جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

با پایان جنگ سرد و عقب نشینی سوسیالیسم در برابر نظام سرمایه داری و شکست روند نوسازی در بین دولت های جهان اسلام، زمینه برای رشد فکری جریانی ایدئولوژیک و سیاسی در خاورمیانه با عنوان اسلام مقاومت مهیا شد. اگرچه این جریان بدون توجه به مرزهای جغرافیایی و ملی در سراسر جهان حضور پیدا کرده است، به دلیل شرایط سیاسی و مذهبی در برخی مناطق حضوری پررنگ تر و موثرتر داشته است. مناطق کردنشین عراق و بعد از حمله نیروهای ائتلاف در سال 2003 میلادی به عراق، ایران از جمله مناطقی هستند که این جریان فکری و اجتماعی را با عنوان سلفی گری در بین خود پذیرفته اند. این مقاله درصدد است که ضمن معرفی این جریان اجتماعی و تقسیمات درونی آن، به چرایی و چگونگی تبدیل سلفی گری به منبعی هویتی برخی از کردهای اهل سنت ایران بپردازد. بدین منظور، مقاله با بهره گیری از روش مطالعه موردی و استفاده از تکنیک مشاهده همراه با مصاحبه و کدگذاری نظری و مضمونی در میان جمعیت هدف، به گردآوری اطلاعات مورد نیاز در نظام معنایی و جهان بینی و تفکر اجتماعی کردهای سلفی ایران پرداخته است. نتایج نشان می دهد که تفکر سلفی حول محور مفاهیمی همچون توحید، تکفیر، جهاد، طاغوت، آرمان گرایی، شمولیت دین و ... شکل گرفته است. همچنین ساختار و چگونگی سازماندهی سلفی های کرد ایران را می توان در قالب چهار گروه جهادی های رادیکال، جهادی های میانه رو، غیرجهادی های سنتی و غیرجهادی های محافظه کار مقوله بندی کرد. در نهایت و با بهره گیری از اطلاعات به دست آمده به نظر می رسد سلفی گری با تاکید بر مفهوم اعتراض به وضع موجود، با تاکید و پایبندی بر گذشته آرمانی اسلام و با داشتن برچسب تندروی و بنیادگرایی، در واقع نوعی هویت مقاومت مبتنی بر مفهوم شمولیت دین در برابر گفتمان غالب و سکولار جامعه کرد را مطرح می کند و بدین وسیله آن را برای دیگران به نمایش می گذارد.

چکیده ماشینی : فقیه مسلمان ابن تیمیه (متوفی 1328) در مجادله با فلسفه اسلامی، کلام و عقلانی کردن عرفان مشهور است، اما سهم کلامی مثبت او به خوبی درک نشده است. این مطالعه جامع در کلام ابن تیمیه به رفع این نقص کمک می کند. بیان و تحلیل نوشته های ابن تیمیه در مورد عدل و غرض حکیمانه خداوند، عزم الهی و عاملیت انسانی، مسئله شر و روش فقهی در آموزه های کلامی نشان می دهد که او تئودیکی خوش بینی را بیان می کند که در آن خداوند در ذات خود همواره بهترین های ممکن را اراده می کند. جهان از ابدیت این امر تئودیسه ابن تیمیه را از اراده گرایی الهی اشعری، تئودیسه اختیاری معتزلیان و خدای اساساً بی زمان دیگر خوش بینانی مانند ابن سینا و ابن عربی جدا می کند.

در این جلسه، آیت الله حیدری به تبیین برخی مطالب مهم و روش شناختی در مقابلۀ فکری با تفکّر سلفی می پردازد. علامه حیدری یکی از مهمترین ضرورت های علمی و تحقیقی در نقد مکتب سلفیّه را آگاهی محقّقان این رشته از مبانی حدیثی و جرح و تعدیل اهل سنت می داند، زیرا سلفی ها در دهه های اخیر اغلب روایات مورد استناد شیعیان را از نظر سندی تضعیف نموده اند؛ لذا پاسخ علمی و مستدل در مقابل تضعیف های گستردۀ آنان، جز در پرتو شناخت دقیق مبانی رجالی و جرح و تعدیل آنها میسّر نیست.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه به بررسی خطوط کلی تلاش ابن تیمیه برای حل «تعارض» عقل و وحی در اسلام قرون وسطی متاخر در 10 جلد، 4000 صفحه مگنوم اثرش، دار تعارض العقل و النقل می پردازد. یا ابطال تضاد عقل و وحی، با شکستن و بازسازی نظام مند مقولات اساسی که بحث بر اساس آن ها شکل گرفته است. تعارض ادراک شده بین وحی و عقل بر تفسیر تعدادی از صفات الهی متمرکز است که فلاسفه و معتزله آن را از نظر عقلی غیرقابل دفاع می دانند، زیرا تصدیق آنها مستلزم تشبیه غیر قابل قبول خداوند با موجودات مخلوق است. این موضع در «قانون کلی» متکلم اشعری فخرالدین رازی به اوج رسید، که بیان می‌کند هرگاه تعارضی بین وحی و عقل پیش آید، باید به حکم عقل اولویت داده شود و وحی از طریق تفسیر استعاری. تاویل ابن تیمیه با پاسخی جامع با این ادعاها مقابله می‌کند و به تمامیت منطقی قانون جهانی حمله می‌کند، اما در عین حال هرمنوتیکی خودبسنده از نظر متنی را بیان می‌کند و اصلاح ریشه‌ای از هستی‌شناسی فیلسوفان، به‌ویژه نظریه واقع‌گرایانه کلیات آن‌ها را ایجاد می‌کند. سردرگمی بین آنچه به طور منطقی در ذهن وجود دارد و آنچه از نظر هستی شناختی در واقعیت خارجی وجود دارد. این به نوبه خود به او اجازه می دهد تا معرفت شناسی جدیدی را بر اساس سه راه اصلی برای کسب دانش، یعنی «هیس» یا ادراک حسی بسط دهد. «خبر» یا نقل گزارش (به ویژه وحی). و «عقل» یا علم عقلی (اعم از فطری و استنتاجی). این منابع معرفتی با مکانیسم تواتور تأیید می‌شوند و با مفهوم گسترده‌ای از فطره در زیر کمربندی قرار می‌گیرند. عناصر ناهمگون نظریه زبان ابن طیه، هستی شناسی و معرفت شناسی او در نهایت به ترکیبی می پیوندند که هدف آن تطبیق یک تصدیق گرایی قوی و منطقی قابل دفاع در برابر صفات الهی است و در عین حال از تشبیهی که عموماً توسط متأخران فرض شده است اجتناب می کند. سنت به طور اجتناب ناپذیری مستلزم آن است.