مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

استعاره، از شیوه‌های زبانی برای بیان مفهومی خاص به‌ واسطه مفاهیم دیگر است که عدم شناخت آن سبب لغزش در فهم متن، معنا و معرفت می‌شود. نوشتار حاضر با روش توصیفی – تحلیلی، استعاره ادبی و معرفتی را با تحلیل دو رویکرد معناشناختی و کاربردشناختی از دیدگاه استاد مطهری مورد پردازش قرار می‌دهد. آیا استعاره می‌تواند در زبان دین به گفتار عملی تحقق یابد؟. استعاره، تنها بیانگر معنا نیست، بلکه از رهگذر چیدمان حساب‌شده‌ی واژه‌ها، در متن دینی رخ می‌نماید که به تحقق گفتار عملی می‌انجامد؛ بنابراین، علاوه‌ بر زیبایی‌بخشی و استواری گفتار، ارتباط بیرونی با جهان خارج و مخاطب نیز از استعاره به‌دست می‌آید. نتیجه این پژوهش، سیر از مرحله‌ی معنا به روح متن است، که فرآیندی پویا همراه با گوینده و شنونده و همچنین بافت گفتار را مورد توجه قرار داده است.

ترجمه ماشینی : وضعیت پژوهش های زبانی در موضوع «زبان و دین» در مقایسه با سایر رشته ها مانند فلسفه و جامعه شناسی، شکاف های آشکاری دارد. با این حال، این بدان معنا نیست که این موضوع نقشی نداشته است. با این حال، بیشتر مطالعات قبلی به سمت تاریخ زبانی جهت گیری شده است. تحقیقات همزمان به تازگی ثبت شده است، به ویژه در مورد مناسک، انواع ارتباطات و انواع متن. مطالعاتی که در مورد زبان ادیان غیر از مسیحیت، مانند ادیان عامیانه و یا حوزه های معنویت و باطن گرایی که سال هاست در جامعه شناسی منتشر شده است، نشان دهنده تمایل زبان شناسی است. که در نتیجه زبان دینی را به عنوان یک تنوع کارکردی معرفی می کند و عناصر اساسی را در قالب کلیدواژه های اعلام، عبادت، تجسم، کاریزما، ناگفتنی، متعالی و متافیزیک شناسایی می کند. این کلمات کلیدی بیانگر لم های اصلی کتاب راهنما "زبان و دین" هستند و به تفصیل شرح داده شده اند. در نهایت، ملاحظات روش شناختی انجام می شود. روش‌های فرهنگ‌شناختی، واژگانی، متنی-زبانی و ویرایشی- زبانی در ابتدا فهرست شده است تا در نهایت به پتانسیل روش‌های قوم‌نگاری، تعاملی و گفتمانی-زبانی اشاره شود.