جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

---

‫چکيده : نوشتار حاضر به بررسي روش‌هاي قرآن کريم در دعوت مردم به خدا و تبليغ دين اسلام و انتشار آموزه‌هاي اسلامي مي‌پردازد و اهداف تبليغ و اهميت آن را بررسي مي‌کند. نويسنده در ده فصل شروط تبليغ، شرايط مبلغ، هدف‌هاي تبليغ و بايسته‌هاي آن را بيان کرده است. وي در فصول اول تا سوم به بيان معناي لغوي و اصطلاحي تبليغ (دعوت) و اهميت آن از بعد اعتقادي، تشريعي (فقهي) و اخلاقي پرداخته و اهداف مهم تبليغ همچون: معرفت خداوند، هدايت و ارشاد انسان‌ها، احياي فکر و فطرت انساني، تربيت و تعليم و انتشار عدالت و مساوات در جامعه شرح مي‌دهد. در فصل چهارم شروط دعوت نجات دهنده و مراعات زمان و مکان در تبليغ مطرح شده و اتخاذ روش صحيح در تبليغ بر اساس برهان و استدلال منطقي، ضروري قلمداد مي‌شود. در فصل پنجم شيوه هاي تبليغ از طريق حکمت، موعظه حسنه و جدال احسن، همراه با ويژگي‌هاي هر يک از آن‌ها بيان مي‌گردد. در فصول ششم و هفتم ابزار تبليغ مانند سخنراني، کتابت و همچنين آداب تبليغ همچون: مراعات سطح فرهنگ‌هاي مختلف، احترام به ديگران، راستگويي در حديث، نگاه نکردن به تبليغ به عنوان تجارت و نداشتن تحجّر و جمود فکري شرح داده شده است. در فصل هشتم آفات تبليغ و علل عدم گرايش مردم به مبلغان و اموري مانند تکبر، هوا و هوس، تقليد کورکورانه، طغيان و اتراف، از عوامل توفيق نداشتن در تبليغ عنوان مي‌گردد. بيان وظايف مبلغ و شروط وي، مانند داشتن علم و بصيرت، عمل، اخلاص، صبر و استقامت و نترسيدن از غير خدا، از شرايط و ويژگي‌هاي اصلي يک مبلغ راستين قلمداد شده و وظايف وي: معالجه افکار انحرافي، امر به معروف و نهي از منکر، نشر تعاليم دين و نزديک کردن مردم به خدا ذکر گرديده است.

---

‫اين پايان نامه كه به زبان عربى نوشته شده است و درباره سبك نداء در قرآن كريم و در سه بخش تنظيم شده است: بخش اول با عنوان معناى ندا و الفاظ آن در قرآن شامل موضوعات نداء در لغت و قرآن و اصطلاح نحويهاست. بخش دوم تحت نام اسلوب نداء در قرآن متضمن مباحث ادوات نداء و موارد كاربرد آنها، انواع منادى و اعراب آنها، توابع منادى و اسلوب نداء در قرآن است. بخش سوم تحت عنوان بلاغت نداء در قرآن حاوى موضوعات اغراض بلاغى در نداءهاى قرآن و نكات تربيتى مستفاد از نداءهاى قرآنى است.

