جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فضل بن شاذان(م260ق) کتابی به نام اثبات الرجعه نگاشته که به مرور زمان از بین رفته است. این کتاب احتمالاً ماهیت کلامی و نه حدیثی داشته است. تا قرن 11ق، در منابع حدیثی، روایتی از این کتاب _ با تصریح به نامش _ دیده نمی‌شود؛ اما در قرن 11ق سیدمحمد میرلوحی سبزواری و شیخ حرّ عاملی(م1104ق) احادیث زیادی از این کتاب روایت کرده‌اند. توضیحات شیخ حرّ درباره نحوه دسترسی به این روایات، تاریخ دسترسی او، ترتیب روایات و چگونگی اسناد در نسخه مورد استفاده شیخ حرّ، نشان می‌دهد که این نسخه برگرفته از کفایة المهتدی است. بنابراین تنها کسی که ادعای دسترسی به اثبات الرجعه فضل بن شاذان را مطرح کرده، میرلوحی است. زمان‌پریشی روایات منسوب به اثبات الرجعة، اشکالات زبانی، و مقایسه آنها با منابع دیگر، ساختگی بودن آنها را نشان می‌دهد. میرلوحی در ادعای دسترسی به منابعِ کهنِ دیگری نیز منفرد بوده است. نمود دغدغه‌های میرلوحی در متن این روایات نشان می‌دهد که مسئولیت پردازش آنها بر عهده میرلوحی است و این کار بیشتر با هدف اعتراض به محمدباقر مجلسی، انجام شده است.

مسئله «بدا»، يكي از مسائل كلامي مورد نزاع علماي اهل سنت و اماميه بوده؛ و اهل سنت «بدا» به معني ظاهر شدن رأي پس از ظهور خلاف آن و به معني پشيماني بر اراده در مورد حق تعالي را به شيعه نسبت داده؛ و در مقابل، شيعه هم از اين نسبت ناروا تبرئه جسته، همچنانكه احاديث متواتري بر خلاف اين معني را از ائمه معصومين روايت كرده اند. و چون به اعتقاد اماميه، محال است حق تعالي امري را نداند و سپس براو ظاهر شود و يا از اراده خودش پشيمان گردد، بنابراين در تحقيق بدا اختلاف كرده. برخي گفته اند: بدا، به معني نسخ است و برخي ديگر، بدا در امور تكويني را همانند نسخ در امور شرعي دانسته اند. مؤلف در رساله حاضر با استناد به آيات و روايات، اعتقاد اماميه در مسئله بدا را بيان نموده است. اصل اين رساله كه با آغاز «الحمدلله و سلام علي عباده ... و بعد چون در مسئله بدا نزاع عظيم ميان علماي خاصه و عامه بهم رسيد» به زبان فارسي است، در نسخه حاضر به زبان عربي ترجمه شده است. (حبيب الله عظيمي) آغاز كتاب: الحمدلله الذي جعل البداء للمتقين و الصلوة و السلام علي خير خلقه محمد و آله الطيبين. اما بعد، لما كثر الكلام و المنازعة في مسئلة البداء بين الخاصة و العامة و صار منشا لتشنيع المخالفين علي الفرقة الناجية

نويسنده مي گويد چون درباره بداء بين اعظم علماي خاصه اختلاف و نزاع و منشاء تشينع مخالفان بر شيعه است لذا بر آن شدم كه اين رساله را درين زمينه بپردازم و مسأله را كما هو حقه محقق نمايم. (عبدالله انوار) در معني لغوي بداء و اينكه محال است حق تعالي امري را نداند و سپس براو ظاهر شود يا از اراده امري پشيمان شود، و در نسبت هاي ناروايي كه به شيعه بسته اند و توضيح اقوال در مساله. رساله اي مختصر و استدلالي در اثبات بداء که از اختصاصات اعتقادي اماميه است. مؤلف در اين رساله به تشنيعات مخالفان پاسخ داده، و تفصيل مطلب را به آثار ديگرش چون بحار الأنوار و شرح صحيفه سجاديه ارجاع مي دهد. بداء