جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

علم غیب پیامبر(ص) و امامان(ع) از دیرباز دستاویزی برای شبهه‌افکنان بوده است. یکی از شبهات این است که: حضور انسان معصوم در صحنه‌های هولناکی که می‌داند آسیبی در آنها نخواهد دید، چه فضیلتی برای وی محسوب می‌شود؟ مقالۀ حاضر با تمرکز بر حادثۀ «لیلة‌المبیت»، به روش توصیفی _ تحلیلی، مهم‌ترین پاسخ‌های اندیشمندان به شبهۀ مذکور را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد، یکی از اسباب تفاوت و تعدد پاسخ‌ها، اختلاف‌نظر اندیشمندان در موضوعاتی است که نقشی مبنایی در این مسئله ایفا می‌کنند. این موضوعات اختلافی عبارت‌اند از: صحت یا عدم صحت اِخبار پیامبر(ص) به ایمن‌ماندن امام(ع) در این حادثه، ثبوت یا عدم ثبوت علم غیبی آن حضرت در زمان حادثۀ لیلة‌المبیت، فعلی‌بودن علم غیبی امام یا مشروط‌ بودن آن به ارادۀ امام، بدا‌پذیری یا قطعی‌بودن علوم غیبی پیامبر(ص) و امامان(ع). از میان شش حالتی که با ترکیب این موارد به دست می‌آید، در چهار حالت ورود شبهه منتفی است و در دو حالت دیگر نیز حداقل به دو طریق، شبهه قابل دفع است: عدم تلازم علم و عمل و تبعیت علم از معلوم. در هر صورت، فضیلت حادثۀ لیلة‌المبیت برای امیرالمؤمنین(ع) بر اساس همۀ مبانی، ثابت است.

بی‌گمان مراجعه به سیره و سخن پیامبر اکرم؟صل؟ بهترین راهگشا برای ارائۀ اندیشه‌ای دینی و کارآمد در حوزۀ وحدت و تقریب است. از سنت مشترک اسلامی چنین به دست می‌آید که رسول خدا؟صل؟ همواره نسبت به مسئلۀ امامت و جانشینی _ که نخستین نقطۀ جدایی امّت اسلام بوده است _ هشدار داده و مسیر وحدت و تقریب را نیز تنها در این طریق دانسته است. نوشتار پیش رو با تمسک به سنّت پیامبر اسلام؟صل؟ مسیر وحدت و تقریب را با الگوی امامت‌محور تبیین کرده و تحقق آن را امکان‌پذیر دانسته است. در این دیدگاه، وحدت اسلامی با توافق بر اصول مسئلۀ امامت، و تقریب نیز با ایجاد گفتمانی مشترک و امامت‌محور حاصل خواهد شد. این گفتمان باید زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی برای گفتگو بر سر مسئلۀ امامت را بگشاید و در گام نخست، حقیقت باورهای فرقه‌های اسلامی و مبانی آنها را فاش ‌نماید و سوء‌تفاهمات را برطرف ‌کند. مهم‌ترین راهبردهای این نظریه عبارت است از: بازگشت به ریشۀ اختلاف، روشنگری در حقایق دینی و تاریخی و مرزبندی میان وحدت و تقریب با اتحاد و همزیستی اجتماعی.

لزوم افضلیت به معنای برتری، یکی از شرایط امامت در مکتب تشیع است. برخی اهل‌سنّت نیز همچون شیعه در این باره می‌اندیشند. مدعای اصلی آن است که امام باید برتر از افراد امتش و یگانۀ روزگار در دوران امامتش باشد. اما پرسش اصلی نگارنده در این نوشتار، از جنس دیگری است. نویسنده به دنبال تعیین گسترۀ افضلیت امام _ با محوریت امامت عامه، نه فقط امامان اهل‌بیت علیه السلام _ است. این‌که امام باید افضل و برتر از دیگران باشد، سخنی است و این‌که او باید در چه اموری افضل باشد، سخنی دیگر که همین، دغدغۀ نویسنده در این مقاله است. دیدگاه‌های متنوع و متفاوتی از متکلمان شیعی ارائه شده است که خالی از ابهام نیستند. در این نوشتار، اشاره‌ای کوتاه به لزوم افضلیت امام شده، آن‌گاه با روش عقلی _ نقلی بر تبیین گسترۀ افضلیت امام تمرکز شده است. بر اساس مهم‌ترین دستاوردهای این پژوهش، امام باید در آن اموری برتر از دیگران باشد که برای همان امور به امامت برگزیده شده است؛ هرچند امامان اهل‌بیت علیه السلام در امور دیگری نیز سرآمد دیگران هستند.