‫یکی از مسایل مهم و ضروری برای انسان، آگاهی از راهکارهای رسیدن به موفقیّت است؛ بدین ترتیب انسان با شناخت خداوند به عنوان سرچشمه موفقیّت¬ها، سعی می¬کند خود را به این منبع متصل کند. این اتصال و رابطه، در زندگی و امور او تأثیر می¬گذارد و به او آرامش می¬بخشد. با شناخت خود، درصدد شکوفا کردن استعدادهایش برمی¬آید تا در امورش موفّق گردد. با شناخت مسیر و راهنمایان آن، راه خود را برای رسیدن به موفقیّت کوتاه¬تر می¬کند و گرفتار بیراهه¬ها نمی¬شود و با شناخت معاد و اعتقاد به آن، می¬فهمد تلاشش برای رسیدن به موفقیّت بیهوده نخواهد بود. بر اساس مبانی یاد شده، راهکارها را می¬توان در دو قسم نظری و عملی ارائه داد؛ بدین ترتیب که انسان با تفکر، اهدافی را برای خود برمی¬گزیند. با اراده¬ای راسخ، به دستورات الهی عمل می¬نماید. به پاس نعمات بیکران خداوند، دائماً شکرگزار او است. بعد با کسب علم و مشورت گرفتن از دیگران، برنامه¬ریزی می¬کند. در این راه تلاش و استقامت می¬ورزد و با احسان، به خصوص احسان به والدین، مسیرش را هموارتر می¬سازد. خداوند متعال در این راستا انسان¬های وارسته و موفّقی، همانند پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله)، ایوب( علیه السلام)، لقمان، آسیه و... را سر راه ما قرار داده است تا با الگوگیری از آنها، به موفقیّت، نایل شویم. واژگان کلیدی: موفقیّت، مبانی موفقیّت، راهکارهای موفقیّت، انسان¬های موفّق

‫چکيده : اين پژوهش به تشريح روش‌هاي تربيت و تبليغ انبياي الهي از منظر قرآن مي پردازد. نويسنده ضمن بررسي زندگاني برخي پيامبران از ديدگاه قرآن، روش‌هايي را که آنان در قبال دعوت مردم زمان خويش به توحيد و آموزه‌هاي توحيدي به کار گرفته و نيز شروط تبليغ و مبلغ و روش‌هاي گوناگون تبليغي را بيان مي‌کند. وي در چهار فصل به بررسي اين مسايل پرداخته است. در فصل اول نخست مباحثي مقدماتي درباره مفهوم لغوي و اصطلاحي، روش (اسلوب)، تبليغ، دعوت، تفاوت بين دعوت و تبليغ، فرق بين دعوت و امر به معروف و نهي از منکر و معناي واژگاني همچون: انذار،تبشير، تزکيه، جدل، نصيحت، تذکر، هدايت، تبيين و برخي ديگر از وظايف انبياي الهي بيان شده و سپس مفهوم نبي و تفاوت آن با رسول و معناي اعلام (تبليغ) نيز ذکر شده است. در فصل دوم نويسنده به شرايط تبليغ و مبلغ، مانند شجاعت، ظرفيت بالا، اخلاص، صبر، عزت نفس و مطابقت قول با عمل و شرايط تبليغ همچون: مراعات مسأله زمان و مکان در تبليغ، آشنايي با فن و هنر تبليغ، عدم تکلف در تبليغ، مطابقت محتواي تکليف با حق و حقيقت و منت نگذاشتن بر مردم اشاره مي کند. در فصل سوم وي مهم‌ترين روش‌هاي تبليغي و ايجاد تنوع در تبليغ را از منظري قرآني بررسيده و شيوه بهره گيري از حکمت، موعظه حسنه، جدل، روش نرم خويي، روش تذکر، روش استفاده از قصه و تاريخ در تبيين مسايل مختلف، استفاده از تمثيل و تشبيه، بهره وري از مقايسه روش تدريجي در بيان مسايل تبليغي، روش استفهام، روش گفت گو، روش ترغيب و ترساندن (خوف و رجا) و روش تلقين و تکرار را با ذکر نمونه‌هاي قرآني آن ها شرح مي دهد. در فصل چهارم و پاياني کتاب مهم ترين روش‌هاي تبليغي به کار گرفته شده توسط انبياي الهي و استفاده از آن ها در عصر کنوني بيان شده و قواعد مهم تبليغ و احياي آن بر اساس شيوه هاي تبليغي پيامبران که در کتاب خدا به آن ها اشاره شده، ذکر مي‌گردد.