آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ویتگنشتاین پژوهش‌های فلسفی را با نقد و تحلیل نگرش آگوستین دربارۀ زبان آغاز می‌کند. او مدعی است که نظریۀ آگوستین مبتنی بر درکی محدود و به گفته او ابتدایی از زبان است که آن را در قالب ارتباط و تصویرگری عالم واقعیت تعریف کرده است. مساله پژوهش این است که چرا ویتگنشتاین در نقد نظریه تصویری معنا از آگوستین به عنوان نماینده برجسته این دیدگاه سخن گفته است؟ در این پژوهش با روش کیفی استنتاجی و با بهره‌بردن از یکی از آثار کاملا تخصصی و فلسفی آگوستین یعنی دیالوگ آموزگار نشان داده شده که نقدهای ویتگنشتاین بر نظریه تصویری زبان،‌ ملاک معناداری زبان و نظریه آموزش و تعریف اشاری اگرچه نه کاملا اما تا حد زیادی مبتنی بر برداشت محدود از مواضع زبان‌شناختی آگوستین است. لذا یافته پژوهش حکایت از آن دارد که نقدهای ویتگنشتاین بر دیدگاه آگوستین به روایت آثار او تنها محدود به کتاب اعترافات بوده و از آن‌جایی که این اثر خودزندگینامه‌ای بیشتر برای مخاطب عام نگاشته شده است و هدف آگوستین در آن طرح مسائل بغرنج و پیچیده زبان و فلسفیدن درباره آن‌ها نبوده است، فهم ویتگنشتاین از جغرافیای اندیشه آگوستین را به شدت مورد تردید قرار می‌دهد.

چکیده اصطلاح رستگاری در مسیحیت به آن عمل خداوند گفته می‌شود که برای بازگرداندن انسان به موقعیت اولی‌اش انجام گرفته است موقعیتی که آدم از آن به سبب گناه هبوط کرده است . معنای رستگاری با شخص و عمل عیسی گره خورده است و نجاتی که از طریق او صورت می‌گیرد اساسا نجات از سلطه گناه و مرگ است و این فرایند با آمدن دوباره مسیح به اوج خود خواهد رسید. این فرایند از طریق فیض الهی میسر می‌باشد.از نظر مسیحیت خداوند برای نجات و رستگاری انسان خود را به صورت عیسی مسیح مجسم کرد تا بتواند مستقیماً انسانها را هدایت کند اما نجات فرایندی است که برای اجرا و تحقق آن نه تنها خدای پدر و عیسی مسیح بلکه روح القدس نیز باید وارد عمل شوند. خداوند برخی از مردم را جدا ساخته و آنها را برای حیات ابدی معین می‌کند. به عبارت دیگر خدا از طریق فیض الهی عده‌‌ای را که از قبل می‌شناخت برای نجات در عیسی مسیح برمی‌گزیند. چنانچه به تفصیل خواهد آمد آگوستین قدیس با پذیرش نظرات پولس رسول در باب گناه ازلی وانتقال آن به ذریه آدم و ناکارآمدی شریعت برای نجات، راه رسیدن به رستگاری ونجات رافیض الهی معرفی می‌نماید و معتقد است اراده انسان در اثر این گناه اگر چه کاملاً از بین نرفته است اما ناتوان گشته است. لوتر علاوه بر پذیرش نظرات اگوستین – باوجود اختلافات جزیی- طرح نجات تنها از راه ایمان را نیز مطرح می‌سازد . انسانها تنها با ایمان و نه با اعمال است که عادل شمرده می‌شوند.

هدف این مقاله استخراج آرای تربیتی و تبیین وجوه اشتراک و افتراق دو متفکر اسلامی و مسیحی (ابوحامد محمد غزالی و آگوستین قدیس) در زمینه های مبانی، اصول و اهداف تربیت دینی به منظور بهره گیری در دینی سازی تعلیم و تربیت است. روش دستیابی به این هدف اسنادی، تاریخی با هدف مقایسه و تطبیق بوده و گردآوری اطلاعات نیز از طریق مطالعات اسنادی انجام گرفته است.از جمله یافته های تحقیق این است که هر دو عالم دینی بر اساس آموزه های دینی در پی عرضه نظام دینی تعلیم و تربیت هستند.در بعد مبانی تربیت در بیشتر موارد اشتراک نظر دارند و در چند مورد نیز اختلاف نظر هست، در بعد اصول تربیت اشتراکات و اختلافاتی هست، در زمینه هدف تربیت، هر دو متفکر، هدف غایی تربیت را دستیابی به سعادت، و سعادت واقعی را نیز در کسب رضایت خداوند می دانند.

