جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ایمان لازمه ارسال و نزول ادیان است و عنصر محوری آن را تشکیل می‌دهد. پرداختن به ماهیت ایمان و ابعاد آن از اصلی‌ترین مباحث کلامی در میان متکلمان ادیان بوده است. در این نوشته ماهیت و ابعاد ایمان از منظر آیت‌الله سبحانی و پل تیلیش بررسی می‌شود. هر دو شخصیت از متکلمان به نام هستند با این تفاوت که یکی در جهان اسلام و دیگری در مسیحیت به بررسی ایمان پرداخته‌اند. از آن حیث که نظریات تیلیش مبنای بسیاری از مکاتب فلسفی کلامی جدید غربی و حتی برخی روشنفکران اسلامی نیز است، شناخت صحیح آراء ایشان در باب ایمان کمک شایانی به شناخت این مکاتب و آراء برخی از روشنفکران دینی می‌نماید. استاد سبحانی ایمان را تصدیق نفس می‌داند؛ در مقابل تیلیش ایمان را حالت دلبستگی نهایی برمی‌شمارد. استاد سبحانی ایمان را امری صرفاً یقینی دانسته و وجود شک در ایمان را نفی می‌کند، لکن در نگاه تیلیش شک و یقین توأمان در ایمان وجود دارند. زبان دین را سبحانی واقعی و قابل‌فهم عموم می‌داند، در مقابل تیلیش قائل به سمبلیک و نمادین بودن زبان دین است؛ و اشتراکات دیدگاه این دوعالم در بحث ایمان این است که هر دو متکلم اطلاق معرفت به ایمان و برقراری رابطه تساوی میان این دو را، تحریف معنای ایمان می‌دانند؛ و بااینکه تفاسیر متفاوتی از عقل ارائه می‌کنند قائل به عدم تعارض میان ایمان و عقل هستند؛ و هر دو به ارادی بودن ایمان و عینی و خارجی بودن متعلق ایمان اذعان دارند.

از دیدگاه اسلام انسان برای شناخت جهان و حقایق دینی، از سه ابزار «حس»، «عقل» و «وحی» بهره می گیرد. اما در اخذ عقاید و احکام دینی، انسان بر دو حجّت الهی: عقل و وحی که هرگز تعارض حقیقی میان آن دو رخ نمی دهد؛ چنانکه علم و وحی نیز چنین است، تکیه می کند. اما اصول همچون بی نیازنبودن از خدا، ابدی نبودن نظام کانونی، بر پایه علت و معلول بودن نظام جهان، تشکل شدن هستی از طبیعت مادی و ماورای طبیعت، و جهان یک واقعیت هدایت شدن واقعیت جهان و ... از جمله خصوصیت‌های هستی هستند . و همچنین اصول همچون مرکب بودن انسان از تن و روان، مختار بودن، تربیت پذیر بودن، مسئول بئدن، با تقو بودن به عنوان ملاک باریزترین انسان‌ها, و ... از خصوصیت‌های انسان هستند. به نظر شیعه امامیه، هر مسلمانی باید به اصول «اصول پنجگانه» همچون توحید، عدل الهی، نبوّت، امامت و معاد اعتقاد داشته باشد.قلمرو عقیده به توحید دارای اصولی می‌باشند که عبارت است از یگانگیِ وجود خدا که خودش دارای مراتب چون توحید در ذات, در صفات، در خالقیت، در ربوبیت (تکوینی و تشریعی) و در عبادت می باشد. اما صفات خدا بر دو قسم تقسیم می شود، که مقصود از هر دو یک چیز است، صفاتی که حاکی از کمال وجودی او صفات ثبوتی یا جمال خدا است؛ و صفاتی که حاکی از منزّه بودن وی از نقایص صفات سلبی یا جلال خدا است، گرچه از زاویه دیگر به دو صفات تقسیم می شود:الف. صفات ذات، همچون علم، قدرت و حیات؛ب. صفات فعل، همچون تکلم، حکمت، آفرینندگی، بخشندگی و مانند آن.بعد از توحید، همه مسلمانان باید خدا را عادل بدانند، که این عدالت خداوند در تکوین و تشریع و جزا تجلیات گوناگون دارد.و همچنین درمسأله نبوّت است، که برای درک کردن این اصل نیازمند به چند موضوع مهمی از جمله: ادله لزوم بعثت و اهداف نبوّت، راه‌های شناخت پیامبران، معجزات پیامبران، عصمت پیامبران، قرآن به عنوان معجزه ابدی و شواهد نبوّت محمّد (ص)،و ویژگی‌های نبوّت پیامبر اسلام (ص) می‌باشد.اما در اصلِ امامت، همه مسلمانان بر اساس ادله عقلی و نقلی ( قرآن و حدیث مانند حدیث یوم الدار، حدیث منزلت، حدیث سفینه و...) و شواهد دیگری مانند شواهد تاریخی باید به آن اعتقاد داشته باشد و برای فهم بهتر از این اصل به چند موضوع اساسی مانند تعریف شیعه و تاریخ به وجود آمدنش، تعریف امامت و امام، عصمت و وظیفه امام، راه‌های شناخت امام، و غیبت و ظهور مردی از خاندان پیامبر (ص) در آخر الزمان برای اقامه عدل احتیاج دارد.در مسأله جهان پس از مرگ، که در واقع از اصول مشترک میان شرایع سماوی است به چند اصل مهم همچون وجود معاد انسا‌ن‌ها، جسانی و روحانی بودن معاد؛ پایان نبودن مرگ برای انسان؛ ابطال بودن اعتقاد به تناسخ؛ وجود حساب اعمال برای همه افراد؛ وجود شفاعت به اذن الهی؛ باز بودن درِ توبه؛ و ...، باید توجه کرد.اما برخی از اصول مهم همچون ایمان، کفر، بدعت، تقیه، توسل، تقدیر، رجعت، اجتهاد و وضو، و نکاح متعه، نماز ترویح و خمس، از مسائل اعتقادی و فقهی کهدر طول تاریخ مورد اختلاف نظر در میان مسلمانان است. اما با این حال، شیعه امامیه آنها را به ادله محکم) اعم از عقلی، قرآنی، روایی و شواهد تاریخی(، پاسخ داده است.و چون همه مسلمانان (شیعه وسنی)، دارای تکلیف و سهم سبزائی در پایه‌گزاری تمدن اسلامی در تمام فلمروها باشد، بنابراین، هر مسلمانی باید تلاش کند اتحاد بین مسلمانان برقرار کند و اختلاف در برخی از فروع نباید مانع از اتحاد و همبستگی بین آنها باشد.