جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل و نیچه دو تن از مهم ترین شخصیت های فلسفه و دین هستند. رابرت آر ویلیامز این دیدگاه را به چالش می کشد که آنها متقابلاً منحصر به فرد هستند. او چهار حوزه همگرایی را مشخص می کند. نخست، هگل و نیچه علاقه مدرن به تراژدی را به عنوان موضوعی فلسفی بیان و تعریف می کنند. هر یک به دنبال اصلاح سرکوب سنتی فلسفی و کلامی از دیدگاه تراژیک وجود است. بینش اخلاقی جهان، هم در سنت و هم در فلسفه عملی کانت و اصول آن، این سرکوب تراژیک را می طلبد. هم برای هگل و هم برای نیچه، بینش اخلاقی جهان، فرافکنی ارزش‌های جعلی و نفی‌کننده زندگی است که نیچه آن‌ها را آرمان زاهدانه می‌نامد، و هگل آن را به‌عنوان نامتناهی جعلی معرفی می‌کند. خدای اخلاقی مجری اخلاق است. ثانیاً، هگل و نیچه ضمن تصدیق بُعد تراژیک وجود، تأیید می‌کنند که وجود علیرغم رنج خوب است. هر دو دیدگاه آزادی انسان را به عنوان باز بودن برای غیریت و مستلزم به رسمیت شناختن و اجتماع تأیید می کنند. مبارزه و رقابت برای هر دو اهمیت مثبت دارد. ثالثاً، در حالی که خدای اخلاقی مرده است، این به سؤال خدا پایان نمی دهد. الهیات باید مرگ خدا را به عنوان موضوع خود بگنجاند. اتحاد خدا و مرگ بیانگر عشق الهی برای هگل شهود نظری اساسی است. این به مفهومی دوقطبی و همه‌چیز از خدای غم‌انگیز و رنج‌دیده دلالت دارد که خطر می‌کند، عشق می‌ورزد و آشتی می‌کند. چهارم، ویلیامز استدلال می‌کند که هم هگل و هم نیچه تئودیسه را نه به‌عنوان توجیهی برای خدای اخلاقی، بلکه بیشتر به‌عنوان پرسشی درباره معناداری و خوبی وجود علی‌رغم پوچ‌گرایی و به‌رغم تعارض و رنج تراژیک دنبال می‌کنند. تفکیک ناپذیری عشق و اندوه الهی به این معنی است که آشتی هماهنگی بدون تعارض نیست، بلکه شامل یک ناهماهنگی غم انگیز متناقض است: آشتی یک سعادت ناراحت کننده در فاجعه است.

ترجمه ماشینی : جلد حاضر بیانگر مجموعه مقالات سمپوزیوم مارکیت هگل است که در دانشگاه مارکت، میلواکی، ویسکانسین، در 2 تا 5 ژوئن 1970 برگزار شد. دپارتمان فلسفه دانشگاه مارکت، شورای انجمن های دانش آموخته آمریکا، و بنیاد جانسون راسین، ویسکان گناه. موضوع کلی آن نه تنها موضوعات خاص مورد علاقه در مطالعات هگلی معاصر را در بر می گرفت، بلکه جنبه های وسیع تری از تأثیرات و تأثیر اندیشه هگل بر مسائل فلسفی، سیاسی و اجتماعی معاصر را نیز در بر می گرفت. مشارکت‌کنندگان اصلی و اعضای میزگرد به دلیل دستاوردهای علمی خود در مطالعات هگل و همچنین مطابق با دیدگاه گسترده میراث هگلی در اندیشه فعلی انتخاب شدند. تمام جلسات سمپوزیوم به صورت عمومی بود و برای حداکثر بحث و تبادل نظر بین شرکت کنندگان طراحی شده بود. کمیته سمپوزیوم متاسف است که امکان گنجاندن متن مباحث (به جز بحث میزگرد در مورد ویرایش و ترجمه هگل) در این جلد وجود نداشته است. مقالات ارائه شده در جلسات هر روز در اینجا با تغییرات و اصلاحات ویرایشی توسط نویسندگان مربوطه منتشر می شود. مقالات پروفسور اتو پوگلر و اریک ویل در اصل توسط اعضای کمیته ما ترجمه شده است: نسخه های حاضر تغییرات و اصلاحات بسیاری را که توسط نویسندگان آنها انجام شده است را شامل می شود. نظرات مربوط به هر مقاله تنها پس از سمپوزیوم و با توجه به بحث هایی که در طول آن صورت گرفت، به شکل کنونی خود آورده شد.

