جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

براساس دو فهرست نجاشی و شیخ طوسی، بخشی از تلاش علمی شیعیان در پنج سدۀ نخست، تألیفات دعایی بوده است. این آثار در قالب گونه‌‌های مختلف دعایی است که در بستر زمانی و مکانی متفاوتی از یکدیگر شکل گرفته است. این پژوهش به شیوۀ توصیفی-تحلیلی در صدد مشخص شدن گونه‌‌های دعایی و سیر هر کدام از آنان در بستر زمان و مکان و کاوش در دلایل گرایش به این حوزۀ تألیفی است. یافته‌‌های پژوهش نشان می‌‌دهد که کتاب‌‌‌های «یوم و لیلة»، «کتاب الدعاء‌‌»ها، کتاب‌های «اعمال سه ماه رجب، شعبان و رمضان»، و کتاب‌‌های «زیارت»، ‌گونه‌‌های دعایی شیعیان هستند. همچنین نگاه به روند نگارش هرکدام نشانگر اقبار و ادبار عالمان به هریک از این گونه‌‌ها در بستر زمان‌‌ و مکان‌‌های مختلف است و هر گونۀ دعایی، سیر متفاوتی از گونۀ دیگر داشته است. اهمیت دعا، مناسک، عبادت و زیارت در قرآن و احادیث بنیادی‌ترین دلیل نگارش این آثار است؛ هرچند انگیزه‌های شخصی و شرایط سیاسی-اجتماعی نیز در این امر دخیل بوده است.

جبایی یکی از بزرگترین مفسران و نظریه پردازان معتزلی در قرن سوم است. آرای وی همواره مورد استفاده و استناد مفسران دیگر بوده است. نظریه های جبایی قرن ها محل بحث علمای شیعی و حتی اهل سنت بوده اند. شیخ طوسی در مسیر دفاع از عقاید شیعه در تبیان موارد متعددی از آرای معتزلیان را نقل و گاه نقد کرده است. سید بن طاووس، نوادۀ شیخ طوسی، نیز در سعدالسعود مجادلات بسیاری با مفسران معتزلی دارد. از آن جاکه شیخ طوسی در تبیان و سید بن طاووس در سعدالسعود، در مقایسه با دیگر مفسران، به آرای جبایی بیشتر پرداخته اند، وجوه اشتراک و تفاوت نقل و نقد این دو عالم بزرگوار در این مقاله بررسی خواهد شد. در حالی که سیدبن طاووس، با رویکردی منتقدانه و با دیدگاه های متفاوتی از مفسران ‍یشین با استناد به شواهد قرآنی، روایات و اقوال دیگر مفسران برخی از اشتباهاتی که جبایی در تفسیر و فهم آیات داشته را پاسخ می دهد، شیخ طوسی در تبیان بارها اشاراتی به تفسیر جبایی داشته که گاه آن ها را نقد و گاه نظر وی را ستوده است.

با ورود به دوره غيبت، تاليفات درباره مهدويت شكل متفاوتي به خود گرفت. از جمله غيبت نويسان در دوره غيبت صغري و ابتداي غيبت كبري، نعماني، شيخ صدوق و شيخ طوسي هستند. به رغم محور اشتراك در هر سه اثر كه حديثي بودن آن هاست تفاوت هايي در شيوه نگارش موجود است. نگاه كلي به اين سه اثر بيان كننده حقايقي از سير تحول و باروري انديشه مهدويت است كه به شدت متاثر از فضاي موجود و جو حاكم بر هر دوره مي باشد. به نظر مي رسد ماهيت بحث در هر يك از سه كتاب يك روند تدريجي از نقلي صرف به كلام نقلي، جدلي و كلام عقلي را سپري كرده است. در اين مقاله كه به صورت كتابخانه اي و تحليل محتوا صورت گرفته، علاوه بر بررسي روش شناسانه هريك از آثار، مقايسه تطبيقي ميان اين سه روش نيز مورد توجه قرار گرفته است. سه روش متفاوت در اين آثار ارائه شده است به طوري كه براساس اين روش ها مي توان گفت نعماني حافظ انديشه براساس نقل صرف، صدوق مبين انديشه به لحاظ بازخواني دوباره متون و نقل تاريخي و روايي و طوسي مدافع آن به صورت گفتگوي انتقادي براساس استدلال، خود را نشان داده اند. از اين ميان ميزان اقناع بخشي كتاب صدوق به اين جهت كه از تمام شيوه هاي موجود نقلي، تاريخي و استدلال كلامي در كنار يكديگر بهره گرفته است در صدر قرار مي گيرد.

تاريخ پرفراز و نشيب اسلام به همراه همه حوادث و اتفاقاتي که در آن رخ داده و توسط راويان سيره نقل شده، مجموعه‌اي پندآموز و عبرت‌انگيز از وقايع را رقم مي‌زند که لزوم جستجوي عالمانه درباره اين دانش را غيرقابل انکار مي‌کند. نگاهي گذرا به تاريخ اسلام اين واقعيت را آشکار مي‌کند که بخشي از اين تاريخ که سرمنشأ بسياري از تقسيم‌بندي‌هاي عقيدتي، مذهبي و فرقه‌اي شده و بيشترين اختلافات را به خود اختصاص داده، حوادث پس از رحلت رسول خدا است. در کتاب حاضر تلاش شده تا برخي از شبهات در اين خصوص پاسخ داده شود.