آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

زندگی هرروزه ما همواره با ابزار و وسایل فراوانی همراه است؛ به گونه‌ای که زندگی بدون این اشیاء هرگز برای ما قابل تصور نیست. ولی بهره‌گیری از آنها عمدتا ناآگاهانه بوده و حتی به نوعی خود را مسلط بر اشیاء می دانیم. این همان مشکل عمده‌ای است که هایدگر از آن به عنوان مشکل بی‌خانمانی یا بی‌جهانی بشر امروزی یاد می‌کند؛ و سوغات تکنولوژی غربی است. در تعریف مختصر مشکل بی‌جهانی باید گفت، معنی جهان به عنوان مجموعه‌ای از اشیاء صرفا برداشتی ساده از آن است؛ و مفهوم جهان یا عالم بدین معناست که چنین مجموعه‌ای برای انسان حضور داشته باشد؛ و این فقدان را هایدگر، بی‌جهانی می‌نامد. راهکار وی برای حل این مشکل توجه به اشیاء ساده و کاربردی، یا به عبارتی زندگی در میان اشیاء است. ولی از گفتار هایدگر چنین استنباط می‌شود هر قوم باید با توجه به طبیعت و فرهنگ خویش، جهان خاص خود را بیابند. در این مقاله برای یافتن راه حل مشکل بی‌جهانی، به مطالعه تطبیقی جایگاه اشیا در منظر هایدگر و فتوتنامه‌ها پرداخته شد. زیرا فتوتنامه‌ها بهترین سند از چگونگی ارتباط پیشینیان خویش با اشیا پیرامونشان، قبل از تسلط تکنولوژی غربی به فرهنگ ما هستند. نتیجه این بررسی‌ها نشان داد فتوتنامه‌ها اسناد ارزشمندی هستند، که خبر از سکنای شاعرانه پیشینیان خود میان اشیاء (زیستن در میان اشیائی که در نور الهی هویدا هستند) می‌دهد و به نوعی می‌توانند ما را در حل این مشکل یاری دهند. همچنین از آنجا که فتوتنامه‌هایی از سایر ممالک اسلامی موجود است؛ نتایج این پژوهش می‌تواند به محدوده گسترده‌تری تعمیم یابد.

ترجمه ماشینی : موضوع پایان نامه اندیشه هایدگر جوان به ویژه فلسفه دین است که از یک سو در رابطه با فلسفه های بزرگ عصر خود و از سوی دیگر با تاریخ الهیات و تفسیر بازسازی می شود. پس از دوره سخنرانی 1920/1921 "درآمدی بر پدیدارشناسی دین"، پایان نامه دارای دو بخش اصلی است. در بخش اول، اولویت و همچنین مازاد زندگی را بر هر نظریه نشان می‌دهیم: (1) بازتعریف خود عمل فلسفه‌ورزی به‌عنوان تجربه‌ای خاص، (ب) بررسی مجدد بحث مبهم هایدگر با ارنست ترولتس، (iii) جستجو. برای مفهوم رادیکال تاریخیت، و (IV) ابداع ابزار روش شناختی معروف به "رسمی نشان دادن" در بحث با هوسرل. در بخش دوم، هایدگر را از نزدیک در تبیین پدیدارشناختی-هرمنوتیکی او از رسائل پولس مقدس، تفسیر او از سنت بزرگ مسیحی، و گفتگوی خاموش او با نمایندگان اصلی الهیات قرن نوزدهم آلمان دنبال می کنیم.

ترجمه ماشینی : تا به امروز، محققانی که به موضوع مارتین هایدگر و مذهب می پردازند، اغلب او را بررسی کرده اند ریشه در مسیحیت و تأثیر آن بر آن است. با توجه به هایدگر و یهودیت، ادبیات انتقادی دارد تقریباً به طور انحصاری از یک دیدگاه مشترک برخوردار است: دیدگاه هایدگر در مورد یهودیان و این مسئله را مورد بحث قرار می دهد از یهودستیزی و نازیسم او. رساله دکتری حاضر به بررسی استقبال یهودیان از فلسفه هایدگر با این ادعا که بلافاصله پس از انتشار Sein und Zeit و در طول قرن بیستم، یک منشور مرکزی که متفکران یهودی از طریق آن آثار او را می‌خواندند، الف دینی، و اینکه آنها با آن به عنوان تحریک و چالشی برای یهودیت درگیر شدند ساخته شده است. این تز نشان می دهد که هایدگر یک نقطه مرجع کلیدی در مذاکره است مرزهای یهودیت، مسیحیت و سکولاریسم در اندیشه یهودی قرن بیستم و پاسخ یهودیان به فلسفه او باعث سرخوردگی از مقدمات سیاسی-الهیاتی می شود.

