جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: «ارسطو و متافیزیک» نوشته واسیلیس پولیتیس قسمتی از مجموعه کتاب راهنمای فلسفه راتلج است. من از این مجموعه در چندین موقعیت قبلی استفاده کرده ام، و آن را مفید یافتم - مختصر، در دسترس و نسبتا کم هزینه. با این حال، این مشارکت ناامید کننده است. متافیزیک اثر مهمی در فلسفه کلاسیک است و بدون راهنما می تواند دشوار باشد. در ابتدا، پولیتیس کار محکمی را انجام می دهد که کار را در سنت فلسفی غرب قرار می دهد و موضوعی را که ارسطو به آن می پردازد - یعنی ماهیت هستی - برجسته می کند. این نوع تفاسیر معمولاً به صورت موضوعی یا فصل به فصل تنظیم می شوند. پولیتیس رویکرد موضوعی دارد. از منظر ماهوی، من استدلال کمی با ارزیابی نویسنده دارم. به راستی که او مفسری آگاه به نظر می رسد. انتقادهای من عمدتاً سبکی است - در حالی که گاهاً شفاف است، نوشته های او اغلب گیج کننده، تکراری و دست و پا گیر است. تکرار مکرر کلمه به کلمه او باعث شد چندین بار به عقب برگردم و بررسی کنم که آیا برخی از صفحات به طور تصادفی دوباره چاپ شده اند یا خیر. مطمئناً، گاهی اوقات تکرار می‌تواند ابزار بلاغی مفیدی باشد که به خلاصه‌سازی یا اضافه کردن تأکید کمک می‌کند - در این مورد، استفاده بیش از حد و کم‌رنگ بود. متأسفانه، چنین محدودیت‌های سبکی باعث می‌شود که مطلب دشوارتر شود و همه به جز مصمم‌ترین خوانندگان دلسرد شوند. یک مثال بارز، مدیریت او با اصل عدم تضاد (PNC) است. برای پیروی از متافیزیک، مهم است که در نظر بگیریم که ارسطو چگونه PNC را درک می‌کند، یعنی اینکه آیا به معنای محدود منطقی/زبانی است یا به معنای هستی‌شناختی گسترده‌تر. نکته جالبی که قابل بحث است - اما نه برای سی صفحه به اضافه - آنقدرها هم سخت و بحث برانگیز نیست. بحث کلیات و جزییات به همان اندازه خسته کننده است. با تماشای تلاش پولیتیس برای یافتن کلماتی برای بحث در مورد این مفاهیم (البته ممکن است دشوار باشد)، خواننده ناآگاه تقریباً فکر می‌کند که نویسنده به جای شرکت در گفت‌وگویی که بیش از دو هزار سال قدمت دارد، در حال گشودن زمینه جدیدی است. در یک نقطه او تلاش می کند تا اصطلاحی را برای توصیف یک خاص غیرقابل صلاحیت بیابد، چرا از «خاص خاص» یا «خاص غیرقابل صلاحیت» استفاده نکنیم. در تلاش برای شکستن یک مسیر، زمانی که یک مسیر موثر و پیموده شده از قبل وجود داشته باشد. با نگاهی به نقد من، شاید نظرات من کمی تند باشد. به عنوان یک نویسنده، حداقل در این مورد، او را از انتقال دانش خود به شیوه ای مؤثر باز دارید. من نمی دانم که چند دانش آموز پس از چند فصل این موضوع را به سادگی کنار می گذارند. اگرچه من توصیه خاصی ندارم، در جای دیگری به دنبال تفسیری در مورد آن خواهم بود. متافیزیک

