جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هفده رساله (عربی و فارسی)، به ضمیمه چهار رساله از دیگران، مجموعه‌ای است شامل رساله‌های فارسی و عربی از محقق اردبیلی (متوفی 993ق) و رساله‌های منسوب به ایشان. کتاب با مقدمه ناشر آغاز و مطالب دربردارنده مجموعا بیست و یک عنوان رساله می‌باشد. در مقدمه، به معرفی نسخ موجود از رساله‌ها، پرداخته شده است. برخی از رسائل مذکور در کتاب، عبارتند از: «الخراجية الأولی»: عنوان «الخراجية» یا «رسالة في الخراج» یا «حاشية علی خراجية الكركي» یا «تعليقة علی خراجية المحقق الثاني»‌ و... نام‌هایی‌ هستند برای یک کتاب از مقدس اردبیلی. محقق ثانی‌ (کرکی)،‌ متوفای 940ق، کتاب «قاطعة اللجاج في تحقيق حل الخراج» را تألیف کرد؛ سپس شاگرد و معاصرش، فاضل‌ قطیفی،‌ متوفای‌ بعد از 940ق، کتاب «السراج الوهاج لدفع عجاج قاطعة اللجاج‌ في حيل الخراج» را در رد رساله خراجیه محقق کرکی تألیف کرد. مقدس اردبیلی کتاب «الخراجية» را‌ در‌ حمایت‌ از رساله خراجیه فاضل قطیفی و رد بر رساله خراجیه محقق‌ کرکی‌ تألیف نمود؛ سپس فاضل شیبانی، معاصر مقدس اردبیلی، در حیات مقدس، در حمایت و انتصار‌ محقق‌ کرکی‌ رساله «حل الخراج» را تألیف کرد. بعد از آن دوباره مقدس‌ اردبیلی رساله‌ «الخراجية (الثانية)» را در تأکید بر رساله خراجیه اولی خود و ظاهراً در رد‌ فاضل‌ شیبانی‌ تألیف نمود. شیخ آقابزرگ تهرانی در‌ «ذریعه»، در وصف خراجیه مقدس اردبیلی نوشته است: «الخراجية للمولی المقدس أحمد‌ بن‌ محمد‌ الأردبيلي... نصر فيه الشيخ إبراهيم في الحكم بالتحريم». «الخراجية الثانية»: عنوان «الخراجية» یا «رسالة‌ مختصرة‌ في الخراج» یا «مختصر الخراجية»،‌ نام‌هایی‌ هستند‌ برای یک کتاب‌ از‌ مقدس اردبیلی در باب‌ خراج. همان‌ طور که در «الخراجية الأولی» ذکر شد، مقدس اردبیلی در تأکید بر رساله خراجیه اول،‌ رساله‌ خراجیه دوم را در تحریم خراج‌ مطلق‌ تألیف کرد‌ و ظاهراً‌ سبب تألیف رساله خراجیه‌ دوم، رساله خراجیه فاضل شیبانی بود؛ چراکه در مقدمه «حل الخراج»، شیبانی نسبت تردید‌ به‌ مقدس اردبیلی داده است؛ بنگرید: «فيقول‌ الفقير‌ الفاني‌ ماجد‌ بن‌ فلاح الشيباني إنه‌ قد‌ اشتهر أن مولانا أحمد الأردبيلي (سلّمه الله تعالی و أبقاه) يقول بتحريم الخراج و قد سألني جماعة من‌ أصحابه‌ عن‌ ذلك، فقلت لهم: المناسب أن يكتب مولانا‌ في‌ ذلك‌ شيئاً‌ يدل‌ علی‌ تحريمه. فبعد مدة ظهرت منه رسالة محصّلها أن الخراج فيه شبهة و أنا أنقل عبارته حرفاً بحرف خوفاً من التغيير و التبديل و کثرة الأقاويل». «المؤلفات في مسئلة تقليد الميت»: بحث تقلید میت از دیرزمان مورد توجه علما بوده و در کتب اصولی و فقهی نیز مورد بحث‌ قرار‌ گرفته است. به جهت اهمیت‌ این‌ مسئله، رساله‌های مستقلی به رشته تحریر درآمده و ظاهراً اول