در لغت نزد مجلسي دو معني دارد: 1. ظهور و روشن شدن، 2. پديد آمدن نظريه و ديدگاه جديد و در كافي شانزده حديث در مورد بداء نقل شده كه منسوب به امامان شيعه است. در انجامه كتاب ظاهراً نام رساله « رساله نافعاً للانسان في الدنيا و الآخره » آمده كه در منابع موجود نبود شايد وصف رساله باشد، الله اعلم. (مسعودي، اكرم) مولف در اين رساله بسيار مختصر درباره بداء كه از مسائل كلامي و از مختصات اعتقادات شيعه اماميه است، با استناد به آيات و روايات، ‌بحث كرده و به گفته هاي اهل سنت در اين باره پاسخ داده است. اين رساله در پنجم ربيع الثاني 1100ق تاليف شده است. (كرم رضايي، پريسا) آغاز كتاب: بسمله، الحمدلله و سلام علي عباده الدين اصطفي محمد و اله خيرة الوري ... ... و بعد چون در مسئله بدا نزاع عظيمي ميان علماي خاصه و عامه بهم رسيد انجام كتاب: پايان: و بغضب الهي گرفتار ميشود و جاي او جهنم است نعوذ بالله من غضب الله. تمت. [منزوي 2/744؛ الهيات مشهد 2/380 و 2/488 و 2/514 و 2/572؛ فهرست سپهسالار 3/243؛ فهرست آستان قدس 4/112 و 11/143؛ مرعشي 1/208 و 29/254 و 28/376 و 10/303 و 19/118؛ الذريعة 3/54؛ ريحانة الادب 5/196؛ كتابخانه هاي گلپايگان 113؛ كتابخانه وزيري 5/1647؛ حوزه علميه امام صادق 1/67 و 2/28؛ كتابخانه ملك 9/266؛ الهيات تهران ص 269؛ كتابخانه ملي 6/592؛ نسخه هاي حبيب جواهري ص 1677؛ كتابخانه ملي تبريز 2/731؛ دانشگاه تهران 13/3125 و 13/3409 و 16/382؛ طوس 4/112؛ مجتهد الزمان ص 33؛ مدرسه صدر بازار 3/570؛ نشريه 7/522 و 5/225 و 7/232 و 11/941؛ اهدائي به آستان قدس ص 385؛ نشريه 7/276؛ آية الله حججي 107؛ فهرستواره كتابهاي فارسي 6/84 و 9/146؛ كتابشناسي مجلسي 163 -164؛ معجم التراث الكلامي 2/27-28؛ كتابخانه شيخ علي حيدر 3/196؛ امام صادق چالوس ص 227؛ ف ملي 6/592؛ ف مرعشي 1/208؛ كتابخانه ملي 13/136؛ نسخه پژوهي 3/71؛ كتابخانه شيخ علي حيدر 3/147؛ مكتبة اميرالمؤمنين 1/328؛ مجلس شورا -1/206/29؛ 32/217؛ اوراق عتيق 1/244؛ دنا 2/439-440]

کتاب مرآه‌العقول فی شرح أخبار آل الرسول  تألیف علامه محمدباقر مجلسی شرحی بر روایات الکافی اثر کلینی است. علامه مجلسی با ارزیابی سند، به شرح واژه‌ها و تبیین خود روایات می‌پردازد. در اهمیت واژه های غریب، همین بس که در موارد زیادی شرح واژه‌ها، علامه را از شرح خود روایات بی نیاز کرده است. با توجه به کمبود کتب غریب الحدیث در شیعه، استخراج شرح واژه‌ها از کتب شرح حدیث و تدوین آنها یک ضرورت است. در این پژوهش، بر اساس کلان پروژه دانشگاه قرآن و حدیث، شرحی که علامه مجلسی در جلد نهم مرآه‌العقول بر واژ‌های روایات بخشی از جلد دوم الکافی از ابتدای «باب الاهتمام بامور المسلین» تا انتهای «باب الذنوب» نوشته است، استخراج و بر اساس ریشه کلمات به تریب الفبا تنظیم شده است. شرح 307 کلمه در این پژوهش ثبت و منابع علامه در شرح این واژه‌ها نیز مصدریابی و معرفی شده است. بیشترین استفاده علامه، در جلد نهم مرآه‌العقول، در بین کتب لغت، القاموس المحیط فیروزآبادی، و در بین کتب غریب‌الحدیث، النهایه فی غریب الحدیث و الأثر، تألیف ابن‌اثیر بوده است.

