جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

انقلاب اسلامی ایران در میانه‌ دو جریان سیاسی و اجتماعی اصلی غالب در جهان اسلام به پیروزی رسید: مارکسیسم و ناسیونالیسم. انقلاب اسلامی از ابتدا داعیة «جهانی بودن» داشت، و پاسخی بومی به بین‌الملل‌گرایی ناسیونالیسم در قالب سازمان ملل، و انترناسیونالیسم مارکسیستی بود. امام خمینی، داعیة «وحدت اسلامی» داشت تا مسلمانان را به رغم تنوع فکری و فرهنگی‌شان به یکدیگر نزدیک کند، و با تاکید بر مفهوم «امت»، و راهبرد «امت‌گرایی اسلامی»، راهی برای اداره‌ جهان اسلام باز کند. این مقاله به بررسی نگرش امام خمینی(ره) پیرامون چگونگی ادارة جهان اسلام در مرحلة پس از اتحاد پرداخته است و مبانی و لوازم ایدة مهم ایشان (تشکیل یک دولت بزرگ اسلامی با جمهوری های مستقل ازاد) را مورد بررسی قرار داده است که در نهایت تصویری از یک اتحادیه با سیستمی کنفدرالی را به دست می‌دهد. در این پژوهش با استفاده از روش اسنادی و تحلیل تاریخی به گردآوری و تحلیل داده‌ها پرداخته شده است.

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان آشنایی طلاب حوزه‌های علمیه با موضوع ولایت فقیه با تاکید بر اندیشه سیاسی امام خمینی است. روش تحقیق پیمایشی بوده و داده‌‌ها از طریق پرسشنامه گردآوری و با کمک نرم‌افزار spss تحلیل شدند. یافته‌‌های تحقیق نشان می‌‌دهد که میزان آشنایی طلاب با ابعاد مختلف ولایت فقیه، در مفهوم و پیشینه 75، در مبانی، شرایط، وظایف، و اختیارات 11/65، در عملکرد 95/62، در قانون اساسی 14/44، در منابع 04/22 و در مجموع حدود، 54 درصد است که متوسط ارزیابی می‌شود. سه متغیر زمینه‌‌ای جنسیت، تابعیت و محل سکونت در میزان آشنایی طلاب با موضوع ولایت فقیه مؤثر نبوده است، ولی پنج متغیر زمینه‌‌ای وضع تأهل، سن، سطح تحصیلی، محل تحصیل و سنوات تحصیلی طلاب در میزان آشنایی آنان تاثیر‌‌گذار است. میزان آشنایی طلاب با موضوع ولایت فقیه در آن دسته از گویه‌‌هایی که جنبه محوری داشته و از اصول اساسی اندیشه امام خمینی در موضوع ولایت فقیه به‌‌حساب می‌آید، در حد عالی است؛ اما آن دسته از گویه‌‌هایی که به‌‌صورت محدود مورد توجه هستند، در حد ضعیف است.

هدف پژوهش حاضر بررسی سیاست اخلاقی در نظام اسلامی، در اندیشه سیاسی امام خمینی است. روش پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و نتایج نشان داد که در اندیشۀ امام خمینی تنها سیاست مقبول برای ادارۀ جامعه، سیاست الهی است. ایشان در جایگاه یک سیاستمدار دینی برای اخلاق، اهمیت ویژه‌ای قائل بوده است ﻛﻪ در راﺳﺘﺎی ﭘﻴﻮﻧﺪ اﺧﻼق و سیاﺳﺖ و ﻧﻬﺎدن سیاﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺔ اﺧﻼق، اﺧﻼق سیاﺳﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای رﻗﻢ زد ﻛﻪ آرﻣﺎن ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﮔﺮه ﺑﺨﻮرد. ایشان در اﺧﻼق سیاﺳﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻲ‌ﺳﺎزی ﻧﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻳﺎ ﻣﺆﻟﻔﻪ دﺳﺖ زد ﺗﺎ واﻗﻌﻴﺖﻫﺎی ﮔﺬرای زﻣﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺔ اﺻﻮل اﺧﻼﻗﻲ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻛﻨﺪ. ﻋﻤﻠﻲﺳﺎزی مؤلفهﻫﺎی اﺧﻼق سیاﺳﻲ اﻣﺎم خمینی در ﺷﻴﻮۀ ﺣﻜﻮﻣﺖ، ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ اﻟﮕﻮﻳﻲ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖﻫﺎ ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﺪ ﻛﻪ سیاﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ رﺷﺪ آرﻣﺎن و اﺧﻼق ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻨﺰل ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ، ﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻦ اﺧﻼق در ﻣﺴﻠﺦ ﻗﺪرت و سیاﺳﺖ.