ترجمه ماشینی : این مطالعه به بررسی سه اسطوره بومی فرهنگ غربی، خودکامگی (بومی بودن)، سرزمین موعود، و تبعید می پردازد، و آتن را برای خودمختاری و اورشلیم را به عنوان سرزمین موعود در نظر می گیرد. اسطوره اتوکتونی در ادبیات یونان باستان و اسطوره سرزمین موعود در کتاب مقدس عبری یافت می شود. نشان داده شده است که مفهوم تبعید نتیجه سرزمین موعود و در تقابل با خودکامگی است. نشان داده شده است که فلسفه مارتین هایدگر تعهدی اساسی به اتوکتونی را بیان می کند، که صراحتاً با بی ریشه ای و بی خانمانی در تضاد است (آنچه هایدگر جوهر خود مدرنیته است). نشان داده شده است که فلسفه فرانتس روزنزوایگ تبعید یهودیان را برای رستگاری جهانی در اولویت قرار می دهد، مفهومی از تبعید که صراحتاً در تضاد با خودکامگی است. آلمان نازی نمونه ای از مخالفت خودکامگی آلمان و تبعید یهودیان است

پساانسان­گرایی پارادایمی انتقادی و متنوع است که بینشی نو از معنای انسان در دوره مدرن به­دست می­دهد. پساانسان­گرایی با پساانسان­محوری در تلاقی است چرا که در اولی انسان به­عنوان دال برتر و در دومی انسان به­عنوان گونه­ی برتر در میان دیگر گونه­ها مورد پرسش قرارمی­گیرد. مبتنی بر همین تلاقی و با استفاده از آرای انتقادی مارتین هایدگر درباره­ی انسان­گرایی و تکنولوژی، در کنار اندیشه­های او در باب تفکر، یادگیری و هنر، در مقاله پیش­رو تلاش کرده­ام نشان دهم برخی نمونه­های کتاب­های داستانی­تصویری و تصویری بی­کلام که ویژگی­هایی پساانسان­گرایانه دارند، کودکان را دعوت می­کنند تا در باره­ی نسبت خود با دیگر موجودات، طبیعت و هستی به­شیوه­ای تاملی، پساانسان­گرایانه و پساانسان­محورانه بیندیشند. این کتاب­ها در جایگاه اثر هنری، زمینه­­ی بنیان­فکنی از تقابل­های دوتایی (همچون خود/دیگری، انسان/حیوان، تمدن/طبیعت و مانند آن) را فراهم کرده و راهی می­گشایند برای مواجهه با دیگر موجودات و طبیعت، آنگونه که هستند و نه آن گونه که انسان بازنمایی می­کند. مواجهه­ی پیوسته با این گونه آثار ادبیات کودک می­تواند به پیدایش و شکل­گیری سوژه­هایی پساانسانی کمک کند که برای آنان تفکر زمینه­ساز حیرت و مجذوب­شدن است و نه صرفا ابزاری برای تقویت مجموعه­ای از مهارت­ها یا قابلیت­ها در خدمت خود.

ترجمه ماشینی : هستی و زمان هایدگر (BT) با استفاده تداعی کننده، خاص، اما بسیار عمدی از زبان مشخص می شود. این تز استدلال می کند که این به دلیل برداشتی از زبان است که از تعهدات کلی او به فلسفه پدیدارشناختی آگاه است و شایستگی چنین رویکردی را ارزیابی می کند. ویژگی پدیدارشناختی BT ابتدا در چارچوب تلاش هایدگر برای رادیکال کردن برنامه بنیادی تحقیقات منطقی هوسرل مورد بررسی قرار می گیرد. بخش مرکزی این امر، توسعه یک مفهوم پدیدارشناختی متمایز از مفاهیم فلسفی به عنوان نشانه رسمی توسط هایدگر بود. از آنجا که این اساس برداشت کلی هایدگر از زبان در BT را تشکیل می‌دهد، نشانه‌های رسمی با جزئیات مورد بررسی قرار می‌گیرند. مفهوم زبان و نقش روش شناختی آن در خود BT در این زمینه مورد بحث قرار می گیرد. پس از طرح کلی پرداختن به زبان در تحلیل دازاین، دیدگاه دوسوگرای هایدگر را در مورد استفاده روزمره از زبان بررسی می‌کنم و استدلال می‌کنم که این دوسوگرایی در تصور قبلی از نشانه‌های رسمی پیش‌بینی شده است. این نشان می‌دهد که استفاده روتین از زبان حالتی از درک را ایجاد می‌کند که با پوچی یا عدم آگاهی واقعی از موضوعات آن مشخص می‌شود. برای مقابله با این، هایدگر از توسعه مفاهیم مناسب و بیانگر روابط پدیداری که آنها به آن می پردازند، دفاع می کند. بنابراین استدلال می شود که حداقل برخی از ویژگی های خاص زبان در خود BT با انگیزه و نمونه هایی از این نوع مفهوم بیانی ارائه می شود. در نهایت، موفقیت این مفهوم از زبان در پرتو تعهد کلیدی آن به وفادار ماندن به پدیده ها به طور انتقادی ارزیابی می شود. به دنبال برخی ملاحظات کلی، مقایسه ای با دیدگاه های بعدی ویتگنشتاین در ارزیابی رفتار هایدگر با زبان روزمره به کار می رود. در نهایت، برخی از مشکلات ناشی از تلاش هایدگر برای حرکت فراتر از استفاده عادی به استفاده‌های «مناسب‌تر» از زبان پرداخته می‌شود.