جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: علم شناختی دین (CSR) نشان می‌دهد که اعتقاد به عوامل ماوراء طبیعی یا «خدایان» بر اساس سوگیری‌ها و سیستم‌های شناختی طبیعی (دین طبیعی) از نظر بلوغ است. با این حال، مشخص نیست که خداباوری طبیعی است یا خیر. آیا خدا تصور می کند که تعصبات و سیستم های شناختی ما باعث ایجاد خداباوری تقریبی می شود؟ به عبارت دیگر، آیا دین طبیعی «تئیسم ردیابی» است؟ از آنجایی که الهی‌دانان مسیحی دیدگاه‌های متفاوتی در مورد چگونگی خدا دارند، ما استدلال می‌کنیم که پاسخ تا حدی به الگوی خدا بستگی دارد. ما دو مدل را مورد بحث قرار می دهیم: خداباوری کلاسیک و خداباوری باز. ما استدلال می کنیم که خداباوری کلاسیک از طبیعی بودن فاصله زیادی دارد. درک صفات کلاسیک الهی بسیار سخت است. علاوه بر این، مردم به طور طبیعی خدا را به عنوان یک نوع خاص تصور می کنند، اما خدای کلاسیک به شدت از انتظارات شناختی ما در مورد افراد منحرف می شود. خداباوری باز بسیار طبیعی تر است. با این حال، یافته های اخیر در CSR این پیشنهاد را که دین طبیعی خداباوری باز را دنبال می کند، به چالش می کشد. این احتمال که ما به جای «مؤمنان متولد شده» «بت‌پرستان زاده شده‌ایم» ممکن است دکترین مسیحی مکاشفه عمومی و تلاش‌ها برای سازگار کردن مسئولیت اجتماعی اجتماعی با الهیات را تضعیف کند.

ترجمه ماشینی: این مجموعه جدید از مقالات دقیق فلسفی، تفسیر دانای مطلق الهی معروف به خداباوری باز را نقد می‌کند، که عمدتاً بر خداباوری باز با انگیزه فلسفی تمرکز می‌کند و استدلال‌هایی را ارائه می‌کند که معرفت الهی را در مورد احتمالات آینده در مواجهه با معضل آزادی و پیش‌دانش رد می‌کند. شانزده مقاله جدید این مجموعه که توسط برخی از مشهورترین فیلسوفان در موضوع مشیت الهی نوشته شده است، نشان دهنده تلاشی فلسفی برای بررسی جدی خداباوری آشکار است. آنها طیف گسترده ای از موضوعات را پوشش می دهند، از جمله: هستی شناسی زمان، متافیزیک سیستماتیک، الهیات هستی کامل، آموزه مسیحی تجسم، مسئله شر، و به طور کلی ماهیت معرفت الهی. مقالات فلسفی علیه خداباوری باز بحث را با مبارزه با ادعاهای خداباوری آشکار پیش می برد و برای موافقان و مخالفان این موضوع بحث برانگیز جالب خواهد بود.

ترجمه ماشینی: در آینده خداباوری باز، استاد دین دانشگاه لوما لیندا ریچارد رایس ریشه های تاریخی یک جنبش الهیاتی را خلاصه می کند او در بنیان‌گذاری نقش مهمی داشت و در ادامه راه‌هایی را توصیف کرد که الگوی متمایز خداباوری باز را می‌توان به نحو ثمربخشی در معاصر به کار برد. بحث در چندین مکان الهیات سیستماتیک. در اینجا، "خداباور باز" اشاره دارد به این دیدگاه که خداوند، قبل از آینده، از همه چیز نمی داند در واقع در آینده اتفاق خواهد افتاد، و با این دیدگاه که برنامه ریزی مشیت الهی او را مستلزم "خطر کردن" می کند، او در مورد برنامه هایی بدون تصمیم گیری می کند. دانستن اینکه موجودات آزاد در واقع چگونه به تصمیماتی که او (یا هر کس دیگری) می سازد. از نظر رایس، این ویژگی‌ها خودشان هستند انجام مداوم یک اعتقاد اساسی تر - که "ذات ذاتی خدا محبت است" و چنین محبتی خدا را بر آن داشت تا «جهانی به وجود بیاورد که حاوی موجوداتی است که توانایی آن را دارند متقابلا دوستش داشته باشند»

