسبت داده می‌شود ممکن است شایستگی خوبی‌های او را نداشته باشند، از اولین مجموعه سخنرانی‌های بویل ساموئل کلارک شروع شد و سپس در نوشته‌های توماس چوب، متیو تیندال، توماس مورگان و ویلیام واربرتون پیش رفت. فصل 4 افول مقوله دانش معین در نیمه دوم قرن هفدهم، ظهور نظریه احتمالات، و تأثیر این تحولات بر دیدگاه دئیست ها در مورد قابل اعتماد بودن شواهد تاریخی را ترسیم می کند. فصل 5 یک مطالعه موردی است که گفتار آنتونی کالینز درباره مبانی و دلایل دین مسیحیت (1724) را در پرتو یافته‌های فصل‌های قبلی می‌خواند. سرانجام، کدا چشم اندازی از وضعیت بحث در دهه های میانی قرن هجدهم با تمرکز بر کار چهار نویسنده: پیتر آنت، دیوید هیوم، کانیرز میدلتون و ادوارد گیبون ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: نظریه اخلاقی هیوم مهمترین کمک به بحث پایدار در میان اخلاق گرایان بریتانیایی در قرون 17 و 18 بود. متن کلاسیک جی. ال. مکی این بحث را بررسی می کند و مقدمه ای عالی برای برخی از مشکلات اصلی فلسفه اخلاق ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب تفسیر جدیدی از اصل سودمندی در نظریه اخلاقی و سیاسی بر اساس نوشته‌های فایده‌گرایان کلاسیک ارائه می‌کند. نوشته های آدام اسمیت، ویلیام پیلی و جرمی بنتام نیز مورد توجه است.

ترجمه ماشینی : توجه هیوم به دین را ارجاعات او به دین در سراسر آثارش نشان می دهد. در واقع، او در تاریخ طبیعی ادعا می کند که "هر تحقیقی که به دین مربوط می شود، از اهمیت بالایی برخوردار است." مفسران اغلب علاقه هیوم به دین را نظری تلقی کرده اند، به گونه ای که گویی او در درجه اول به دنبال اثبات حقیقت یا نادرستی دین بوده است. با این حال، او در مقالات و تاریخ انگلستان اشاره می کند که اختلافات بر سر اشکال و عقاید مذهبی «بیهوده» و «کاملاً پوچ» است. این یک سؤال واضح را مطرح می کند: اگر اختلاف نظر در مورد دین "بیهوده" و "بیهوده" است، پس چرا تحقیق در مورد دین از "بیشترین اهمیت" برخوردار است؟ پاسخ هیوم ماهیت سیاسی دارد. او در تاریخ می‌گوید: «دین هرگز نمی‌تواند یک نقطه عواقب کوچک در حکومت مدنی تلقی شود». او در آنجا توجه ما را به اختلافات مذهبی نه بر اساس مبانی نظری مجزا، بلکه «تنها تا جایی که بر صلح و نظم جامعه مدنی تأثیر می گذارد» جلب می کند. این پایان نامه استدلال می کند که راه نزدیک شدن هیوم به دین از طریق درک او از رابطه دین و زندگی سیاسی است، یعنی از طریق «الهیات سیاسی» او. برای نشان دادن جنبه های مختلف مشکل سیاسی دین، هر یک از چهار فصل این پایان نامه بر تحلیل متنی یک اثر خاص متمرکز است: رساله ای از طبیعت انسان، تاریخ طبیعی دین، گفتگوهای مربوط به دین طبیعی، و تاریخ انگلستان. . یافته‌های این پایان‌نامه نشان می‌دهد که نقد هیوم از ادیان مختلف به تأثیر آن‌ها بر آزادی و ثبات جامعه مربوط می‌شود. پایان نامه همچنین نشان می دهد که «درمان» هیوم برای تأثیرات ظالمانه و بی ثبات کننده دین، حذف آن از جامعه نیست، بلکه محدود کردن تأثیرات منفی اجتماعی آن است. هیوم معتقد است که آموزش مدنی سکولار، «حکومت خوب»، مذهب دولتی، پیشرفت هنر و علوم، و رفاه مادی، اتکای مردم به دین را در مسائل اخلاقی، فرهنگی و سیاسی محدود می‌کند. آموزش دینی بدبینانه، به ویژه، در درمان هیوم نقش اساسی دارد، زیرا نظرات و عادات باید شکل گیرد تا مردم به مسائل دینی به عنوان ثانویه (یا حتی خصمانه) برای آرامش جامعه نگاه کنند.