کسی که در حرمت تقلید میت رساله‌ای نوشته، محقق کرکی (م940ق) است. بعد از‌ محقق کرکی، ده‌ها رساله‌ در‌ این موضوع نوشته شده که اکثر آن رساله‌ها را شیخ آقابزرگ در «ذریعه»، معرفی کرده است. یکی از رسائل مقدس اردبیلی، رساله «خلو الزمان عن المجتهد» یا «تقلید‌ میت»‌ یا «اجتهاد و تقلید» یا «عدم حجية قول الأصحاب بعدم خلو الزمان عن المجتهد) است. اگرچه در اکثر کتب تراجم و کتاب‌شناسی از این رساله نامی به میان نیامده است، ولی‌ خود‌ محقق اردبیلی‌ در کتاب «مجمع الفائدة و البرهان»، در بحث فقیه جامع الشرائط، اشاره به این رساله کرده است. صاحب «رياض العلماء» نیز‌ در‌ دو‌ کتابش تصریح به این رساله کرده است. «شرح مختصر الأصول للعضدي (قسم الإجماع)»: حاشیه بر شرح مختصر عضدی یکی از کتاب‌های‌ محقق‌ اردبیلی‌ است که در اکثر کتب تراجم و کتاب‌شناسی از آن نام برده‌اند. از همه مهم‌تر اینکه ‌‌خود‌ مقدس اردبیلی چندین بار از این حاشیه در کتاب «مجمع الفائدة» نام برده‌ و ارجاع‌ به آن داده است. این کتاب، حاشیه‌ای است بر شرح مختصر عضدی. دو شرح بر «مختصر الأصول» ابن حاجب معروف است: 1. شرح سید شریف‌الدین‌ جرجانی؛‌ 2. شرح قاضی عضد ایجی و بر هر دو شرح، حواشی زیادی نوشته شده و محقق اردبیلی بر شرح قاضی ایجی حاشیه نگاشته که معروف به «شرح العضدي» است. ناگفته نماند محقق اردبیلی قصد داشته است که بر تمام کتاب «شرح مختصر الأصول»» عضدی‌ حاشیه‌ بنویسد؛ زیرا خود مقدس اردبیلی در آخر حاشیه بر مختصر‌ الأصول عضدی (قسم اجماع) بدین مطلب تصریح کرده است. «تعليقة علی ما قال البيضاوي في تفسير ال 118 من سورة هود»: تفسیر بیضاوی‌ یا «أنوار التنزيل» قاضی بیضاوی، (م685ق یا 692ق) از تفاسیر عامه است که مورد توجه علمای خاصه ‌‌قرار‌ گرفته و بر آن حواشی بسیاری نوشته شده است. در «ذریعه» بیش از بیست حاشیه برای این کتاب معرفی شده، ولی نامی از حاشیه محقق اردبیلی به میان نیامده است؛ کما اینکه در هیچ‌یک از کتب تراجم و کتاب‌شناسی، چنین حاشیه‌ای‌ را به اردبیلی نسبت نداده‌اند. محقق اردبیلی در کتاب «زبدة البيان»، در بحث مسح رجلین از این حاشیه خود یاد کرده است. «تعليقة علی ما قال الزمخشري في تفسير سورة الكافرون» و «تعليقة علی ما قال الزمخشري في تفسير الآية 185 من سورة الأنعام»: کتاب «کشاف»‌ زمخشری ‌ از‌ کتب تفسیری است‌ که‌ مورد توجه علمای خاصه و عامه قرار گرفته است. بر این کتاب، علمای شیعه نیز حواشی‌ نوشته‌اند‌. محقق اردبیلی نیز در کتاب «زبدة البيان» از این کتاب بسیار مطلب‌ نقل کرده و آن را مورد نقد و نظر قرار داده است. حاشیه بر کشاف مقدس اردبیلی را هیچ‌یک از کتب تراجم و کتاب‌شناسی و... نام نبرده‌اند، ولی خود محقق‌ اردبیلی‌ در کتاب «مجمع الفائدة» در بحث تعقیب و اینکه سزاوار است قرائت آية الکرسي، تصریح