جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : تری پینکارد از آثار اصلی هگل و همچنین سخنرانی‌های او در مورد زیبایی‌شناسی، تاریخ فلسفه و فلسفه تاریخ در این کاوش عمیقا آگاهانه و بدیع از طبیعت‌گرایی هگل استفاده می‌کند. همانطور که پینکارد توضیح می دهد، نسخه هگل از طبیعت گرایی در واقع از طبیعت گرایی ارسطویی استخراج شده است: هگل تصور ارسطو از طبیعت را با اصرار خود بر این که مبدأ و توسعه فلسفه فیزیک تجربی را به عنوان پیش فرض آن دارد، در هم آمیخت. در نتیجه، هگل دریافت که، اگرچه طبیعت مدرن را باید به‌عنوان یک کل غیر هدفمند درک کرد، با این وجود، جایی برای هدفمندی ارسطویی در چنین طبیعتی وجود دارد. چنین طبیعت گرایی چارچوبی را برای توضیح اینکه چگونه ما هم موجودات طبیعی هستیم و هم موجوداتی عملاً متفکر (خود تعیین کننده، منطقی پاسخگو، منطقی) هستیم، فراهم می کند. در استدلال برای این نکته، هگل نشان می‌دهد که نوع خود تقسیم‌بندی که مشخصه عامل انسانی است، نسخه‌ای به روز شده از پایان زندگی نهایی ارسطویی را نیز در اختیار عوامل انسانی قرار می‌دهد. پینکارد این مفهوم از پایان نهایی «یک با خود بودن» را در دو بخش بررسی می کند. بخش اول بر شرح هگل از عاملیت در اصطلاحات طبیعت گرایانه تمرکز می کند و اینکه چگونه این عاملیت به چنین خود تقسیمی نیاز دارد، در حالی که بخش دوم به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه هگل فکر می کند یک روایت تاریخی برای درک اینکه این نوع تقسیم خود به چه چیزی رسیده است ضروری است. از خود نیاز دارد. هگل در طرح ادعای خود استدلال می کند که هم تضادهای تفکر فلسفی و هم تکه تکه شدن اساسی زندگی مدرن، همگی را نباید در وحدت درجه بالاتری در «دولت» غلبه کرد. برعکس، هگل نشان می‌دهد که نهادهای مدرن چنین تنش‌هایی را حل نمی‌کنند، مگر آن‌که یک گزارش فلسفی جامع بتواند آن‌ها را به صورت نظری حل کند. کار کنش‌ها و نهادهای مدرن (و در سطح تأملی، وظیفه فلسفه مدرن) این است که به ما کمک کنند تا دقیقاً حل‌ناپذیری این مخالفت‌ها را درک کرده و با آن زندگی کنیم. بنابراین، پینکارد توضیح می‌دهد که هگل آن نظریه‌پرداز کلیت نیست و او یک «متفکر هویت»، à la Adorno نیست. او متفکری ضد کلیت است

ترجمه ماشینی : هگل و آزادی مدرن‌ها که برای اولین بار به زبان انگلیسی در دسترس است، بحث درباره اصول سیاسی و فلسفی عمده زیربنای لیبرالیسم معاصر را از طریق تفسیری انقلابی از اندیشه G. W. F. هگل احیا می‌کند. دومنیکو لوسوردو، یکی از هگلیان برجسته جهان، فاش می‌کند که فیلسوف کاملاً درگیر مناقشات سیاسی زمان خود بوده است. با انجام این کار، او نشان می‌دهد که چگونه موضوعاتی که هگل در قرن نوزدهم به آن پرداخته بود، با بسیاری از دغدغه‌های سیاسی اصلی امروز، از جمله مسائل جامعه، ملت، لیبرالیسم و آزادی، طنین‌انداز می‌شود. لوسوردو بر اساس بررسی کل مجموعه هگل - از جمله دست‌نوشته‌ها، یادداشت‌های سخنرانی، نسخه‌های مختلف متون و نامه‌ها - آثار فیلسوف را در زمینه‌های تاریخی و موقعیت‌های سیاسی که در آن سروده شده‌اند، قرار می‌دهد. هگل و آزادی مدرن‌ها به طور متقاعدکننده‌ای استدلال می‌کنند که کشمکش بین تفاسیر «محافظه‌کار» و «لیبرال» از هگل، مهم‌ترین جنبه‌های اندیشه سیاسی او را مبهم و تحریف کرده است. لوسوردو این دوگانگی گمراه‌کننده را آشکار می‌کند و بحث روشن‌کننده‌ای از رابطه بین فلسفه سیاسی هگل و تفکر کارل مارکس و فردریش انگلس ارائه می‌دهد. او همچنین ایده‌های هگل را در رابطه با نوشته‌های مرتبط دیگر شخصیت‌های اصلی فلسفه سیاسی مدرن مانند ژان ژاک روسو، جان لاک، ادموند بورک، جان استوارت میل، جرمی بنتام، کارل پوپر، نوربرتو بابیو و فردریش هایک مورد بحث قرار می‌دهد.

