با توجه به اهمیت متن و کشسانی آن بین مؤلف و خواننده، قصدگرایی متن به خواننده و مفسر کمک می‌کند تا او به فهمی بهتر از قصدگرایی متن در آرای طباطبایی و هرش و تأثی
... یر آن بر عینیتبخشی معنا در متون بشری و متن قرآن دست یابد. این پژوهش با هدف بررسی تحلیل قصدی بودن معنا در بررسی تطبیقی دیدگاه علامه طباطبایی و هرش انجام شده است. در این نوشتار، از روش تحلیل محتوا با رویکرد توصیفی - تحلیلی استفاده شده است تا پس از گردآوری اطلاعات دربارۀ قصدی بودن معنا، به این مفهوم برسیم که طباطبایی متأثر از مفسران اسلامی و اصولی، قائل به قصدگرایی متن است. در کنار ایشان، هرش برخلاف برخی از هرمنوتیستها که خواننده را محور فهم متن و تفسیر میدانند، قصدگرایی معنا را با این پیشفرض پذیرفته است که حتی واژهها و لغات نیز تابع قصد و نیت ماتن هستند. یافتههای پژوهش حاکی از آن است که با استناد به معنای سمانتیک، میتوان لغت را یکی از منابع تفسیری طباطبایی در تفسیر متن قرآن دانست؛ اما هرش، برخلاف طباطبایی، از آنجا که به معنای عرفی الفاظ در متن توجه ندارد و معنای لغات را برگرفته از نیت صِرف مؤلف میداند، از تبیین و توجیه زبانشناختی واژگان عاجز است؛ در نتیجه، بین معنای زبانشناختیِ متن و معنای مدنظر مؤلف ارتباطی تنگاتنگ وجود دارد که در یک حرکت رفت و برگشتی می‌تواند مفسر را به معنای اصلی و مدنظر متن قرآن راهنمایی کند و ذیل آن، جامعۀ تفسیری را از تشتت تفسیری به اجماع تفسیری سوق دهد.
بیشتر