ترجمه ماشینی : تاریخ فلسفه آلمان در قرن نوزدهم معمولاً بر نیمه اول آن متمرکز است - زمانی که هگل، ایده آلیسم و رمانتیسیسم غالب بودند. در مقابل، باقی مانده قرن، پس از مرگ هگل، نسبتاً نادیده گرفته شده است، زیرا به عنوان دوره ای از رکود و افول تلقی شده است. اما فردریک بیزر استدلال می‌کند که نیمه دوم قرن در واقع یکی از انقلابی‌ترین دوره‌های فلسفه مدرن بود، زیرا ماهیت خود فلسفه قابل استفاده بود و فقدان قطعیت منجر به خلاقیت و شروع دوره جدیدی شد. در این تاریخ مختصر و مبتکرانه فلسفه آلمان از 1840 تا 1900، بیزر نه بر موضوعات یا متفکران فردی، بلکه بر پنج بحث بزرگ آن دوره تمرکز می کند: بحران هویت فلسفه، مناقشه ماتریالیسم، روش ها و محدودیت های تاریخ، مناقشه بدبینی. ، و Ignorabimusstreit. شوپنهاور و ویلهلم دیلتای نقش مهمی در این مناقشات بازی می کنند، اما بسیاری از چهره های نادیده گرفته شده از جمله لودویگ بوشنر، یوگن دورینگ، ادوارد فون هارتمان، ژولیوس فراونشتاد، هرمان لوتزه، آدولف ترندلنبورگ و دو زن به نام های آگنس تاوبرت و اولگا پوبرت، نقش مهمی دارند. در تاریخ های فلسفه کاملاً فراموش شده است. نتیجه، روایتی جدید گسترده، بدیع و شگفت‌انگیز از فلسفه آلمان در دوره حساس بین هگل و قرن بیستم است.

ترجمه ماشینی : جورج ویلهلم فریدریش هگل (1770-1831) جایگاه هگل در کتاب فلسفه او به منظور دستیابی به دیدگاه مناسبی از جایگاه هگل در تاریخ فلسفه فلسفه، ممکن است تمرکز بر یک مفهوم کلیدی که تکامل یافته است مفید باشد. از نظر معنا، از زمان ارسطو تا هگل. من از مفهوم فلسفی «مقوله» صحبت می‌کنم. در نظام ارسطو ده مقوله (یا «مشکلات») واقعیت یا هستی وجود داشت. اینها شامل ماهیت، زمان، مکان، کمیت، کیفیت و سایر جنبه های موجودات قابل شناخت بود. قابل توجه ترین نکته در مورد این دسته بندی ها این است که همه آنها با آنچه ما واقعیت های "عینی" می نامیم ارتباط دارند. به این معنا که هیچ یک از آنها مدعی توصیف حالات یا شرایط ذهنی یا ذهنی نیستند. در فلسفه مدرن (یعنی فلسفه از زمان دکارت)، یک نوسان آونگ در جهت مخالف، از عینیت به سوبژکتیویته وجود داشت - که در دوازده «مقوله» جدید کانت به اوج خود رسید. همه مقوله‌های کانت روش‌های ذهنی برای نگریستن به واقعیت بودند: ما می‌توانیم پدیده‌های عینی را در واحدهای جهانی سازماندهی کنیم. بنابراین اولین مقوله کانتی «وحدت» است. بنابراین دسته دوم «کثرت» است و غیره. با هگل، گرایش مدرن به سوبژکتیویسم متوقف می‌شود و جای تعجب نیست که ما نوع جدیدی از «مقوله» داریم - مقوله وحدت فکر و هستی، خود و دیگری، سوژه و ابژه.

ترجمه ماشینی : این یک کار عالی است. برخورد قدرتمند کارووناس از ایده‌های کانت، هگل و مارکس نشان‌دهنده خوانش دقیق و درک جامع کار آنهاست. (فیلیپ هانسن، دانشگاه رجینا) برای همه کسانی که احساس کرده‌اند سرعت پست مدرن زندگی مدرن متاخر، رابطه آن‌ها با گذشته و آینده را با از بین بردن تجربه‌شان از زمان در حال، مختل کرده است، کار Carvounas بینش بزرگی را در مورد چالش‌هایی ارائه می‌دهد که اگر یک حس منسجم از زمان پیوستن به آنچه بوده ایم به آنچه هستیم و احتمالاً می توانیم تبدیل شویم، باید بازسازی شود. کارووناس به ما می آموزد که چرا گذشته ما آینده ای داشته است، و برای بازگرداندن آینده خود چه کاری باید در حال انجام دهیم. یک دیدگاه نظری و فلسفی اصیل و متقاعد کننده در مورد مدرنیته متاخر، و در مورد چگونگی قرار گرفتن ما در رابطه با درک زمانی از جهان که توسط کانت، هگل و مارکس ساخته شده است... (Morton Schoolman, SUNY-Albany) این اثر در عین حال قابل تأمل و تأمل برانگیز است. (ویکتور ولفنشتاین، UCLA) برای همه کسانی که احساس می‌کردند سرعت پست مدرن زندگی مدرن متاخر رابطه آنها با گذشته و آینده را با از بین بردن تجربه‌شان از زمان در زمان حال مختل کرده است، کار کارووناس بینش بزرگی را در مورد چالش‌هایی ارائه می‌دهد که در صورت داشتن یک حس منسجم باید با آنها روبرو شد. زمان پیوستن به آنچه بوده ایم به آنچه هستیم و احتمالاً می توانیم تبدیل شویم، باید بازسازی شود. کارووناس به ما می آموزد که چرا گذشته ما آینده ای داشته است، و برای بازگرداندن آینده خود چه کاری باید در حال انجام دهیم. یک دیدگاه نظری و فلسفی اصیل و قانع کننده در مورد مدرنیته متاخر، و در مورد چگونگی قرار گرفتن ما در رابطه با درک زمانی از جهان که توسط کانت، هگل و مارکس ساخته شده است. (Morton Schoolman، SUNY-Albany) درباره نویسنده دیوید کارووناس استاد کمکی نظریه سیاسی در دانشگاه تورنتو است.