مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی: صحبت در مورد مشارکت سیاسی سلفیه در الجزایر بسیار دشوار است ، واین به دلیل با اهمیتی است که آنها از گفته های علما مبنی بر ترک سیاست پیروی می کنند. و موضوع دیگر این است که مفهوم انتخابات و سایر مفاهیم سیاسی در فرهنگ سلفی ، به ویژه وهابیت ، وجود ندارد؛ جریانی که برای اصلاح باورهای دینی مردم عادی و تمرکز بر دعوت تاکید دارد. بر این اساس ، می توان گفت که سلفی گری به طور کلی به دنبال اجتناب از سیاست است تا بتواند بر اساس اصول اسلامی صحیح یعنی مشی نسل اول صحابه و پیشینیان صالح کار کند ، و با هر کسی که سعی یا تلاش می کند مسلمانان را از طریق بلوک های حزبی پراکنده ساخته و تفرقه بیندازد خصومت دارد. و آنها آن را ندائی علیه آنچه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به ارمغان آورد، می دانند.که مانع از اتحاد صفوف مسلمانان و جلوگیری از کار اصلی و مهم که اصلاح اعتقادات است می باشد. با همه موارد فوق ، ما می خواهیم از یک مشکل اساسی مربوط به نظارت بر مشارکت سیاسی سلفی ها در الجزایر و میزان واکنش آنها به روند انتخابات در الجزایر شروع کنیم. آیا سلفی های الجزایر به مشارکت سیاسی علاقه دارند یا آن را مغایر با اسلام می دانند؟ جایگزین برای آنها چیست؟

ترجمه ماشینی: پس از حوادث 11 سپتامبر ، سلفی گری مورد توجه اکثر محققان متخصص در مطالعات اسلامی قرار گرفت. هدف اصلی این موج از مطالعات و تحقیقات ، درک منابع فکری ، سیاسی و اجتماعی سلفی گری ، به منظور درک پیامدهای این جنبش دینی بود که از اصلاحات دینی یا اجتماعی محدود اولیه فراتر رفته است. دیگر بر هیچ کس پوشیده نیست که همه مطالعاتی که روند سلفی گری را توضیح می دهند ، موافقند که ریشه های اولیه آن به طور ارگانیک در نسخه های مختلف پی در پی آن با دولت عربستان سعودی مرتبط است. در این مقاله ، پس از تلاش برای تعریف مفهوم سلفی گری ، سعی خواهم کرد نشان دهم که چگونه سلفی گری در نتیجه "عهد مقدس" بین محمد بن عبدالوهاب و محمد بن سعود ایجاد شد ، دورانی که اجازه تقسیم قدرت را داد. قدرت در کشور به دو قسمت تقسیم شد، یکی قسمت اجتماعی و مذهبی ، که به خاندان شیخ واگذار شده بود ؛ مورد دوم سیاسی ، اقتصادی و امنیتی است که در آن قدرت به آل سعود واگذار شده است. من همچنین توضیح خواهم داد که این عهد مقدس بسیار تحت تأثیر "قرارداد بنیانگذار" که بین اعضای خانواده سلطنتی منعقد شده بود و "پیمان پلید" ای که خانواده سلطنتی با عامل خارجی برقرار کرد می باشد، و تعامل بین سه مورد "عهد" و "پیمان" و "قرارداد"، عاملی است که بسیاری از تناقضات و تجدید نظرهای سلفی را توضیح می دهد.

این مقاله به روش مطالعه میدانی و مشاهده مشارکتی به بررسی تطبیقی و مقایسه‌ای دوجریان فکری سلفی در الجزائر پرداخته که در دو مسجد فعالند و از هر جریان فکری ده نفر را به عنوان نماینده فکری جریان خود انتخاب کرده و دیدگاه تفصیلی آنان را بررسیده است. نویسنده جریان «سلفی اخوانی» را «سلفی تکفیری» و جریان «سلفی وهابی» را «سلفی علمی» نامیده است. و همانگونه که از متن پیداست، تمایل به جریان دوم یعنی «سلفی وهابی» دارد. جریان «سلفی اخوانی»، جریان مقابل خود (سلفی وهابی) را «مرجئه»؛ و متقابلا جریان «سلفی وهابی»، گروه رقیب خود را «خوارج» و «بغاة» می نامد. این تحقیق، به ویژه به لحاظ روش مطالعه تطبیقی، جالب و قابل استفاده است. هرچند نکات گزارشی قابل توجهی نیز دارد.///

اصطلاح «نواقض الاسلام» به‌معنای اموری است که ارتکاب آنها موجب ارتداد ‏و خروج شخص از دایرۀ اسلام می‌شود. این اصطلاح در آیات قرآن، روایات نبوی، ‏سخنان صحابه و تألیفات علمای اهل‌سنت استعمال نشده است و نخستین فردی ‏که آن را برای موجبات ارتداد به‌کار برد، محمد بن عبدالوهاب است. وی ده مورد ‏از موارد مهم نواقض الاسلام را نام می‌برد که از مهم‌ترینِ آنها، واسطه‌قراردادن ‏میان خود و خداست. پیش از او، ابن‌تیمیه بدون ذکر این اصطلاح و به‌عنوان ‏مواردی که اسلام را از بین می‌برد، مصادیق نواقض ‌الاسلام را در تألیفات خود ‏آورده است.‏

