جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دیری است که متکلمان مسلمان درباره صحت اطلاق مخلوق بر افعال انسان به منازعه بر خاسته‌اند. این نزاع در کاوشهای تفسیری نیز به ظهور رسیده است. در این راستا، رویکرد سه مکتب معتزلی، اشعری و شیعی در نگاه سه مفسر «زمخشری»، «فخر رازی» و «طبرسی» نسبت به موضوع یاد شده تأمل برانگیز است. زمخشری افعال انسان را مخلوق خدا نمی‌داند و مخلوق بودن اعمال انسان را با عدالت خداوندی و اختیار انسان ناسازگار می‌بیند؛ طبرسی نیز رأیی مشابه زمخشری دارد. در این مقاله بررسی خواهد شد که این دو مفسر در مقام ابطال نظریه مخالفت با جبر گرایی اشاعره، خود به چالش بیرون انگاری افعال انسان از جرگه مخلوقات الهی گرفتار آمده‌اند. اما در تفسیر فخر رازی گر چه از خداوند به عنوان خالق همه کائنات و از آن جمله افعال خیر و شر بندگان یاد می‌شود اما دیدگاه او نیز از پس حل مشکلاتی چون عدالت خداوندی و آزادی انسان بر نمی‌آید.

در نوشتار حاضر، ماهیت و فرایند ارسال کلام الهی به شخص نبی از دیدگاه ابن سینا و فخر رازی بررسی شده است. در بررسی از ناحیۀ آغاز و نیز انجام به مشترکات بسیاری در دو دیدگاه برمی‌خوریم. هر دو در این فرایند، نقش یک امر ماورایی را نادیده نگرفته و به قابلیت خاص نفس مخاطب اشاره داشته‌اند و به قوهُ قدسی قائل‌اند و محل ادراک را قلب پیامبر که مرتبه بالای نفس ناطقه است می‌دانند، اما حقایق معقول وقتی به صورت الفاظ در‌می‌آیند، با مرتبه پایین نفس، یعنی حواس قابل درک خواهند بود. در‌نتیجه می‌توان گفت نقش ویژگی‌های قوه عاقله و قوه متخیله نبی را نباید نادیده گرفت. از مطالب پیش‌گفته می‌توان دو نتیجه مهم گرفت: نخست اینکه با توجه به بیان فخر رازی درباره قاعده «النفس فی وحدتها کل القوی»، اشکال قول ابن سینا که طرح نفس فلکی موجد آن است، مطرح نخواهد شد و از این‌رو، هم در مرحله کلیات و هم در جزئیات می‌توان نفس نبی را مطرح کرد؛ دوم اینکه از مباحث فوق، کیفیت دخالت پیامبر در مسئله وحی روشن می‌شود.

مسئله لذت و رنج و ارتباط آن با سعادت حقیقی انسان از مباحث چالش‌برانگیز و دارای قدمت طولانی در تاریخ فلسفه است و فیلسوفان بزرگ اخلاق در تبیین حقیقت و نقش آنها در سعادت انسانی بسیار کوشیده‌اند. فخر رازی با تقسیم‌بندی لذات به دو قسم عقلانی و محسوس، لذات جسمانی را رنج بالذات دانسته و آنها را عامل دورشدن انسان از کمال و سعادت حقیقی می‌داند. نظریه فخر رازی در این زمینه با چالش‌های اساسی مواجه است که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به این موارد اشاره داشت: نقض‌شدن نظریه با موارد متعددی از لذات حسی، وجودی‌بودن لذات حسی و عدمی‌نبودن آنها، مقید‌بودن خیریت لذات حسی به رعایت حالت اعتدال، لذیذ‌بودن تکرار لذات حسی و غفلت از حقیقت وجودی لذات؛ یعنی تناسب و ملائمت با طبع انسانی.

