جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

استفاده از روشهای تربیتی سوره طه بسیار کارامد و مهم ترین رمز پیروزی در امر تربیت اسلامی و دربیان فلسفه بعثت پیامبران است. بدون شک اگر انسان براساس روشهای ارائه شده در قرآن کریم و روایات تربیت شود، زندگی شیرین و با آرامش همراه خواهد داشت. تعلیم و تربیت قرآن کریم و روایات معصومین علیهم السلام نمونه ای بارز برای انسان است و جامعه ای که در سایه ی پیروی از نمونه هایی همچون قرآن کریم و سیره معصومین علیهم السلام رشد و تربیت یابد، جامعه ای ایده آل خواهد بود. این تحقیق با هدف بررسی مباحث تربیتی سوره طه و به نشان دادن کارایی آن بصورت مشخص و عینی پرداخته است و همچنین روش این تحقیق توصیفی و گرداوری آن کتابخانه ای و استفاده از نرم افزارهای قرآنی از قبیل برنامه جامع نور می باشد. پرداختن روشهای تربیتی این سوره در دو بخش روشهای تربیتی امکان پذیر است. بنابراین یافته های آن در فصل دوم با عنوان روش های تربیت فردی از جمله تشویق که تشویق کلامی مانند تمجید و ستایش ، تشویق با حامى‏معرفى کردن خود، وعده پیروزی و.. تشویق غیر کلامی که خودش به پاداش های دنیوی مادی و معنوی و پاداش های اخروی مادی و معنوی تقسیم می شود و همینطور تشویق به ارزش ها مانند خشیت ، رعایت ادب ، توبه ، تقوی ، نماز ، معاد، وغیره را می توان نامبرد و انذار و تبشیر نیز یکی از روش ها است روش های تبشیر مانند تحقق یافتن وعده الهی به مادر حضرت موسی(ع) ، بشارت به قبول شدن دعا های حضرت موسی ، بشارت پیروزى به موسی ع در مقابله با جادوگران و روش انذار مانند پرهیز از پیروی هوا و هوس و از گمراه کننده ، انذار از طریق آگاهی کامل خدا از بنده وغیره در سوره طه ذکر شده است مهرورزی یکی دیگر از این روش است که در سوره طه یاد شده است. در بخش دوم با عنوان روش های تربیت اجتماعی مانند روش الگودهی مثبت و الگودهی منفی و روش های دیگر مثل امر به معروف و نهی از منکر ، انذار و تبشیر به جامعه ، عبرت آموزی ، روش ابتلاء و امتحان ، روش تذکر، یادآوری نعمت های الهی داستان گویی ، روش موعظه ، تربیت خانوادگی وغیره در امر تربیت بهره گرفته شده است قرآن کریم و روایات معصومین علیهم السلام الگوی کامل در هر زمان و مکان برای انسان و جامعه بشری می باشد. ازدید قرآن و سنت تربیت انسان بر مبنای قرآن و سنت بهترین تربیت است ودر تشکیل جامعه ی نمونه مانند جامعه نبوی و مدینه فاضله موثر است.

