جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه انگلیسی: نقدهای فمینیستی-آزادی بخش بسیاری از کلمات سنتی به و برای الهی وجود داشته است. این نقدها شامل نگرانی از تأثیر این مجموعه کلمات بر رفتار بوده و خواستار تغییر واژگان سنتی شده است. این پایان نامه یک کاوش تئوریک قوی در مورد چگونگی رفتار کلمات به و برای تأثیر الهی، تجزیه و تحلیل مجموعه کلمات به و برای الهی مورد استفاده در متون مذهبی مجاز برای عشای ربانی در کلیسای انگلستان ارائه می دهد. اهمیت ایدئولوژی برجسته می‌شود، زیرا ایدئولوژی‌ها هم در استفاده از کلمات بیان می‌شوند و هم حفظ می‌شوند و از آنجایی که اعمال اجتماعی را ترویج می‌کنند. این پایان‌نامه با استفاده از روش‌شناسی فمینیستی-آزادی، از درک پردازش زبان برگرفته از روان‌زبان‌شناسی و فلسفه زبان ویتگنشتاین استفاده می‌کند تا آنچه در متون مطالعه موردی وجود دارد را آشکار کند و نشان دهد که چگونه این کلمات بر رفتار تأثیر می‌گذارند. این کتاب سهم الاهیات فمینیستی را در برجسته کردن ساختارهای دوگانه استفاده از زبان و راه هایی که این امر از طریق آن تأثیرگذاری از کلمات به و برای رفتار الهی را ممکن می سازد، دریافت کرده و پذیرفته است. بینش باتلر در مورد قانون اساسی ما در زبان از طریق مدلی از ارتباطات، هویت و روابط خوانده می شود تا نشان دهد که کلمات خطاب به دیگران و همچنین کلمات خطاب به خود، ظرفیت تشکیل هویت و روابط ما را دارند و بنابراین بر رفتار ما تأثیر می گذارند. برای مسیحیان، کلمات به خدا و برای خدا ما را در هویت ها و روابط می سازد و بر رفتار ما تأثیر می گذارد. علیرغم موانع متعدد برای تغییر از مجموعه کلمات سنتی، این پایان نامه پیشنهاد می کند که تغییر می تواند از طریق قادر ساختن جماعات به درک چگونگی عملکرد کلمات و از طریق استفاده از کلمات جدید برای الهی و برای بی ثبات کردن ایدئولوژی های مسلط و سرکوبگر از طریق بهره برداری از ضعف های ساختاری آنها ایجاد شود. امید این پایان نامه این است که سخنان به خدا و برای خداوند می تواند به شکوفایی همه نوع بشر کمک کند.