ترجمه ماشینی : شاهکار اسلاوی ژیژک در مورد میراث هگلی. در دو قرن اخیر، فلسفه غرب در سایه هگل توسعه یافته است، که هر متفکر جدید بیهوده تلاش می کند تا از تأثیر او بگریزد: چه به نام اراده پیش عقلانی، چه به نام فرآیند اجتماعی تولید، و چه به نام اقتضایی وجود فردی. . ایده آلیسم مطلق هگل تبدیل به ابله فلسفه شده است و این حقیقت را پنهان می کند که او فیلسوف غالب گذار تاریخی دورانی به مدرنیته است. دوره ای که زمان خود ما شباهت های شگفت انگیزی با آن دارد. امروز، در حالی که سرمایه داری جهانی از هم جدا می شود، ما وارد یک گذار جدید می شویم. اسلاوی ژیژک در کتاب «کمتر از هیچ»، اوج انتشار حرفه ای برجسته، استدلال می کند که ضروری است که ما صرفاً به هگل باز نگردیم، بلکه پیروزی های او را تکرار کنیم و از آن فراتر برویم و با هگلی تر بودن از خود استاد، بر محدودیت های او غلبه کنیم. چنین رویکردی نه تنها ژیژک را قادر می‌سازد تا وضعیت کنونی ما را تشخیص دهد، بلکه به گفت‌وگوی انتقادی با رشته‌های کلیدی تفکر معاصر - هایدگر، بدیو، رئالیسم نظری، فیزیک کوانتومی و علوم شناختی- می‌پردازد. مدرنیته با هگل آغاز و پایان خواهد یافت.

ترجمه ماشینی : استیون بی اسمیت در نقد لیبرالیسم هگل، نقد هگل از لیبرالیسم مبتنی بر حقوق و ارتباط آن با دغدغه های سیاسی معاصر را بررسی می کند. اسمیت استدلال می کند که هگل لیبرالیسم کلاسیک را مجدداً فرموله کرد و آنچه را که ارزش داشت حفظ کرد و در عین حال توجه بیشتری به پویایی تاریخ بشر و ساختار رشد شخصیت اخلاقی داشت. اسمیت پیشنهاد می کند که هدف هگل یافتن راهی برای ادغام تأکید باستانی بر کرامت و حتی ویژگی معماری زندگی سیاسی با توجه مدرن به آزادی، حقوق و به رسمیت شناختن متقابل بود. تحلیل روشنگرانه اسمیت ارتباط هگل را نه تنها با فیلسوفان سیاسی معاصری که به مسائل هنجاری نظریه لیبرال توجه دارند، بلکه برای دانشمندان علوم سیاسی که بر احیای دولت به عنوان مفهوم اصلی تحقیق سیاسی تاکید دارند، آشکار می کند.

ترجمه ماشینی : یکی از بنیانگذاران اندیشه فلسفی مدرن، گئورگ ویلهلم فردریش هگل (1770-1831) شهرت پیدا کرده است که یکی از نامفهوم ترین و نفوذ ناپذیرترین متفکران است. این اولین زندگینامه اصلی هگل به زبان انگلیسی نه تنها شرح کامل و به روز زندگی را ارائه می دهد، بلکه مروری بر مفاهیم کلیدی فلسفی در آثار هگل به سبکی قابل دسترس نیز دارد. تری پینکارد هگل را محکم در بافت تاریخی زمان خود قرار می دهد. داستان آن زندگی مربوط به یک متفکر جاه طلب و قدرتمند است که در دوره ای از آشفتگی بزرگ زندگی می کند که توسط شخصیت ناپلئون تحت سلطه است. پینکارد تعاملات هگل با برخی از ذهن های بزرگ این دوره را بررسی می کند: هولدرلین، گوته، هومبولت، شلینگ، نوالیس، شلگل ها، مندلسون و دیگران. در سرتاسر، او از اصطلاحات فنی معروف خود هگال اجتناب می‌کند تا تمام قدرت و قدرت اندیشه هگل را به نمایش بگذارد. تری پینکارد استاد فلسفه در دانشگاه نورث وسترن است و نویسنده/ویراستار پنج کتاب قبلی است که جدیدترین آنها پدیدارشناسی اوهگل است (کمبریج، 1996). او استاد افتخاری دانشکده فلسفه دانشگاه توبینگن آلمان است و در هیئت مشاوران Zeitschrift fÜr Philosophique Forschung خدمت می کند.

ترجمه ماشینی : شهرت هگل به خاطر دیدگاهش مبنی بر اینکه تضادهای بین مواضع متضاد لزوماً حل می شود. در حالی که این خوش بینی که ذاتی مدرنیته است، از کی یرکگور به بعد به چالش کشیده شده است، بسیاری از منتقدان مقاصد خود هگل را اشتباه تعبیر کرده اند. این خوانش دگرگون کننده از هگل با تمرکز بر علم منطق، از یک سو، نیروی عظیم برداشت هگل از تراژدی، منطق، طبیعت، تاریخ، زمان، زبان، روح، سیاست و خود فلسفه را آشکار می کند. از سوی دیگر، دی بوئر با ترسیم پیامدهای بینش هگل در مورد تعارضات تراژیک، شکلی از منفی بودن را وارد بازی می کند که به ما امکان می دهد بفهمیم چرا درهم تنیدگی مواضع مکمل همیشه به تضاد آنها تبدیل می شود، اما نه لزوماً به حل آن. .