آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترچمه ماشینی : مفهوم ناگفتنی (از چیزی که اصولاً در برابر صورت بندی مفهومی و بنابراین بیان لغوی زبانی مقاوم است) تا حد زیادی توسط فیلسوفان نادیده گرفته شده است. این مفهوم به وضوح در سنت عرفانی مسیحی و در تحولات الهیاتی آپوفاتیک جدیدتر یک مفهوم مرکزی است. بحث های فلسفی اواسط قرن بیستم درباره عرفان به این ایده استناد کردند و تعدادی از پدیدارشناسان این احساس را دارند که جهان معنادار انسانی پاسخگوی برخی «پیشینه» است که غیرقابل بیان و اسرارآمیز است. اما، با وجود این، مفاهیم منطقی مفهوم ناگفتنی برای تجربه، زبان و عمل دینی به طور صریح و سیستماتیک مورد بررسی قرار نگرفته است. این تز که به تمرکز دوگانه بر فلسفه قرن بیستم و معاصر و دین مسیحیت محدود می شود، تلاش می کند به این غفلت بپردازد. این پایان نامه پس از بررسی ادبیات فلسفی و برخی کلامی درباره مفهوم ناگفتنی در دین، تنش فلسفی را بین مفاهیم «ناگفتنی» و «پاسخ پذیری»، بین این ایده که امر ناگفتنی فراتر از مفهوم سازی است و نوعی تجربه، زبان یا عمل مرتبط با آن برای استناد معنادار مفهوم مورد نیاز است، چه رسد به اینکه (مانند یک بافت مذهبی) به عنوان معیاری برای معنای جهان انسانی عمل کند. در این رابطه، معنای کلمه «خدا» به مفهوم ناگفتنی تعبیر می شود. دفاع فلسفی اخیر از این مفهوم تأیید شده است که ریشه در پدیدارشناسی وجودی و فلسفه متأخر هایدگر دارد و این تنش را حل می کند. جزئیات تلاش‌های الهیاتی توسط پل تیلیش و جان مک کواری برای تطبیق این خط فکری که مستقیماً از پدیدارشناسان (به ویژه هایدگر) به ارث رسیده است مورد بررسی و نقد قرار می‌گیرد، زیرا در نهایت امکان الهیاتی امیدوارکننده‌تر است که توسط فلسفه نادیده گرفته شده نشان داده می‌شود. کارل یاسپرس وضعیت عقلانی پدیدارشناسی وجودی (رابطه آن با گفتمان مشروط به دوگانگی سوژه-ابژه) در پرتو نقد اخیر با دقت بیشتری بررسی می شود. نتیجه می‌گیریم که روش فلسفی خاص پدیدارشناسی برای برانگیختن امر غیرقابل وصف لزوماً دیالکتیکی مبتنی بر عقلانیت است. فصل آخر به حوزه‌هایی خارج از فلسفه، زیبایی‌شناسی و آیین‌ها اشاره می‌کند که بدون چنین دیالکتیکی، تجربه امر ناگفتنی را پرورش می‌دهند. این کتاب «تبیین زیبایی‌شناختی معنای آیینی» را ارائه می‌کند و با نشان دادن اینکه چگونه می‌توان مراسم عشای ربانی را از نظر فلسفی به‌عنوان وسیله‌ای برای تجربه و بیان دینی - فراخوانی و فراخوانی خدای وصف ناپذیر - درک کرد، به پایان می‌رسد.

ترجمه ماشینی : این اثر تلاشی است برای اندیشیدن به ماهیت اساسی روابط متقابل میان دین، علم و الهیات (RST) از درگیری هایدگر با مسئله هستی. سه سؤال اصلی در ابتدا انگیزه این تحقیق را فراهم کردند: اول، روابط متقابل (در صورت وجود) بین دین، علم و الهیات چگونه باید درک شود؟ دوم، آیا رابطه "گفتگو" به نوعی در میان سه عنصر سه گانه RST امکان پذیر است؟ و سوم، آیا الهیات جایگاه شایسته ای در میدان عمومی دارد که تحت سلطه این دیدگاه است که علم به عنوان «معیار طلایی» عقلانیت و حقیقت عمل می کند؟ این تحقیق پنج رشته یا خط تحقیق را در هم می آمیزد که در گفتمان فعلی RST مناسب و محور اندیشه هایدگر است. موضوع اول شامل موضوعات فصل است: پدیدارشناسی، حقیقت، فناوری و اخلاق. چهار رشته دیگر - توجه به چیزها، تأمل، تفکر، و سرنوشت - هر یک «متقاطع» یا پیمایش، مضامین فصل است.

ترجمه ماشینی: در کتاب خاستگاه‌های مذهبی هایدگر، بنجامین دی کرو به بررسی معنا و ارتباط رشد الهیات اولیه هایدگر، به ویژه پیوندهای فکری او با مارتین لوتر می‌پردازد. کرو با توجه ویژه به فلسفه دین هایدگر در پیامدهای آشفته پس از جنگ جهانی اول، به هایدگر نشان می دهد که تمرکز خود را بیشتر کرده و در حال جستجوی رویه فلسفی خود برای ایده هایی در مورد چگونگی پرورش یک زندگی «اصیل» فراتر از «ویرانی» اروپا است. این اثر نافذ، کشتی گرفتن هایدگر و برخورد با تربیت دینی، تحصیلات الهیات و اعتقادات دینی او را آشکار می کند. کرو در حالی که مفهوم هایدگر از تخریب را تا انتشار کتاب هستی و زمان توسعه می دهد، روش جدیدی را برای اندیشیدن در مورد رابطه بین تخریب و اصالت پیش می برد که اهمیت مداوم آموزش الهیات اولیه هایدگر را تأیید می کند.

هیوبرت دریفوس با روش پدیدارشناسانۀ خود که برگرفته از آموزه‌‌های هیدگر و مرلوپونتی است، دو پارادایم هوش مصنوعی، یعنی نمادگرایی و پیوندگرایی را به نقد می‎کشد. وی سپس جریانی را از پارادایم سوم هوش مصنوعی، یعنی حیات مصنوعی با قید شروطی ویژه می‌پذیرد. این جریان به هوش مصنوعی هیدگری مشهور است. در این مقاله با بیان اجمالی نقد‌های دریفوس بر دو پارادایم نخست هوش مصنوعی، رأی نهایی وی در خصوص امکان پذیرش هوش مصنوعی هیدگری بررسی می‌شود. به‌نظر نویسندۀ این مقاله، دست‌کم به سه طریق می‌توان امکان هوش مصنوعی هیدگری بر مبنای نظریات دریفوس را نشان داد. راهکار نخست با استفاده از رهیافت دنیل سوسر و بر اساس تعاملگرایی ارائه می‌شود؛ راهکار دوم با استناد به دیدگاه جان سرل و تفکیک هوش مصنوعی قوی و ضعیف بیان می‌شود؛ راهکار سوم باتوجه‌به آموزۀ هم‌تحققی، میان‌آگاهی، هوشمندی و رفتار هوشمندانه نشان می‌دهد که این امکان به چه ترتیب میسّر است.