جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

وحدت شخصی وجود، دیدگاهی هستی شناختی است که از سوی برخی محققین متأله مسلمان مطرح شده است. بر اساس این نظریه یک وجود واحد بسیط لایتناهی بما لایتناهی کل نظام عالم را در برگرفته است. سایر موجودات، مظاهر و آیات آن حقیقت واحد به شمار رفته و در حد سعه وجودی خود، آن را متجلی می-سازند. با این بیان منشأ باورهایی چون حلول و اتحاد، همه خدایی و معدوم‌انگاری غیرخدا، برداشتی نادرست از این حقیقت بوده و انحراف از مسیر توحید محسوب می‌شود. باورمندان به این نظریه، شهود باطنی، برهان عقلی و دلالت برخی آیات قرآنی و روایات معصومین علیهم‌السلام را به‌ عنوان دلایل صحت این دیدگاه برشمرده‌اند. آنان معتقدند قرآن، در برخی آیات با تعابیری مانند الصمد و نظایر آن، آیه و نشانه بودن ماسوی الله، حضور وجودی حق در مظاهر و مجالی، معیت ذاتی حق با موجودات و احاطه علمی و وجودی حق با آنها است. با این توضیح قرآن منبع اصلی توحید صمدی محسوب می‌شود. قرآن در آیات مورد نظر برای تبیین توحید صفات و افعال، اوصافی همچون علم و قدرت مطلق، مالکیت مطلق، اراده مطلق، و فاعلیت مطلق را منحصر در ذات خداوند ساخته و هرگونه وحدت عددی را از ساحت مقدس الهی نفی می‌نماید. این آیات اغلب با دلالت مطابقی و التزامی بر مبنای قویم توحید صمدی دلالت دارند. محققان همچنین معتقدند نصوص روایی فراوانی دراین باب وارد شده است و از آنجا که اهل بیت ع مفسران حقیقی قرآن هستند، کلام آنان نیز مبین آنست که یک وجود الصمد غیرمتناهی، اول و آخر و ظاهر و باطن هستی را فراگرفته و جایی برای غیر باقی نگذارده است. ما در این نوشتار به تبیین دیدگاه حکمت متعالیه و اقوال پیروان آن در این زمینه پرداخته و بر اساس روش-شناسی صحیح تأویل از ظاهر به باطن با حفظ ظاهر آیات و روایات، بدین پرسش پاسخ خواهیم گفت که میزان و چگونگی دلالت آیات و روایات را بر وحدت شخصی وجود چگونه است. به باور نگارنده این نصوص به دو دلالت التزامی و مطابقی بیانگر توحید صمدی است.

ترجمه ماشینی: خدای خالق شرح مفصلی از تصوری از خدا به عنوان خالق همه چیز معین ارائه می دهد. این مفهوم از یک مفهوم تثبیت شده مانند تومیست، کالوینیست، یا ایده الهیاتی فرآیند دفاع نمی کند، بلکه موضوع باستانی خلقت ex nihilo را به شکلی جدید و متناسب با جهان معاصر توضیح می دهد. بخش اول، توسعه دقیق فلسفی ایده خدا به عنوان خالق از هیچ، است، با این استدلال که راه حل مناسب برای مشکل یک و بسیاری از چنین تصوری را می طلبد. این بخش شامل بررسی دیالکتیکی نظریه های هستی معاصر و کلاسیک است. بخش دوم می‌پرسد چگونه می‌توان نسبت به نوع خدایی که قبلاً توضیح داده شد، شناخت داشت. با تجربه، قیاس و دیالکتیک سروکار دارد. بخش سوم، مفهوم توسعه‌یافته در بخش اول را در مورد مفاهیم بنیادین دینی مانند موضوع عبادت، ماهیت دین، و اعمال زندگی دینی خصوصی و عمومی به کار می‌گیرد. نظریه‌های برخاسته از مفهوم خلقت بدون هیچ دلیلی را برای تفسیر نگرانی مذهبی، تبدیل، ایمان، یقین، تنهایی، سعادت، خدمت، عبادت، مشیت، بشارت، فداکاری، آشتی، برادری، انضباط، ادغام عمومی و خصوصی ارائه می‌کند. دین نسبت به سایر ابعاد زندگی، آزادی، عشق و شکوه. اگرچه این زبان از سنت مسیحی نشأت می‌گیرد و رشته‌ای ارتدکس از آن دین را بیان می‌کند، اما این بحث در سراسر نگرانی‌های بسیاری از ادیان جهانی وجود دارد. رابرت کامینگز نویل، استاد فلسفه، دین و الهیات در دانشگاه بوستون و رئیس دانشکده الهیات است. او نویسنده کتاب پشت نقاب های خدا: مقاله ای در باب الهیات تطبیقی ​​است. لبخند پیوریتان: نگاهی به بازتاب اخلاقی. بازسازی تفکر؛ بازیابی اندازه: تفسیر و ماهیت; تائو و دایمون؛ و A Theology Primer، همه توسط SUNY Press منتشر شده است.