سوره نبأ از سور مکی قرآن کریم می‌باشد که با بحث قیامت و معاد آغاز شده است. سیاق و مفاهیم آیات دال بر این است که منظور از «النَّبَإِ الْعَظِیمِ» در آیۀ دوم این سوره، سؤال از قیامت است؛ اما در منابع حدیثی امامیه روایاتی وجود دارد که داده‌های حاصل از آنها، بیانگر تبیینی غیر از حقیقت یادشده دربارۀ این آیه است. از این‌رو محتوای این احادیث در تناقض با دلالت ظاهری آیه است و مورد اشکال می‌باشد. مقالۀ حاضر که با هدف بررسی دلالت‌های تبیینی این‌دست روایات نگارش یافته است، با روش تحلیل محتوا و نقد درون‌متنی، ضمن توجه به برخی اشکالات ممکن، به تحلیل داده‌های حاصل از این روایات و نیز دلالت‌هایی که امکان فهم این روایات را فراهم می‌کند پرداخته است. نتیجه آن‌که ضمن قبول تعارض این روایات با مراد ظاهری آیات، باید گفت که بر فرض صدور احتمالی این روایات، تنها راهکار حل مشکل آن است که آنها را بر اساس قاعدۀ جری باطنی (مصادیق باطنی) آیات قرآن کریم تشریح کرد. بنابراین داده‌های این روایات که به‌وفور در منابع نقلی موجودند و بخشی از میراث روایی امامیه در تفسیر قرآن را به خود اختصاص داده‌اند، مورد توجه و تحقیق می‌باشند. البته برای فهم و تبیین چنین روایاتی، توجه به لایه‌های باطنی آیات قرآن کریم که در روش تفسیری اهل‌بیت علیهم السلام جایگاه ویژه‌ای دارند، ضروری است.

در تفاسیر روایی و جوامع حدیثی امامیه، احادیثی یافت می‏شوند که معنای باطنی واژۀ «نور» را در بیشتر آیات حاوی آن، شخص امیرمؤمنان یا امامان معصوم علیهم السلام دانسته ‏اند. این تأویل، راهی برای بداندیشان هموار نموده است تا شیعیان را به «روی‌گردانی از ظاهر» و «بطن ‏گرایی» متهم کنند. پژوهش حاضر، ضمن معناشناسی واژۀ «نور» و تبیین میدان معنایی آن، آیات حاوی این واژه و روایات ذیل آنها را برشمرده و به تأویل‏ شناسی آن پرداخته و در ادامه، دلالت واژۀ «نور» بر معنای امام را از رهگذر دلالت ‏های منطقی الفاظ نیز اثبات کرده است. نتیجه این‌که ضمن معتبر شمردن معنای ظاهری «روشنایی» برای واژۀ «نور» در تفسیر، تأویل این کلمه به مصادیقی چون کتاب و امام را به جهت وجود شاخصۀ هدایتگری در آنها دانسته است که با شواهدی مانند عقل، سیاق و سایر اخبار معتبر فریقین، تقویت می‏شود. بنابراین نه ‏تنها اتهام عدول از ظواهر و توجه محض به بواطن مردود است، بلکه تأویل نور به امام، علاوه بر روایات، با مبانی علم معناشناسی، سیاق و مبحث منطقی دلالت الفاظ نیز تقویت می ‏شود.

عصر صادقین عصر اوج‌گیری برائت از سران سقیفه از جانب اصحاب است. تحقق برائت که قبل از این، در عصر امام سجاد(ع) به‌صورت یک جریان در جامعه پا گرفته بود، اکنون به‌واسطۀ اصحاب امامیه به شیوه‌های گوناگون نمایان می‌شود؛ به گونه‌ای که یکی از تمایزهای اصلی شیعۀ امامیه در جامعه نسبت به دیگر‌فرق اسلامی و شیعی، برائت نسبت به سران سقیفه است. اندیشۀ رفض و تسمیۀ رافضه و رافضی، برخاسته از همین موضوع برائت است. اساس اندیشۀ برائت نزد اصحاب، انکار و نامشروع‌دانستن امامت غیر‌الهی است و شواهد و قرائن به اندازه‌ای است که به‌روشنی می‌توان اصالت و ریشه‌دار‌ بودن اندیشۀ برائت در تشیع امامی را با به‌تصویر‌کشاندن چنین دورانی ثابت کرد. این ادعا با ارائۀ گزارش‌های تاریخی و روایی، البته به‌صورت تحلیلی و توصیفی، در این مقاله به تصویر در‌آمده است.

جنگ جمل نخستین نزاع داخلی فراگیر در میان امت اسلامی و از بزرگ‌ترین چالش‌های حکومت امام علیع بود. پژوهشگران عوامل این رخداد را در زمینه‌های تاریخی، فرهنگی و سیاسی آن دیده‌اند و توجهی به نقش خاستگاه‌های شناختی حاکی از وضعیت فکری جامعۀ اسلامی در آن دوره نشده است. نوشتار پیش ‌رو به کمک منابع کتابخانه‌ای و روش توصیفی _ تحلیلی نقش باورهای مورد اختلاف فریقین در شکل‌ گیری نبرد جمل را بررسی نموده‌ است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد، شرایط پس از رحلت پیامبر زمینۀ مساعدی برای شکل‌ گیری باورهای ناصوابی در جامعه ایجاد کرد که برخی از ریشه‌های شکل‌گیری جنگ جمل را باید در میان این باورها جُست؛ باورهایی چون یکسان‌دانستن جایگاه امامت با امارت دنیوی و لازم‌ندانستن شرایطی چون عصمت، دانش دین، تنصیص و افضلیت در امام، عدم برتری امام علیع بر سایر صحابه، وجود جایگاهی ویژه برای عایشه به عنوان ام‌المؤمنین و برای صحابه به عنوان افرادی عادل و غیر‌قابل‌ انتقاد.

