آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی پیامدهای ناشی از پذیرش مفاهیم خاصی از زبان در نظریه سیاسی و اجتماعی معاصر می پردازد. همچنین تأثیری که این امر بر برخی از گزارش‌های تأثیرگذار ارائه‌شده از پدیده‌های سیاسی عینی مانند تاچریسم داشته است را بررسی می‌کند. هدف اصلی این مطالعه، تثبیت مجدد ماهیت اجتماعی غیرقابل تقلیل زبان است، بُعدی حیاتی که، استدلال می‌شود، در صورت‌بندی‌های پساساختارگرایانه و پست مدرنیستی معاصر رابطه زبان/سیاست گم شده است. بخش 1 موضوع اصلی پایان نامه را با بررسی نقشی که برخی استعاره های مولد غالب از حوزه زبان شناسی در تضعیف مفهوم زبان به عنوان یک پدیده واقعاً اجتماعی و سیاسی ایفا کرده اند، در زمینه قرار می دهد. این شامل بررسی مفاهیم سیاسی است که از تصاحب پساساختارگرایانه و پست مدرنیستی میراث نظری سوسور ناشی می شود. به ویژه، اصرار بر مفهوم «نظام» زبان و ماهیت «اختیارانه» رابطه بین دال و مدلول. برخلاف دیدگاه‌های پساساختارگرا و پست مدرنیستی، یک برداشت ویتگنشتاینی از زبان در بخش دوم ارائه شده است که زبان را نه در قالب‌های صرفاً نشانه‌شناختی به‌عنوان ساختاری خودمختار و کاملاً نامعین، بلکه به‌عنوان شبکه‌ای اجتماعی از زبان‌ها و قواعد حاکم می‌نگرد. فعالیت های عملی؛ مفهومی که در مفهوم «شکل زندگی» ویتگنشتاین گنجانده شده است. در جریان این، نقدی درونی از مفهوم پساساختارگرا/پسامدرنیستی از زبان با تمرکز بر نوشته‌های لیوتار و رورتی توسعه می‌یابد که هر دو ادعای وفاداری به دیدگاه ویتگنشتاینی دارند، اما استدلال می‌شود که ناکامی‌های اصلی آنها ناشی می‌شود. از یک جهان شمول ناموجه مفاهیمی مانند «تفاوت»، ماهیت «خودسرانه» دال/رابطه مدلول، و «اقتضایی» زبان. در مقابل، خطی از استدلال از طریق نوشته‌های بعدی ویتگنشتاین توسعه می‌یابد که کاربردهای متنوع و نهفته در جامعه را از زبان باز می‌گرداند، که یکی از آن‌ها نشان دادن حالات امور در جهان سیاسی-اجتماعی است. استدلال می‌شود که همه این‌ها شباهت‌های مهمی را بین دیدگاه ویتگنشتاینی در مورد رابطه زبان/سیاست و دیدگاه‌های نویسندگان دیگر درباره این موضوع مانند ارسطو، مارکس و بوردیو نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی : ویتگنشتاین و لویناس رابطه غالباً نادیده گرفته شده بین فلسفه های دو تن از مهم ترین و مشهورترین متفکران قرن بیستم را بررسی می کنند. پلانت با تحمیل کار هر فیلسوف بر دیگری، بین سنت‌های فکری متضاد که آن‌ها به اشتراک گذاشتن آن‌ها کمک کردند، حرکت می‌کند. تمرکز اصلی بر روی کتاب، تعامل پیچیده و در عین حال روشنگر بین تعدادی از مضامین اخلاقی-مذهبی در تفکر بالغ ویتگنشتاین و روایت متمایز لویناس از مسئولیت اخلاقی است.

ترجمه ماشینی : فیلسوف برجسته هیلاری پاتنم، که همچنین یک یهودی عملی است، افکار سه فیلسوف بزرگ یهودی قرن بیستم - فرانتس روزنزوایگ، مارتین بوبر و امانوئل لویناس - را زیر سوال می برد تا به او کمک کند تا جنبه های فلسفی و مذهبی زندگی خود را با هم آشتی دهد. حضور دیگری در این کتاب، لودویگ ویتگنشتاین است، که اگرچه یهودی عملی نبود، اما به شیوه‌ای در مورد دین فکر می‌کرد که پاتنم در کنار دیدگاه‌های روزنزویگ، بوبر و لویناس قرار می‌دهد. پاتنام ایده‌های پیشرو هر یک از این متفکران بزرگ را توضیح می‌دهد و آنچه را که به عقیده او نقش تعیین‌کننده فکری و معنوی هر یک از آنها را تشکیل می‌دهد، نشان می‌دهد. اگرچه دین مورد بحث یهودیت است، اما عمق و اصالت این فیلسوفان، آن گونه که پاتنام به طور دقیق تفسیر می کند، اندیشه آنها را چیزی جز راهنمای زندگی نمی سازد.