علم الهی یکی از مهم‌ترین مباحث فلسفه می‌باشد. اینکه این علم دارای چه جزئیاتی است و کیفیت آن چگونه است را هرگز انسانِ مادیِ محدود نمی‌تواند آنگونه که باید درک کند. تنها می‌توان با استناد به آیات قرآن کریم و کتب شاخص و برگزیده مانند نهج البلاغه، صحیفه‌ی سجادیه و آثاری از این قبیل و نیز از طریق احادیث و روایات معتبر، به حدودی از این علم، درخور فهم و ذهن مادیِ انسان دست یافت. همچنین این دستیابی را می-توان با دقت و تأمل در جهان آفرینش و نشانه‌های بسیاری که در خود انسان و همچنین محیط اطراف وجود دارد، یافت. در پژوهش حاضر کیفیت و چگونگی تعلّق علم الهی و به ماسوا و مراتب این علم به روش توصیفی - تحلیلی از دیدگاه حکیم صدرالمتألهین بررسی گردیده و سپس به تبیین دیدگاه آیت‌الله مصباح درباره‌ی علم الهی در بیان حکمت متعالیه پرداخته شده است. در پایان آنچه حاصل گشته بیانگر آن است که حق‌تعالی در تمامی مراحل آفرینش - قبل و بعد از ایجاد - به موجودات علم داشته و همچنان خواهد داشت. هیچ زمانی نیست که واجب-تعالی به آفریده‌های خود علم نداشته باشد. همچنین در این پژوهش، مراتبی که فلاسفه و حکما برای علم الهی بیان نموده‌اند مورد بررسی قرار گرفته که شامل: عنایت الهی، لوح و قلم، قضا و قَدَر می‌باشد. این مراتب نیز همگی حاکی از همین تعلّق علم الهی به ماسوا می‌باشد که همه‌ی جزئیّاتِ موجودات را در بر می‌گیرد و هیچ چیز بر او پوشیده نیست. البته مراتبی که ذکر گردید تنها برای تقریب به ذهن محدود بنی‌آدم و درک بهتر موضوع است وگرنه واجب‌تعالی در علم خود نیازمند هیچ‌گونه دسته‌بندی و یا زمان‌بندی نمی‌باشد بلکه از پیش به همه چیز آگاه است. کلید‌واژه‌ها: علم الهی، مراتب علم الهی، قضا، قَدَر، حکمت متعالیه، صدرالمتألهین، آیت‌الله محمدتقی مصباح یزدی.

