آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

تجرد نفس از مباحث مهم در فلسفه و کلام اسلامی است. سید مرتضی و علامه حلی، دو متکلم برجسته شیعه، درباره ماهیت نفس دیدگاه متفاوتی دارند. سید مرتضی تجرد نفس را انکار کرده و قول به جوهر بسیط بودن نفس را باطل خوانده است. مهم‌ترین دلیل او پیوستگی و وابستگی اعمال فکری و عقلی به امور بدنی است. امّا علامه حلی گویا تجرد نفس را می‌پذیرد. این مقاله در پی آن است که دلایل انکار تجرد نفس از منظر سید مرتضی را بررسی کند و دیدگاه علامه حلی را نشان دهد. چنان‌که خواهیم دید، علامه حلی دلایل متکلمان و حکما، از جمله دیدگاه سید مرتضی، را در کتب خود آورده و نقد کرده و معتقد است ادله هر دو قوت و ضعف‌هایی دارد. علامه مهم‌ترین دلیل در تجرد نفس را تجرد ادراک می‌داند، ولی گویا در اعتقاد به مجرد‌بودن یا نبودن آن تردید دارد؛ او در مقام متکلم رویکرد جسمانیت نفس (نظریه اجزای اصلیه) را می‌پروراند.

زبان حدیث که همانند زبان عرف عام با آنکه حامل معارف الهی و دارای تفاوت ماهوی با سخنان عادی مردمان است، در هنگام خوانش و فهم، نیازمند تأمل در گونه‌ی واژه بکار رفته در آن از حیث وضع و استعمال است. در زبان حدیث که شاکله اصلی آن را معانی لغوی و عرف عام تشکیل داده است، واژگانی برساخته از دین اسلام و شریعت نبوی بچشم می‌خورد؛ کما اینکه ساختارهای بلاغی از مقوله‌ی تشبیه بلیغ، مجاز به گونه‌های مختلفش شامل: استعاره و کنایه نیز در آن بوفور یافت می‌شود. علامه حلی (ره) که از سرآمدان اصولیان دوره متأخران است، در آثاری چند به‌ خصوص، «نهایة الوصول» به تحلیل واژگان زبان عرب پرداخته، گونه‌های لفظ را در ارتباط با معنا هنگام وضع و استعمال مورد واکاوی قرار داده است. مقاله پیش رو با بهره‌گیری از روش توصیفی – تحلیلی ابتدائاً به تبیین اساسی‌ترین گونه‌های الفاظ پرداخته سپس به نقش این تفاوتها و توجه به آن در فهم حدیث با تأکید بر آراء ایشان اهتمام ورزیده و دریافته است که توجه به نوع واژه مستعمل در حدیث، فهم صحیح و درست آن را به بار می‌آورد؛ آن‌سان که بی‌توجهی به گونه‌های الفاظ در مقام فهم روایات، موجب دریافت غلط از آن می‌شود.

مسئله روش، يكی ازپيش نيازهای مهم هر علمی اسـت. علـم اصـول الفقـه ـ كـه روشـگان اسـتنباط فقـه اسـلامی اسـت ـ در طـول تـاريخ پابـه پـای فقـه، رشـد و بالنـدگی و جايگـاه درخوری يافته است؛ ولی در سپهر عقايد و علـم كـلام، مباحـث روش شـناختی چنـانكـه انتظار می رود رشد و توسعه نيافته است. پژوهش حاضر بر آن است تا بـه عنـوان درآمـدی بر روش شناسی عقايد به مقايسه اين دو حوزه دانشی بپردازد و در پرتو بازشناسی تمـايزات آنها، پاره ای بايسته های روش شناختی حوزه عقايد را دريابد.

در این رساله، سعی شده نظرات دو محقق شیعی علامه حلی ومقدس اردبیلی دربارة دو مسأله نبوت وامامت با هم مقایسه شود. در ابتدا مبحث نبوت مورد بررسی قرار می گیرد. و در مرحلة دوم، مسأله امامت. در مبحث نبوت از مسائلی از قبیل حسن بعثت، وجوب بعثت، وجوب عصمت انبیاء، معجزه و راه شناختن نبی صادق از غیر نبی، کرامات اولیاء، نبوت پیامبر اسلام، معجزات حضرت رسول اکرم، نسخ و افضلیت انبیاء از ملائکه، سخن به میان آورده می شود.م در مبحث امامت نیز از مسائلی از قبیل: لطف بودن امام، نفی مفاسد از وجود امام، وجوب عصمت امام، عدم تنافی عصمت با قدرت، وجوب افضلیت امام از دیگران، وجوب نص بر امام معصوم؛ امامت حضرت علی(ع) دلایل عقلی بر امامت . آن حضرت، دلایل نقلی وارد شده بر امامت آن حضرت، از قبیل: حدیث منزلت، حدیث غدیر و آیة ولایت انما ولیکم الله و رسوله... . دلایلی که بر عدم امامت دیگران است از قبیل: مطاعن خلفای سه گانه، افضلیت حضرت علی(ع) بر دیگر صحابه، دلایل دیگری که مؤید این مطلب است (افضلیت حضرت علی(ع از قبیل: کثرت جهاد، اعلمیت، آیه مباهله، سخاوتمندی، زهد، عبادت، خوش خلقی و ... کمالات نفسانی و بدنی و خارجی حضرت علی(ع) بحث می شود. در ادامه نیز مطلبی در امامت بقیه ائمه اثنی عشر و دلایل امامت آنها، ذکر می شود. در انتهای فصل امامت در مورد احکام مخالفین حضرت علی(ع) سخن به میان آورده می شود و با این مسأله، فصل امامت نیز به پایان می رسد./