جهان همچون اراده و تصور (به آلمانی: Die Welt als Wille und Vorstellung) مهم‌ترین اثر آرتور شوپنهاور فیلسوف آلمانی است. این کتاب اولین بار در سال ۱۸۱۸ در یک جلد به چاپ رسید. در ۱۸۴۴ ویراست دومی از این اثر در دو جلد منتشر شد که جلد اول آن در واقع چاپ مجدد ویراست نخست و جلد دوم حاوی پنجاه فصل مباحث تکمیلی دربارهٔ جلد اول بود. آرتور شوپنهاور در تابستان ۱۸۱۳ رساله دکترای خود را تحت عنوان «ریشه چهارگان اصل دلیل کافی» به ثبت رساند و مدرک دکترای خود را از دانشگاه ینا دریافت کرد. او سپس رساله دیگری با نام «در باب بینایی و رنگ‌ها» در ۱۸۱۶ منتشر کرد. پس از آن بود که شوپنهاور مشغول نوشتن اثر برجسته خود، جهان همچون اراده و تصور، شد. او معتقد بود که در این اثر تنها «یک اندیشه واحد» را از چشم‌اندازهای گوناگون مورد بررسی قرار می‌دهد. وی فلسفه‌اش را در چهار کتاب (محتویات جلد اول) در باب‌های معرفت‌شناسی، هستی‌شناسی، زیبایی‌شناسی و اخلاق پرورش داده و ضمیمه جلد اول را به نقد فلسفه کانتی اختصاص می‌دهد. فلسفه شوپنهاور، به عقیده شخصی خود او، «تداوم و مکمل طبیعی» فلسفه کانت است، چرا که وی ایدئالیتهٔ مکان و زمان و شی فی نفسه کانتی را به‌عنوان بنیان نظام فلسفی خود اتخاذ کرده و می‌گوید جهانی که انسان‌ها تجربه می‌کنند (جهان اشیا در فضا و زمان که از طریق علیت مرتبط می‌شوند) تنها یک تصویر ذهنی، یک «re-presentation» یا تصور، از داده‌هایی‌ست که حواس انسان جمع‌آوری کرده‌اند. این تصور در عین حال که با پندار صرف تخیل کلا متفاوت است، وابسته به سوژه شناسا بوده و نمی‌تواند به عنوان جهانی که فی نفسه وجود دارد شناخته شود. بر این اساس، دانش انسان از اشیا در واقع دانش او از پدیدههای صرف است، و نه اشیا فی نفسه. شوپنهاور شی فی نفسه (ماهیت درونی همه‌چیز) را به عنوان «اراده» می‌شناسد و می‌نویسد: «نزد من ارادهٔ بی‌شناختْ بنیان واقعیت امور است.» او اراده را «یک میل مفرط کور مقاومت‌ناپذیر» می‌خواند که هنگامی که در خودش بررسی شود عاری از شناخت بوده و به حیات و اندام‌یابی نیز گره نخورده‌است؛ «از این رو امر غیرآلی نیز دارای اراده‌ای است که مظاهرش تمام کیفیات اساسی آن‌اند.» به این ترتیب، جهان همچون تصور در حقیقت عینیت‌یابی اراده است. آرتور شوپنهاور پس از انتشار «جهان همچون اراده و تصور» در ۱۸۱۸، باقی‌مانده عمر خود را صرف پالایش و تفسیر اندیشه‌های منتشر شده در ویراست نخست همین کتاب کرد، اما هیچ‌گاه تغییری اساسی در فلسفه‌اش ایجاد نکرد. اثر برجسته شوپنهاور تا سال ۱۸۵۱ و تا زمان انتشار «متعلقات و ملحقات» مورد بی‌توجهی کامل قرار گرفته بود.