در اندیشه فلسفى، چه خدا را فاعل بالعنایه لحاظ کنیم (مانند مشّائیان)، چه او را فاعل بالرضا بدانیم (مانند اشراقیان) و چه با مبناى ملّاصدرا خداوند را فاعل بالتجلى فرض کنیم، واقعیت قدرت خداوند را علم تأمین مى‌کند. حقیقت «حیات» هم که علم و قدرت است؛ از این‌رو، در فلسفه اسلامى بحث از علم، مقدّم بر سایر صفات خداوند است. بسیارى از متکلمان در بحث علم خدا، علم واجب تعالى به ذات خود را به طور مستقل مورد بررسى قرار نداده و معمولا مطلب خود را از علم خدا به غیر، آغاز نموده‌اند. صدرالمتألّهین «علیم‌بودن خدا به ذاتش» را به طور مجزا ثابت کرده است. هیچ تردیدی نیست که علم شهودی الهی همه آفریده‌ها ‌را دربرمی گیرد و این علم به شکل احاطی می‌باشد، چنان که به شکلی بسیار دقیق و لطیف همه ابعاد و سطوح و مراتب را دربرمی گیرد و چیزی از آفریده‌ها ‌و حالات و صفات آن‌ها ‌بیرون از دایره این علم قرارنمی‌گیرد. با توجه به بررسی پیشینه های پژوهش مورد نظر، این نتیجه حاصل شد پژوهش حاضر، از جنبه های گوناگونی، پژوهشی و نو وجدید است، لذا نگارنده در این تحقیق بر آن بوده است تا به روش توصیفی – تحلیلی به بررسی علم الهی از منظر حکمت متعالیه و نقش اعتقاد به آن در سبک زندگی اسلامی بپردازد. از نتایج حاصل این تحقیق این است که علم واجب تعالى، هرگونه که تصویر شود، علم حضورى است؛ زیرا اثبات علم حضورى براى حق، مستلزم وجود جهت قوه در واجب تعالى مى‌باشد. خداوند در مرتبه ذات، به ذات خود عالم است و این علم، عین ذات اوست و تفاوت «علم او به ذاتش» با «علم مجردات دیگربه ذاتشان» نامتناهى است. خداوند در مرتبه ذات، به ما سواى خود علم دارد، که آن علم «علم قبل از ایجاد» نامیده مى‌شود.علم قبل از ایجاد» علمى است اجمالى در عین کشف تفصیلى. از نتایج این پژوهش این است که که معرفت نسبت به به این علوم خاصه حکت متعالیه می تواند انسان بصیر را در چگونگی رفتار و منش و بینش به طور چشمگیر تحت تاثیر قرار دهد. در قرآن کریم نشان داده شده است افرادی که با شناخت این علم رسیته اند، توانسته اند سبک زندگی خود را تغییر دهند. اصولا آگاهی تاریخی بر توانایی انسان نسبت به تغییر سبک زندگی می افزاید تا با به کار کیری تجربه زندگی دیگران زندگی خود را ارتقا بخشد.

