جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: بازاندیشی نوآورانه ای را در مورد کار ارسطو به عنوان نظامی پیشنهاد می کند که الهیات او را با دکترین بازتولید و زندگی او یکپارچه می کند. در این بازاندیشی عمیق از کار ارسطو، آبراهام پی بوس استدلال می‌کند که پژوهش در مورد فلسفه ارسطو از دوران باستان در انکار ارتباط بین الهیات او و آموزه‌های او درباره بازتولید و زندگی در سپهر زمینی اشتباه کرده است. با شروع با تجزیه و تحلیل نقش خدا در سیستم ارسطویی، بوس چگونگی ارتباط این موضوع با سایر عناصر فلسفه او، به ویژه با نظریه بازتولید او را بررسی می کند. استدلالی که او ارائه می کند این است که ارسطو در صحبت در مورد کیهان، استعاره افلاطون از تولید صنفی توسط یک دمیورگ الهی را رد کرد و به نفع استعاره ای زیستی مبتنی بر انتقال حیات در تولید مثل، که در آن پنوما – نه نفس آن طور که اغلب تفسیر می شود، بلکه روح حیات در حیوانات و گیاهان - نقش کلیدی و پایداری را به عنوان اصل حیاتی در تمام موجودات ایفا می کند. در طرح این مورد، او از صحت رساله‌های De Mundo و De Spiritu به‌عنوان ارسطو دفاع می‌کند و آثار ارسطو را به‌عنوان نظام واحدی نشان می‌دهد که به‌شدت و به‌طور جامع نظریه‌های افلاطون را رد می‌کند، و به‌ویژه آموزه‌های روح افلاطون را با نظریه‌ای جایگزین می‌کند که در آن روح به وضوح از عقل متمایز می شود. Bos دیدگاه تازه، جالب و مهمی را ارائه می دهد. تفسیر او بسیار بحث برانگیز خواهد بود، اما اگر درست باشد، تفسیر استاندارد انگلیسی-آمریکایی از ارسطو باید به طور اساسی تغییر کند. - مالکوم ویلسون، نویسنده ساختار و روش در هواشناسی ارسطو: طبیعت بی نظم تر

تفسیر غالب از نسبت میان متافیزیک و امر اخلاقی و عملی در آموزه‌های ارسطو، تفسیر تفکیکی است. طبق این تفسیر، ارسطو عقل و حکمت نظری را از عمل جدا می‌داند و از دید او میان متافیزیک و حکمت عملی، ارتباطی نیست. تقسیم عقل و دانش به نظری و عملی که معمولاً با نوعی ارزشگذاری همراه است، در تاریخ فلسفه پیامدهایی به همراه داشته است. در قرن اخیر، برخی متفکران به لوازم خطرناک این تفکیک برای جهان انسانی اشاره کرده‌اند و ارسطو را به عنوان واضع این تفکیک نقد می‌کنند. در این نوشتار نشان می‌دهم که تفسیر تفکیکی از آموزه‌های ارسطو درباره متافیزیک تفسیر دقیقی نیست. بلکه بازخوانی و تحلیل متون ارسطو در حوزه متافیزیک، اخلاق و زیست‌شناسی روشن می‌کند که در منظومه فکری او، لحظه تولد متافیزیک یک لحظه اخلاقی است و متافیزیک برای انسان، فقط در مواجهه و روی داشتن به سوی دیگری امکان تحقق دارد. در این بازخوانی با بررسی کارکردهای مفهوم کلیدی‌ «نوس» در تقویم متافیزیک ارسطویی توضیح داده می‌شود که نوس مبنای امکان و عینیت متافیزیک ارسطویی و یگانگی متافیزیک با خلاق است. کشف یگانگی در عین غرابت دیگری، وضعیتی است که متافیزیک در آن آغاز می‌شود و به پیش می‌رود. این کشف، با دو کارکرد هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه نوس ممکن می‌شود. بر این اساس، در فهمی دقیق‌تر از لحظه پیدایش متافیزیک، در تفسیر مبنی بر گسست عمل و نظر در آموزه‌های ارسطو باید تردید کرد.