ترجمه ماشینی: این کتاب شامل تمام متونی است که ویتگنشتاین به مباحث اخلاق، دین و جادو اختصاص داده است. اهمیت این آثار به این دلیل است که توسط متفکری که بنیان‌گذار فلسفه تحلیلی به شمار می‌رود و همچنین به درک برخی از ایده‌های اساسی موجود در آثار ویتگنشتاین، به‌ویژه رساله ای در باب منطق و سیاست» و «پژوهش فلسفی» در توضیح این متون، علاوه بر مقدمه ها و توضیحات مترجم، چگونه برداشت های ویتگنشتاین از دین، اخلاق و سحر و جادو با دیگر آثارش، خواه مربوط به فلسفه اول یا دوم او باشد، مرتبط است. . همچنین تأثیر سنت آگوستین و آرتور شوپنهاور بر رویکرد او به پدیده‌هایی را که به نظر او در خارج از جهان وجود دارند، برجسته می‌کند.

ترجمه ماشینی: در جای خود یک خوانش پدیدارشناسانه اصیل از آگوستین است که درگیری او با مفاهیم هویت در اعترافات را در نظر می گیرد. با استفاده از تجربه آگوستینی اعتراف، ژان لوک ماریون مدلی از خودبودن ایجاد می کند که این تجربه را در پرتو کل مجموعه آگوستینی بررسی می کند. در این راستا، ماریون با تحلیل‌های مدرن و پست مدرن قابل‌توجهی از «تجربه‌ای‌ترین» آثار آگوستین، از جمله تفسیرهای انتقادی ژاک دریدا، مارتین هایدگر و لودویگ ویتگنشتاین درگیر می‌شود. ماریون در نهایت به این نتیجه می‌رسد که آگوستین در بررسی افراط در خود و فراتر از خود، و در استفاده از این تغییر خود برای خود، به عنوان نیروی محرکه‌ای برای روابط خلاق با خدا، جهان و دیگران، بر پست مدرنیته پیشی گرفته است. این خوانش پیوندهای قابل توجهی را بین گزارش‌های خودبودن در زمینه‌های فلسفه معاصر، مطالعات ادبی و مسیحیت اولیه آگوستین برقرار می‌کند.

اینگونه به نظر می رسد که تفاوت های بنیادین فلاسفه در تصویری که از فلسفه دارند، موجب بروز افتراق های عمیق در نظریه های و اندیشه های فلسفی آن ها است. این پژوهش درصدد تبیین و توصیف چارچوب فلسفی ابن سینا (به عنوان یک فیلسوف سنتی) و ویتگنشتاین (به عنوان یک فیلسوف نقاد فلسفه) می باشد. قصد این تحقیق آنست که در خلال توصیف و تبیین موضوع، مسائل، غایت و روش فلسفی در اندیشه‌ی این دو فیلسوف؛ نسبت ایجاد چرخش موضوعی در فلسفه توسط ویتگنشتاین به فلسفه های سنتی و به صورت نمونه فلسفه‌ی ابن سینا بررسی گردد. در نهایت این تحقیق این موضوع بیش از پیش واضح می گردد که فلسفه‌ی تنومند اسلامی بایست هر چه زودتر خود را در معرض پرسش های فلسفه ویتگنشتاین در دو دوره ی تفکرش، قرار دهد.

ترجمه ماشینی : اشارات گذرا به رابطه کی یرکگارد و ویتگنشتاین در ادبیات فلسفی رایج است، اما تفسیر جدی و جامعی درباره رابطه اندیشه های آنها وجود ندارد. Genia Schönbaumsfeld این شکاف را می‌بندد و خوانش‌های جدیدی از برداشت‌های کی‌یرکگارد و ویتگنشتاین از فلسفه و باور دینی ارائه می‌کند. فصل اول تأثیر کی یرکگور بر ویتگنشتاین را مستند می‌کند، در حالی که فصل‌های دوم و سوم انتقادات شدیدی را از دو تلاش برجسته برای مقایسه این دو متفکر، آنهایی که توسط دی. در فصل چهارم، شونبامسفلد نقدهای هماهنگ کی یرکگارد و ویتگنشتاین را درباره «دیدگاه فضاپیمایی» دین مطرح می کند و از آن در برابر اتهامات رایج «باورگرایی» و «غیر عقلانی» دفاع می کند. آشفتگی حوزه‌ها علاوه بر مشارکت در بحث معاصر در مورد چگونگی خواندن آثار کی‌یرکگارد و ویتگنشتاین، به موضوعاتی می‌پردازد که نه تنها به محققان ویتگنشتاین و کیرکگارد، بلکه به هر کسی که به فلسفه دین، یا جنبه‌های اخلاقی عمل فلسفی علاقه‌مند است، می‌پردازد. چنین.