ترجمه ماشینی: گفتگوهای مربوط به دین طبیعی -- گفتگوهای هیوم در مورد شر / استنلی توئیمن -- بیرون رفتن از پنجره: نظری در مورد توئیمن / جان دبلیو دیویس -- نظرات توئیمن و دیویس / جورج ناتان -- تفسیری بر "هیوم در مورد شر" پروفسور توئیمن / P.S. وادیا.

ترجمه ماشینی: کنت آر. وستفال تفسیری اصیل از فلسفه‌های اخلاقی هیوم و کانت ارائه می‌کند که تفاوت‌های بین آن‌ها در گزارش‌های فلسفی جاری برجسته است. وستفال استدلال می کند که تمرکز بر این تفاوت ها، با این حال، یک دستاورد قطعی و مشترک را مسدود می کند: یک روش سازنده متمایز برای شناسایی اصول اخلاقی اساسی و توجیه عینیت دقیق آنها، بدون استناد به رئالیسم اخلاقی یا ضد واقع گرایی یا غیرواقع گرایی اخلاقی. برساخت گرایی آنها مبتنی بر بینش کلیدی هیوم است که «اگرچه قوانین عدالت مصنوعی هستند، اما خودسرانه نیستند». از خودسری در اصول اولیه اخلاقی با شروع با مشکلات اساسی هماهنگی اجتماعی که مربوط به رفتار بیرونی و نیازهای فیزیولوژیکی است، اجتناب می شود. اصول اساسی عدالت تصنعی هستند، زیرا حل آن مشکلات مستلزم توسل به رئالیسم اخلاقی (و نه ضد رئالیسم اخلاقی) نیست. درعوض، شناخت گرایی اخلاقی با شناسایی دلایل توجیهی کافی، که می تواند به همه طرف ها خطاب شود، برای حداقل اصول و نهادهای مشروع کافی که برای ارائه و محافظت از اشکال اساسی هماهنگی اجتماعی (از جمله رفتار کلامی) لازم است، حفظ می شود. هیوم ابتدا این نوع سازندگی را برای حقوق اولیه مالکیت و برای دولت توسعه داد. کانت ساختار عدالت هیوم را در «اصول متافیزیکی عدالت» خود به شدت اصلاح می کند، در حالی که مدل اصلی ساخت گرایی نوآورانه هیوم را حفظ می کند. ساخت‌گرایی هیوم و کانت از گرایش‌های قراردادی و نسبی‌گرایانه نهفته، اگر نه صریح در اشکال معاصر ساخت‌گرایی اخلاقی، اجتناب می‌کند.

ترجمه ماشینی: ..''. عظمت ادبی و فلسفی دیالوگ‌ها را به گونه‌ای تثبیت می‌کند که حتی صمیمی‌ترین تحسین‌کنندگان آن قبلاً قادر به انجام آن نبوده‌اند.» - ترنس پنلهوم در این خوانش پر جنب و جوش دیوید هیوم از دیالوگ های مربوط به دین طبیعی، ویلیام لاد سشنز هرمنوتیک درونی پیچیده ای را آشکار می کند که شکل، ساختار و معنای جدیدی به اثر می دهد. سشنز با پیوند دادن موقعیت‌ها، شخصیت، سبک و کنش به مفاهیم فلسفی ارائه شده، معنایی را در خود اثر می‌یابد و توجه را به پیوندهای درونی بین طرح، شخصیت، بلاغت و فلسفه جلب می‌کند. نتیجه از مشغله اصلی تفسیرهای قبلی، یعنی تلاش برای تعیین اینکه کدام یک از شخصیت های اصلی برای هیوم صحبت می کند، اجتناب می کند. سشنز با تمرکز بر مسائلی که قبلاً درباره تقوا و الهیات کشف نشده بود، سؤالات مهمی را در فلسفه دین مطرح می کند - ماهیت دین واقعی چیست، بین الهیات و تقوا چه رابطه ای وجود دارد، و چگونه باید فعالانه با خدا تعامل کنیم؟