پژوهش حاضر با عنوان «تحلیل عقلانی مدبرات امر در قرآن کریم و روایات با تاکید بر آراء علامه طباطبائی و علامه مجلسی» ، رویکردی تحلیلی است جهت تحصیل معرفت برهانی نسبت به ملائکه واسطه فیض الهی. در ابتدا، به بیان اختلاف تعاریف علامه مجلسی و علامه طباطبائی در باب ملائکه مدبر امر پرداخته شده که البته این نقطه آغاز تقابل مبناییِ آن دو اندیشمند در تحقیق حاضر و گام نخست برای ورود به مباحث عمیق تر بوده است. در گام بعدی به تحلیل روش و مبنای علّامتین در حوزه اجتهاد در معارف رسیدگی شده و علاوه بر نگاه جریانی به موضوع، بررسی مقولات موثر در تفاوت نظام اجتهادی جناب مجلسی و علامه طباطبائی در چارچوب منابع اربعه استنباط مدبرات امر، به نحو تطبیقی انجام گرفته و به نمونه هایی از ترجیحات برهانیِ روش علامه طباطبائی نسبت به شیوه مرحوم مجلسی اشاره گردیده است. در ادامه، در تحلیل صفات مدبرات، نخست به ویژگی های وجود شناختی و سپس به شناسه های به دست آمده از کتاب و سنت پرداخته شده است. در جریان این مباحث، اوصافی از قبیل: تجرد عقلی، تمثل، عصمت، غلبه، کثرت و تشکیک و وساطت در فیض به عنوان خصوصیات ماهوی ملائکه، به برهان عقلی یا نقلی به اثبات رسیده و روشن گشته که انواع منحصر به فردی از سنخ وظیفه بر علم، رزق، حیات و ممات در یک نظام طولی بر وساطت فیض الهی صف بسته اند. نگاه کارکردی و تطبیقی راقم، افزون بر اینکه در لابلای مطالب این نگارش به کرّات قابل مشاهده بوده، در واپسین مطالب آن نیز در سه ساحت الهیات، فلسفه و عرفان اسلامی به بررسی رهاوردهای مباحث انجامیده است که از آن جمله می توان به تحلیل مقوله شناخت، مرگ، حرکت، عالَم هستی و ارتباط خداوند با نظام امکانی، بر اساس یافته های مکتسبه از حقیقت تدبیرگران امور اشاره کرد.

کتاب مرآه‌العقول فی شرح أخبار آل الرسول تألیف علامه محمدباقر مجلسی شرحی بر روایات الکافی اثر کلینی است. علامه مجلسی با ارزیابی سند، به شرح واژه‌ها و تبیین خود روایات می‌پردازد. در اهمیت واژه های غریب، همین بس که در موارد زیادی شرح واژه‌ها، علامه را از شرح خود روایات بی نیاز کرده است. با توجه به کمبود کتب غریب الحدیث در شیعه، استخراج شرح واژه‌ها از کتب شرح حدیث و تدوین آنها یک ضرورت است. در این پژوهش، بر اساس کلان پروژه دانشگاه قرآن و حدیث، شرحی که علامه مجلسی در جلد یازدهممرآه‌العقول بر واژ‌های روایات بخشی از جلد دوم الکافی تتمه باب الایمان ولکفر از ابتدای « باب الروایه على المؤمن» تا انتهای « باب أن الإیمان لا یضر معه سیئه و الکفر لا ینفع معه حسنه ...» نوشته است، استخراج و بر اساس ریشه کلمات به ترتیب الفبا تنظیم شدهاست. شرح 214کلمه در این پژوهش ثبت و منابع علامه در شرح این واژه‌ها نیز مصدریابی و معرفی شده است. بیشترین استفاده علامه، در جلد یازدهممرآه‌العقول، در بین کتب لغت از القاموس المحیط فیروزآبادی و در بین کتب غریب‌الحدیث از النهایه فی غریب الحدیث و الأثر، تألیف ابن‌اثیر بوده است.

