جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب به بررسی موضوع تکینگی در مقابل تعدد خدایان باستانی خاور نزدیک می پردازد که با نام مشترکی شناخته می شوند اما با نام خانوادگی یا القاب جغرافیایی آنها متمایز می شوند. این کتاب اساساً بر اسامی الهی ایشتار در بین النهرین، نام های بعل در شام، و نام های یهوه در اسرائیل تمرکز دارد، و بر چهار سؤال کلیدی ساختار یافته است: چگونه قدیم ها معنای خدا بودن را تعریف می کردند - یا به طور عملی تر، چه چیزی. آیا یک شخصیت یا شیء برای اینکه توسط گذشتگان خدا محسوب شود، نیاز به نوع برخورد داشت؟ دانشمندان امروزی بر اساس چه مبانی و بر اساس کدام متون مشخص می کنند که یک شخصیت یا شی در فرهنگ باستانی خدایی است؟ چگونه با خدایان دارای نام و نام خانوادگی یکسان و متفاوت از خدایان دارای نام کوچک رفتار می شود؟ در چه شرایطی خدایان با نام‌های مشترک و نام‌های خانوادگی متفاوت به‌عنوان خدایان مستقل متمایز قابل تشخیص هستند و در چه شرایطی آنها صرفاً مظاهر محلی یک خدای فراگیر هستند؟ نتایجی که در مورد تکینگی مظاهر محلی در مقابل تعدد خدایان مستقل به دست می‌آید، مختص هر نام فردی است که مطابق با داده‌ها و متون موجود برای هر نام الهی بررسی شده است.

ترجمه ماشینی: خدای آپوفاتیک الهیات منفی، خدای برگزیده فیلسوفان دینی است. خدایی که دور، جدا از هم است و به سختی می تواند مورد ستایش یا پرستش قرار گیرد، هرچند ممکن است موضوع شگفتی باشد. این از نظر پیامبران خدا نیست. با این حال، به تصویر کشیدن خدا در سنت های خداباورانه همواره با انسان گرایی همراه بوده است. در این کتاب تلاش می‌کنم به این اتهام پاسخ دهم و توضیح بدهم که متکلمان مسلمان اطهری (مقدس‌گرا) چه اعتقادی به صفات الهی دارند و چرا؟ باورمان را از کجا می گیریم؟ جایگاه معرفتی ما نقش گزارش های صادقانه نقش عقل. مکان کلام: عقل به عنوان ابزار تفاهم و زره دفاع. سنخ شناسی مواضع اسلامی در صفات خداوند. ما به چه چیزی اعتقاد داریم؟ چرا به تأیید آمودال اعتقاد داریم و چرا؟ آیا ما معتقدیم که مهم است؟ استدلال های ضد چیست؟ گزارش از سلف; تعارض با عقل؛ کامل تغییر نمی کند. خدای مرکب و تقسیم پذیری. آنتروپومرفیسم و ​​جذب. نتیجه گیری: از نظر هستی شناسی، هیچ موجود موجودی فاقد ماهیت و صفت است. از نظر اسمی، خدای آپوفاتیک وجود ندارد، و از نظر پدیداری، نمی توان آن را حس کرد یا نسبت داد، چه رسد به دوست داشتن و پرستش. در خاتمه این کار، توصیه های من به این شرح است: • برای اینکه مستحق هدایت الهی باشیم، باید نیت خود را با تقدیم واقعی به خدا خالص کنیم. همچنین باید دائماً فطره خود را اصلاح کنیم و آن را از بیماری های