جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شناسايی مشخصات هريك از حوزه های منظومه معرفتی دين و نسبت عقل بـا آن، بـه مثابـه مبنـای تعقّل در گزاره ها وآموزه های دين، ضرورتی انكار ناپـذير اسـت. ايـن پـژوهش منظومـه عقايـد و باورهای دينی را از ميان حوزه های گوناگون معرفت دينی برگزيده و پس از معرفی شاخصه هـای آن، نسبت عقل را با عقايد دينی از منظر قرآن و حدیث مورد بررسی قـرار مـی دهـد، تـا جايگـاه عقل، حدود و كاركردهای آن را در اين قلمرو روشن كند. بررسـی آيـات قـرآن كـريم و سـنت قولی و فعلی معصومان نشان می دهد كه حوزه عقايد دينـی عبـارت اسـت از : «مجموعـه ای نظام مند از باورهای جزمی واقع نما نسبت به گـزاره هـای اخبـاری لاهـوتی ديـن كـه متعلَّـق ايمـان قرارگرفته و «بينش دينی» را شكل می دهند. اين مجموعه، به مثابه يك « قلمرو معرفتـی» و بـه منزلـه هسته مركزی منظومی معرفتی دين ايفای نقـش مـی كنـد». همچنـين مفـاد آيـات و روايـات نـشان می دهد كه به رهگيری از گوهر قدسی عقل در حوزه عقايد دينی نه تنها ممكـن، بلكـه ضـروری و كارآمد است و از نظر شارع حجيت دارد؛ البته اين كارآمدی بـه تناسـب نـوع قـضايای عقيـدتی ذومراتب است و درباره حقايق فراعقلی محدوديتهايی دارد. حكم به وجوب تفكّـر در عقايـد، كشف عقايد حق و استدلال برآنها ، تصديق، تثبيت و رشد عقايد حـق، اسـتقامت و وفـاداری بـه عقايد در عمـل، نـشر عقايـد حـق و سـرانجام دفـاع از عقايـد حـق در برابـرباطـل را مـی تـوان از كاركردهای اساسی عقل در حوزه عقايد دينی دانست

صدرالمتألهين، با توجه به مراجعـات فراوانـی كـه در تفـسيرها و شـرح اصـول كـافی بـه آيـات و احاديث معصومان ع داشته، به هريك از آنها به نوعی تمسك جسته است و بـه سـه شـيوه در برخی از نصوصی كه شأنيت طريقيت در استنباط معارف عقلی را داشته اند، تمسك نمـودهاسـت. بنابراين، نوشتار حاضر براين ادعاست كه صدرالمتألهين در نوع رابطه ای كه بين نـص و معـارف عقلـی جست وجو می كند، نوعی روش نيمه پنهان در بهـره بـرداری از نـص دينـی (آيـات وروايـات)، از خود به جای گذارده است. بررسی و كشف اين روش به هرچه بهتر و بيـشتر شـناختن روش صـدرا در استنباطات عقلی او از نصوص كمك شايانی می نمايد. ناگفته نماند كـه ايـن فرضـيه، مـدعای صـرف نيست، بلكه برای آن در هر يك از مراحل در وسع اين گفتـار شـواهد و قراينـی ارائـه گرديـده اسـت .در برخی از مواقع نقش نص در استنباط و اصطياد معارف عقلی سهم مستقلی را به خود اختصاص داده است . روشِ سه گانه يادشده توانسته است مدعا و فرضيه اين نظريه را در اين گفتار پوشش دهد.

يكی از مطالعات مهم و راهبردی در موضوعات دينی، شناخت روش ها و اسـلوب ديـن در طـرح موضوعات دينی است. اين مطالعه محققان را به لايه هايی از اغراض و مقاصـد گـزاره هـای دينی رهنمون می سازد كه در غيرآن حاصل نمی شود. شايد يكی از مهمتـرين ايـن موضـوعات، شـيوه بيان توحيد در قرآن است. تحقيـق پـيشرو، در صـدد بررسـی روش خـاص قـرآن در ارائـه ايـن موضوع است. رويكرد اصلی بحث، توجه به كشف روش با عنايت به سير ترتيب نـزول سـوره هـا می باشد. به نظر می رسد قرآن با محوريت توحيد پرستش، به مقوله خدا پرداختـه و بـا رويكـردی تربيتی مباحث توحيدی را پيگيری نموده است . هرچند توحيد افعالی به گستردگی در قرآن آمده است، اما در خدمت به بارنشاندن توحيد عبادت است . همچنين بحـث از ذات و صـفات الهـی بـه تناسب و يا در قالب لطايف واسرار آيات مورد توجه قرار گرفته است.