کتاب آفتاب دیروز و کیمیای امروز که در سال هزار و سیصد و شصت و هشت چاپ و توسط عبدالکریم سروش نوشته شده است.که انتشارات آن کیهان فرهنگی می باشد.و با جلد شومیز منتشر شده است. نوشته ی فوق با سخنرانی به دست دکتر عبدالکریم سروش در خرداد سال هزار و سیصد و شصت و هشت به دلیل رحلت بنیانگذار انقلاب اسلامی امام خمینی می باشد.

یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها درباره نظریه ولایت فقیه امام خمینی (ره)، شرایط علمی فقیه حاکم است؛ بدین معنا که آیا طبق این نظریه فقیه حاکم می‌بایست مجتهد مطلق باشد؟ آیا فقیه حاکم می‌بایست خود پیش از تصدی مقام ولایت فقیه، احکام فقهی را شخصاً استنباط کرده باشد؟ آیا فقیه حاکم می‌بایست اعلم فقیهان عصر خود باشد؟ اگر پاسخ این پرسش مثبت باشد، آن‌گاه می‌توان پرسید آیا لزوم اعلمیت صرفاً در استنباط فقهی است یا صرفاً در مدیریت و تدبیر سیاسی و یا در هر دوی آنها؟ بنابراین پژوهش حاضر از بررسی ادله اثباتی اصل ولایت فقیه و نظرات گوناگون فقهای عظام در این‌باره منصرف است و صرفاً می‌کوشد با روشی تحلیلی از میان منابع کتابخانه‌ای مرتبط، به‌ویژه آثار فقهی امام خمینی (ره) به پاسخ پرسش این پژوهش راه پیدا کند. بر اساس یافته‌های این پژوهش بنا بر دیدگاه‌های امام خمینی (ره)، وجود ملکه اجتهاد مطلق در ولیّ فقیه ضروری است؛ بدین معنا که لازم است وی توانایی استنباط احکام شرعی در تمام ابواب فقهی را داشته باشد؛ همچنین بر اساس این نظریه استنباط فعلی تعداد قابل توجهی از احکام شرعی برای فقیه حاکم شرط است؛ یعنی ضروری است که فقیه حاکم پیش از تصدی این مقام، میزان قابل توجهی از احکام فقهی را خود استنباط کرده باشد. همچنین بر اساس مبانی امام خمینی (ره)، بنا بر احتیاط واجب لازم است فقیه حاکم در استنباط احکام فقهی و نیز در تدبیر و مدیریت امور عمومی اعلم فقیهان در سرزمینی باشد که در آن اعمال ولایت می‌کند؛ البته قراردادن مجموعۀ اظهار نظرهای امام خمینی (ره) در کنار سیره عملی ایشان نشان می‌دهد که در صورت فقدان فقیهی که جامع تمام این شرایط باشد، از نظر امام خمینی (ره) شرط درایت و کفایت سیاسی فقیه حاکم به اندازه‌ای مهم است که ظاهراً می‌توان از برخی شرایط دیگر به نفع آن عدول کرد.

