مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

جهان همچون اراده و تصور (به آلمانی: Die Welt als Wille und Vorstellung) مهم‌ترین اثر آرتور شوپنهاور فیلسوف آلمانی است. این کتاب اولین بار در سال ۱۸۱۸ در یک جلد به چاپ رسید. در ۱۸۴۴ ویراست دومی از این اثر در دو جلد منتشر شد که جلد اول آن در واقع چاپ مجدد ویراست نخست و جلد دوم حاوی پنجاه فصل مباحث تکمیلی دربارهٔ جلد اول بود. آرتور شوپنهاور در تابستان ۱۸۱۳ رساله دکترای خود را تحت عنوان «ریشه چهارگان اصل دلیل کافی» به ثبت رساند و مدرک دکترای خود را از دانشگاه ینا دریافت کرد. او سپس رساله دیگری با نام «در باب بینایی و رنگ‌ها» در ۱۸۱۶ منتشر کرد. پس از آن بود که شوپنهاور مشغول نوشتن اثر برجسته خود، جهان همچون اراده و تصور، شد. او معتقد بود که در این اثر تنها «یک اندیشه واحد» را از چشم‌اندازهای گوناگون مورد بررسی قرار می‌دهد. وی فلسفه‌اش را در چهار کتاب (محتویات جلد اول) در باب‌های معرفت‌شناسی، هستی‌شناسی، زیبایی‌شناسی و اخلاق پرورش داده و ضمیمه جلد اول را به نقد فلسفه کانتی اختصاص می‌دهد. فلسفه شوپنهاور، به عقیده شخصی خود او، «تداوم و مکمل طبیعی» فلسفه کانت است، چرا که وی ایدئالیتهٔ مکان و زمان و شی فی نفسه کانتی را به‌عنوان بنیان نظام فلسفی خود اتخاذ کرده و می‌گوید جهانی که انسان‌ها تجربه می‌کنند (جهان اشیا در فضا و زمان که از طریق علیت مرتبط می‌شوند) تنها یک تصویر ذهنی، یک «re-presentation» یا تصور، از داده‌هایی‌ست که حواس انسان جمع‌آوری کرده‌اند. این تصور در عین حال که با پندار صرف تخیل کلا متفاوت است، وابسته به سوژه شناسا بوده و نمی‌تواند به عنوان جهانی که فی نفسه وجود دارد شناخته شود. بر این اساس، دانش انسان از اشیا در واقع دانش او از پدیدههای صرف است، و نه اشیا فی نفسه. شوپنهاور شی فی نفسه (ماهیت درونی همه‌چیز) را به عنوان «اراده» می‌شناسد و می‌نویسد: «نزد من ارادهٔ بی‌شناختْ بنیان واقعیت امور است.» او اراده را «یک میل مفرط کور مقاومت‌ناپذیر» می‌خواند که هنگامی که در خودش بررسی شود عاری از شناخت بوده و به حیات و اندام‌یابی نیز گره نخورده‌است؛ «از این رو امر غیرآلی نیز دارای اراده‌ای است که مظاهرش تمام کیفیات اساسی آن‌اند.» به این ترتیب، جهان همچون تصور در حقیقت عینیت‌یابی اراده است. آرتور شوپنهاور پس از انتشار «جهان همچون اراده و تصور» در ۱۸۱۸، باقی‌مانده عمر خود را صرف پالایش و تفسیر اندیشه‌های منتشر شده در ویراست نخست همین کتاب کرد، اما هیچ‌گاه تغییری اساسی در فلسفه‌اش ایجاد نکرد. اثر برجسته شوپنهاور تا سال ۱۸۵۱ و تا زمان انتشار «متعلقات و ملحقات» مورد بی‌توجهی کامل قرار گرفته بود.

در کتاب فوق، کانت به بحث درباب این مسائل می پردازد که ریاضیات محض چگونه ممکن است؟ علوم طبیعی محض چگونه ممکن است؟ مابعدالطبیعه به طور کلی چگونه ممکن است؟ و در آخر مرزهای عقل محض را بیان می کند.

