جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب خواندن تراکتاتوس ویتگنشتاین را پیش می برد که فراتر از گزینه های اصلی تفسیری بحث ویتگنشتاین جدید است. این کتاب رویکرد ویتگنشتاین به زبان و منطق و همچنین سایر حوزه‌هایی را که در ادبیات نادیده گرفته شده‌اند، مانند برخورد او با متافیزیک، علوم طبیعی و ارزش، پوشش می‌دهد. تجدور تفکر ویتگنشتاین را در این زمینه‌ها مجدداً زمینه‌سازی می‌کند، تکامل آن را در یادداشت‌های روزانه، مکاتبات و متون قبل از تراکتاتوس ترسیم می‌کند و تصویر کامل‌تری از پیشینه فکری آن ایجاد می‌کند. این گسترش زاویه دید در راهبرد تفسیری کتاب او نقش اساسی دارد: تنها با نگاه کردن به تراکتاتوس در این منظر غنی‌تر می‌توانیم به پرسش‌های اساسی مطرح شده در بحث ویتگنشتاین جدید بپردازیم - سؤالاتی در مورد روش تراکتاتوس، رویکرد آن. به مزخرفات و تداوم در فلسفه ویتگنشتاین. آثار اولیه ویتگنشتاین روشنگر، الهام‌بخش و مرتبط با فلسفه زبان و علم، متافیزیک و اخلاق معاصر است. کار پیشگامانه تجدور در نهایت پیام مثبت شگفت انگیزی را در مورد قدرت دگرگونی اخلاقی که فلسفه می تواند داشته باشد، منتقل می کند، زمانی که فلسفه به عنوان فعالیتی با هدف افزایش شفاف سازی و آگاهی مفهومی درک شود.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه ویتگنشتاین و نیچه را در کنار یکدیگر قرار می دهد تا به این پرسش بپردازد که «نقش فلسفه چیست؟» از یک سو ویتگنشتاین رویکرد توصیفی به فلسفه را ترویج می کند، که اصرار دارد که فیلسوف نباید در اعمال دخالت کند، بلکه باید به دنبال وضوح و فهم به عنوان هدف در خود باشد. از سوی دیگر، نیچه رویکردی مخرب و خلاقانه به فلسفه را ترویج می‌کند، جایی که فیلسوف هم ارزش‌ها را از بین می‌برد و هم ارزش‌ها را به جای آنها ارزیابی می‌کند. این اثر با بررسی سخنان دو فیلسوف و تفسیرهای برجسته از آنها در مورد بهترین تصور و درک فیلسوف و فلسفه آغاز می شود. علاوه بر این، به دیدگاه اخیر نیچه به عنوان یک طبیعت گرا به طور مفصل پاسخ داده شده است. اگر معلوم شود که نیچه مواضع ماهوی و طبیعت گرایانه ای درباره اخلاق انسانی، خاستگاه دین و غیره ارائه می دهد، پس نمی تواند از جهت گیری خلاقانه و خودانگیخته نسبت به دیدگاه ها دفاع کند. این اثر استدلال می‌کند که در حالی که نیچه گزارش‌های طبیعی‌شده‌ای از اعمال انسانی ارائه می‌دهد، منظور او این نیست که اینها فرضیه‌ای علمی تلقی شوند. پس از پاسخ به این موضع، نیچه و ویتگنشتاین با هم نگاه می‌شوند، و آنچه پدیدار می‌شود یک هدف مشترک است: ایجاد و/یا آشکار کردن امکانات از دست رفته زندگی بشر. این احتمالات وجودی از یک سو همیشه در مقابل ما هستند، و با این حال ظاهراً دور از دسترس هستند و اغلب از آنها عبور می کنند. ویتگنشتاین و نیچه به طرق مختلف خود این احتمالات را (دوباره) باز می کنند. در نهایت، با توجه به این «هرمنوتیک امکان»، فصل پایانی استدلال می‌کند که تفاوت‌های ویتگنشتاین و نیچه در رابطه با مسیحیت و دین اساساً به سبک فلسفه آنها و حتی رویکرد توصیفی ویتگنشتاین مربوط نمی‌شود، بلکه در مورد امکان وجودی است که هر یک دارند. در ذهن برای ترویج.