ترجمه ماشینی: موضوع و اهداف: انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 به رهبری امام خمینی، عصر جدیدی را در تعامل روحانیت و حکومت آغاز کرد. تعاملی که در سطوح مختلف مقرراتی، قانونی و اجرایی و یقیناً در چارچوب دیدگاه‌های رهبر انقلاب اسلامی و قوانین مصوب شکل گرفته و نهادینه شده است. دیدگاه امام خمینی در مورد تعامل حکومت و روحانیت از دو جنبه حائز اهمیت است. او قبل از هر چیز در پیدایش انقلاب اسلامی و متعاقب آن استقرار جمهوری اسلامی و نیز تثبیت نقش رهبری مؤثر بود. ثانیاً معیارهایی که وی در مورد تعامل روحانیت و حکومت تعریف کرده است می تواند شاخص قابل قبولی برای ارزیابی وضعیت موجود آنها باشد. روش و یافته‌ها: روش‌شناسی این مقاله در اصل رویکردی مبتنی بر تحلیل متن و هرمنوتیک را دنبال می‌کند، اگرچه تحلیل تاریخی در آن گنجانده شده است. به همین دلیل، این مقاله به دنبال شناخت الگوی تعامل روحانیت و حکومت است که بر اساس دیدگاه امام خمینی (ره) و به طور خاص صحیفه 22 جلدی ایشان ترسیم شده است. فرضیه تحقیق این است که الگوی تعامل روحانیت و حکومت که توسط حضرت امام خمینی (ره) تبلیغ می‌شود، مبتنی بر باورهای دینی و ساختار جامعه اسلامی با نگاه نظارت بر حکومت و هدایت مردم و معنا بخشیدن به زندگی ملت خود (امت) است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که این مقاله قبل از پرداختن به جایگاه مرجعیت در مسائل دینی (مرجع)، گفتمان سیاسی شیعه و روند شکل گیری آن در دوره های مختلف و نیز ظرفیت های جدید، ایدئولوژی شیعه را برجسته می کند. انقلاب اسلامی مانند نهاد حاکمیت عالی روحانیت (ولایت فقیه) و مردم سالاری دینی است که عاملی تأثیرگذار در شکل‌گیری و توسعه گفتمان سیاسی شیعه است.

پژوهش حاضر دربارۀ موضوع «تأثیر زندگی کوخ‌نشینی و کاخ‌نشینی بر انسان (مردم و جامعه) از منظر امام خمینی (ره)» انجام شده است. هدف پژوهش، بررسی ماهیت و چگونگی کوخ‌نشینی و کاخ‌نشینی و تأثیر آن‌ها بر زندگی اجتماعی و رفتار انسان است که از منظر امام خمینی (ره) به آن‌ها پرداخته شده است. روش پژوهش با رویکرد کیفی و طرح تحقیق «تحلیل اسنادی» است. برای انجام پژوهش بر منابع دست‌اول تمرکز شده است که مبانی اعتبار پژوهش هستند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد در جامعۀ اسلامی، کاخ‌نشینی و زندگی به این سبک فساد و برای جامعه مضر است؛ زیرا موجب ایجاد فاصله در ‌اجتماع، بی‌اعتمادی عمومی، تضعیف همبستگی و انسجام اجتماعی، ایجاد حس بی‌عدالتی و درنهایت تضاد و تعارض در جامعه می‌شود، اما کوخ‌نشینی و داشتن این روحیه سبب همبستگی، انسجام و اعتماد در جامعه می‌شود و بستر مشارکت هرچه بیشتر را فراهم می‌کند؛ زیرا هدف از هر اقدام و مشارکتی رضای خداوند است و چنین امری علاوه‌بر اینکه در کنشگر ایجاد انگیزه می‌کند سبب بازتولید مشارکت و فعالیت بیشتر در خدمت جمع و جامعه می‌شود. براساس نتایج پژوهش، جامعه‌ای با روح کوخ‌نشینی پایدار است و رشد و توسعه خواهد یافت و همچنین دشمنان، در بحران‌ها از جمله جنگ‌ها، فتنه‌ها و کارشکنی‌ها نمی‌توانند خدشه‌ای به آن وارد کنند؛ زیرا مردم و حاکمیت در قالب کلیتی منسجم، هر ضربه‌ای را نمی‌پذیرند و آن را دفع می‌کنند.