انواع عشق از دغدغه‌های غزالی و آگوستین است که بررسی آن گامی در عشق‌پژوهی است که با روش‌های توصیفی و مقایسه‌ای بررسی شده ‌است. یافته‌ها نشان داد این ‌دو، عشق را از منابع معرفت به ‌شمار آورده و متعلق به ‌حقیقت و غیرحقیقت (خدا و غیرخدا) دانسته‌اند. آگوستین عشق به ‌حقیقت و هر چیزی در امتداد حقیقت را عشق به ‌خدا می‌داند، اما عشق به غیرحقیقت، به ‌جز عشق‌های هم‌راستا با عشق الاهی، را مردود می‌داند. در دید آگوستین، عشق به‌ غیرحقیقت به ‌دو نوعِ معطوف به خدا مانند عشق به ‌همسایه و خود (نامساوی با خودپرستی) و غیرمعطوف به‌ خدا تقسیم می‌شود. غزالی انواع عشق (الاهی و انسانی) را به ‌مثابه عشق به ‌حقیقت و فاقد قبله می‌داند و آن را به حقیقی، مجازی، مقبول و مردود تقسیم نمی‌کند. هر دو ضمن باور به اصالت عشق به ‌حقیقت در نحوه آن اختلاف نظر دارند؛ غزالی، برخلاف آگوستین، مجاز را جزئی از حقیقت بلکه از عشق الاهی و امری تشکیکی می‌داند. در جریان عشق در هستی، آگوستین عشق را در درون انسان، دارای حیث التفاتی، جزء وظایف انسان، موجب سعادت، جزء توصیه‌های اولیا و کسبی می‌داند، و غزالی آن ‌را در درون و بیرون، فاقد حیث التفاتی و فطری برمی‌شمرد. نیز غزالی خدا را عاشق و آموزگار نخستین عشق معرفی می‌کند. از دید آگوستین، فقدان عشق به‌ خیر یا ترسِ از دست دادن، توجیه‌کننده آن است. نیز عشق به فضیلت مشروط به دوری از خودخواهی، عُجب، امیال گناه‌آلود، اراده جاه‌طلبانه و حاکمیت غرور انسان است، اما غزالی فضیلت را مساوی علم (واصل به ساحل دریای عشق) و معرفت را استغراق در دریای عشق می‌داند

واژه «عشق» در ادبیات در معنای عام و در ادبیات عرفانی به معنای خاص در سنت‌های مختلف دینی از واژه‌های پُربسامد و برتابنده تفاسیر و تحلیل‌های گوناگون است. در معرفت‌شناسی عشق، مقوله عشق به مثابه معرفت درجه دو محل توجه قرار می‌گیرد. به این نوع بررسی در دنیای جدید بیشتر توجه شده، اما نظری ژرف به آثار قدما این را ثابت می‌کند که آنان به رغم اینکه از مباحث نقد عقل کانت و تولد دانش معرفت‌شناسی قرن‌ها فاصله داشته‌اند، در سخنان و نوشته‌هایشان به عشق، به مثابه معرفت درجه دو، پرداخته و زوایایش را کاویده‌اند. در این‌ میان، عارفانی نظیر آگوستین در سنت مسیحی و احمد غزالی در سنت اسلامی تأثیر بسزایی در معرفت‌شناسی عشق داشته و در این حوزه نه به عنوان عاشق بلکه در مقام عشق‌پژوه دیدگاه‌هایشان را مطرح کرده‌‌اند. یافته‌های این تحقیق که با روش توصیفی‌تحلیلی و با ابزار گردآوری کتاب‌خانه‌ای به انجام رسیده، نشان می‌دهد که به ‌رغم اشتراکاتی که در معرفت‌شناسی عشق از نظر احمد غزالی و آگوستین وجود دارد اختلافاتی هم به چشم می‌خورد. آگوستین واژه «عشق» را با جزئیات تجزیه و تحلیل می‌کند، در حالی ‌که غزالی به بیان کلیاتی بسنده می‌کند؛ اما نظرشان در مسئله وحدت عشق، عاشق و معشوق تطابق دارد و می‌توان از عینیت دیدگاه‌هایشان سخن گفت. هر دو متفکر دینی «عشق» را به معنای اراده و میل و به مثابه میثاقی در بازگشت به خدا می‌دانند، با این تفاوت که آگوستین منشأ این اراده و میل را ساحت ارادی انسان و غزالی سبب وجود این میل و اراده را فیض الاهی می‌داند. در عین ‌حال، در بیان انواع و آسیب‌های عشق دیدگاه‌های متمایز و بعضاً مشابهی دارند. غزالی عشق را، اعم از الاهی و انسانی، واحد می‌داند؛ ولی آگوستین فقط به عشق به خدا قائل است. این دو درباره آسیب‌ها یا موانع معرفتی عشق کاملاً با هم اختلاف‌ نظر دارند؛ اما نشانه‌های عاشقی مشترکی را همچون ایمان، تسلیم‌شدن انسان عاشق به معشوق (خدا) و سعادت عاشق را بیان کرده‌اند.

