مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این مجموعه، با مشارکت فیلسوفان برجسته، فلسفه تحلیلی را در زمینه وسیع تری قرار می دهد و آن را با روش شناسی مهم ترین سنت رقیب آن در فلسفه قرن بیستم - پدیدارشناسی - مقایسه می کند، که توسعه آن از بسیاری جهات به موازات توسعه فلسفه تحلیلی است. چرخش تحلیلی برای مورخان فلسفه عموماً، فیلسوفان تحلیلی و پدیدارشناسان بسیار جالب خواهد بود.

چکیده ماشینی : آیا می توان ادیان را با هم مقایسه کرد؟ برای چندین دهه، رشته مطالعات دینی بر این فرض استوار بود که آنها می توانند. با این حال، تأملات پست مدرن و پسااستعماری، تردیدهای مهمی را ایجاد کرد. در مطالعات اجتماعی و فرهنگی، بررسی موارد خاص اغلب بر دیدگاه تطبیقی ​​اولویت دارد. مقایسه‌های بین‌ادیانی در مطالعات دینی و الهیات این سؤال را مطرح می‌کند که آیا مطالعات دینی در صورتی که دیگر دین تطبیقی ​​نباشد، می‌توانند زنده بمانند. آیا اگر جهان جهانی شده را محدود به امر خاص کند و چشم بر عام ببندد، می تواند عدالت را رعایت کند؟ در حالی که رویکردهای تطبیقی ​​در مطالعات دینی تحت فشار شدیدی قرار گرفته است، در الهیات شکوفا شده است. الهیات تطبیقی ​​گفت و گوی بین ادیان را با استفاده از تحقیق تطبیقی ​​انجام می دهد. این جلد این پرسش را مطرح می‌کند که آیا الهیات و مطالعات دینی می‌توانند از تأملات انتقادی و سازنده‌ی خود بهره‌مند شوند؟ آیا نقد پسااستعماری از بی طرفی و عینیت در مطالعات دینی می تواند پیوندهای جدیدی را با رویکرد قاطعانه دیدگاهی الهیات تطبیقی ​​ایجاد کند؟ در این مجموعه، پژوهشگران الهیات و دین پژوهی، روش شناسی مقایسه بین ادیان را در پرتو شبهات اخیر و ایرادات رایج مورد بحث قرار می دهند. پری اشمیت-لوکل و آندریاس نهرینگ همراه با مشارکت‌کنندگان استدلال می‌کنند که پس از دهه‌ها نقد، مقایسه بین‌ادیانی شایسته بازنگری، بازسازی و معرفی مجدد است.

کار شلینگ متأخر (در سال 1809 و پس از آن) با نیچه مخالف به نظر می رسد: یکی رمانتیک، ایده آلیست و مسیحی، دیگری دیونیزیایی، ضد ایده آلیست و ضد مسیحی. با این حال، گفت‌وگوی بسیار معنادار و آموزنده‌ای بین شلینگ و نیچه درباره موضوعات عقل، آزادی و دین وجود دارد. هر دوی آنها فلسفه خود را با نقدی مشابه از سنت غربی آغاز می کنند که از نظر آنها بیش از حد دوگانه، عقل گرا و ضد ارگانیک است (از نظر متافیزیکی، اخلاقی، مذهبی، سیاسی). در پاسخ، آنها امیدوارند که دیدگاهی زنده تر از واقعیت را القا کنند که در آن درک جدیدی از آزادی در مرکز توجه قرار گیرد. این آزادی را می توان از طریق رویکردی مناسب به دین آشکار و تقویت کرد، رویکردی که نه دین را از عقل جدا می کند و نه آن را تابع عقل می کند. دین، دیگری گفت‌وگو با عقل است، دینی که تلاش‌های ما را برای پیمایش مستقل در جهان تازه و جان می‌بخشد. شلینگ و نیچه با انجام این کار، راه های جدیدی را برای تفکر درباره (رابطه بین) آزادی، عقل و دین باز می کنند.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی روابط نظری نادیده گرفته شده اما حیاتی بین R. M. Hare، Alan Gewirth و Jürgen Habermas می پردازد. نویسنده ادعا می‌کند که گزارش‌های ارزشی آن‌ها، در حالی که نتوانسته‌اند به نقدهای کلاسیک فضیلت-نظری بپردازند، بذرهای حلی را برای این سؤال نهایی دارند که «با ارزش‌ترین چیست؟» این رویکردهای دیالکتیکی، همانطور که ادعا می شود، تفسیر مجدد ارزش و قضاوت ارزشی را بر اساس برداشت کارناپی از چارچوب یا دستور زبان تجربی-زبانی توجیه می کنند. نویسنده از طریق ترکیبی بیشتر با آثار فیلیپا فوت و توماس مگنل نشان می‌دهد که «ارزش» بدون چهار پدیده اساسی که چنین چارچوبی را تشکیل می‌دهند، به معنای واقعی کلمه بی‌معنی خواهد بود: قضاوت منطقی، ترکیب مفهومی، انتزاع مفهومی و آزادی. همانطور که این کتاب توضیح می‌دهد، به‌عنوان بخشی از «دستور زبان نیکی»، برتری این پدیده‌ها، به شیوه‌ای بسیار ملموس، جوهر بزرگ‌ترین خیر را تشکیل می‌دهد.

