مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پایان نامه زیر تلاشی است برای یافتن نقشی برای قوه حافظه در گزارش کانت از ساختارهای آگاهی در نقد عقل محض. هسته اصلی نقد کانت از عقل محض، اهمیت ساختار تغییرناپذیر آگاهی است که می‌توان افکار و تجربیات را در طول زمان به آن نسبت داد: وحدت متعالی ادراک. همانطور که من معتقدم اگر درست باشد که پروژه کانت اساساً یک پروژه معرفت شناختی است و نه متافیزیکی، نتیجه این است که لنگر این پروژه سوژه خواهد بود، به عنوان کسی که می تواند جهان خود را به شیوه ای منسجم بشناسد. شناخت ما از جهان، و از خودمان که به طور معناداری در آن دخیلیم، کاملاً به توانایی ما در توصیف رویدادها و تجربیات خود بستگی دارد. این توانایی را نمی توان از یک پایگاه تجربی «خام» نظری به دست آورد، زیرا هیچ لنگر یا نقطه مرجعی برای شروع چنین پروژه معرفتی وجود نخواهد داشت. این تخیل مولد است که قوانین قرابتی را فراهم می کند که بر اساس آن می توان از نظر ساختاری، بازنمایی ها یا تصاویری را که در شهود تابع شکل زمان (حتی زمان گذشته) هستند، مرتب کرد، به گونه ای که بتوان آنها را با همان آگاهی شناخت. متعلق به آن، حتی زمانی که آن آگاهی تجربی در طول زمان تغییر می کند. این پایان نامه تلاش می کند تا نشان دهد حافظه مولد استعلایی در واقع یک ساختار استعلایی از حافظه است و این خوانش از کانت از طریق تحلیل بعدی فصل طرحواره گرایی و فصل اصول فهم به دست می آید

ترجمه ماشینی : ارزش تعهد عمومی کانت در نوشته هایش در مورد دین تردید ناپذیر است. در اینجا او را می‌بینیم که تلاش شایسته‌ای برای جدا کردن صورت دین از جوهر آن، عنصر گذرا در آن از موجود انجام می‌دهد. اگرچه امروز راه حل او برای این مشکل را باید بسیار رضایت بخش ارزیابی کرد، و اگرچه او اغلب آنچه را که به نظر می رسد در اصل دین است غیرضروری یا مضر می داند، کانت در همراهی با دئیست های انگلیسی، حداقل بر این نکته تاکید می کند که مهم است. ایده ای که می توان در یک دین بین عناصر ضروری و غیر ضروری تمایز قائل شد. تحلیل او از شکل کلیسایی مسیحیت، آن گونه که او می بیند، علاوه بر این، با تأکیدی که به طور قابل توجهی با مواضع دین پرستانه هماهنگ است، بر دیدگاه های مذهبی خاصی که ارزش بی شک دارند، نتیجه می دهد. کانت در اعتراض به تمام اقتدارات بیرونی در قلمرو اعتقادات دینی، تقبیح هر گونه لب گویی به عنوان جایگزینی برای اطاعت درونی، و تأکید بر جنبه عملی دین، «دین زندگی خوب» را نه تنها ثابت می کند. اخلاص کامل خود را - او همچنین از این طریق خود را با صف طولانی اصلاح طلبان که برای سلامت معنوی هر جامعه دینی ضروری است، شناسایی می کند.