آگوستین مانند هر فیلسوف مسیحی دیگری در سده های میانه، اولین و اصلی ترین دغدغه اش نه فلسفه ورزی بلکه دین داری است. روشن است که آنچه در دین اصل است ایمان به خداست نه شناخت نظری او؛ اما برای هر دین داری بایسته است که در پی شناخت نظری نیز برآید تا بتواند از آنچه بدان گرویده، دفاع کند. آگوستین به پیروی از نوافلاطونیان بر آن است که شناخت خداوند از توان بشر بیرون است، اما نظر به اینکه خداوند آدمی را بر صورت خویش آفریده است (سفر تکوین، 1: 26)، بهترین راه برای خداشناسی، شروع از خودشناسی است. اما برای خودشناسی نیز باید از شناخت حسی بیاغازیم و مرتبه به مرتبه به سوی تخیل و حافظه و عقل پیش برویم. آنچه در این مقاله در مدنظر نویسنده بوده، بازنمایاندن جایگاه ادراک حسی، تخیل، حافظه، فراموشی و یادآوری در نظریه معرفت آگوستین است که در این میان، به استفاده آگوستین از افلاطون و نوافلاطونیان نیز پرداخته ایم و کوشیده ایم تا نوآوری های او را در این زمینه ها نیز بازنماییم.

دوران قرون وسطی، با وام گیری از فضای فکری یونان باستان و همچنین بهره گیری فراوان از آموزه های مسیحیت، ترکیبی بی بدیل از آمیزش دین و فلسفه ارائه داد که در نوع خود یگانه بود. اینکه فلسفه چه واکنشی در مقابل ورود آموزه های دینی در مقولات مورد بحث خود داشته و دین چه میزان به باورهای فلسفی استناد می کرده است، موضوعی است که در این مجموعه، به جد بررسی شده است. حضور دینی قدرتمند، چون مسیحیت، با جهت دادن به افکار عمومی و باورهای دینی مردم، در نوع نگاه و تعریف آنها از فلسفه تاثیر گذاشته و متقابلا فلسفه نیز با عرضه اندوخته های عقلانی خود به دین، آن را وادار به تطبیق پذیری با خود کرده است. این که در این میان هر یک به چه میزان از دیگری تاثیر پذیرفته و بر آن تاثیر گذاشته است، مبحثی است که به تفصیل به آن پرداخته خواهد شد اما آنچه مسلم است آن است که این دو حوزه در تماس مستقیم و تنگاتنگ با یکدیگر بوده و حتی با وجود انکار یکدیگر، وابستگی و پیوند شدیدی دارند. درست است که دین بر فلسفه تاثیر گذاشته و محدوده و قلمرو حرکتش را محدود کرده است، اما فلسفه نیز با ورود به حوزه آموزه ها و تفاسیر دینی، آنها را بسیار متحول نموده است.

ترجمه ماشینی : ما معتقدیم که می‌توان عرفان را تجربه الف تعریف کرد ارتباط شخصی با خدا؛ و ما در این تجربه بلافصل الهی، ذات دین را می بینیم. هر تجربه دینی واقعی ماهیتی عرفانی خواهد داشت. در بخش اول سعی می کنیم این تعریف بسیار گسترده از عرفان را ارائه دهیم. پس از تمایز سریع بین عرفان فلسفی و عرفان مسیحی، ویژگی ها را بیان می کنیم. علامت گذاری دومی فلوطین و آگوستین تسهیل و تمایز می دهند از دو عرفان و بررسی نقاط تماس آنها. با نئو افلاطونیسم می توانیم فاصله بین این دو را مشخص کنیم. اگرچه اساساً بت پرستانه بود، اما این نوافلاطونی بود که به ده قرن مسیحیت دامن زد. او الهام بخش آگوستین و به وسیله او عرفان قرن چهاردهم خواهد بود. قرن. در "الهیات آلمانی" معروف و مرموز نفوذ می کند و از طریق آن، تا حدی، مارتین لوتر.