ترجمه ماشینی: ویتگنشتاین و هایدگر هر دو ادعا می‌کنند که گزاره‌ها، موقعیت‌ها و کنش‌ها فقط در یک دیدگاه اساساً درگیر معنا دارند. مفهوم «درگیری» اساساً به اهداف ارجاع می دهد، به طرح ها کمک می کند، بر خلاف نگرش نظری، که فقط به ویژگی های اشیایی اشاره می کند که یا قابل درک هستند یا به طور علّی به چیزهای قابل درک مرتبط هستند. دیدگاه آنها با مفهوم سنتی معنا در تضاد است، و آنها به مشکلات مختلفی در رابطه با آن اشاره می‌کنند که به عقیده من، در فلسفه تحلیلی پسا ویتگنشتاینی حل نشده است. هر دو متفکر موافقند که معنادار بودن درگیری به این معناست که به دلایلی صریحاً برای عاملی که آن را انجام می دهد، مورد تقاضا باشد. هایدگر استدلال می‌کند که برای امکان‌پذیر شدن این امر، باید کلیتی از دخالت‌های ممکن، که او آن را «جهان» می‌نامد، پیش‌فرض کرد. با این حال، چنین جهانی فقط برای موضوعی می تواند وجود داشته باشد که اساساً بر اساس این کلیت درگیر پروژه ای است. من استدلال می‌کنم که ویتگنشتاین با این دیدگاه موافق است، آن‌گونه که در ضد دکارت‌گرایی درک او از معنا و ذهن نشان داده شده است. من نتیجه می‌گیرم که محل توافق بین ویتگنشتاین و هایدگر برداشت آنها از انسان است که اساساً دارای آزادی هستند که در هر عمل معنادار مورد استناد قرار گیرند. این آزادی موضوع، جهان و رابطه اساسی بین آنها را خلاصه می کند. این آزادی به منزله امکان ورود (و خروج) به هر عمل معناداری مربوط به یک موقعیت است. این یک نتیجه ضروری از دلایل صراحتا خواستار برای ورود به یک مشارکت معنادار است. آنچه ویتگنشتاین و هایدگر موفق به نشان دادن آن می شوند محدودیت نگرش نظری است - ناتوانی ذاتی آن در توضیح معنا و ساختارهای الزاماً مرتبط با آن: سوژه درگیر، و کلیت درگیری معنادار احتمالی با موجودیت ها. این امر برخی از پیش فرض های متافیزیکی و هستی شناسانه و تلاش های علمی برای توضیح زبان، ذهن و رفتار انسان را مورد انتقاد قرار می دهد.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه درباره رابطه فلسفه متأخر ویتگنشتاین با فلسفه هستی و زمان است. پس از بحث مختصری در مورد فلسفه هستی و زمان، آنچه را که به نظرم دیدگاهی متعارف از این رابطه است، ارائه می‌دهم که بر اساس آن، هستی و زمان با نقد ویتگنشتاین‌های متأخر از فلسفه سنتی - به ویژه با درک نادرست از ماهیت فعل بودن که منجر به بررسی معنای هستی می شود. سپس فلسفه بعدی ویتگنشتاین را با جزئیات بیشتری مورد بحث قرار می‌دهم - ابتدا اظهارات او درباره شاخه طلایی فریزر و سپس تحقیقات فلسفی - تا اهداف و مفروضات آن را واضح‌تر درک کنم. با توجه به این موضوع، من تفسیر دقیق‌تری از هستی و زمان - و به‌ویژه مفهوم کلیدی آن - هستی - ارائه می‌دهم تا نشان دهم که فلسفه آن نه تنها با نقد ویتگنشتاین‌های بعدی از فلسفه سنتی مغایرت ندارد، بلکه همچنین که با فلسفه متأخر ویتگنشتاین پیوند خویشاوندی عمیقی دارد، به طوری که برای طرفداران فلسفه متأخر ویتگنشتاین، گام بعدی منطقی در فلسفه است.

