جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

با توجه به اهمیت متن و کشسانی آن بین مؤلف و خواننده، قصدگرایی متن به خواننده و مفسر کمک می‏کند تا او به فهمی بهتر از قصدگرایی متن در آرای طباطبایی و هرش و تأثیر آن بر عینیت‏بخشی معنا در متون بشری و متن قرآن دست یابد. این پژوهش با هدف بررسی تحلیل قصدی بودن معنا در بررسی تطبیقی دیدگاه علامه طباطبایی و هرش انجام شده است. در این نوشتار، از روش تحلیل محتوا با رویکرد توصیفی - تحلیلی استفاده شده است تا پس از گردآوری اطلاعات دربارۀ قصدی بودن معنا، به این مفهوم برسیم که طباطبایی متأثر از مفسران اسلامی و اصولی، قائل به قصدگرایی متن است. در کنار ایشان، هرش برخلاف برخی از هرمنوتیست‏ها که خواننده را محور فهم متن و تفسیر می‏دانند، قصدگرایی معنا را با این پیش‏فرض پذیرفته است که حتی واژه‏ها و لغات نیز تابع قصد و نیت ماتن هستند. یافته‏های پژوهش حاکی از آن است که با استناد به معنای سمانتیک، می‏توان لغت را یکی از منابع تفسیری طباطبایی در تفسیر متن قرآن دانست؛ اما هرش، برخلاف طباطبایی، از آنجا که به معنای عرفی الفاظ در متن توجه ندارد و معنای لغات را برگرفته از نیت صِرف مؤلف می‏داند، از تبیین و توجیه زبان‏شناختی واژگان عاجز است؛ در نتیجه، بین معنای زبان‏شناختیِ متن و معنای مدنظر مؤلف ارتباطی تنگاتنگ وجود دارد که در یک حرکت رفت و برگشتی می‏تواند مفسر را به معنای اصلی و مدنظر متن قرآن راهنمایی کند و ذیل آن، جامعۀ تفسیری را از تشتت تفسیری به اجماع تفسیری سوق دهد.