ترجمه ماشینی : این تحقیق با تمرکز بر نظریه تجربه دینی مورد ادعای هیک، عناصر کانتی و ویتگنشتاینی فرضیه او را برای کاهش تنش بین جنبه‌های متافیزیکی و معرفت‌شناختی آن بررسی می‌کند. از آنجایی که فرضیه هیک مبتنی بر آموزه‌های ادیان در گروه زبان‌های هندواروپایی است، این تحقیق آن سنت‌ها را از خارج از این گروه برای بازنگری در معیار آن معرفی می‌کند. این دو تلاش ناگزیر نیازمند مدلی اصلاح شده از فرضیه هیک هستند. هم فرضیه هیک و هم مدل پالایش شده، درک خاصی از مفهوم دین را منعکس می کنند. در این میان هر سنت دینی نیز ابعاد گوناگون خود را بروز می دهد. در نتیجه این تحقیق نشان می‌دهد که آرمان دین را می‌توان از حیث ایده وحدت کارکردی در نظر گرفت و به‌عنوان اصل تنظیم‌کننده برای هدایت هر مدل از کثرت‌گرایی دینی در نظر گرفت که در صورت مواجهه با «ناهنجاری‌های» قابل تعدیل است. پدیده‌های دینی -- این الگو را می‌توان در پرتو گزاره کنفوسیوس نشان داد که «لی یکی است اما مظاهر آن انسان است.

ترجمه ماشینی : مسئله رابطه بین تجربه دینی و اعتقاد مسیحی به خدا در الهیات و فلسفه دین معاصر به شیوه های کاملاً متفاوتی مطرح می شود. به منظور ایجاد پاسخی که از دام های «مدل ادراک تحلیلی» (آلستون، یاندل، سوینبرن) و مدل «بیش زبانی» برای تفسیر تجربه دینی مسیحی (تیلور، لیندبک) اجتناب کند، این پایان نامه رویکردی را ارائه می دهد که ترکیبی از یک پدیدارشناسانه است. بررسی احساسات، بررسی مفهومی خداگفتاری و «باور» مسیحی و نیز دیدگاه‌های الهیاتی، جامعه‌شناختی و انسان‌شناختی. در مرکز تفسیر توسعه یافته در اینجا، مقوله پدیدارشناختی «احساسات وجودی» است که باید به عنوان یک جنبه الهیات و فلسفی مرکزی از تجربه دینی مسیحی در نظر گرفته شود. با استفاده از این مفهوم معاصر، خوانشی بدیع از مفهوم «احساس» اف. شلایرماخر پیشنهاد می‌شود و انواع مختلفی از تجربه‌های مسیحی تفسیر می‌شود (مانند تجارب «هیبت»، «معجزه هستی»، «بدبختی» و «جامعه رستگارشده» ). این مطالعه از طریق درکی فلسفی از اعتقاد مسیحی به خدا، تفسیری انتقادی از مفهوم «باور دینی» ویتگنشتاین متأخر ارائه می‌کند و بینش‌های ویتگنشتاینی را با مفهوم «ایمان پویا» پل تیلیش ترکیب می‌کند و علیه «گرامرگرایان» و «ویتگنشتاینی» استدلال می‌کند. گزارش های بیانگر باورهای مسیحی در مورد خدا معمولاً راهنمای زندگی هستند، اما با این وجود مشکوک هستند. ماهیت خداگفتار مسیحی دوباره با ترکیب بینش ویتگنشتاین متأخر در مورد نقش‌های دستوری و بیانی خدا-گفتار با تأکید مرلوپونتی بر نوآوری زبانی و دیدگاه رومن یاکوبسون در مورد کارکردهای زبان تفسیر می‌شود. در نهایت، ادعایی که رشته‌های پدیدارشناختی، مفهومی و الهیاتی این مطالعه را به هم پیوند می‌دهد، به رسمیت شناختن «کشش دعوت‌کننده اعتقاد دینی» تجربه مربوطه است. شکل‌گیری و شکل‌گیری مفهوم دینی مسیحی را می‌توان ناشی از احساسات وجودی «فوق‌العاده» دانست، جایی که باورهای حاصل از خدا عمدتاً اما به طور کامل به معانی سنتی محدود نمی‌شوند.