ترجمه ماشینی: نظریه تکامل توسط انتخاب طبیعی به طور کامل و بی سابقه از مغز چارلز داروین شکل نگرفت. ایده تکامل از زمان یونان باستان به شکل های مختلف وجود داشته است. و همچنین نظریه‌پردازی در مورد تکامل با آنچه دانیل دنت «ایده خطرناک داروین» نامیده است متوقف نشد. در این کتاب جدید پرفروش، جان و مری گریبین، نویسندگان علمی پرفروش، تاریخچه ایده تکامل را بررسی می‌کنند و نشان می‌دهند که چگونه نظریه داروین بر اساس آنچه پیش از این بوده و چگونه در قرن بیستم توسعه یافته است، از طریق درک ژنتیک و اساس بیوشیمیایی. تکامل، به اصطلاح "سنتز مدرن" و فراتر از آن. داروین سزاوار به رسمیت شناختن خود به عنوان مدافع اصلی ایده انتخاب طبیعی است، اما همانطور که نویسندگان نشان می‌دهند، سهم او یکی از حلقه‌های زنجیره‌ای بود که تا دوران باستان گسترش می‌یابد و امروزه نیز در حال جعل است.

ترجمه ماشینی: ارسطو یکی از سرنوشت سازترین شخصیت های تاریخ اندیشه غرب است و نام و اندیشه های او همچنان در طیف وسیعی از مباحث فلسفی معاصر مورد استناد قرار می گیرد. Bloomsbury Companion to Aristotle دانشمندان برجسته از سراسر جهان و انواع سنت های فلسفی را گرد هم می آورد تا تحقیقات اخیر در مورد اندیشه ارسطو و سهم آن در طیف کامل تحقیقات فلسفی، از منطق تا علوم طبیعی و روانشناسی، از متافیزیک را بررسی کند. به اخلاق، سیاست و زیبایی شناسی. مقالات بیشتر به جنبه‌هایی از انتقال، حفظ و بسط اندیشه ارسطو در مراحل بعدی تاریخ فلسفه (از استقبال یهودی-عربی تا بحث‌ها در اروپا و آمریکای شمالی) می‌پردازند و مشتاقانه منتظر جهت‌های بالقوه آینده برای مطالعه هستند. فکر او علاوه بر این، Bloomsbury Companion to Aristotle شامل طیف گسترده‌ای از ابزارهای مرجع ضروری است که به محققانی که در این زمینه کار می‌کنند کمک می‌کند، از جمله گاه‌شماری از تحقیقات اخیر، واژه‌نامه واژه‌های کلیدی ارسطویی با همخوانی‌های لاتین و منابع متنی، و راهنمای بیشتر خواندن

کریگل در آثار خود، دیدگاهی رایج در فلسفۀ ذهن را نقد کرده است که براساس آن، رابطۀ مستقیم بین آگاهی و خودآگاهی وجود ندارد. وی مشکل این دیدگاه را از این جهت دانسته است که طرفداران آن نتوانسته‌اند بین انواع متفاوت خودآگاهی، تمایز قائل شوند. کریگل پس‌از متمایزکردن چهار نوع خودآگاهی به این نکته اشاره کرده است که نوعی خودآگاهی وجود دارد که مقدّم بر هرگونه خودآگاهی دیگر و ملازم با آگاهی است. این خودآگاهی، حالت ذهنی غیرتراگذار نام دارد و درواقع، نوعی خودآگاهی است که به‌صورت ضمنی، همراه با یک حالت ذهنی آگاهانه تحقق می‌یابد و ریشه و بنیان نگاه اول‌شخص است. این دیدگاه کریگل در تاریخ فلسفۀ غرب، سابقه‌ای دیرینه دارد؛ چنان‌که ریشه‌های آن را می‌توان در اندیشۀ ارسطو یافت. ازنظر ارسطو موجود آگاه ازطریق یا درضمن آگاهی به غیر، به خودآگاهی می‌رسد. ابن‏ سینا این دیدگاه ارسطویی را در آثار خویش نقد کرده و ضمن تقسیم‌کردن خودآگاهی بر دو نوع متفاوت، شامل شعور بالذات و شعور بالشعور تأکید کرده است که نوع اول خودآگاهی، عین ذات و وجود خاص موجود آگاه است؛ لذا به هیچ وجه از وی جدا نمی‌شود، وابسته به وجود هیچ غیری نیست و به همین دلیل، مقدّم بر هر آگاهی دیگری است. این نقد ابن ‏سینا هرچند در اصل، متوجه دیدگاه ارسطویی است، می‌توان آن را به دیدگاه کریگل نیز وارد دانست.

