آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

هنر و تکنولوژی ازجمله انبوه مقولاتی هستند که مارتین هایدگر به آنها پرداخته است. هنرهای صناعی دو وجه دارند: وجه هنری و وجه صنعتی که به تکنولوژی مربوط است. از طرفی، آنچه امروز به‌عنوان هنر و رشته‌های هنری شناخته می‌شود نزد یونانیان باستان جزئی از یک مفهومی کلی‌تر با عنوان «تخنه» (techne) تلقی می‌شد. از سویی دیگر تکنولوژی نیز هم به لحاظ ریشه لغوی و هم به لحاظ جایگاه مفهومی آن ریشه در تخنه یونانیان دارد. بنابراین هایدگر در تحلیل هر دو مفهوم مورد بحث (هنر و تکنولوژی)، از جایگاه مفهوم تخنه نزد متفکران پیشافلسفی یونان باستان بهره برده و نتایج کلی او در این دو حوزه با استعانت از همین خوانش او بوده است. در این مقاله روش تحلیل هایدگر که پدیدارشناسی هرمنوتیک است و همچنین نقدهای او به تاریخ فلسفه و متافیزیک ـ به‌ویژه در تحلیل مفهوم تخنه ـ راهگشا بوده و مواضعش در باب هنر و تکنولوژی با تکیه بر مفهوم تخنه در پرتو حقیقت روشن می‌شود. روش تحقیق در این مقاله بنیادی است که به صورت تحلیل محتوا انجام گرفته و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای صورت گرفته است. در این مقاله پرسش‌هایی که مورد پژوهش قرار می‌گیرند از این قرارند: 1. خوانش هایدگر از مفهوم تخنه در نزد متفکران یونان باستان چیست؟ 2. نسبت بین هنر و تکنولوژی با تخنه در دوران پیشافلسفی یونان باستان و نیز دوران معاصر چگونه است؟ هدف انجام این پژوهش تبیین جایگاه نگاه نقادانه به تاریخ فلسفه، خصوصاً در حوزه هنر و تکنولوژی معاصر است.

نسبت هنر با زندگی همواره از مهمّ‌ترین مسائل مورد توجّه فیلسوفان هنر بوده است. مارتین هیدگر از فیلسوفان بزرگی است که هنر در اندیشه‌اش نقشی محوری به عهده دارد و، بنابراین، در جستار حاضر به کاوش در باب نسبت هنر با زندگی در اندیشه او پرداختیم و کوشیدیم با استفاده از تحلیل فلسفی، هرمنوتیک و تحلیل گفتمان دریابیم که هیدگر قائل به چه نسبتی میان هنر و زندگی بوده است. باری، هیدگر هنر را به مقام راه نجات آدمی آدمی برمی‌کشد و معتقد است که هنر می‌تواند در مواجهة ما با مسائل وجودی‌مان کمک‌کار ما باشد. و به گمان او، البتّه، این نجات‌بخشی تنها از عهدة هنر بزرگ برمی‌آید، هنری که بتواند از پس وظایفی در قبال زندگی بشر بربیاید. کار دوم این جستار کشف و احصاء این وظایف از دل فلسفة هنر هیدگر بود. به نظر می‌رسد که هنر این وظایف را در قبال زندگی بشر دارد: برگشودن عالم، تقدیس آن، فهم چگونه زیستن، آفریدن قوم، آزادی، بیرون کشیدن از روزمرّگی، ایجاد تفاوت وجودشناسانه، و زایش عالم معنادار از دل یک زمینة بی‌معنا و رازآمیز. و در نهایت، کار سومی که بدان پرداختیم این بود که، از نظر هیدگر، هنر چگونه و از چه راه‌هایی می‌تواند این وظایف را به انجام برساند و، به تعبیری، آدمی را نجات دهد. بر طبق آراء او، هنر از طریق موضوع قراردادن، تکرار، نشان دادن وجه دیگر امور، فراهم آوردن تجربة شورمندی، پرداختن به جزئیّات، نشان دادن خطوط ساده و اساسی عالم، و فاصله گرفتن از امور می‌تواند از عهدة وظایف پیش‌گفته بربیاید.