امام خمینی ، قائل به پوشیده­بودن مفهوم عشق به اقتضای پوشیدگی ذات الهی است. وی از سویی بر این عقیده است که عالم هستی همگی سایه حضرت محبوبند حتی عشق جبلی و فطری نیز متعلق به محبوب است و از سویی دیگر آن محبوب مطلق را در نهایت خفا وصف­کرده­است، تا جایی که حتی به­کاربردن واژگان غیب باطن را نیز در باب ذات الهی از سر ناچار و اضطرار می­داند. زبان غزل و مطلع­های شورانگیز و مضامین عاشقانه و عبارات بی­پروا، مجالی برای درس و بحث عرفان نمی­گذارد و اگر اثری و ثمری از عرفان هست، لُبّ و عصارۀ آن است که چون حلقه بر درِ عشق، سر می­کوبد و حاجت می­گوید. وصل عبارت است از وحدت حقیقت، چون سرّ به حق متصل­گشت جز حق نبیند و نفس را از خود به­طوری غایب گرداند که از کس خبر ندارد. امام با همه عظمتی که برای ارباب عرفان قائل است، ولی شخصیت عرفانی او از همه آنان ممتاز است. حضرت امام(ره) در آثار عرفانی خود به مقام وصل با موضوعات مختلف اشاره­کرده­است. امام معتقد است که چشم­پوشی از لذت­های دنیوی نه­تنها حجاب­های ظلمانی را کنارمی­زند بلکه پرده­های نور را یکی پس از دیگری از میان­ برمی­دارد. روحیۀ ملامت­گری در مکتب عرفانی امام در شعرشان مشهود است. همچنین غزل­هایشان در کلام و محتوا متناقض­نماست.

خلقت انسان یکی از ضروری‌ترین حقایق عرفان اسلامی است که از جهات علمی و نظری، اخلاقی و تربیتی بسیار مهم می‌باشد. لذا شناخت و بررسی زوایای مختلف خلقت انسان جایگاه ویژه‌ای دارد. هرچند پیش‌ازاین پژوهش‌های فراواني در مورد دیدگاه‌های مختلف امام خمینی (ره) و امام محمد غزالي انجام‌شده اما دیدگاه‌های ایشان در مورد هستي و انسان‌شناسی كمتر مورد مداقه قرارگرفته است فلذا در اين مطالعه سعي بر اين است تا خلقت انسان از دیدگاه امام محمد غزالی و امام خمینی (ره) به‌طور کامل مورد بررسی و تجزیه تحلیل قرار بگیرد. بررسی تحلیلی از مقایسه و تبیین آرا ء و افکار و نظریات حضرت امام خمینی (ره) و امام محمد غزالی در مورد خلقت انسان و اسرار عرفانی این آفرینش بی‌همتای الهی با استناد به نظرات دو عارف وارسته. این پژوهش کتابخانه‌ای و بنیادی می‌باشد. در این رساله تحقیق کتابخانه‌ای بر مبنای توصیف و تحلیل است. استفاده از منابع مختلف مانند کتاب‌ها، مقاله‌ها و متون عرفانی معتبر مورداستفاده قرار می‌گیرد. نتایج تحقیق نشان داد که دو متفکر مشابهت های بسیاری در خصوص خلقت انسان در آثار خود دارند و تفاوت بین آنها تنها در خصوص بسط و گسترش برخی مباحث مربوط به خلقت انسان است.