جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: لودویگ ویتگنشتاین (1889-1951) متفکری فوق‌العاده اصیل بود که تأثیر او بر تفکر قرن بیستم بسیار خارج از محدوده‌های فلسفه است. در این مقدمه جذاب، A.C. Grayling با توضیح ماهیت و تأثیر دیدگاه‌های ویتگنشتاین، اندیشه ویتگنشتاین را در دسترس خوانندگان عام قرار می‌دهد. او هر دو فلسفه اولیه و متأخر خود، تفاوت ها و ارتباطات بین آنها را شرح می دهد و ارزیابی تازه ای از تأثیر مستمر ویتگنشتاین بر تفکر معاصر ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: لودویگ ویتگنشتاین بدون شک مهمترین فیلسوف قرن بیستم است. او در کتاب «درباره یقین» به بحث در مورد مسائل محوری معرفت شناسی، از جمله ماهیت معرفت و شک و تردید می پردازد. کتاب راهنمای فلسفه روتلج برای ویتگنشتاین و در مورد یقین معرفی و ارزیابی می کند: حرفه ویتگنشتاین و پیشینه فلسفه بعدی او ایده ها و متن اصلی درباره یقین، از جمله پاسخ های آن به G.E. مور و بحث از مسائل اساسی در نظریه دانش اهمیت مستمر ویتگنشتاین در فلسفه معاصر. این کتاب راهنما برای همه دانشجویان ویتگنشتاین و برای کسانی که در معرفت شناسی و فلسفه زبان مطالعه می کنند ضروری است. در مورد یقین، کار نهایی ویتگنشتاین، به دسته‌ای از گزاره‌های «تصویر جهان» می‌پردازد که توسط G.E. مور. این‌ها تعهد پایدار ویتگنشتاین را به دسته‌بندی کاملاً تعریف‌شده از گزاره‌های تجربی به چالش می‌کشند و به ایجاد نقد شک‌گرایی کمک می‌کنند. با بسط دیدگاه ویتگنشتاین مبنی بر اینکه شک‌گرایی خود تضعیف‌کننده است، این کتاب راهنما تفسیری مبارزه‌جویانه و در عین حال درمانی ارائه می‌دهد که درباره یقین بین دیدگاه‌های کانت و هیوم قرار می‌گیرد.

مسئله معناداری گزاره­های دینی مورد توجه متفکران دینی و حتی دین­داران است. برخی فیلسوفان دین بر بی­معنایی گزاره­های دینی تأکید دارند؛ در حالی که عده­ای گزاره­های دینی را معنادار می­دانند. ویتگنشتاین متقدم گزاره­های دینی را فاقد معنا قلمداد کرد؛ اما در فلسفه متأخر به معناداری گزاره­های دینی به روش خاصی پرداخته است. بر این اساس گزاره­های دینی فقط در حوزه خاص و توسط کاربران همان محدوده معنادار تلقی می­شوند. از منظر طباطبایی گزاره‏های دینی دارای خصوصیاتی است که برای عموم مردم معنادار و معرفت­بخش است؛ از این رو روش ویتگنشتاین در توصیف معناداری گزاره­های دینی با نگرش طباطبایی متفاوت است. این نوشتار با روش توصیفی- تحلیلی به دو پرسش اصلی درباره موضوع پاسخ می­دهد: از منظر ویتگنشتاین و طباطبایی گزاره­های دینی با چه معیاری معنادار محسوب می­شود؟ با مقایسه نظرات دو فیلسوف به چه نتایجی دست خواهیم یافت؟ از این رو پس از بررسی نظرات دو فیلسوف در باب معناداری گزاره­های دینی، به مقایسه نظرات آنها پرداخته و نتایج آن بیان می­شود. در پایان برخی نظرات ویتگنشتاین را در باب معناداری گزاره­های دینی نقد می­کنیم.

ترجمه ماشینی: از نیچه تا امروز، سنت فلسفی غرب تحت سلطه تفکر سکولار بوده است که بحث در مورد خدا را تا حد زیادی بی ربط رد کرده است. با این حال، در سال‌های اخیر، موضوع الهیات برای جرقه برخی از بحث‌برانگیزترین بحث‌ها در فلسفه معاصر بازگشته است. بحث های الهیات توسط فیلسوفان کلیدی معاصر مانند دریدا و لویناس، دین را در کانون توجه قرار داده است. فلسفه پست سکولار یکی از اولین مجلداتی است که به چگونگی رویکرد فیلسوفان مدرن به خدا و بررسی پیوندهای الهیات و تفکر پست مدرن پرداخته است. پانزده مقاله قابل دسترس تصویری روشن و قانع‌کننده از این که چگونه متفکران کلیدی از جمله دکارت، نیچه، فروید، ویتگنشتاین، هایدگر و دریدا خدا را به بخش مرکزی تفکر خود تبدیل کرده‌اند، ارائه می‌دهند. هر فیلسوفی و ​​نحوه برخورد و نقد الهیات در یک بستر تاریخی روشن قرار می گیرد. با قرار دادن مجموعه در زمینه مقدمه برجسته فیلیپ بلوند، فلسفه پست سکولار بحث جذابی از جایگزین های نسبی گرایی و نیهیلیسم حاکم بر تفکر غربی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: در جای خود یک خوانش پدیدارشناسانه اصیل از آگوستین است که درگیری او با مفاهیم هویت در اعترافات را در نظر می گیرد. با استفاده از تجربه آگوستینی اعتراف، ژان لوک ماریون مدلی از خودبودن ایجاد می کند که این تجربه را در پرتو کل مجموعه آگوستینی بررسی می کند. در این راستا، ماریون با تحلیل‌های مدرن و پست مدرن قابل‌توجهی از «تجربه‌ای‌ترین» آثار آگوستین، از جمله تفسیرهای انتقادی ژاک دریدا، مارتین هایدگر و لودویگ ویتگنشتاین درگیر می‌شود. ماریون در نهایت به این نتیجه می‌رسد که آگوستین در بررسی افراط در خود و فراتر از خود، و در استفاده از این تغییر خود برای خود، به عنوان نیروی محرکه‌ای برای روابط خلاق با خدا، جهان و دیگران، بر پست مدرنیته پیشی گرفته است. این خوانش پیوندهای قابل توجهی را بین گزارش‌های خودبودن در زمینه‌های فلسفه معاصر، مطالعات ادبی و مسیحیت اولیه آگوستین برقرار می‌کند.