به این حاشیه کشاف کرده است. «اصول دین»: یکی از تألیفات محقق اردبیلی، کتابی است در اصول دین به فارسی. شرح‌حال‌نگاران و فهرست‌نگاران برای محقق اردبیلی کتاب‌هایی با عنوان‌های «اثبات واجب»، «اصول دین» و «اثبات امامت» یاد کرده‌اند که به نظر می‌رسد اینها همه نام‌های یک کتاب و آن‌هم همان «اصول دین» است. البته محقق اردبیلی نامی برای این کتاب انتخاب نکرده است، اما در دیگر تألیفاتش با عناوین «اثبات واجب»، «اثبات امامت»، «رساله فارسیه» و «بعض الرسائل» از آن یاد کرده و گاهی از آن مطالبی نقل کرده است. علت اینکه از این رساله به «اثبات امامت» هم تعبیر شده، شاید این باشد که بیشتر مطالب این کتاب را بحث امامت آن تشکیل می‌دهد و نیز علت اشتهار آن به «اثبات واجب»، ممکن است این باشد که باب اول آن، در اثبات واجب تعالی است و این نوع اسم‌گذاری رایج است. این رساله، در چهار باب تنظیم شده است: باب اول در بیان اثبات واجب‌الوجود؛ باب دوم در بیان نبوت؛ باب سوم در بیان امامت و باب چهارم در بیان معاد و حقیقت ما جاء به النبي. باب سوم که در اثبات امامت بحث می‌کند، تقریبا چهارپنجم کتاب را به خود اختصاص داده است. دیگر رساله‌های مذکور در کتاب عبارتند از: «تعليقة و رد علی الخراجية الأولی للمقدس الأردبيلي للشيباني»؛ «رسالة في جواز تقليد الميت»؛ «تعليقة علی رسالة جواز تقليد الميت للمولی عبدالواحد التستري»؛ «رسالة حول كفاية بسملة الجنب بقصد سورة العزيمة في التذكية»؛ «رسالة في أن الأمر بالشيء یقتضي النهي عن ضده الخاص»؛ «تعليقة علی بحث الإجماع من شرح العضدي للمقدس الأردبيلي»؛ «رسالة في الرد علی الفخر الرازي في ما قال في تفسیر آية «و لا يأتل أولو الفضل»»؛ «رساله صلاتیه»؛ «رساله صومیه»؛ «رساله حجیه= مناسک حج»؛ «دوازده امام منسوب به مقدس اردبیلی» و «التهليلية».

بر اساس ادله کلامی، منشأ حاکمیت و ولایت، خداوند متعال است، اوست که خالق، مالک، ولی و رب مطلق در عالم است. بر همین اساس هر گونه حاکمیت و و لایت از جانب غیر خدا باطل، ظلم و تجاوز به حقوق دیگران است، مگر اینکه در طول حاکمیت خداوند و با اذن او باشد. بعثت انبیا و حفظ خط نبوت به وسیله امامان معصوم، این ولایت را متجلی ساخته است. در عصر غیبت، این حکمت و لطف پابرجاست؛ چرا که لطف از صفات الهی است و صفات خداوند در طول زمان و در آبستن حوادث، دستخوش تغییر و تحول خواهد شد. بنابراین اعمال این لطف از سوی خداوند، در زمان غیبت نیز، همانند زمان حضور معصومین لازم و ضروری است؛ و این جاست که ضرورت وجود فقها به عنوان نزدیک ترین افراد به ویژگی های معصومین (ع) و امین ترین افراد در جهت به دست گرفتن عنان اسب سرکش قدرت، برای حفظ خط امامت، شریعت و رهبری مردم احساس می شود و این نیز لطفی است که از جانب خداوند ضروری به نظر می رسد.