تعصب (حوا)، غرض باطنی (اغراض)، تقلید کورکورانه (تقلید)، عادت (عده) و حدس (غرث) شفا دهیم. این تنها از طریق کار روحانی و غوطه ور شدن در مکاشفه که توسط جامعه اول درک و اجرا شده است، انجام می شود. ما نباید دستور الهی را تابع کنوانسیون های فکری یا اجتماعی رایج کنیم یا پیوندهای بیگانه و گفتمان های خارجی را به سیستم هرمنوتیکی خود پیوند بزنیم. ما باید اعتقاد خود را به برتری معرفتی و خودکفایی وحی به عنوان منبع نهایی حقیقت در مورد غیب تأیید کنیم. این هرگز ما را ملزم نمی کند که منصب عقل را به چالش بکشیم یا ارزش آن را در درک وحی و دفاع از آموزه های آن کم کنیم. اعتقاد ما به خدا باید ریشه در تبرئه او از همه کاستی‌ها و بی‌قیاس بودن مطلق او (تنزیه) و تصدیق اصالت او در صفات او باشد که با آن خود و رسولش او را توصیف کرده است. در تصدیق صفات الهی، هرگز نباید به اصطلاح «همراهان» را بپذیریم. استنباط از عالم شهادت درباره عالم غیب هم غیر عقلانی است و هم خطرناک. ما باید به ائمه این دین، فارغ از موافقت و مخالفت خود، احترام بگذاریم. هنگامی که مجبور به مخالفت هستیم، باید به کسانی که عمر خود را صرف خدمت به خدا و آرمان او کرده‌اند، محبت کنیم و احترام لازم را به آنها نشان دهیم. مردم باید از سردرگمی بحث های درون اسلامی بر سر عقیده در امان بمانند و اصول عقیده را آموزش دهند که به اندازه کافی حفاظ برای آنها فراهم کند. پس مردم باید از نظر روحی ارتقاء یابند تا بخواهند خدا را طلب کنند و رضایت او را جلب کنند. وقتی صحبت از صفات الهی به میان می‌آید، معلمان باید فهم خود را با تنزیه تدارک ببینند و قدرت بلاغی و غنای وحی را بدون ایرادات فکری در دل‌هایشان جاری کنند.

ترجمه ماشینی: این عنصر جنبه های توحید و امید را بررسی می کند. با تمایز یکتاپرستی از اشکال مختلف ادیان غیرخداپرست، به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه خداوند از عباراتی که برای توصیف غایت دینی استفاده می‌شود، فراتر می‌رود. سپس بحث به ماهیت امید می‌پردازد و بررسی می‌کند که چگونه این مفهوم توسط آگوستین، آکویناس، کیرکگور و مولتمان و دیگران استفاده شده است. سنت مسیحی که این موحدان به آن تعلق دارند، امید و ایمان را با عشق مرتبط می کند. در بخش پایانی، وین رایت انواع این نوع عشق را در اسلام، مسیحیت، و هندوئیسم خداباور نشان می‌دهد و از عشقی که توسط آن‌ها ارزش‌گذاری شده در برابر برخی اتهامات علیه آن دفاع می‌کند. او بررسی می‌کند که چرا عشق‌هایی که در این سنت‌ها بها داده می‌شود ناقص هستند، زیرا پیروان آن‌ها همواره بر این باورند که عشقی که آنها را گرامی می‌دارند، برتر از عشقی است که دیگران آن را گرامی می‌دارند.