ترجمه ماشینی: خدای آپوفاتیک الهیات منفی، خدای برگزیده فیلسوفان دینی است. خدایی که دور، جدا از هم است و به سختی می تواند مورد ستایش یا پرستش قرار گیرد، هرچند ممکن است موضوع شگفتی باشد. این از نظر پیامبران خدا نیست. با این حال، به تصویر کشیدن خدا در سنت های خداباورانه همواره با انسان گرایی همراه بوده است. در این کتاب تلاش می‌کنم به این اتهام پاسخ دهم و توضیح بدهم که متکلمان مسلمان اطهری (مقدس‌گرا) چه اعتقادی به صفات الهی دارند و چرا؟ باورمان را از کجا می گیریم؟ جایگاه معرفتی ما نقش گزارش های صادقانه نقش عقل. مکان کلام: عقل به عنوان ابزار تفاهم و زره دفاع. سنخ شناسی مواضع اسلامی در صفات خداوند. ما به چه چیزی اعتقاد داریم؟ چرا به تأیید آمودال اعتقاد داریم و چرا؟ آیا ما معتقدیم که مهم است؟ استدلال های ضد چیست؟ گزارش از سلف; تعارض با عقل؛ کامل تغییر نمی کند. خدای مرکب و تقسیم پذیری. آنتروپومرفیسم و ​​جذب. نتیجه گیری: از نظر هستی شناسی، هیچ موجود موجودی فاقد ماهیت و صفت است. از نظر اسمی، خدای آپوفاتیک وجود ندارد، و از نظر پدیداری، نمی توان آن را حس کرد یا نسبت داد، چه رسد به دوست داشتن و پرستش. در خاتمه این کار، توصیه های من به این شرح است: • برای اینکه مستحق هدایت الهی باشیم، باید نیت خود را با تقدیم واقعی به خدا خالص کنیم. همچنین باید دائماً فطره خود را اصلاح کنیم و آن را از بیماری های تعصب (حوا)، غرض باطنی (اغراض)، تقلید کورکورانه (تقلید)، عادت (عده) و حدس (غرث) شفا دهیم. این تنها از طریق کار روحانی و غوطه ور شدن در مکاشفه که توسط جامعه اول درک و اجرا شده است، انجام می شود. ما نباید دستور الهی را تابع کنوانسیون های فکری یا اجتماعی رایج کنیم یا پیوندهای بیگانه و گفتمان های خارجی را به سیستم هرمنوتیکی خود پیوند بزنیم. ما باید اعتقاد خود را به برتری معرفتی و خودکفایی وحی به عنوان منبع نهایی حقیقت در مورد غیب تأیید کنیم. این هرگز ما را ملزم نمی کند که منصب عقل را به چالش بکشیم یا ارزش آن را در درک وحی و دفاع از آموزه های آن کم کنیم. اعتقاد ما به خدا باید ریشه در تبرئه او از همه کاستی‌ها و بی‌قیاس بودن مطلق او (تنزیه) و تصدیق اصالت او در صفات او باشد که با آن خود و رسولش او را توصیف کرده است. در تصدیق صفات الهی، هرگز نباید به اصطلاح «همراهان» را بپذیریم. استنباط از عالم شهادت درباره عالم غیب هم غیر عقلانی است و هم خطرناک. ما باید به ائمه این دین، فارغ از موافقت و مخالفت خود، احترام بگذاریم. هنگامی که مجبور به مخالفت هستیم، باید به کسانی که عمر خود را صرف خدمت به خدا و آرمان او کرده‌اند، محبت کنیم و احترام لازم را به آنها نشان دهیم. مردم باید از سردرگمی بحث های درون اسلامی بر سر عقیده در امان بمانند و اصول عقیده را آموزش دهند که به اندازه کافی حفاظ برای آنها فراهم کند. پس مردم باید از نظر روحی ارتقاء یابند تا بخواهند خدا را طلب کنند و رضایت او را جلب کنند. وقتی صحبت از صفات الهی به میان می‌آید، معلمان باید فهم خود را با تنزیه تدارک ببینند و قدرت بلاغی و غنای وحی را بدون ایرادات فکری در دل‌هایشان جاری کنند.

کتاب «خلاصة علم الکلام» عبدالهادی فضلی است. مولف در این کتاب، خلاصه‌ ای از علم کلام را با این موضوعات به زبان عربی فراهم آورده است: مقدمه‌ ای در تعریف و موضوع و هدف و فایده علم کلام، شیوه‌ های بررسی موضوعات علم کلام (نقلی، عقلی، تکاملی، وجدانی و عرفانی)، شرح و توضیح برخی از اصطلاحات شایع علم کلام، مبحث الوهیت و مسائل مربوط به آن، عدل الهی، نبوت، امامت، و معاد.

ترجمه ماشینی: کتاب «...باید از توجه بسیاری از دوسوی اقیانوس اطلس که مجذوب این موضوع هستند مطمئن شود». جان هیک

صفات الهی، تحلیلی جذاب از خدای یهودیت، مسیحیت و اسلام از منظر الهیات عقلانی.

ترجمه ماشینی: صفات الهی مفهوم سنتی خداباوری خدا را به عنوان کامل ترین موجود ممکن بررسی می کند و از صفات اصلی الهی که از این درک سرچشمه می گیرد -شخصیت، تعالی، وجود، همه جا حضور، دانایی مطلق، قدرت مطلق، خیر کامل، وحدت، سادگی و ضرورت بحث می کند. این استدلال می‌کند که تصور زمان‌گرا از خدا بر اساس الاهیات کامل بودن باید بر تصور زمان‌گرا ترجیح داده شود، اما اگر اینطور باشد که خدای موقت وجود داشته باشد تا خدای موقت، او همچنان وجود دارد. «به اندازه کافی عالی» که بتوان آن را خدای خداباوری به حساب آورد.