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه به بررسی انتقادی فلسفه تجربه گرایی استعلایی می پردازم. تجربه گرایی استعلایی، در میان چیزهای دیگر، فلسفه محتوای ذهنی است. تلاش می‌کند تا با تقسیم تفاوت بین دو گزارش کاملاً متضاد از محتوا، یک معضل معرفت‌شناختی محتوای ذهنی را حل کند. تجربه گرایی حداقلی جان مک داول و تجربه گرایی مینیمالیستی ریچارد گاسکین دو نسخه از تجربه گرایی استعلایی هستند. خود تجربه گرایی متعالی از آثار مک داول سرچشمه می گیرد. این پایان نامه در پنج بخش تنظیم شده است. ابتدا، در مقدمه، جهت گیری متافلسفی ویتگنشتاینی تجربه گرایی استعلایی را بیان می کنم. این رویکرد متافلسفی فلاتی را فراهم می کند که بر اساس آن می توان بسیاری از بقیه این کار را مورد بررسی قرار داد. دوم، من شرح مفصلی از تجربه گرایی حداقلی مک داول ارائه می کنم. سوم، من نقد گسکین و اصلاح تجربه گرایی حداقلی مک داول را نقد می کنم. من استدلال می کنم که (1) نقدهای گسکین ناقص است و (2) تجربه گرایی حداقلی گسکین بسیار مشکوک است. چهارم، من اعتبار ادعایی تجربه گرایی حداقلی مک داول را به دقت بررسی می کنم. من استدلال می کنم که نسخه مک داول از ایده آلیسم زبانی مشکل ساز است. سپس درباره گفتگوی اخیر بین تجربه گرایی استعلایی و پدیدارشناسی هوبرت دریفوس اظهار نظر می کنم. دیالوگ با اتهام دریفوس به «اسطوره ذهنی» به اوج خود می رسد. من استدلال می کنم که این اتهام درست است که در آن صورت واقع گرایی مستقیم مک داول مشکل ساز است. نتیجه می‌گیرم که تجربه‌گرایی حداقلی معضل محتوای ذهنی را حل نمی‌کند. در نهایت، من استدلال می‌کنم که تایلر بورگ با موفقیت دکترین گسست‌گرایی را تضعیف می‌کند، اما گسست‌گرایی برای تجربه‌گرایی استعلایی حیاتی است. با این حال، در نهایت، هدف من نشان دادن این است که تجربه‌گرایی استعلایی جایگزین جذابی برای فلسفه‌های محتوای ذهنی است.

ترجمه ماشینی: سؤالی که این کتاب قصد دارد به آن بپردازد این است: چگونه می‌توانیم بینش‌های پست مدرن را در مورد رابطه زبان و جهان بدون از دست دادن کنترل خود بر حقیقت الهیاتی در نظر بگیریم؟ لودویگ ویتگنشتاین فیلسوف زبان‌شناس را به‌عنوان «خدمت‌کار فلسفی» (در مقابل «دروازه‌بان متافیزیکی» که به همین شکل بوده است) به کار می‌گیرد، در حالی که بررسی می‌کند دیدگاه‌های رئالیستی سنتی و ساخت‌گرای پست مدرن را مورد نقد قرار می‌دهد. ماهیت و نقش استعاره سازی در لبه خلاق زبان، رابطه خدا-زبان-جهان را روشن می کند. نتیجه گیری می شود که درک ویتگنشتاینی از رابطه بین زبان و جهان نه تنها با آموزه خداباورانه-واقع گرایانه خدا سازگار است، بلکه شکل این آموزه به طور اجتناب ناپذیری تثلیثی است.