ترجمه ماشینی : من استدلال می کنم که نقد یک استعاره کانتی معرفت شناختی مهم برای خودآگاهی متعالی است. این ادعا پیچیده است و شامل دو گزاره پیشین است: (1) نظریه کانتی در مورد استعاره وجود دارد. (2) نقد چنین استعاره ای است. در فصل 1، من استدلال می‌کنم که نظریه‌پردازی در مورد استعاره بسیار متنوع است و نمی‌تواند چیزی جز پذیرش دلبخواه یک نظریه واحد را که می‌تواند در نقد به کار برد، اجازه دهد. اگر من چنین حرکتی انجام می‌دادم، می‌توانستم کانت را نادرست معرفی کنم. بنابراین، در فصل 2، من مستقیماً به نقد سوم کانت، به ویژه §49، روی می‌آورم و استدلال می‌کنم که نظریه ایده‌های زیبایی‌شناختی کانت، نظریه‌ای قابل قبول از استعاره است - معقول‌تر از نظریه او درباره ایده‌های نمادین به نمایش گذاشته شده، که به نظر من قیاس هستند. . دو ویژگی اصلی استعاره کانتی این است که به فرد اجازه می‌دهد تا دیدگاه‌های گوناگونی را اتخاذ کند که از آن‌ها می‌توان به ایده‌های عقلانی تأمل کرد یا فکر کرد، و آن چیزی که در ظرفیت پذیرش دیدگاه‌هایی برای این منظور گنجانده شده است، توانایی تفکر از هر دو جنبه خاص و جهانی است. دیدگاه ها – به عنوان مثال، ادعاهای ذهنی که اعتبار جهانی دارند. فصل سوم شامل این استدلال است که نقد یک استعاره کانتی است. این استدلال متکی بر موفقیت استدلال اصلی در فصل 2، همراه با تحلیل‌های ریشه‌شناختی و تاریخی-اجتماعی نقد به عنوان اتخاذ موضع است. این استدلال منجر به این ادعا می شود که نقد استعاره ای از خودآگاهی متعالی است. از آنجایی که نقد به مثابه استعاره کانتی نشان دهنده ظرفیت پذیرش دیدگاه های گوناگون برای تعمق در ماهیت و دامنه معرفت است، بلکه برای تلاش برای فشردن مرزهای معرفتی گذشته، باید ویژگی ذهنی را پیدا کنیم که منشأ آن است. آن ظرفیت در مورد تفسیر خودآگاهی متعالی به عنوان تنها ویژگی ذهن، نتیجه می‌گیرم که منبع نقد به عنوان یک استعاره کانتی است. از اینجا نتیجه می گیرد که نقد به عنوان یک استعاره کانتی دارای اهمیت معرفت شناختی است. به این دلیل که خودآگاهی متعالی باید در همه قضاوت ها پیش فرض باشد.

چکیده ماشینی : دیوانگی گناه است افراد دارای ناتوانی های عاطفی دوری می شوند. بیماری روانی مشکل کلیسا نیست. هر سه ادعا اشتباه است. در جنون، هدر اچ. vacek تاریخچه واکنش های معترضان به بیماری روانی در آمریکا را دنبال می کند. او نشان می دهد که چگونه دو نیروی متمایز برای خنثی کردن مراقبت مسیحی از کل شخص ترکیب شده اند. حرفه ای شدن پزشکی برای محدود کردن حوزه اقتدار مسیحی به قلمروهای خصوصی و معنوی کار کرد و شفا و مراقبت - اعم از جسمی و روانی - را به متخصصان سکولار و پزشکی واگذار کرد. میراث الهیاتی که بیماری را با گناه مرتبط می‌کرد، به همان اندازه تأثیرگذار بود، انگ اجتماعی اطراف افراد مبتلا به یک بیماری روانی را عمیق‌تر کرد. کلیسای معترض که تمایلی به درگیر کردن مبتلایان نداشت تا مبادا آن را نیز آلوده به معاشرت کند، به میل خود مراقبت از افراد مبتلا به بیماری روانی را به متخصصان سکولار واگذار کرد. در حالی که بی توجهی قاعده کلی را تشکیل می داد، پنج استثناء تاریخی از الگوی بی توجهی خوش خیم نمونه ای از تلاش های معترضان برای ادعای پاسخی کاملاً مسیحی است. بررسی دقیق زندگی و کار روحانی استعماری، بنجامین راش، پزشک دوران انقلابی، دوروتیا دیکس فعال قرن نوزدهم، کشیش و بیمار آنتون بویزن، و روانپزشک کارل منینگر، هم محدوده و هم پیشرفت مراقبت معترضان را ترسیم می کند. vacek وقایع نگاری تلاش های معترضان برای ایجاد حس الهیاتی از بیماری (مادر)، ساختن مراقبت به عنوان شغل مسیحی (عجله)، حمایت از درمانده ها (dix)، بازپس گیری اقتدار مذهبی (boisen)، و درخواست برای افراد مبتلا به بیماری روانی است. (منینگر). روایت تاریخی واچک مبنایی برای تأمل الهیات او در مورد مراقبت مسیحیان معاصر از افراد مبتلا به بیماری روانی و درک مسیحی از بیماری روانی است. با نشان دادن گرانش آنچه در برنامه‌های روحانی و جماعت ظاهر شد – و ناکام ماند – بررسی می‌کند که چگونه مسیحیان باید در خطوط همیشه در حال تغییر اقتدار فرهنگی حرکت کنند و از کسانی که رنج می‌برند مراقبت کنند.