خداباوری گشوده به ­عنوان رویکرد جدیدی در عرصۀ الهیات و فلسفة دین، نظریات و دیدگاه­هایی را مطرح کرده است که هم به لحاظ فلسفی و هم به لحاظ الهیاتی (کلامی) توجه بسیاری از اندیشمندان معاصر را به خود جلب کرده است. مدعای اصلی و اساسی حامیان این رویکرد این است که بسیاری از آموزه ­های رایج دربارۀ ذات و صفات خدا (و به­طور خاص صفاتی مانند علم پیشین خدا، تغییر‌ناپذیری، انفعال­ ناپذیری و بی­زمان­بودن خدا)، برگرفته از فلسفه­ های یونانی، به‌ویژه سنت نوافلاطونی هستند و تحت تأثیر آن‌ها قرار دارند و به همین دلیل، از مسیر اصلی خودشان که همان مسیر کتاب مقدس است، فاصله گرفته ­اند. بنابراین، برای زدودن انگاره­ های نادرست فلسفی از صفات حقیقی خدا در کتاب مقدس، بایستی بار دیگر آن‌ها را بازبینی و اصلاح ­کنیم. از آن‌‌جا که بنیان‌گذاران و مدافعان این مکتب مدعی هستند که نظریاتشان در سنت خداباوری و خداباوری سنتی ریشه دارد، با نگاهی تاریخی به این جنبش الهیاتی و بررسی مسیر پیدایش آن، صحت‌و سقم ادعای آن‌ها را ارزیابی می­ کنیم. برخی از الهی­دانان و فلاسفۀ دین معاصر، خداباوری گشوده را از انواع خداباوری سنتی قلمداد می­ کنند، برخی دیگر آن را انحرافی در سنت خداباوری و برخی نیز آن را نوعی مکتب ارتدادی و بدعت ­آمیز می­دانند که در سنت راست ­کیشی جایگاهی ندارد. به­هرحال، هرچند زمان زیادی از آغاز این جنبش نمی­ گذرد توانسته است نظرها را، چه موافق چه مخالف، به خود جلب کند؛ تعداد بسیار زیاد مکتوباتی که در تأیید یا ردّ این مکتب نگاشته شده است، شاهد این مدعاست. بنابراین، جا دارد ما نیز با استفاده از منابع بسیار غنی خود در سنت فلسفی‌ـ‌کلامی اسلام و با شناخت کاملی از این دیدگاه، وارد عرصۀ بحث­ های جدید در حوزۀ الهیات و فلسفة دین شویم.

خداباوری گشوده جنبشی الاهیاتی است که در اواخر قرن بیستم از دل سنت اوَنجلیکال مسیحی سر بر آورد و دغدغة ترسیم مدلی از فعل خداوند در عالم را داشت که بتواند بر اساس آن تعارض و ناسازگاری موجود در الاهیات سنتی، بین اراده آزاد/ اختیار بشر و علم پیشین و مطلق الاهی، را رفع کند. آنها کوشیدند نشان دهند که خداوند علم مطلق و جهان‌شمول ندارد؛ بلکه علم خداوند و آیندة عالم و بشر هر دو گشوده‌اند و همه‌چیز به اختیار و ارادة انسان بستگی دارد. خدای خداباوری گشوده از سر مهر و عشق خود به بشر علم‌اش را محدود و آینده را گشوده و وابسته به ارادة انسان گذاشته است. از جمله انتقاداتی که به خداباوری گشوده وارد شده معضل محدودیت علم الاهی است. دیگر اینکه مدعیات خداباوران گشوده در باب گشوده‌بودن آینده و پیش‌بینی‌ناپذیربودن آن با نصّ کتاب مقدس همخوانی ندارد. به‌نظر می‌رسد در این میان مدل الاهیاتی شیعی، یعنی بداء، چه‌بسا راه میانه‌ای برای حل معضل علم پیشین و خطاناپذیر الاهی و ارادة آزاد بشر باشد، بدون اینکه یکی از دو طرف را نادیده بگیرد یا به نفع دیگری مصادره به مطلوب کند. مدل بدائی در حین اصالت‌بخشیدن به اختیار انسان، علم و قدرت الاهی را نیز، که به صورت سنتی مطرح شده بود، حفظ می‌کند و از این لحاظ از نقدهای وارد بر الاهیات کلاسیک مسیحی مصون است و اشکالات الاهیات گشوده را نیز ندارد.