الإبانة، یا «الإبانة الكبری»، یا «الإبانة عن شريعة الفرقة الناجية و مجانبة الفرق المذمومة»، تألیف ابوعبدالله عبیدالله بن محمد بن محمد بن حمدان عکبری معروف به ابن بطة عکبری (متوفی 387ق)، کتابی کلامی- روایی در دفاع از عقاید فرقه حنبلی است. ابن بطه در مباحث کلامی صرفاً به کتاب و سنت، چنانکه روش اسلاف وی بوده، تکیه دارد و تفکر حنبلی را با تعصب شدید طرح می‌کند و در فصل اول کتاب ابانه، لبه تیز حملات خود را متوجه مخالفین به‌خصوص شیعه نموده است. حتی فصل دوم این کتاب که با هدف تبیین معتقدات تألیف شده است، جنبه جدلی دارد و به‌طورکلی با توجه به همین خصیصه در کلام ابن بطه، درک بهتر آن مستلزم مقایسه کتاب ابانه او با آثار مخالفین معاصرش، مانند استغاثة ابوالقاسم کوفی امامی خواهد بود. ابن بطه یکی از شخصیت‌های برجسته جنبشی است که در سده 4ق/10م پدید آمد و هدف آن دفاع از ابوبکر، عمر، عثمان و نیز معاویه و کلاً آن دسته از اصحاب پیامبر(ص) بوده که مورد بی‌مهری شیعیان بوده‌اند؛ مثلاً وی از نخستین کسانی است که معاویه را با لقب خال‌المؤمنین یاد کرده است. نویسنده در مقدمه‌اش به احادیثی در ایجاد بدعت‌ها در دین اشاره کرده است؛ مثلاً در حدیث شماره 11 کتاب اثری از ابن عباس آورده که در هر سال بدعتی ایجاد می‌شود و سنتی از بین می‌روید تا اینکه بدعت‌ها احیاء و همه سنت‌ها از بین می‌روند‏؛ و در شماره 24 به سخن فضیل بن عیاض اشاره کرده که از زمانی سخن می‌گوید که مردم، حق و باطل و مؤمن و کافر و امین و خائن را از هم تشخیص نمی‌دهند و معروف را معروف و منکر را منکر نمی‌دانند‏. سپس در انتهای مقدمه با تأکید بر پیروی از سلف می‌نویسد: هرکسی که خداوند به او عقل درست و چشم نافذ عطا کرده است، با دقت نظر و تفکر و تأمل در امر اسلام و مسلمانان و با میانه‌روی و پیمودن راه درست برایش روشن می‌شود که بیشتر و عموم مردم از اعقاب و گذشتگان خویش روی برگردانده، پس از راه دور شدند و از برهان صحیح برگشتند. روشن است که بسیاری از مردم آنچه را که گذشتگان قبیح می‌دانستند نیکو شمردند و آنچه را حلال می‌دانستند حرام شمردند و البته اخلاق مسلمین و عملکرد آنان که بصیرت دینی داشتند و اهل ایمان و یقین این‌گونه نبوده است‏. نویسنده در بخشی از مطالب کتاب به اشاره به اینکه فرقه ناجیه یکی و فرقه‌های مذمومه هفتادوچند فرقه هستند تصریح کرده که در تشخیص فرقه ناجیه اختلاف فراوان وجود دارد. هر یک از فقهای مسلمین مذهب خود را فرقه ناجیه دانسته و بر مخالفانش ایراد می‌گیرد‏. مالک بن انس، شافعی، احمد بن حنبل هر یک مذهبی دارند که دیگران با او مخالفت می‌کنند. گروهی از معتزله و رافضه (شیعه) و غیر اهل سنت بر ما ایراد می‌گیرند و می‌گویند که حق یکی است پس چگونه این مذاهب با هم اختلاف دارند؟ او با توجیه این موضوع که اختلافات بین این مذاهب در اصول و اساس دین نیست به انتساب اتهاماتی به شیعه (رافضه) پرداخته و چنین تصویر کرده که شیعه هر کسی را که از این مذهب پیروی نکند را کافر می‌داند. تمسک به سنت و جماعت‏، رد عقاید مرجئه‏، تبیین کفر و گمراهی جهمیه‏، پاسخ‌های احمد حنبل به سؤالات معتصم تحت عنوان محنة و مصیبت امام احمد بن حنبل از جمله مباحث کتاب است. یکی از ابواب کتاب به احادیث امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب(ع) اختصاص یافته است. در یک از روایات پیرمردی از آنحضرت پیرامون قضا و قدر سؤال می‌کند. آنحضرت می‌فرماید: ای شیخ، آیا گمان کردی که قضا و قدر اجباری است. اگر این‌گونه بود امر و نهی، وعد و وعید، ثواب و عقاب باطل می‌شد؛ و نیکوکار در پاداش گرفتن بر گناهکار اولویت نداشت و گناهکار در عقوبت شدن بر نیکوکار مقدم نبود.

این متن، گزارشی از مجلد اول کتاب شرح اصول اعتقاد اهل السنة و الجماعه، از طبری لالکائی (م 418) است، معتقداتی که متعلق به اصحاب الحدیث بوده و طی قرن های سوم و چهارم به تدریج شکل گرفته و در رساله ها و کتابهای اعتقادیه ارائه شده است. این آثار و از جمله همین کتاب، منبع مهمی برای شناخت تاریخ تفکر و اندیشه میان مسلمانان است، منابعی که دست کم میان ما، کمتر به آنها توجه شده است. نویسنده، پیش از این، گزارشی از صریح السنه طبری، و برخی دیگر از این اعتقادیه ها نوشته است. یک جنبه مهم آنها، مبارزه با عقل گرایی برای حفظ باورهای دینی است، امری که در تمام ادیان، امری شناخته شده و مسیری رفته شده است.