معجزه هر کار خارق العاده ای است که به اتکای قدرت خداوند و برای اثبات نبوت یا امامت انجام گیرد. این پژوهش با عنوان «تحلیل معجزات پیامبرﷺ از دیدگاه علامه مجلسی در بحارالانوار»، اقوال علامه مجلسی را ذیل روایات مربوط به معجزات پیامبرﷺ مورد تحلیل و بررسی قرار داده است. ایشان ذیل روایات مربوط به مشخص شدن زمان برخی قصص قرآنی که از منابع عامه انتخاب و نقل کرده است، با اینکه عدم اعتماد خود را نسبت به وثاقت این قبیل روایات نشان می‌دهد، اما دقت نظر دارد که انتخاب این روایات با عقل سازگار باشد. وی ذیل روایات مربوط به قیودات زمانی، ملاک و معیار برای شناخت دقیق زمان قصص قرار داده است. به اعتقاد ایشان علت استفاده از روایات عامه که دارای قیودات زمانی است، به عنوان مؤید در جاهای دیگر قابل استفاده است؛ چرا که ابهام برخی تاریخ ها را برطرف می‌کند. علاوه بر این علماء شیعه هم به نقل این روایات پرداخته‌اند و نکات موجود در این روایات متضاد با قوانین مربوط به معجزه نیست. همچنین استفاده از این ملاک و معیارها برای تعیین زمان قصص در باقی قصص موجود در بحارالانوار برای رفع نکات مبهم قابل استفاده است. شیوه‌ی جمع آوری مطالب در این پژوهش به صورت کتابخانه ای مورد توجه قرار گرفته است روش جمع آوری این پژوهش توصیفی- تحلیلی است

مسئله تجسم اعمال یکی از مسائل با اهمیت در بحث معاد شناسی است که در طول تاریخ همواره موافقان و مخالفانی داشته است. در این بین ما علامه مجلسی که از مخالفان سرسخت وعلامه طباطبائی را که از موافقان نامدار این مسئله هست را انتخاب و برای درک بهتر این اختلاف نظرات، مبانی و روش هردو علامه بزرگوار را مورد بررسی قرار دادیم. علامه مجلسی در فهم مسائل دینی - کلامی به روش یک اخباری معتدل و میانه برخورد میکند. به بیان دیگر مجلسی با اینکه گرایش به سمت اخباریون داشته اما در برخی از مواقع رنگی اصولی به خود گرفته و به نقد و مخالفت با اخباریون می پردازد از این جهت میتوان او را یک اخباری معتدل نامید.وی در مخالفت با نظریه تجسم اعمال ادله ای بیان میکند که میتوان در سه مورد خلاصه کرد: الف)امتناع انقلاب عرض به جوهر ب) تنافی مسئله تجسم اعمال با معاد جسمانی ج)عدم وجود دلیل نقلی صریح در موافقت با نظریه تجسم اعمال.همچنین مبانی فکری مجلسی در اتخاذ چنین رویکردی عبارتنداز: کفایت علوم وحیانی ، موهومیت مکان ، حجیت ظواهر ، اصالت توأمان روح و جسم ، توهم انگاشتن قواعد فلسفی ، این همانی شخصیت و طینت ، حدوث عالم ، اختلاف نشئات ، علم و قدرت بی نهایت خدا .در مقابل علامه طباطبائی با شیوه و روشی کاملا متفاوت به تبیین و تثبت نظریه تجسم اعمال میپردازد. وی نقد های را به نظریه علامه مجلسی وارد میکند و مدعای وی را مردود میشمارد وسپس با روش قرآن به قرآن خود و با ادله ای به اثبات مدعای خود میپردازد .ادله علامه طباطبائی به طور کلی به دو دسته عقلی و نقلی تقسیم میشود: ادله عقلی عبارت است از نظریه بقای نفس و تأثیر متقابل عمل و نفس ، و ادله نقلی عبارت است از آن دسته از آیات و روایاتی که بر چگونگی جزای اعمال در عالم اخرت دلالت دارد.