جایگاه خدا و براهین اثبات واجب، یکی از مهم‌ترین مباحثی است که کانت می‌بایست بر اساس مبانی معرفتی-اش، موضع خود را نسبت به آن معیّن کند. کانت، شناخت را تنها در قلمرو امور مادی معنادار می‌داند، به همین دلیل در نظرگاه وی بحث از اموری چون نفس یا خدا که زمان‌مند و مکان‌مند نیستند، اساساً اشتباه است. او برای نشان دادن این اشتباه، در بخش دیالکتیک استعلایی کتاب نقد عقل محض، ایدۀ «خدا» را ایدۀ استعلایی عقل محض می‌نامد و به زعم خود اثبات کرده است که عقل را نه از راه تجربی و نه از طریق استعلایی، توفیقی برای رسیدن به این ایده نیست. این دیدگاه، پیامد چگونگی رویکرد کانت در شناخت‌شناسی و هستی‌شناسی است. کانت در رویکرد شناخت‌شناسی، به تفصیل به امکان و صدق قضایای ترکیبی پیشین می‌پردازد و بر این باور است که امکان دانش‌های پیشین در متافیزیک و فیزیک، به امکان قضایای ترکیبی پیشین بستگی دارند. در مقابل این دیدگاه، دیدگاه فلسفۀ صدرایی است که نه تنها قائل به تعطیلی عقل نظری در ما بعد الطبیعه نیست، بلکه بر این باور است که بسیاری از موضوعات فلسفی، از جمله مسئلۀ اثبات وجود خدا، از طریق به ‌کارگیری صحیح عقل نظری قابل حل است. به نظر میرسد فلسفۀ صدرایی هم در بُعد شناخت‌شناسی و هم در بُعد هستی‌شناسی، توانایی رفع تعارض‌ها و مغالطات را از ایدئال عقل محض دارا است. از این رو در این نوشتار، کوشیده‌ایم دیدگاه کانت را بر اساس فلسفۀ صدرایی نقد کرده و اشکالات وی را پاسخ گوییم.

ترجمه ماشینی : این کتاب ارزیابی جامعی از دو فیلسوف سیاسی برجسته پس از جنگ جهانی دوم، جان رالز و یورگن هابرماس ارائه می دهد. هر دو مرد می‌پرسند که چگونه می‌توانیم تحت قوانین اجباری آزاد و خودمختار باشیم و چگونه می‌توانیم مجموعاً از عقل خود برای توجیه اعمال قدرت سیاسی استفاده کنیم. در دموکراسی‌های مدرن کثرت‌گرا، نمی‌توان انتظار داشت که شهروندان بر اساس وفاداری مشترک به آموزه‌های متافیزیکی یا دینی جامع در مورد افراد یا جامعه، در مورد هنجارهای اجتماعی به توافق برسند، و بنابراین هر دو فیلسوف به پرسش‌های اساسی در مورد چگونگی یک چارچوب الزام‌آور هنجاری برای استفاده عمومی از عقل پرداختند. ممکن و قابل توجیه باشد هدریک مفهوم معقول بودن را بر اساس لیبرالیسم سیاسی رالز و نظریه عقلانیت ارتباطی که مفهوم رویه ای هابرماس از دولت قانون اساسی دموکراتیک را حفظ می کند، بررسی می کند. کتاب او راولسیانیسم رایج در دنیای انگلیسی-آمریکایی امروز را به چالش می کشد و در عین حال از نظریه هابرماس که اغلب ضعیف درک شده است به عنوان جایگزینی برتر دفاع می کند.