ارسطو ضمن تأکید بر محاکات به‌مثابۀ عاملی طبیعی در یادگیری بشر، آن را خاستگاه التذاذ هنری برمی‌شمارد؛ اما التزام او به نظریۀ محاکات، به تقلیل اثر هنری به بازنمایی صِرف جهان واقع منتهی نمی‌شود. درواقع، ارسطو صریحاً امر «ناممکن محتمل» را به «ممکن نامحتمل» ترجیح می‌دهد. چنین موضعی مستلزم تصدیق اعتبار جهان ممکن ادبی و قول به خودبسندگی آن است. بدیهی است اتخاذ چنین دیدگاهی متوجه قرائت فرمالیستی نظریۀ ارسطو است که در تقابل با رویکرد ضدفرمالیستی نظریۀ محاکات است؛ درنتیجه این پرسش پیش می‌آید که ارسطو براساس چه تمهیداتی موفق به امتزاج این دو نظریۀ متباین شده و آیا چنین دیدگاهی درنهایت متضمن قول به خودبسندگی اثر ادبی است. به‌همین‌سبب، پژوهش حاضر ضمن خوانش انتقادی جایگاه نظریۀ محاکات در اندیشۀ ارسطو، به تحلیل مفهوم «ناممکن محتمل» می‌پردازد و تلقی ارسطو را از ناممکن محتمل و خودبسندگی اثر ادبی تحلیل و بررسی می‌کند. به‌موجب این پژوهش، مشخص می‌شود که ارسطو ضمن تصدیق استقلالِ اثر ادبی و تأکید بر اعتبار اصل احتمال و ضرورت در شکل‌دهی به منطق درونی اثر، همچنان به بازنمایی جهان واقع قائل است، گو اینکه پایبندی او به اصل بازنمایی مستلزم توجه به ساختار رویدادها و نه محتوای آن باشد.

ترجمه ماشینی: کریگ مارتین می نویسد: «این باور که فلسفه ارسطو با مسیحیت ناسازگار است، امروزه به سختی بحث برانگیز است. با این حال، "برای قرن ها، فرهنگ مسیحی اندیشه ارسطویی را به عنوان خود پذیرفت، و فلسفه او را با الهیات و آموزه های کلیسا تطبیق داد. تصویر ارسطو به عنوان منبع حقیقت دینی در قرن هفدهم پژمرده شد، همان قرنی که در آن او دیگر مرجع طبیعی نبود. فلسفه." مارتین در این مطالعه تازه درباره خاستگاه های پیچیده علم انقلابی در عصر بیکن، هابز و بویل، یکی از مهم ترین تحولات تاریخ اروپای غربی را دنبال می کند: ظهور و سقوط ارسطوگرایی از قرن یازدهم تا هجدهم. متکلمان قرون وسطی، فلسفه طبیعی ارسطویی را با عقاید مسیحی در ترکیبی که قرن ها بر اندیشه دینی تسلط داشت، آشتی دادند. این ترکیب در قرن هفدهم همزمان با ظهور فلسفه‌های طبیعی جدید انقلاب علمی آشکار شد. چهره‌های مهم تفکر قرن هفدهم تلاش کردند نشان دهند که تصاحب ارسطو در قرون وسطی با سوابق تاریخی که به شخصیتی بداخلاق دارای اخلاق مشکوک اشاره می‌کرد، سرپیچی می‌کرد. در حالی که بسیاری از محققان در مورد سقوط ارسطویی در قرن هفدهم نوشته اند، تقریباً همه آن آثار چگونگی استفاده از محتوای مفهومی علوم جدید - مانند کیهان شناسی خورشید محور، اتم گرایی، مدل های مکانیکی و ریاضی، و تجربی گرایی- را مورد بررسی قرار داده اند. دیدگاه های ارسطو براندازی ارسطو اولین کسی است که بر مباحث دینی همراه با مجادلات علمی که منجر به نابودی نهایی فلسفه طبیعی ارسطویی شد، تمرکز کرد. تز مارتین به طور گسترده از منابع اولیه از انگلستان، فرانسه، ایتالیا، آلمان و هلند استفاده می کند. این تصورات کنونی را نه تنها از انقلاب علمی، بلکه از نقش اومانیسم رنسانس در شکل‌گیری مدرنیته نیز تغییر می‌دهد.