مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

رؤية الله في ضوء الكتاب و السنّة و النقل الصريح، اثر آیت‌الله سبحانى مى‌باشد. عقايد اشاعره (اهل حديث) كه ابوالحسن اشعرى در كتاب الانابه آنها را تا 51 اصل شمرده است، بيان مى‌كند، خداوند بر عرش خود استقرار دارد، خدا چهره‌اى دارد؛ ولى بدون كيفيّت(بلا كيف)، خدا داراى دو دست است، بدون كيفيّت، خدا چشم دارد؛ اما بدون كيفيّت و براى همه اين اصول به آياتى از قرآن كريم استناد مى‌كند. اين بحث كه در كتب كلامى به تجسيم، تشبيه و رويت خدا معروف شد، قرن‌هاى زيادى از بحث‌هاى داغ محدّثان و متكلمان بود تا اين كه به ابن تيميّه مى‌رسيم. او در رساله حمويه و واسطيّه اين مساله را مى‌آورد با اين جمله: كه ما از مجموع آيات نتيجه مى‌گيريم كه خدا در بالاى اين عالم محسوس است. در ردّ اين عقيده كتاب‌هاى زيادى به رشته تحرير درآمده است كه يكى از اين كتب از انديشمند و متفكر اسلامى آیت‌الله سبحانى مى‌باشد كه در كتاب خود در صدد ابطال اين نظريه با براهين عقلى و آيات قرآن و روايات است. ايشان اين نظريه را وارداتى مى‌داند و ريشه اين نظريه را در كتب عهدين مى‌داند كه از طريق اجبار يهود وارد محيط اسلامى شد كه از شخصيت‌هايى كه به ظاهر اسلام آورده بودند و اين نظريه كفرآميز را وارد جامعه اسلامی‎كردند كعب الاحبار و وهب بن منبه نام مى‌برد. ايشان دلايلى را كه بر رويت خدا از طرف اشاعره بر رؤيت خداوند از قرآن كريم مى‌آورد، آيه الى ربها ناظرة و رواياتى از صحاح و مسانيد ذكر و براهين عقلى آنها را نيز بازگو مى‌كند و سپس تمام اين ادلّه نقلى و عقلى را پاسخ مى‌دهد و براى عدم رؤيت به 3 آيه از قرآن و روايات پيامبر(ص) و روايات ائمه(ع) استدلال كرده و در بخش ديگر از كتاب براهين عقلى بر عدم رؤيت ذكر مى‌كند تا اينجا رؤيت خدا كه تفسير حسى با ديدگان مادى بود در كتاب آمده و رؤيت يك تعبير ديگر دارد كه اين عقيده مخصوص شیعیان و معتزله مى‌باشد و آن رؤيت قلبى و شهود باطنى مى‌باشد كه اين رؤيت در پرتو ايمان كامل به دست مى‌آيد كه اين بحث در بخش آخر كتاب ايشان گنجانده شده است و ادله نقلى و برهان‌هاى‌عقلى او را به طور كامل ذكر مى‌كند. اين بحث در كتب راهنماى حقيقت و فرهنگ عقائد و مذاهب اسلامى از ايشان نيز آمده است. در آخر كتاب هم فهرست موضوعات به طور كامل و مفصل آورده شده است.

کتاب مسألة الرؤیة (رؤیة الله تعالی فی الدنیا و الآخرة تخریج احادیث الرؤیة) توسط حسن بن علی السقاف به رشته تحریر درآمده است. ابن قیم جوزی و برخی از مجسمه احادیثی را در باب روئیت خدا می آورند و قائل به تواتر آن روایات هستند. نویسنده هدف خود از نگارش را این مطلب ذکر کرده است که برخی از اهل علم و دوستانش از وی درخواست کردند که به این ادعای مجسمه پاسخ گوید. نویسنده این کتاب در صدد جمع آوری احادیث رؤیت پرداخته است و به ادعای ابن قیم و مجسمه پاسخ گفته است. این کتاب از مقدمه و سه قسمت تشکیل شده است. در این کتاب پس از ذکر مقدمه 36 حدیث بنابر ادعای ابن قیم و دیگران که دالّ بر رؤیت می کند، را آورده و سپس آن را نقد می کند. در بخش دوم 10 آیه را به نظر مجسمه دلالت بر رؤیت خداوند در قیامت می کند، را ذکر می کند و آنها را مورد بررسی قرار می دهد. در قسمت سوم نویسنده به دلایل عقلی قائلین به تجسیم خداوند در روز قیامت پرداخته و آنها را نقد می کند. نویسنده پس از ذکر آیات و روایات مربوط به تجسیم خداوند و بررسی آنها، به این نکته تصریح دارد که ادله قائلین به تجسیم خداوند از آیات و روایات و ادله عقلی برای اثبات رؤیت خداوند در قیامت وافی و کافی نیست.

" فى رحاب اهل البيت " مجموعه كتابچه‌هايى است كه در بیش از چهل مجلد موضوعات مختلف كلامى، فقهى و احياناً تاريخى و قرآنى را مورد بررسى قرار داده است. سيد عبدالرحيم موسوى و يك گروه تحقيقى تدوين و تنظيم آن را به انجام رسانده‌اند. "انگيزه تأليف" پاسخگويى و ردّ شبهاتى كه در عصر جديد از طرق شبكه‌هاى اينترنتى و ارتباطى در مسائل اسلامى مطرح مى‌شود، سبب ايجاد گروه‌هاى بحث و پاسخگويى به شبهات در مجمع جهانى اهل بيت علیهم السلام گرديد كه اين مجموعه حاصل آن جلسات است. "ساختار كتاب" در هر جلد از اين مجموعه مهم‌ترين مباحث پيرامون آن موضوع اعتقادى يا فقهى و نيز نظرات و آراء اهل سنت و شبهات مرتبط به اختصار آمده است. در پايان نيز نتيجه و خلاصه بحث ديده مى‌شود. "جلد 37" درباره رویت خداوند و نظرات مختلف فرق اسلامی درباره آن بحث می کند.

آيا شهود خدا می تواند دليلی بر وجود او باشد؟ كسانی مدعی شده اند كه از شهود خدا وجود خدا نتيجه گرفته می شود و كسانی ديگر معتقدند از آنجايی كه شهود خدا امری همگانی نيست، اين امر نمی تواند دليلی بر وجود خدا باشد. به نظر مي رسد، شهود و رؤيت هر چيزي متضمن نوعی حيثيت ديگرنمونی است. برای كسی كه چيزی را ديده است، وجود آن چيز اثبات می شود. اين نوع استدلال قياسی است نه استقرايی؛ زيرا نفی آن متضمن تناقض است.