بر اساس رساله منطقی فلسفی ویتگنشتاین، گزاره های علوم طبیعی کل گزاره های معنادار زبان اند، و بنابراین گزاره اخلاقی وجود ندارد، چرا که سخن گفتن از اخلاقیات معیار معناداری گزاره ها -که عبارت است از تاییدپذیری تجربی- را تامین نمی کند. به علاوه، ویتگنشتاین در جایی رساله منطقی فلسفی را واجد نکته ی مهم اخلاقی می داند. به نظر می آید بین این ادعای اخیر ویتگنشتاین از یک سو، و بی معنا دانستن اخلاقیات از دیگر سو، تعارضی وجود دارد. در برابر این تعارض ظاهری، سعی می کنیم در باب این که نکته اخلاقی رساله منطقی فلسفی چیست تامل کنیم. در پاسخ به مساله مذکور به تفسیر کِوین کاهیل از ویتگنشتاین توجه خواهیم کرد. از نگاه ویتگنشتاین فرهنگ مدرن مانع از چیزی است که او آن را تجربه حیرت از وجود جهان می خواند. کاهیل نکته اخلاقی رساله منطقی فلسفی را در ارتباط با همین نگاه ویتگنشتاین به فرهنگ مدرن تفسیر می کند. در پایان این بررسی، این مسائل را مرور می کنیم که اولا به فرض صحت تفسیر کاهیل، رساله منطقی-فلسفی در معرض چه انتقادی قرار خواهد گرفت، و در ثانی استناد کاهیل در تفسیر رساله به دیگر آثار ویتگنشتاین تا چه حد قابل دفاع است.

فیلیپس در مقام یک ایمان گرای متأثر از ویتگنشتاین، نسبت به معرفت شناسی گزاره های دینی رویکردی را اتخاذ می کند که به واسطه تفاوت-ها و تمایزهایی که با ویتگنشتاین دارد، مهم می نماید. در این مقاله ابتدا با توصیف، بررسی و تحلیل نگاه فیلیپس به سه مسأله و مفهوم ناواقع گرایی، نحوه زندگی و بازی های زبانی، نشان داده شده آنچه باعث می شود رویکرد فیلیپس به این سه مسأله با ویتگنشتاین تفاوت پیدا کند این است که برخلاف برون گرایی ویتگنشتاینی که در زمینه گرایی (متن گرایی) ریشه دارد، فیلیپس به دورن گرایی مایل است(البته درون گرایی معتدل) . دیدگاه وی به دلیل تفکیک میان معنا‌داری باورهای دینی با توجیه باورهای دینی و بازگرداندن توجیه باورها به بازی‌های زبانی و اینکه نحوه زندگی دینی را کاملاً متمایز از سایر نحوه‌های زندگی می داند، منجر به پذیرش درون‌گرایی می‌شود. اما این مقاله با نگاهی انتقادی به رویکرد فیلیپس نشان می‌دهد تفکیک مطلق معناداری و توجیه باورهای دینی از یکدیگر توسط وی، تفکیکی غیر قابل پذیرش است.

از نظر ویتگنشتاین فهم امری ذهنی نیست. اما این موضع با اعتراضی با نام «اعتراض علمی» روبرو می‌شود که گویی فیلسوف جایگاه عصب‌شناس یا روانشناس را غضب کرده است. در این مقاله نشان می‌دهیم که ویتگنشتاین جایگاه علم را غضب نکرده است و تنها این ادعا که علم می‌تواند گزارشی پیشینی از فهم به‌دست بدهد را انکار می‌کند. در خوانش عمومی نظر ویتگنشتاین، فهم به مثابه توانایی در نظر گرفته می‌شود. اما این نکته با این امر که گویی فهم در یک لحظه اتفاق می‌افتد در تضاد است و برای همین در این مقاله موضع فهم همچون «آغاز توانایی» که هم فهم را در نسبت با توانایی در نظر می‌گیرد و هم رخدادن آن را در لحظه ممکن می‌داند توضیح می‌دهیم. با اینحال نفی امر ذهنی بودن فهم، موضعی ضد واقع‌گرایانه درباره فهم را به ویتگنشتاین نسبت می‌دهد. برای همین با کمک تفسیر مک‌داول از ویتگنشتاین سعی می‌کنیم نشان دهیم که ویتگنشتاین در داخل بازی زبان فهم را همچون یک حالت ذهنی معین در نظر می‌گیرد. گرچه تفسیر مک‌داول با برخی از نکات ویتگنشتاین به‌خصوص در کتاب برگه‌ها در تضاد است.