ترجمه ماشینی: سخنرانی سال 2008 آکویناس، عقل الهی ارسطو، در 24 فوریه 2008 توسط مایلز اف. برنیات، عضو ممتاز کالج آل سولز، دانشگاه آکسفورد، و عضو افتخاری کالج رابینسون، دانشگاه کمبریج، ارائه شد.

ترجمه ماشینی: علم خدا به احتمالات آینده مشروط؛ دفاع از علم میانه الهی; مبانی معرفت میانه خداوند; خلاصه؛ یادداشت های فصل اول؛ انتخاب کتابشناسی؛ فهرست مطالب.

اصطلاح اتوس نخست در قرن ۵ پ.م، در معنای «سرشت»، «عادت» و «عرف»، در شخصیت قهرمانان متجلی ‌‌شد. این واژه به‌تدریج جای خود را در آرای فیلسوفانی همچون افلاطون و ارسطو به توصیه‌ها‌ و دستورات اخلاقی‌ای داد که هدفش ترغیب جامعه‌پذیری افراد بود. ارسطو هنرمندان را به رعایت فضیلت در آثارشان فرامی‌خواند و این‌گونه هنرمندان را اخلاق‌نگار می‌نامد. اتوسِ اخلاق‌نگار ارسطویی نه‌تنها به‌عنوان معیاری برای نقد هنر به کار می‌‌رود، بلکه به وحدت میان هنرهای تجسمی ‌‌و غیرتجسمی می‌‌انجامد و از طریق آن است که هنرمند می‌‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کرده و بر وی تأثیر گذارد و امکان بازشناسی دیدگاه‌ها‌ی گوناگون را به او بدهد. اتوس اخلاق‌نگار، عملکرد هنر را از حیطه محدود سوژه- ابژه فراتر برده و به آن نقشی با کارکردی اجتماعی می‌‌دهد و به این طریق به محیط مادی‌اش حیات می‌‌بخشد و درکِ مفاهیمِ دست‌نیافتنی هستی‌شناسی را هم در بُعد مکانی و هم در بُعد انسانی امکان‌پذیر می‌سازد و به توافقی عام و همگانی می‌‌انجامد.

ارسطو در سرآغازِ آثار مختلفش به شاکله‌ی کلی شناخت به مثابه سیر طبیعی و ضروری شناختن اشاره می‌کند. این سیر، حرکتی است ذهنی از آنچه برای ما شناخته‌تر و پیشین‌ترست تا آنچه بر حسب خودِ موضوع و به نحو مطلق شناخته‌تر و پیشین‌ترست. بیان این طریق در دانش‌های گوناگون به نحوی یکسان، نشانگرِ نگرش عامِ ارسطو به شاکله کلی شناخت است از این رو تأمل در آن می‌تواند تصورِ وی را از سرشت شناخت روشن‌تر کند. برای تبیینِ تصور ارسطو از این ساختار، اجزای آن و ارتباط آنها با هم می‌توان از مفهومِ هم‌بسته با شناخت یعنی آرخه استفاده کرد زیرا در نگاه وی شناختن، آغازیدنِ راهی به سوی کشفِ سرآغازها و مبادیِ موضوع شناخت است. بدین سبب مقاله حاضر تلاشی است برای فهمی روشنتر از شاکله شناخت و دو جزء آن بر اساس تحلیل دو دلالت آرخه در ارتباط با سیر شناخت. از میان معانی گوناگون آرخه، دو دلالتِ آن یعنی آغازِ ما و مبدأ شئ متناظر با دو جزء سیرِ شناخت یعنی شناخته‌تر برای ما و شناخته‌تر به نحو مطلق است. آغازِ ما، پیش‌شناختِ ما از موضوع است که برای ما شناخته‌ترست و با آن سیرِ شناختن ممکن می‌شود و مبدأ شئ، انتهای سیر است که دریافت آن به شناختی بر حسب خود شئ و به نحو مطلق می‌انجامد و با آن شناخت به ضرورت می‌رسد.