‫اِشکال شرور و نظام احسن، از مهمترين مسائل فلسفه است. فلاسفه و حکماي اسلامي، اشکال شرور را تجزيه و تحليل کرده و بدان پاسخ داده و در حقيقت، راز مهمي را گشودهاند و اين به خاطر برخورداري از معارف عالي قرآن و سنت نبوي صلي الله عليه و آله و سلم و اهل بيت? است. اين پژوهش در سه فصل، به ديدگاه علامه طباطبايي? و فخر رازي درباره شرور پرداخته است. دو تحليل از خير و شر، از علامه طباطبايي? ارائه شده است. علامه در مواردي خير را امر وجودي و شر را امر عدمي ميداند و در تحليلي ديگر، خير را امري ذاتاً مطلوب و شر را امري نامطلوب ميداند. در تعريف خير و شر، خير را آن چيزي ميداند که هر موجودي آن را طلب و قصد کرده و دوست ميدارد و شر در نقطه مقابل آن، عبارت است از عدم ذات و يا عدم کمال ذات. ماهيت خير، وجود و کمال وجودي است و ماهيت شر، عدم وجود يا عدم کمال وجودي است. ايشان شرور را به سه قسم تکويني، تشريعي و طبيعي تقسيم ميکند و سه راه حل براي ناسازگاري وجود شرور با صفات الهي ارائه ميدهد: 1. خير و شر نسبي هستند، نه ذاتي؛ 2. شر امر عدمي است، نه وجودي؛ 3. وجود شر براي تحقّق بخشي به مصاديق خير لازم است؛ در نتيجه شرور نياز به فاعل ندارند. خير از نظر فخر رازي عبارت است از وجود و چيزي که موافق طبيعت فاعل است. اما شر از نظر او دو قسم است: 1. شر بالذات، مانند عدم حيات نسبت به حي، يا عدم بصر نسبت به کسي که قابليت بينايي را دارد؛ 2. شر بالعرض، مانند آتش که ميتواند گاهي خير باشد و گاهي شر. وي ماهيت خير را وجودي ميداند و ميگويد: در ماهيت شر اختلاف است؛ برخي آن را وجودي و برخي ديگر عدمي، يا مساوي با عدم و يا اخص از آن ميدانند. فخر رازي براي زدودن ناسازگاري شرور با وجود خداوند، شرور را عدمي ميداند که نياز به علت و فاعل ندارند. وي پاسخ ديگري را هم براي اين مسئله داده است. البته وي بر طبق مبناي کلامي خود که حسن و قبح را عقلي نميداند، انتساب هر کاري را به خداوند بي اشکال ميداند. در اين پژوهش، بحث نظام احسن و حکمت الهي از منظر اين دو نيز ارائه شده است.

‫پيامبران الهي همواره پرچم‌داران هدايت بشر به‌سوي رشد و کمال بوده‌اند، و به همين دليل، موضوع نبوت از مسايلي بوده است که ذهن انديشمندان زيادي را به خود مشغول داشته است. يکي از مسايل مهم و چالش‌برانگيز اصل نبوت، مسأله عصمت است، که پژوهش حاضر اين موضوع را از ديدگاه شيخ طوسي و فخر رازي، به شکل تطبيقي، مورد بررسي قرار داده است. فخرالدين رازي، که از علماي اشاعره است، در مورد عصمت انبيا مي‌گويد: "در ديدگاه ما، لزوم عصمت براي انبيا در دوران نبوت معتبراست، نه در دوران قبل از نبوت". او انبيا را از ارتکاب عمدي گناه کبيره و صغيره در دوران نبوت معصوم دانسته، ولي ارتکاب گناه صغير‌ه را از روي سهو جايز مي‌داند. اما در ديدگاهي متفاوت، شيخ طوسي در مورد عصمت انبيا مي‌گويد: "واجب است که نبي از همه قبايح، معصوم باشد؛ خواه گناه صغيره باشد يا کبيره، قبل از نبوت باشد يا بعد از آن، از روي سهو و نسيان باشد و يا به هر طوري که تصورشود". در نظرات شيخ طوسي و فخر رازي، علاوه بر وجود نقاط مشترک، وجوه افتراقي هم وجود دارد؛ از جمله آن‌که فخر رازي منشأ عصمت را "لطف خداوند" دانسته، ولي شيخ طوسي منشأ آن را "علم" مي‌داند. همچنين فخر رازي معتقد است که انبيا در عصمت خود مجبور هستند، ولي شيخ‌الطائفه با بيان اين که جبرانگاري خلاف عدل الهي و حکمت خداوند است، اين موضوع را رد مي‌کند. اما هر دو به مقابله با شبهاتي که عصمت انبيا را مخدوش نموده است، پرداخته‌اند و در کتاب‌هاي متعدد خود پاسخ‌هايي را ارايه کرده‌اند. در مورد پاسخ‌گويي آن دو به شبهات مطروحه، فخر رازي آن دسته از نصوص را که مخالف با عصمت انبيا است، مربوط به دوره پيش از نبوت مي‌داند، ولي شيخ طوسي در اين‌گونه موارد، نص مخالف عصمت را بر اساس دلايل عقلي ثابت‌کننده عصمت، قابل اعتنا ندانسته است.