فهم قرآن مبتنی بر چند اصل يا پيشفرض بسيار مهم است: الف) قرآن فهم پذير و شـناخت بـردار است؛ ب) تشكيك پذير و دارای مراتب و درجات است؛ ج ) روش مند، نظام مند و مبتنی بـر يـك سلسله مبانی، مبادی، اصول، قواعد و متدهايی است ... . در مقاله حاضر اشاره بـه چنـين مبـانی ای يعنی مبانی وجودشناختی، معرفت شناختی، زبانشناختی و غايت شناسی شده است. فهـم و تفـسير عرفانی قرآن كريم نيز مقدمات علمی و عملی ، شروط فكری و روحی، روش هماهنگ با حقايق وحيانی و عقـل سـليم و قطعـی لازم دارد و بـه صـورت يـك فراينـد و در مراحـل خاصـی شـكل می گيرد كه به آنها اشاراتی شده است.

مذاهب اسلامی، با عنايت به اختلاف های اساسی در مباحث اعتقادی، درتفـسير قـرآن نيـز مبـانی مختلفی دارند. اين مبانی بر فرايند تفسيری آنان به گونه ای خيمه افكنده كـه بـدون توجـه بـه ايـن مبانی، درك روش تفسيريشان ناميسر خواهـد بـود . در ايـن نوشـته تـلاش شـده مبـانی اختلافـی تفسيری شيعه و معتزله كه در فرايند تفسير قرآن، اثرگذارترند، بررسی شـود. مـدعای ايـن نوشـته آن است كه عليرغم نظريه افرادی مثل ذهبی كه پنداشته اند شيعه با معتزله فرقی ندارد، جو غالب در مذهب شيعه براساس مبنای نقل توأم با عقل و مبنای عمده معتزله اعتماد برعقل حاكم برنقـل است. در اين نوشته، نمونه هايی برای اثبات جدايی اعتقادات شيعه از معتزله ذكر شده است.

از آنجاكه اعلميت و به ويژه برخورداری از علم لدنی يكی از مؤلّفه های ركنی در اثبات نبوت نبی يا امامت امام است، از اين رو اثبات علم به تأويل برای اهل بيت از آيات قرآن كريم، تـأثير به سزايی در ضرورت مرجعيت علمی اهل بيت به خصوص نزد اهل سنت دارد؛ چرا كه بيشتر علمای اهل سنّت اعتقادی به مرجعیت اهل بيت ندارنـد؛ هرچنـد فـضيلت علمـی اينـان نـزد بسياری از رجال علمی و سياسی آنان مورد اتفاق است و بر همـين اسـاس برخـی از بزرگـان اهـل سنّت نهايت مستفاد از روايات نبوی در فضايل علمی اهل بيت و به ويژه اميرالمـؤمنين را مرجعیـت علمی آنان دانستند، نه مرجعیت سياسی. ولی علمای شيعه بر مرجعيت علمی اهل بيت و علـم آنان به تأويل آيات قرآن اذعان دارند . هرچند نزد برخی از آنان دلالـت آيـات قـرآن بـر مطلـب مذكور تمام نيست، ولی دلالت روايات برآن قطعی است . در نوشتار پيشرو، درصـدديم دلالـت آيات قرآن و به خصوص آيه«والراسخون فی العلم» برعلم بهیتأويل اهل بيت را اثبات نموده وبه ادله و شبهات كسانی كه دلالت آيه مذكوربرمدعا را نپذيرفته اند، پاسخ دهيم.

از بررسی آرای قرآن پژوهان غربی (1860 ـ 1977 (چهار ديـدگاه متفـاوت دربـاره زمـان تـدوين قرآن به دست می آيد: جان برتن جمع آوری قرآن را در عهد پيـامبر ص مـی دانـد؛ فـردريش شوالی مدعی است كه قرآن در عصر عثمان جمع آوری شده است؛ پل كازانوا وآلفونس مينگانـا بر اين باورند كه قرآن در دوران خلافت عبدالملك به دستور حجاج بن يوسـف گـردآوری شـد؛ جان وانزبرو تدوين قرآن را در آغاز قرن سـوم مـی دانـد. مبنـای ايـن آرا، رويكردهـای شـكاكانه گولت تسيئر و شاخت درمورد احاديث اسـلامی اسـت. از ميـان آرای مـذكور، ديـدگاه بـرتن را می توان پذيرفت؛ ولی نه براساس دلايلی كه وی در تحقيقات خود برآنها پـای فـشرده، بلكـه بـر مبنای دلايل عقلی، تاريخی، روايی وقرآنی كه برخی از عالمان مسلمان اقامه كرده اند.