ترجمه ماشینی : در کتاب زمان و مرگ، کارول وایت دیدگاهی از کار مارتین هایدگر را بیان می کند که از درک جدیدی از آنچه او در بحث خود از مرگ می کوشید به آن بپردازد رشد می کند. وایت با اذعان به اینکه بحث درباره این موضوع در اثر اصلی هایدگر، هستی و زمان، اغلب روشن نیست، تفسیر جدیدی از هایدگر ارائه می‌کند که بسیاری از انتقادات سنتی را کوتاه می‌کند. وایت ادعا می کند که همه ما پس از پنجاه سال در موقعیت بهتری برای درک بینش هایدگر هستیم زیرا اکنون بخشی از خرد متعارف عقیده رایج شده است. دیدگاه او در گزارش‌های دانش در علوم فیزیکی، در مفروضات علوم اجتماعی، در هنر و فیلم، حتی در فرهنگ عامه به طور کلی نمایان می‌شود، اما این کار را به گونه‌ای انجام می‌دهد که از منشأ آنها بی‌اطلاع است. اکنون که این بینش‌ها در کل فرهنگ نفوذ کرده است، می‌توانیم هایدگر را به گونه‌ای قابل فهم کنیم که شاید خود او نمی‌توانست. وایت بهترین حالت ممکن را برای هایدگر ارائه می‌کند، و او را برای کسانی که آشنایی طولانی‌مدت با کار او دارند، کسانی که از آن بیزاری طولانی دارند و به‌ویژه برای کسانی که تازه به دنبال علاقه به آن هستند، قابل درک‌تر می‌کند. وایت مشکلاتی را که هایدگر با آنها سر و کار دارد در چارچوب مسائل فلسفه انگلیسی-آمریکایی معاصر قرار می دهد تا بتواند او را برای مخاطبان جریان اصلی تر مکان یابی کند. زبان و رویکرد کتاب می‌تواند افراد مبتدی را در خود جای دهد، اما برای محقق هایدگر نیز زمینه‌ای برای تفکر فراهم می‌کند. در زمان و مرگ، کارول وایت دیدگاهی از کار مارتین هایدگر را بیان می‌کند که از درک جدیدی از آنچه او تلاش می‌کرد رشد می‌کند. تا در بحث مرگش به آن بپردازد. وایت با اذعان به اینکه بحث درباره این موضوع در اثر اصلی هایدگر، هستی و زمان، اغلب روشن نیست، تفسیر جدیدی از هایدگر ارائه می‌کند که بسیاری از انتقادات سنتی را کوتاه می‌کند. وایت ادعا می کند که همه ما پس از پنجاه سال در موقعیت بهتری برای درک بینش هایدگر هستیم زیرا اکنون بخشی از خرد متعارف عقیده رایج شده است. دیدگاه او در گزارش‌های دانش در علوم فیزیکی، در مفروضات علوم اجتماعی، در هنر و فیلم، حتی در فرهنگ عامه به طور کلی نمایان می‌شود، اما این کار را به گونه‌ای انجام می‌دهد که از منشأ آنها بی‌اطلاع است. اکنون که این بینش‌ها در کل فرهنگ نفوذ کرده است، می‌توانیم هایدگر را به گونه‌ای قابل فهم کنیم که شاید خود او نمی‌توانست. وایت بهترین حالت ممکن را برای هایدگر ارائه می‌کند، و او را برای کسانی که آشنایی طولانی‌مدت با کار او دارند، کسانی که از آن بیزاری طولانی دارند و به‌ویژه برای کسانی که تازه به دنبال علاقه به آن هستند، قابل درک‌تر می‌کند. وایت مشکلاتی را که هایدگر با آنها سر و کار دارد در چارچوب مسائل فلسفه انگلیسی-آمریکایی معاصر قرار می دهد تا بتواند او را برای مخاطبان جریان اصلی تر مکان یابی کند. زبان و رویکرد کتاب می‌تواند افراد مبتدی را در خود جای دهد، اما برای محقق هایدگر نیز زمینه‌ای برای تفکر فراهم می‌کند.

ترجمه ماشینی : «کلمه «تغییر» به ندرت در آثار هایدگر یافت می‌شود، با این حال والگا این مورد قانع‌کننده را مطرح می‌کند که تلاش برای ردیابی نیروی معمایی آلتریتی در قلب آن اثر است. پیشنهاد می‌کند که با نگاه کردن به آن در هایدگر، نمایشی از آن معما را بیابیم. والگا در آنچه که در اندیشه هایدگر «زمینه تبعید» می‌خواند، سهم مهم و بدیعی در پژوهش هایدگر دارد. کتابی تحریک‌آمیز و هیجان‌انگیز.» - دنیس جی. اشمیت، دانشگاه ایالتی پن به‌عنوان تنها درمان کامل فضایی به زبان انگلیسی در آثار مارتین هایدگر، این کتاب کمک مهمی به مطالعات هایدگر و همچنین تحقیق در مورد تاریخچه می‌کند. فلسفه به‌طور کلی‌تر، درک ما از فلسفه را بر حسب ویژگی «تبعیدی» آن ارتقا می‌دهد، حسی از دگرگونی که زمانی آشکار می‌شود که فرد به طور کامل به زمانمندی یا پایان‌پذیری ضروری برای تعیین‌های مفهومی بپردازد. نویسنده با تمرکز بر پرداختن هایدگر به دشواری کلاسیک بیان مفهومی به فضایی، به این موضوع می پردازد که چگونه اندیشه هایدگر گرفتار شده است و زمانی را که در هستی و زمان و در نوشته های بعدی خود آشکار می کند، به نمایش می گذارد. در نهایت، هنگامی که به این شیوه درک شود، اندیشه یک تجربه «تبعیدی» است - تعینی از وجود که در هر مورد با از دست دادن اصول و منشأهای اولیه و به طور همزمان، به‌عنوان گشایشی برای تجسم‌های مفهومی اتفاق می‌افتد. این بحث شامل شخصیت‌های اصلی تاریخی مانند افلاطون، ارسطو، دکارت، کانت، و به طور غیرمستقیم هوسرل، و همچنین تفکر قاره‌ای معاصر اروپا و آمریکا می‌شود.

ترجمه ماشینی : جوزف جی. کوکلمنز با تمرکز بر مسئله بسیار مهم رابطه حقیقت و هستی، پرداختی روشن و منظم از مضامین و موضوعات اصلی نوشته‌های بعدی هایدگر ارائه می‌کند. کوکلمنز توضیح می‌دهد که اگر می‌خواهیم اندیشه هایدگر را درک کنیم، باید آن را به‌عنوان یک مسیر یا راه در نظر بگیریم، نه به‌عنوان یک سیستم تمام‌شده. کوکلمنز با اتخاذ این رویکرد، ما را با دقت علمی در طیف وسیعی از موضوعاتی که هایدگر در حدود سال‌های 1935 تا 1965 درباره آن نوشته است، راهنمایی می‌کند. از بودن؛ تفاوت هستی شناختی؛ بهشت و زمین؛ خدایان و فانیان؛ و زبان، هنر، علم، فناوری، اخلاق و سیاست. در خاتمه، کوکلمانز به وظیفه اندیشیدن در عصری که فلسفه کلاسیک به پایان منطقی خود رسیده است، می اندیشد.