یکی از روش های تلاوت قرآن کریم و بلکه مهم ترین و اصلی ترین روش قرائت قرآن، تلاوت آن با روش ترتیل است که در آیات قرآن و روایات متعدد مورد تأکید قرار گرفته است. اما در مورد اینکه مفهوم ترتیل چیست، دیدگاه های مختلفی از سوی مفسران، محدثان و عالمان علم تجوید بیان شده است. در این پژوهش ضمن بیان اهمیت و جایگاه ترتیل از نگاه قرآن و روایات، مفهوم ترتیل در قرآن، سنت و علم تجوید به گونه تطبیقی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و این نتیجه حاصل شده است که مفهوم ترتیل، تلاوت قرآن کریم با صوت نیکو و سبک خاصی از قرائت قاریان و یا قرائت قرآن با رعایت قواعد تجوید آن گونه که در میان عموم مردم و عالمان علم تجوید شهرت یافته نبوده، بلکه مفهوم ترتیل، تلاوت قرآن کریم با تأنّی و آرامش همراه با رعایت قواعد لفظی و ظاهری و تدبر در معانی آیات و عمل به مفاهیم قرآن است. ازاین رو در این پژوهش ضمن بررسی و نقد دیدگاه های دیگر، دیدگاه مورد نظر با ادله متعدد به اثبات رسیده است.

تاسیس و استقرار دولت صفوی در ایران به عنوان نخستین حکومت مستقل شیعی مقتدر در تاریخ اسلام، موجب گشت بحث تایید این دولت و همکاری یا عدم همراهی با آن بدل به یکی از مباحث مهم جدید در حوزه تفکر و اندیشه سیاسی و حتی نظرات فقهی علمای بزرگ این دوران شود. از آنجا که تقریبا از بدو پیدایی این دولت- بویژه از عصر شاه طهماسب – تا اواخر سلطنت شاه عباس اول، تولیت امور شرعی و بالاترین مقام دینی و قضایی در اختیار مجتهدان صاحب نام بود، در این موضوع بحث انگیز جدید میان مجتهدان اختلاف نظر پدید آمده تا آنجا که فراتر از عمل، در آثار مکتوب آنان نیز نمود پیدا کرد.ظهور جریان اخباری گری در شیعه و قدرت یافتن آن موجب شد که از میانه عهد صفویه تا پایان آن دولت و مدت ها پس از آن، اخباری گری بر محافل و مراکز علمی و دینی ایران و عراق چیره شود و بسیاری از علما به آن مشرب گرایش یابند. اگر این تلقی برخی از محققان که یکی از علل اساسی پیدایی جریان اخباری گری در این عصر، واکنش گروهی از علمای به استفاده ابزاری مجتهدان از اجتهاد خویش در تحکیم پایه های حکومت صفوی بوده، صحیح باشد، باید انتظار داشت که اخباریان، مخالف همکاری با آن دولت بوده باشند، حال آن که بررسی آرا و عملکرد برجستگان اخباری، جز یک مورد استثنایی، نشان می دهد که آنان به رغم مخالفت سخت وجدی با مجتهدان بویژه مجتهدان حامی دولت صفوی، پس از آن که موفق شدند پیروان مکتب اجتهاد و اصولیان را به حاشیه برانند، خود به تایید دولت برخاستند و مقامات و مناصبی را که پیش از آن در اختیار مجتهدان بود، بر عهده گرفتند.در این مقاله ابتدا به اختصار دیدگاه علمای سلف درباره "همکاری با دولت" مرور شده، سپس چون در نیمی از دوران صفویه، مجتهدان اصولی و در نیمی دیگر اخباریان نهاد دین و روحانیت را نمایندگی می کردند، نظرات و عملکرد برجستگان هر دو مکتب بررسی می شود.

هدف پژوهش، بررسی پایه نظری «نقش مدیریتی مرد» از دیدگاه اسلام بود. پرسش اساسی این پژوهش عبارت بود از: 1. نقش مدیریتی خانواده به عهده کیست؟، 2. جایگاه هر کدام از مرد و زن در رابطه با این نقش کجاست؟. روش پژوهش، توصیفی - تحلیلی است، به این منظور پس از شناسایی و استخراج مفاهیم و مستندات، از متون دینی، به تحلیل محتوای آنها پرداخته شد. نتایج نشان داد که نقش «مدیریت کلان» خانواده به عهده مرد و «مدیریت داخلی خانواده» به عهده زن می باشد.