ترجمه ماشینی: اسلام، مسیحیت و یهودیت چندین ویژگی مشترک دارند، از جمله خاستگاه تاریخی آنها در حضرت ابراهیم، ​​اعتقاد آنها به یک موجود الهی و گستره جهانی مدرن آنها. با این حال، نزدیکی ظاهری این ادیان «ابراهیمی» است که توجه را به تفاوت های واقعی یا خیالی بین آنها جلب می کند. این جلد به بررسی فرهنگ های ابراهیمی به عنوان گروه های اقلیت در جوامعی می پردازد که ممکن است اکثریت آنها مسلمان، مسیحی، یا یهودی یا خودآگاه سکولار باشند. تمرکز بر روابط بین این هویت‌های دینی در دیاسپورای جهانی است، جایی که همه آنها با ادعاهایی درباره تفاوت‌های ملی و فردی مواجه هستند. مطالعات موردی از هنگ کنگ استعماری و لندن ویکتوریایی تا سانفرانسیسکو امروزی و هند روستایی را شامل می شود. هر مطالعه نشان می‌دهد که چنین روابطی چقدر می‌توانند پیچیده باشند و قرار دادن آنها در بافت فرهنگی، قومی و تاریخی جهانشان چقدر اهمیت دارد. فصل‌ها به بررسی آیین‌های مذهبی، تغییر دین، استعمار، مهاجرت و بازنمایی‌های فرهنگی تفاوت‌های بین ادیان ابراهیمی می‌پردازند. یک موضوع مهم این است که چگونه الگوهای پیچیده تعامل میان این ادیان همکاری و همچنین درگیری را در بر می گیرد - حتی در خاورمیانه مدرن. این اثر توسط نویسندگانی از چندین رشته دانشگاهی در مورد موضوعی بسیار مهم، مورد توجه محققان تاریخ، الهیات، جامعه‌شناسی، و مطالعات فرهنگی و همچنین برای خوانندگان عمومی علاقه‌مند به نحوه تعامل و همزیستی گروه‌های اقلیت خواهد بود. «این مجموعه ای پیشگامانه از مقالات اصیل، آموخته شده و پیشرفته در مورد جنبه های مختلف سه دین اصلی توحیدی در دوران مدرن است. موضوعات مقالات در سراسر جهان، از هنگ کنگ و جنوب آسیا گرفته تا بریتانیای دوره ویکتوریا و آلمان وایمار را در بر می گیرد، و به ما می آموزد که هر سنت، و هر سه سنت را با هم، به شیوه های جدید و بدیع ببینیم. سهمی متمایز.» -استیون تی کاتز، دانشگاه بوستون «یهودیت، مسیحیت و اسلام به دلیل گردآوری مقالات علمی در دسترس، که هر کدام با بینش دقیق، فرهنگ‌های متنوع «ابراهیمی» و تعاملات پیچیده‌شان را بررسی می‌کنند، قابل توجه است. همانطور که چشم انداز انسانی اروپا به تکامل خود ادامه می دهد، این مجموعه عالی تعامل با گذشته و حال راهنمای ضروری است. - مایکل برکوویتز، دانشگاه کالج لندن گیلمن در شناسایی تحقیقات بین‌رشته‌ای و پیشرفته، متخصص بی‌نظیری است. مقاله‌های این جلد عالی، بررسی‌های تئوریک و تطبیقی ​​فوری درباره ماهیت ساخته‌شده مسیحیت، اسلام، و یهودیت و روابط پیچیده و چالش‌برانگیز آن‌ها را ارائه می‌دهد.» -لیزا سیلورمن، دانشگاه ویسکانسین-میلواکی

هر کدام از سه مکتب عرفانی قبالا، گنوس و تصوف در بستر فرهنگی و اجتماعی یکی از ادیان بزرگ الاهی (یهود، مسیح و اسلام) نضج یافته و به منصّه ظهور رسید. در این میان مکتبی چون گنوس از مسیحیت کمترین تأثیر را پذیرفت. تصوف به شدت تحت تأثیر مبانی شریعت اسلامی واقع شد هرچند برخی آموزه‌های صوفیه در قالب طریقت، خارج از محدودة شریعت تلقی ‌شد، ولی در کل تعالیم آن در مدار توحید باقی ماند؛ قبالا نیز در عین تکوین در بستر دین یهود، از مبانی و آموزه‌های گنوسی و تصوف متأثر شد. تصوف، قبّالا و گنوسی به دلیل تأثیرگذاری متقابل در یکدیگر و یا تأثیر یک سویۀ برخی از آنها بر دیگری و نیز اشتراک و یا قرابت در برخی از مبانی و آبشخورهای اندیشه، در عین داشتن وجوه تمایز و اختلاف چشم گیر، می‌توانند موضوع یک بحث تطبیقی واقع شوند. این پژوهش مبتنی بر فرضیۀ وجود تعامل و ارتباط میان تصوف، قبالا و گنوسی، در صدد تبیین وجوه تعامل و جنبه‌های ارتباط دوسویه یا چندسویه میان آنها است. برای نیل به این هدف، بررسی تطبیقی مؤلفه های اصلی اندیشه عرفانی آنها نظیرِ خداشناسی و غایات عرفانی، انسان شناسی و جایگاه انسان در نظام معرفتی، خیر و شر، ابلیس و ارتباط آن با نظام احسن، عقل، وحدت و کثرت، مراتب سلوک، استفاده از زبان رمزی و وجوه تمایز و اشتراک در نمادها و رمزها، میزان تأثیرپذیری از ادیان الاهی (یهود، اسلام و مسیحیت) و آیین‌ها و اندیشه‌های بشری (مانوی، نوافلاطونی و...)، وجهۀ همت نگارنده خواهد بود. مبنای بحث تطبیقی در این نوشتار، مکتب تطبیقی آمریکایی است که مقولات فرهنگی و ادبی را به مثابة یک کلیت، فراسوی مرزها می‌بیند و بدون اصالت قائل شدن به رابطة تاریخی، روابط فرهنگی و ادبی را فارغ از قید اثبات‌گرایی بررسی می‌کند. هرچند امروزه مطالعات تطبیقی، آن مفهوم محدود و سنتی را ندارد و در رشته‌های مختلف به قرائت‌های موازی آثار و مقولات فرهنگی اطلاق می‌شود. براساس یافته‌های تحقیق، قبالائیان در کاربرد سمبول‌ها و نمادهای عرفانی از جمله نماد برجسته قبّالا یعنی سفیروت (درخت زندگی)، تحت تأثیر کارکرد نمادین درخت عرفانی متصوفه و آثاری چون مقامات القلوب شیخ ابوالحسن نوری و شجرة الکون ابن عربی قرار داشتند. در مکتب گنوسی یهودی یا عرفان مرکبه، تشابه ساختار منازل سلوک عرفانی در قالب هفت هخالوت با هفت وادی عرفانی تصوف، مخصوصاً در سرمنزل نهایی یعنی قصر عرش، از نکات مشترک آموزه‌های هر دو آیین به‌دست آمد. وجه اشتراک عمدة گنوسی، قبالا و تصوف در نوع تلقی از صادر اول در قالب آنتروپوس، آدام قدمون، حقیقت محمدیه با تأکید بر روایت تورات و حدیث منقول اسلامیِ آفرینش انسان منطبق بر صورت الاهی است. هرچند به بیراهه رفتن گنوسیان یهودی (عرفای مرکبه) و غیریهودی در تفسیر روایت مزبور، آن‌ها را به ثنویت کشاند اما در تصوف و قبالا، تمایز بین خالق و مخلوق و در کل روح یکتاپرستی حفظ ‌شد. از دیگر یافته‌های تحقیق، می‌توان به نظریة وحدت وجود قبالای نبوی ابراهیم ابوالعافیه و نسخة مشابه آن در تصوف اسلامی اشاره کرد در این باب، علی‌رغم تفاوت‌های بنیادین، موارد مشابه زیادی نیز به‌دست آمد. نیز، طرح موضوع «تبعید و غربت روح» در تصوف و گنوسی از تأثیرپذیری متصوفه از آیین گنوسی حکایت دارد. هر چند، گنوسیان نیز در این زمینه از آبشخور فلسفة یونانی متأثر اند. طرح این ایده منجر به استفاده گنوسیان و متصوفه از زبان رمز و اشارت شده و پیدایش داستان‌های رمزی را در پی داشته است.

نهادهای اجتماعی در جوامع جدید، ساختار و مضمون و کارکردهای مشخص دارند. بسیاری از جامعه شناسان غربی، ادریان را نیز در زمره نهادهای اجتماعی طبقه بندی کرده اند. خصوصا با عنایت به فراگیری و شمول اندیشه ها و آموزه های اسلامی در عرصه های مختلف فردی و اجتماعی، این پرسش از سوی دانشمندان اسلانی همواره مطرح شده است که آیا ادیان به طور کلی و دین اسلام به طور خاص، نهادهایی اجتماعی در ردیف سایر نهادهای اجتماعی اند؟