جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ارث به معنای ترکة متوّفا و نقل آن به منسوبان و خویشاوندان زنده وارث بر اوست.طبق قاعدة اقربیت و نصوص شرعی، وارثین نسبی میت به سه طبقه زیر تقسیم می‌شوند: 1-پدرو مادر فرزندان و در درجات بعد فرزندان فرزندان به ترتیب اقربیت. 2-خواهران و برادران و اجداد و در درجات بعد فرزندان خواهر و برادران و نیز اجداد بالاتر میت به ترتیب اقربیت. 3-عموها و عمّه‌ها ، داییها و خاله‌ها و در درجات بعد از فرزندان آنان.و امّا در میان وارثین سببی، وارث زن و شوهر( که آن دو با همة وارثین مشارک هستند) و در نهایت ارث متوّفای بدون وارث که متعلق به امام معصوم (علیه السلام) و جانشین آن حضرت است، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.جهت تسهیل تقسیم سهام وارثین مختلف، می‌توان این امر را از راه فرمولهای ریاضی عملی ساخت.

در تمدن اسلامی، با الهام از تعالیم اسلام و قرآن ، مسلمانان با مفهوم توکل به خدا در زندگی روزمره خود آشنا هستند. لکن به رغم اجماع درباره اهمیت مفهوم توکل به خدا، در این خصوص دو رویکرد متفاوت – یکی از آن عرفا و دیگری از آن متکلمان را – می توانیم از یکدیگر متمایز کنیم . متکلمان خدا را خدایی غضب کننده و منتقم می دانند و بر او توکل می کنند، به خلاف، عرفا لطف و رحمت و رحمانیت و غافرالذنوب بودن خداوند را ترجیج می دهند. متکلمان متعتقدند خداوند کسانی را که از صراط مستقیم منحرف می شوند مجازات می کند، درحالی عرفا معتقدند خداوند همه گناهان را می بخشد . در این مقاله، نویسنده به تفصیل رای ابن عربی را درباره لطف، رحمت، توکل و ..... می آورد و تاویلات ابن عربی را درخصوص این مفاهیم از منابع اصلی به طور مشروح توضیح می دهد.

مهمترین مساله ای که متفکران در مورد مکتب اصفهان با آن مواجه می شوند این است که چگونه بین سه نحوه متفاوت اکتساب علم و هدایت و ارشاد معنوی هماهنگی و سازگاری به وجود آورند. این سه طریقت به ترتیب عبارتند از :1- شریعت، که وجه ظاهری و فقهی دین است.2- کشف و3- عقل. نویسنده معتقد است تفریبا همه متفکران بزرگ عهد صفوی جهد کردند که بین این سه رویکرد گوناگون به اکتساب علم سازگاری به وجود آورند. سرآمد این متفکران، صدرالدین شیرازی- معروف به ملاصدرا – بود که در انجام این مهم توفیق شایانی داشت.

انسانها از حیث دارا بودن ثواب و گناه به سه دسته تقسیم می‌شوند: 1- کسانی‌که ثواب آنها بیشتر است، 2- کسانی‌که گناهشان زیادتر است، 2- گروهی که مقدار گناه و ثوابشان برابر است.روان آنها بعد از مرگ به ترتیب به بهشت، دوزخ و همبستگان رود و تا برپایی رستاخیز در آن جا باقی می‌ماند.جایگاه بهشت در آسمان است و دارای چند طبقه است.وجه مشترک تمام طبقات روشنایی آنهاست و بهشتیان وارد طبقه‌ای می‌شوند که در خور مقدار نیکی آنهاست.دوزخ در درون زمین واقع شده است و بسیار تاریک و بدبو و وحشتناک است و انواع موجودات موذی به آزار دوزخیان می‌پردازند.همستگان بین زمین و آسمان قرار دارد و در آن جانه پاداش بهشت است و نه عذاب دوزخ، بلکه سرما و گرماست که موجب آزار می‌شود. پس از رستاخیز و زنده‌شدن مردگان، روانها از مکانهای مذکور خارج می‌شوند و در جسم حلول می‌کنند تا به اعمال آنها رسیدگی شود و سپس به مدّت سه روز پاداش و جزا می‌بینند، سرانجام تمام گناهکاران کاملاً پاک می‌گردند و در پایان همه وارد بهشت ابدی می‌گردند که بدون طبقه است و دارای باغ و بوستان و انواع خوشیها و لذتهاست که با این عقل درک نیست.