ترجمه ماشینی: برنده: 2012 جایزه ناشران آمریکایی برای برتری حرفه ای و علمی در الهیات و مطالعات دینی، جایزه PROSE. در این اثر تامل برانگیز جدید، متکلم مشهور جهان، گری دورین، نشان می دهد که چگونه ایده آلیسم کانتی و پساکانتی در پایه گذاری و توسعه الهیات مسیحی مدرن مؤثر بوده است. بازاندیشی ریشه‌ای در ریشه‌های الهیات مدرن نشان می‌دهد که چگونه ایده‌آلیسم کانتی و پساکانتی در پایه‌گذاری و توسعه الهیات مسیحی مدرن مؤثر بوده‌اند نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های کانت در مورد اخلاق و دین شروع به حرکت کاملاً مدرن در اندیشه دینی کرد. سه نقد کانت از عقل و برداشت اخلاقی او از دین استدلال های جایگزین ارائه شده توسط شلایرماخر، شلینگ، هگل و دیگران را تجزیه و تحلیل می کند - حرکت به لحاظ تاریخی و زمانی در میان شخصیت های کلیدی در فلسفه و الهیات اروپایی، استدلال های دشوار و روشنفکرانه را به شیوه ای شفاف و قابل دسترس ارائه می کند. –22): فصل 2 ذهنیت در سؤال (صفحه های 23-83): فصل 3 ایجاد حس دین (صفحه های 84-158): فصل 4 دیالکتیک روح (صفحه های 159-242): فصل 5 روح هگلی در سؤال (صفحه 243) –314): فصل 6 تاریخ گرایی نئوکانتی (صفحه های 315-377): فصل 7 نظم آرمانی (صفحه های 378-453): ج فصل 8 شورش بارتیان (صفحات 454-529): فصل 9 کنایه های آرمانی (صفحات 530-573):

ترجمه ماشینی: موضوع من نظریه پیشرفت تاریخی کانت است. رویکرد من در درجه اول متنی و متنی است. من سه مقاله مهم کانت در مورد این موضوع را با جزئیات تجزیه و تحلیل می کنم: "ایده ای برای یک تاریخ جهانی"، بخش سوم نظریه و عمل" و بخش دوم از تضاد دانشکده ها. من توجه ویژه ای به بحث کانت-هردر در مورد پیشرفت می کنم، اما در مورد روسو، مندلسون، هگل و دیگران نیز بحث می کنم. من از جانب کانت، دلیل محکمی برای نظریه پیشرفت او ارائه می کنم، به ایرادات اصلی که به آن وارد شده است می پردازم. اینها عبارتند از: (1) غایت شناسی تاریخی نامنسجم است (تاریخ نمی تواند هدف داشته باشد زیرا هیچ کنشگری عمدی در سطح تاریخی وجود ندارد). (2) غایت‌شناسی تاریخی اخلاق را تضعیف می‌کند (اگر اوضاع به هر حال بهتر می‌شود، چرا باید برای بهتر کردن آنها تلاش کنم؟) (iii) پیشرفت مستلزم «ناعادلانه زمانی» است (اگر اوضاع در حال بهتر شدن است، آیا این بدان معنا نیست که نسل‌های قبلی یک معامله خام به دست می‌آورند؟). (IV) پیشرفت گونه را به "بی نهایت جعلی" می کشاند (آیا بهبود بی پایان به طور بی پایان رضایت بخش نیست؟) (v) پیشرفت به یکسان سازی مضر می رسد (آیا حذف رویه ها و ارزش های سنتی جهان ما را فقیر نمی کند؟) (vi) ایده پیشرفت فقط دین "سکولاریزه" است (و باید بر این اساس رد شود). در رابطه با (vi)، من بحث لویت-بلومنبرگ را در نظر می‌گیرم و در مورد موضوع «سکولاریزاسیون» به نتایج کلی می‌پردازم. در ارتباط دادن اینها با کانت، من برای موضع زیر استدلال می کنم: (الف) نظریه پیشرفت او چیزی بیش از یک مذهب سکولاریزه شده است. (ب) تا جایی که بتوان آن را در قالب تز سکولاریزاسیون توصیف کرد، این نشان دهنده تلاش «انتقادی» او برای عقلانی کردن مسیحیت است. ج) در هر صورت، اندیشه پیشرفت به هیچ وجه توان عقلانی دین را از بین نمی‌برد و بنابراین نباید آن را جایگزین دومی دانست.