ترجمه ماشینی: هدف این پایان نامه ارائه گزارش روشنی از دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در مورد احساسات، ضرورت و اخلاق است و تعیین جایگاه آنها در رابطه با بحث رئالیسم/ضد واقع گرایی. بررسی برخورد ویتگنشتاین با این سه حوزه گفتمان، دیدگاه ارزشمندی را در اختیار ما قرار می‌دهد که از آن طریق می‌توانیم جایگاه فلسفه متأخر او را در مجموع در بحث بین رئالیست‌ها و ضدواقع‌گرایان بررسی کنیم. در مقدمه، من دو نوع اصلی تفسیری را که در حال حاضر از جایگاه ویتگنشتاین در بحث ارائه شده است، شرح می‌دهم: تفسیر رئالیستی درونی و تفسیر شبه واقع‌گرا. من همچنین به اختصار دیدگاه بوقوسیان را در نظر می‌گیرم که غیرواقع‌گرایی درباره معنا مستلزم غیرواقع‌گرایی جهانی درباره حقیقت است و توضیح می‌دهم که چرا باید آن را رد کرد. در فصل 1، من با توصیف مفاهیم سنتی رئالیسم و ​​ضد واقع گرایی در مورد احساسات شروع می کنم. سپس اندیشه‌های ویتگنشتاین را در مورد خود انتساب و دیگر نسبت دادن به احساسات بررسی و توضیح می‌دهم و به این نتیجه موقت می‌رسم که با توجه به درک سنتی بحث، موضع ویتگنشتاین در مورد احساسات ضد واقع‌گرایی را نشان می‌دهد. در فصل دوم، به تشریح مختصری از مفاهیم سنتی رئالیسم و ​​ضد رئالیسم در مورد ضرورت (افلاطونی و قراردادگرایی) می پردازم. سپس تفسیر قراردادگرایانه از افکار ویتگنشتاین در مورد ضرورت و درک جایگزین رایت از آنها را بررسی می کنم و زمینه را برای رد هر دوی آنها فراهم می کنم. در نهایت، من تفسیر خود را از «راه میانه» ویتگنشتاین بین افلاطونیسم و ​​قراردادگرایی ارائه کردم. در فصل سوم، هدف من تبیین دیدگاه‌های بعدی ویتگنشتاین در مورد اخلاق است. برای انجام این کار، من دو رویکرد متفاوت را برای این موضوع در نظر می‌گیرم. اولی بر اظهارات بعدی ویتگنشتاین در مورد معنا متمرکز است و به این نتیجه می رسد که می توان از آنها دیدگاهی واقع گرایانه از اخلاق استخراج کرد. دومی با بررسی مفهوم قبلی ویتگنشتاین (یعنی تراکتاریایی) از اخلاق استعلایی آغاز می‌شود و ادعا می‌کند که اخلاق بعدی او به همان اندازه متعالی باقی می‌ماند. در پایان فصل، من این دو رویکرد را کنار هم می‌آورم و آنچه را که معتقدم دقیق‌ترین برداشت از مفهوم اخلاقی بعدی ویتگنشتاین است، مطرح می‌کنم. فصل 4 چارچوب رایت را برای ارزیابی واقع گرایی یک گفتمان معرفی می کند. رایت چهار نوع بحث مختلف را بین واقع‌گرایان و ضدواقع‌گرایان جدا می‌کند (مناظره در مورد همگرایی، بحث در مورد واقعیت، بحث دومتی در مورد حقیقت آشکارا نامحدود، و بحث در مورد عدم تقارن توضیحی بین حقیقت و ابراثبات‌پذیری - یعنی تقابل Euthyphro). سپس چهار معیار رایت را برای ارزیابی جایگاه یک گفتمان در هر یک از این بحث ها ترسیم می کنم. در نهایت، در فصل 5، من این چارچوب را برای دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در مورد احساسات، ضرورت و اخلاق اعمال می کنم. نتیجه می‌گیرم که بازی زبانی احساسات، واقع‌گرایی درونی در مورد واقعیت‌ها، واقع‌گرایی به معنای فرمان شناختی، ضد رئالیسم دامتی، و نه واقع‌گرایی و نه ضد رئالیسم به معنای اوتیفرو را نشان می‌دهد. از سوی دیگر، گفتمان در باب ضرورت، واقع‌گرایی را به تمام معناها نشان می‌دهد، جز در مورد دومتی. موضوع اخلاق در مورد حقایق ضد واقع گرایی را نشان می دهد و به این معنا که فرمان شناختی را به نمایش نمی گذارد، بلکه دو بحث دیگر را دور می زند.

ترجمه ماشینی: بسیاری هنوز هم تحقیقات فلسفی لودویگ ویتگنشتاین در سال 1953 را یکی از دستاوردهای مهم فلسفه قرن بیستم می دانند. این کتاب یک مفهوم کاملاً جدید از خود فلسفه را ارائه می دهد و تمام ویژگی های یک ذهن تحلیلی خوب را نشان می دهد. ویتگنشتاین با گرفتن استدلالی از افلاطون و قرار دادن آن در معرض تجزیه و تحلیل دقیق (و بسیار واضح)، درک خود را از چگونگی تجزیه و ارزیابی توالی و عملکرد بخش‌های مختلف یک استدلال بسیار پیچیده نشان می‌دهد. او با این کار به موضع منطقی توافق و مخالفت همزمان با موضع فلسفی افلاطون می رسد. پژوهش های فلسفی نیز نمونه ای قدرتمند از مهارت تفسیر است. مشکلات فلسفی اغلب از سردرگمی در استفاده از زبان ناشی می‌شوند – و راه حل این مشکلات، ویتگنشتاین معتقد است، روشن کردن کاربرد زبان است. او استدلال می کند که فیلسوفان باید کاربردهای معمولی زبان را مطالعه کنند و بررسی کنند که مردم چگونه از آن به عنوان ابزاری در زندگی روزمره خود استفاده می کنند. در این روش بسیار تفسیری، معنای یک کلمه یا جمله نسبت به بافت (مردم، فرهنگ، جامعه) که در آن استفاده می شود، می شود. ویتگنشتاین به جای بحث در مورد مسائل انتزاعی، فیلسوفان را ترغیب می کند که به زندگی عادی و موقعیت های مشخصی که انسان ها در آن قرار می گیرند، بپردازند.