در میان آثار عرفانی نامه اي از ابن عربی به فخر رازي وجود دارد. برخی معتقدند این نامه همان است که ابن عربی در فتوحات مکیه خویش در دو باب به آن اشـاره کـرده اسـت . وي در فتوحات در خصوص مکارم اخلاق و جـوانمردي سـخن مـی گویـد، در حـالی کـه نامـه موجود، دعوت فخرالدین رازي به کسب علوم شهودي و کشفی است. سوال ایـن اسـت آیـا نامه اي که در برخی از رسائل ابن عربی وجود دارد همان است که مورد ادعاسـت ، یـا اینکـه نامه موجود غیر از نامه اي است که ابن عربی نوشته است؟ در این مقاله ضـمن ارائـه ترجمـه نامه ابن عربی به فخرالدین رازي و با روش اسنادي تحلیلی این نتیجه حاصل می شود که ایـن نامه غیر از نامه اي است که ابن عربی در فتوحات به آن اشاره کرده است. بـدین ترتیـب بایـد گفت که وي حداقل دو نامه براي فخرالدین رازي نوشته است.

از نظر فخر رازی شیطان با روش کلی وسوسه، از طریق راه‌هایی همچون تزیین، وعده دهی باطل، آرزو افکنی، سحر و ...، باعث جهت دهی اراده انسان در انجام شرور اخلاقی می‌شود. از نظر او شیطان گاه در قالب بشر متمثل می‌شود و گاه مستقیما با قوای باطنی به ویژه قوای وهم و خیال مرتبط می‌گردد و از طریق وسوسه خواطر شیطانی را به انسان القا می‌کند. خواطر شیطانی باعث غفلت انسان شده و با پدید آوردن وارونگی معرفتی اراده او را از مسیر درست منحرف می سازند. او معتقد است عواملی همچون خروج مزاج عقل از اعتدال، ضعف قوه حافظه، استعانت از قوای شهوت و غضب... از جمله عوامل اثرگذار در پذیرش خواطر شیطانی و عواملی همچون استعاذه، حکمت، عبودیت، امداد ملائکه و ... از جمله موانع پذیرش این گونه خواطر هستند. هدف این مقاله یافتن پاسخ به مسئله شر به عنوان مسئله ای جدید در دوره معاصر از خلال دیدگاه فخر رازی است. برای استخراج دیدگاه فخر رازی از روش تفسیر متن و برای بازسازی دیدگاه او در مواجهه با مسئله شر از روش تحلیلی استفاده شده است.

فخر رازی در آثار خود بر تباین ماهوی انسان­ها تصریح کرده است. نگارنده در آثار فخر رازی تعریف مشخصی از «ماهیت» نیافت، اما این نکته در آثار او هست که ماهیت امری است که تغییر و تبدیلِ آن ممکن نیست. در نتیجه تصریح به تباین ماهوی انسان­ها، به این معنا خواهد بود که هر فرد از انسان ماهیتی تبدیل­ناپذیر و متفاوت با دیگر انسان­ها دارد. بدیهی است که این باور همه دانش­هایی را که به نوعی به انسان مربوط می­شود تحت تأثیر قرار می­دهد. برای دست­اندرکارانِ علوم تربیتی، اخلاقی، حقوق، فقه و ... بسیار اهمیت دارد که بدانند آیا با انسان­هایی یکسان سروکار دارند یا با مجموعه­ای از انسان­هایی که هر کدام ماهیتی علی­حده و مجزا دارند. در این مقاله با استقصای آثار فخر رازی، ادله و شواهد وی را بر تباین ماهوی انسان­ها، در دو بخش ادله غیرنقلی و ادله نقلی، عرضه می­کنیم.

بداء آموزه‌ای مهم در مذهب شیعه امامیه به‌شمار می‌رود. ملاصدرا در مورد بداء معتقد است که هرگاه نفس نبی یا ولی خدا به عالم ملکوت یا نفوس مدبره عالم متصل شود و آنچه را خداوند بر صحیفه قلب آنها نگاشته است ببیند و به مردم خبر دهد سخن او حق و صدق است. و ممکن است بار دیگر به آن نفوس متصل شود و چیزی غیر از آنچه قبلاً دیده و اسباب طبیعی اقتضای آن را داشته است ببیند. در این صورت اگر آنچه بار اول دیده با آنچه بار دوم می‌بیند متفاوت باشد چنین چیزی را بداء گویند. اما فخر رازی این عقیده را باطل می‌داند؛ زیرا می‌گوید موجب تغییر در علم ذاتی الهی می‌شود. در این مقاله به بیان دیدگاه ملاصدرا و همچنین دیدگاه فخر رازی در مسئله بداء مورد نقد و بررسی قرار گرفته است