آیات ولایت در قرآن، همواره از آیات پربحث‏ و چالش‏برانگیز در تفسیر بوده‏اند، که با اعتقادات اسلامی به ویژه امامت نیز ارتباط تنگاتنگی دارند؛ ازاین‌رو، مفسران شیعه و اهل تسنن درباره آنها مباحث مفصل مطرح ساخته و با جدیت در صدد تبیین و تفسیر آنها برآمده‏ و به پاسخگویی از شبهات و اشکالهای وارده نیز پرداخته‏اند. آیات 3، 55 و 67 سوره مائده جزء مهم‏ترین آیات در موضوع ولایت در قرآن هستند که روایات فراوانی از شیعه و اهل تسنن درباره این آیات و ابعاد مختلف آنها وجود دارد. مفسران شیعی معتقدند این آیات دلالت قطعی بر ولایت امام علی (علیه السلام) و امامان معصوم (علیه السلام) دارند؛ اما مفسران اهل تسنن در تعامل با این آیات، معمولاً روش توجیه و انکار را در پیش گرفته و از پذیرش ولایت امیرمؤمنان علی (علیه السلام)، با ارائه دلایل خاصی سر باز زده‏اند در حالی که تمام دلایل و شبهات آنان از سوی مفسران شیعه پاسخ داده شده است. علامه محمدباقر مجلسی و علامه طباطبایی دو تن از بزرگترین عالمان شیعی هستند که در حیطه‏های مختلف دست به تحقیق و نگارش زده‏اند و آثار متعددی از خود بر جای گذاشته‏اند که مباحث تفسیری نیز از آن جمله‏اند. در دو کتاب بحار الانوار مجلسی و المیزان طباطبایی، به شرح و تفسیر آیات سه گانه مذکور پرداخته شده است و البته با توجه به ساختار متفاوت دو کتاب، شیوه‏های تفسیری هر یک از این دو نفر نیز تفاو‏ت‏هایی با دیگری داشته است. علامه مجلسی در بحار الانوار در مورد این آیات در ابواب مختلف روایات فراوانی از منابع مختلف فریقین آورده است. وی معتقد است که این آیات دلالت روشنی بر موضوع ولایت حضرت علی (علیه السلام) و امامان معصوم دیگر دارند و روایات متواتر در شیعه و اهل تسنن بر این مسئله گواهی می‏دهد. شیوه علامه مجلسی در بحار الانوار در این موضوع غالباً نقل روایات و نتیجه‏گیری از آنهاست و توضیحاتی نیز گاهی در میان مباحث، مطرح ساخته است و در صورت لزوم و گاه به گاه اما مختصر، به تفسیر این آیات پرداخته است. علامه طباطبایی در المیزان با اهتمام و دقت خاصی به تأمل در مضمون این آیات پرداخته است و با واژه‏شناسی دقیق، با کمک سیاق و با توجه نقادانه به شأن نزول، شیوه تفسیر قرآن با قرآن به تفسیر و تبیین مقصود از آیات سه گانه پرداخته است و شبهات و اشکالهای مربوط به آنها را نیز پاسخ داده است. مقایسه شیوه تفسیری علامه مجلسی و علامه طباطبایی می‏تواند نقاط اشتراک و افتراق بین آنها را روشن نماید و در شناخت سبک تفسیری این دو عالم شیعی مؤثر باشد و در فهم بهتر آیات ولایت نیز کمک خواهد کرد. بهره‏گیری از روایات شیعه و اهل تسنن، نقد روایات در صورت نیاز، لغت‏شناسی، توجه به شأن نزول آیه و مسائل تاریخی پیرامون آیه، تفسیر قرآن با قرآن از نقاط اشتراک این دو مولف است. در شیوه علامه مجلسی، محوریت روایات جلوه خاصی دارد و معمولاً بر نقل و گزارش روایات تمرکز شده است. در شیوه علامه طباطبایی بهره‏مندی از سیاق آیات و تفسیر قرآن با قرآن جلوه بارزتری دارد.