ترجمه ماشینی: هالت (رئیس کالج فلسفه و ادبیات، سنت لوئیس یو.) پس از ردیابی نزول اخیر در نظریه‌های ذات‌گرایی صریح، به بررسی انتقادی ذات‌گرایی که هنوز در بسیاری از استدلال‌های فلسفی به شدت عمل می‌کند، می‌پردازد، سپس تحقیق کامل‌تری در منابع ذات‌گرایی انجام می‌دهد. قبلا تلاش شده است. نسخه کاغذی (دیده نشده)، 16.95 دلار. حاشیه نویسی دارای حق چاپ توسط Book News, Inc., Portland, OR

ترجمه ماشینی: ویتگنشتاین و فلسفه دین نور جدیدی بر بحث همیشگی بین ایمان و عقل می افکند. این موضوع اختلافات بین ویتگنشتاین و شکاکان مذهبی را برجسته می‌کند و در نتیجه مجموعه‌ای آموزنده و محرک است. مضامین مورد بحث شامل دیدگاه های ویتگنشتاین در مورد آفرینش، جادو و اراده آزاد است و اندیشه ویتگنشتاین با اندیشه کی یرکگارد، نیچه و معرفت شناسان اصلاح شده معاصر مقایسه شده است.

ترجمه ماشینی: لودویگ ویتگنشتاین فیلسوف برجسته قرن بیستم بود که تأثیر او نه تنها در فلسفه، بلکه در بسیاری از حوزه‌های تحقیقاتی دیگر، از جمله الهیات و مطالعه ادیان، بازتاب داشت. ویتگنشتاین، دین و اخلاق، نشان می دهد که چگونه می توان با اندیشه ویتگنشتاین هم دلسوزانه و هم انتقادی درگیر شد، تفکر ما را در مورد دین و اخلاق و جایگاه آنها در دنیای مدرن پیش می برد. این مجموعه با آوردن ایده‌های ویتگنشتاین با چندین متفکر مهم دیگر، از جمله الیزابت آنسکومب، سنت توماس آکویناس، گئورگ کانتور، سورن کیرکگارد و جورج اورول، تصویر بسیار آموزنده‌ای از نحوه تلاقی و تأثیر رشته‌های مختلف تفکر معاصر و تاریخی ایجاد می‌کند. یکی دیگر. فصول توسط دانشمندان برجسته در این زمینه نوشته شده است و به بحث های جاری در مورد مسائل مذهبی و اخلاقی، با توجه خاص به ماهیت زبان دینی می پردازد. این کمک قابل توجهی به دین و اخلاق است که نشان دهنده اهمیت ایده های ویتگنشتاین برای این موضوعات و موضوعات مرتبط است.

ویتگنشتاین و قواعد و زبان خصوصی (به انگلیسی: Wittgenstein on Rules and Private Language) کتابی است نوشتهٔ سول کریپکی که در ۱۹۸۲ منتشر شده است. قسمت عمده‌ای از کتاب به خوانش شکاکانه‌ای از استدلال مشهوری در مورد زبان خصوصی می‌پردازد که ویتگنشتاین در تحقیقات فلسفی مطرح کرده است. کریپکی پارادوکسی ویتگنشتاینی را در فصل دوم مطرح می‌کند که امکان پیروی از قاعده را زیر سؤال می‌برد. کریپکی در فصل سوم یک «راه‌حل شکاکانه» (به مفهومی که هیوم این اصطلاح را در کاوشی در خصوص فهم بشری به کار می‌گیرد) عرضه می‌کند. تکواژ چندوجهی «کریپکنشتاین» (به انگلیسی: Kripkenstein) گاهی برای ارجاع به شخصی به کار می‌رود که مدافع استدلال شکاکانه‌ای است که کریپکی به ویتگنشتاین نسبت می‌دهد. به نوشته‌ی دانشنامهٔ فلسفهٔ استنفورد، کتاب کریپکی کمابیش پایان‌دهنده‌ٔ خوانشی از استدلال زبان خصوصی ویتگنشتاین است که، پیش از انتشار این کتاب، خوانش متعارف محسوب می‌شد. گفته‌اند که این کتاب تأثیرگذارترین و بحث‌برانگیزترین کتابی در مورد ویتگنشتاین است که بعد از ۱۹۸۰ منتشر شده است. کاوه لاجوردی و حمیدرضا محمدی دو ترجمهٔ فارسی از این کتاب عرضه کرده‌اند.