بررسی گزارش‌های مرتبط با فضائل اهل‌بیت علیهم السلام برای شناخت اخبار صحیح و غیرصحیح و تمییز آنها از یکدیگر، بسیار بااهمیت است. در بسیاری از منابع تاریخی و حدیثی، اخبار مناقب اهل‌بیت علیهم السلام گزارش شده است که باید اعتبارشان بررسی شود. اعتبارسنجی باید با استناد به شواهد درونی همچون محتوا، راویان و منابع، و نیز شواهد بیرونی مانند گزارش‌های پیرامونی باشد. این عوامل در هر خبر متغیر و میزان نقش هر‌یک متفاوت است. «خبر ثعبان» نمونه‌ای از این اخبار است که باید با توجه به شواهد، به درستی آن پی برد. این تحقیق با گردآوری شواهد گوناگون و رجوع به منابع کهن، تلاش می‌کند درستی «خبر ثعبان» را بررسی کند. تحلیل گزارش‏ها نشان می‌دهد که تفاوت موجود در نقل‏های خبر، به تنافی آنها منجر نمی‌شود و نوعی هم‌پوشانی در آنها مشاهده می‌شود؛ اما از جنبۀ اِسنادی، منابع و طرق از قوت لازم برخوردار نیستند. با این حال شواهد پیرامون متن و حاشیه، این ماجرا را باورپذیر در نظر می‌آورد.

غالیان یکی از گروه‌های تأثیرگذار در دوران امامان بوده‌اند. شناخت این فرقه کمک شایانی به درک مفهوم غلو و تقصیر در روایات و رجال شیعه می‌کند. این فرقه در دوران‌های مختلف، ارتباطاتی با امامیه داشته‌اند. مناسبات میان امامیه و غالیان در دوران امیرالمؤمنین تا امام باقر و از حضرت باقرع تا آستانۀ غیبت کبری، با فراز و فرودهایی همراه بوده است. غالیان دائماً در صدد همراه‌کردن جامعۀ شیعه با خودشان بودند که در این راه به موفقیت‌هایی هم دست پیدا کردند. واکنش امامان و اصحاب ایشان در ابتدا با مدارا همراه بوده است؛ اما بعد از یأس از اصلاح و تغییر غالیان، شدت برخورد و سخت‌گیری حتی تا حذف فیزیکی آنان از میان جامعۀ شیعی ظاهر شده است. در این مقاله با روش توصیفی _ تحلیلی از تأثیرگذاری کم‌وبیش غالیان بر بخشی از جامعۀ امامیه سخن به میان آمده و راه‌های مبارزۀ امامیه برای دفع فتنۀ غالیان در دو بازۀ زمانی مذکور، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است.

فهم واژۀ «مولی» به‌عنوان محور خطبۀ غدیر و برترین دلیل روایی شیعه بر امامت علیع، علاوه بر تحلیل ادبی و تبادر لفظی، بر دانستن شواهد مختلف و توجه به سیاق خطبه استوار است. با این‌که شواهد درون‌متنی خطبه در فهم معنای «مولی» نقشی محوری دارند، اما کمتر مورد بحث و کاوش سندی قرار گرفته‌اند. یکی از این قرائن مهم که دلالت واژۀ «مولی» را روشن می‌سازد، عبارت «أ لست أولی بکم من أنفسکم» است که پیامبر اکرمصل پیش از بیان «من کنت مولاه فعلی مولاه» فرموده است. از این فقره، در اثبات معنای «اولی به تصرف» برای واژۀ «مولی» و در‌نتیجه، امامت حضرت علیع استفاده شده است. تمرکز برخی نویسندگان متعصب معاصر بر انکار این قرینه و شبهه‌سازی در این زمینه، اهمیت این بحث را دوچندان می‌سازد. در این پژوهش، پس از بیان توضیحاتی راجع‌به جایگاه اثبات تواتر در یقین به صدور روایت، استمرار شرط اصلی تحصیل تواتر، یعنی تعدد طرق در همۀ طبقات، بر اساس دیدگاه علمای حدیث اهل‌سنت در طبقات راویان فراز «أ لست أولی بکم من أنفسکم» مورد بررسی قرار گرفته است. اثبات وجود هفده صحابی در طبقۀ اول و ده‌ها راوی دیگر در هر‌یک از دیگر‌طبقات این روایت، احتمال هر‌گونه تبانی بر جعل این عبارت را منتفی ساخته است. هم‌چنین روشن شد که از نظر دانشمندان فریقین، در این روش نیازی به بررسی سندی و اثبات وثاقت تک‌تک راوایان نیست. بر این اساس، برای نخستین بار صدور این فراز بر اساس منابع اهل‌سنت از طریق تطبیق ضابطۀ تواتر و تبیین اعتراف فریقین به صحت آن، اثبات شده است.