مدینه فاضله آرزویی دیرین است که در ذهن اندیشمندان هر عصری بوده و سودای تشکیل آن هر انسان فرهیخته ای را به تکاپو انداخته است. این مهم همیشه با مسأله ای همراه بوده است که در صورت وجود مدینه فاضله چه کسی توان و یارای هدایت سکان این کشتی سعادت را به سمت مقصد خواهد داشت. در این نوشتار سعی شده است تا با ارائه نظرات اندیشمندان برجسته پیرامون رهبری مدینه فاضله به بررسی و تطبیق این موضوع در آراء دو اندیشمند برجسته، حضرت استاد شهید مرتضی مطهری و کشیش مسیحی اورلیوس سنت آگوستین قدیس، پرداخته و پس از استخراج نقاط تشابه و اختلاف این نظرات با کسر نواقص آراء به یک نظریه مطلوب نائل شویم. نظریه ولایت فقیه به عنوان نظر مختار مورد تحلیل قرار گرفته و ارکان و ابعاد آن تشریح خواهد شد. در جهت رسیدن به این هدف در این پژوهش به ارائه مطالبی جهت شناخت مبانی و سیر تفکر این اندیشمندان پرداخته شده است. آشنایی با مبانی و مولفه های مدینه فاضله مانند عقل و عرف، قانون، به ویژه رهبری، نیز مورد نظر قرار گرفته است. شناخت نحوه حاکمیت حکومت های مطرح در طول تاریخ از لوازم قضاوت و داوری در چنین موضوعی است به همین جهت در بخشی از این پژوهش به انواع حکومت ها نیز پرداخته شده است. پس از بررسی و نقد آراء آگوستین بر مبنای دیدگاه های استاد مطهری، در یک بخش به نظریه ای با عنوان ولایت فقیه به عنوان مدعی رهبری در مدینه فاضله پرداخته و ابعاد و ارکان آن مورد بررسی قرار گرفته شده است.کلید واژه: رهبری- مدینه فاضله- ولایت فقیه- مطهری- آگوستین

ترجمه ماشینی : هدف از این مطالعه بررسی نقش سنت آگوستین به عنوان یک مورخ کلیسای شمال آفریقا است. به منظور آرشیو هدف این پژوهش، یکی از مهم‌ترین آثاری که آگوستین شهر خدا را نوشته، قرار است به عنوان مرور ادبیات مورد استفاده قرار گیرد. شهر خدا در اصل برای دفاع از کلیسا در برابر اتهامات مربوط به تخریب شهر رم در سال 410 پس از میلاد نوشته شده است. شهر خدا به عنوان یادگاری برای تأمل الهیات در مورد تاریخ خلقت خدا ایستاده است. اگرچه آگوستین در درجه اول یک مورخ نیست، اما سهم قابل توجهی در مطالعه تاریخ مسیحیت داشته است. او کتاب مقدس را مطرح می کند تا منبع معنای تاریخ شود و تنها تاریخ واقعی را تاریخ مقدس تعریف می کند. این مطالعه نقد آگوستین از کاتولیک کلیسا، معنای تاریخ، خاستگاه شهر خدا، دیدگاه‌های آگوستین در مورد تاریخ فلسفه و الهیات و ماهیت نبوی تاریخ کتاب مقدس را مورد توجه قرار می‌دهد. بخش اول این مطالعه مبارزات اولیه زندگی آگوستین را در جستجوی دانش و حقیقت دنبال می کند. او مطالعات بلاغت را آموخت. او کتب مقدس را بررسی کرد و آنها را نالایق یافت. سپس او از پیروان مانویان بود، اما هنگامی که با رهبر سوفسطایی آنها فاوستوس ملاقات کرد، سرخورده شد. سرانجام، اسقف آمبروز میلان در تفسیر و توضیح تمثیلی خود از کتاب مقدس و تأثیر نوافلاطونی مسیحی به آگوستین کمک کرد تا رویکردی به کتاب مقدس بیابد و بر مشکلات خود با مذهب دوران کودکی خود غلبه کند. آمبروز او را به آستانه تبدیل کرد. تأثیر آگوستین بر اصلاحات در نظر گرفته شده است. او پدر کلیسا است که در بیش از هزار سالی که او را از تولد کلیساهای پروتستان جدا کرد تأثیر بی‌نظیری گذاشته است، اما آن دوره طولانی فضای خالی نیست زیرا آثار تاریخی او در تمام این دوره تأثیرگذار بوده است. در جنبشی برای تجدید و اصلاح کلیسا، اصلاح‌طلبان مختلف قرن شانزدهم مانند مارتین لوتر و جان کالوین، آگوستین را مورد مطالعه قرار دادند تا بدرفتاری‌های کلیسای کاتولیک را به چالش بکشند. تأثیر و میراثی که آگوستین بر افراد دیگر گذاشت به عنوان نتیجه نهایی مطالعه مورد بحث قرار می گیرد. عقایدی که او با مهارت فراوان بیان می‌کرد، تقریباً تا بعد از عصر روشنگری در قرن هجدهم مورد پذیرش تقریباً همه متفکران برجسته اروپا قرار گرفت. آگوستین اسقف کاتولیک کرگدن را بسیار ساخته بود