هدف : در میان فیلسوفان اسلامی ‌و غیراسلامی قرن حاضر بدون تردید شهید مطهری و جان رالز تاثیر بسزایی در تبیین ‌و تفسیر فلسفه عدالت و تحلیل شاخصه‌های عدالت داشته‌اند. لذا واکاوی اندیشه‌های فلسفی این دو فیلسوف جایگاه خاصی را می‌طلبد. هدف از این پژوهش‌آسیب شناسی و تبیین جایگاه عدالت از دیدگاه این دو فیلسوف ‌می‌باشد، تا پس از تحلیل نظریه عدالت مشخص ‌گردد که تطبیق،تمایزات و مرزبندی‌های این دو اندیشمند در باب عدالت در چه موضوعاتی می‌باشد و در پایان تلاش‌ گردد نسخه ‌واحدی ‌ا‌ز عدالت‌ که ‌در جهت ‌کمال ‌انسان و اشتراک نظر این دو فیلسوف می‌باشد تجمیع و ارائه گردد. روش پژوهش : دراین تحقیق ابتدا در فصل های اول و دوم بیان کلیات و مبانی نظری و فلسفی عدالت پرداخته شده است. درفصل سوم ایده های بنیادین نظریه عدالت از منظر هر دو فیلسوف در بخش های مجزا تشریح گردید.هدف از آن آمادگی برای ورود به بحث های اصلی خواهد بود.در ادامه جایگاه اصلی عدالت ،شاخصه ها و فرایند برقراری عدالت اجتماعی،اقتصادی و سیاسی در جوامع اسلامی و دموکراتیک به صورت تفکیکی از دیدگاه هر دو فیلسوف تشریح خواهد شد. در فصل چهارم اشتراکات، تمایزات و مرزبندی‌های نظریه های عدالت مطرح شده در این پژوهش مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت و در نهایت در فصل پنج نتیجه‌گیری خواهد شد. یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد حقوق بشر در اندیشه رالز بر اساس برداشتی معقول از لیبرال با اتکا بر حقوق و آزادی‌های تامین شده برای همه شهروندان آزاد و برابر امکان پذیر می‌باشد. درآرمان شهر رالز ملت‌ها در مقابل دولت‌ها از سرشت اخلاقی مشخصی برخوردارند و شهروندان حس کارائی از عدالت دارندکه آنها را قادر می‌سازد اصول عدالت را دریابند و به کار بندند. خیر جامعه سیاسی به گونه‌ای است که حقوق وآزادی‌های اساسی برابر و منصفانه فرصت‌ها برای شهروندان آزاد و برابر تضمین می‌گردد. به عبارتی دیگر رالز درصدد آن است که جامعه عادلانه را ترسیم نماید و این امر زمانی محقق می‌شود که ساختارآن جامعه بر پایه اصول و معیارهای عادلانه سامان یافته باشد. تقریر عدالت نزد شهید مطهری، برداشت عالمانه از دین می باشد و روح افراد جامعه با معنویت، موجب بلوغ روحی و اخوت در جوامع انسانی می‌گردد و نتیجه آن رفع تبعیض و برقراری عدالت در جامعه می‌باشد.عدالت باید به گونه ای در جامعه برقرار گردد که هر فرد بتواند با قاطعیت و حق مدارانه سهم خود را از عدالت موجود در جامعه طلب نماید. برقراری عدالت در بین افراد جامعه با قوانین نسبی و محدود برای عده‌ای ناسازگار است. این رویکرد مطابق با سنت الهی می باشد. زیرا عدالتی که با ذات انسان سازگار نباشد دستخورده آفت دنیاخواهى و افزون‏طلبى افراد موقعیت‏طلب و سودجو می‌گردد. نتایج پژوهش: عدالت به مثابه انصاف مدنظر رالز متضمن یک رژیم دموکراتیک استوار بر قانون اساسی است. جامعه دموکراتیک مبتنی بر قانون اساسی و به‌ طور معقول عادلانه رالز، جامعه‌ای است که دو ارزش اساسی آزادی و برابری در چارچوب اصول عدالت به مثابه انصاف وآنچه در حقوق بشر اعم از حق حیات، حق آزادی، حق مالکیت شخصی می باشد، تضمین می گردد. با دقت نظر دراندیشه شهید مطهری دریافتیم که درعدالت سیاسی اسلام، قرار است هر گونه اختلاف‌های نژادی، مسلکی از میان برود و همه در زیر پرچم رحمت اسلامی، به گفتگو و مدارا روی آورند و بحث‌های روشن فکری و استدلال، جای جنگ را گیرد و مردمان در عین آزادی و عدالت هدایت یابند. در باب عدالت اجتماعی و اقتصادی شهید مطهری از ویژگی‌های مثبت اقتصاد بسته ویژه سوسیالیست و اقتصاد باز ویژه لیبرالیسم تلفیقی ایجاد می‌نماید که ضمن رد نکات منفی هر یک از این اندیشه‌ها، برداشت سومی در اصطلاح غربی آن تحت عنوان سوسیالیسم اخلاقی مطرح می‌نماید و به آن روح معنویت اسلامی را نیز افاضه می‌نماید. لذا حساسیتی که ایشان در زمینه عدالت اجتماعی و ترکیب آن با معنویت از خود نشان می‌دهد درمکتب دیگری نظیر ندارد و از ضروریات این آرمان شهر می باشد.

درین تحقیق به بررسی اهدافی که میل به منطق نسبت می‌دهد، آن‌چه برای رسیدن به آن اهداف کلیدی می‌شمرد و ذیل معنای منطق می‌گنجاند، آراء وی در آن‌چه امروزه معنا‌شناسی خوانده می‌شود، آراء وی در باب جایگاه قیاس و استقراء در پیش‌برد هدف منطق و بررسی آن‌چه وی استنتاج می‌شمرد، پرداختم. مهمترین مساله‌ی پزوهش بررسی فلسفه‌ی منطق وی به عنوان فیلسوفی تجربه‌گرا و پدیدار‌گرا و طبیعت‌گرا است و اینکه آیا این عناصر مفروض سیستم منطقی وی هستند یا نتیجه‌ی آن؟ و همزمان و به صورتِ موازی این مساله مورد تاکید است که آیا وی برای فراختر گرفتن منطق از منطق سازگاری و تعریف آن به عنوانِ منطق حقیقت که در برگیرنده‌ی استقراء، معناشناسی و ... است دلیلی ارائه میکند یا خیر؟ فرضیه ابتدایی در باب سوال اول این بود که وی این عناصر را مفروض می‌گیرد و صرفاً با استدلالی تبیینی کفایت تقریری تجربه‌گرایانه از منطق را نشان می‌دهد . در حالی که در نهایت به این نتیجه رسیدم که تنها مفروض سیستم وی "پدیداری بودن دانش مستقیم" است و تجربه‌گرایی خودش خروجی فلسفه‌ی منطق میل است. طبیعت-گرایی میل نیز اگرچه به عنوان فرضِ عامِ روش‌شناسانه‌ای در ابتدا وارد می‌شود، اما صحت و لزومِ این فرض در ادامه‌ی مسیر تایید می‌گردد. در مورد پدیدارگرایی نیز به اصرار میل برای خنثی بودنِ متافیزیکیِ سیستم منطقی‌اش پرداختم و توضیح دادم که وی منطق را مستقل از (اما در عین حال سازگار با) این تز و دیگر تز-های هستی‌شناسانه پیش می‌برد. و در نهایت نتیجه گرفتم که استدلالِ میل علیه مکاتب رقیب استدلالی تبیینی نیست بلکه این ادعاست که هرکس پدیداری بودن دانش مستقیم را بپذیرد باید تجربه‌گرایی، طبیعت-گرایی و استقراگرایی را نیز بپذیرد. در باب سوال دوم فرضیه ابتدایی این بود که چون وی استقرا و قیاس را بنیاداً به هم گره خورده می‌داند و هر دو را جزئی از پروسه‌ای واحد می‌شمرد لذا استقرا را داخل در معنای منطق می‌شمرد و به دلیل طبیعی‌کردن هدف منطق (که بهبود استدلال‌ورزی آدمیان پنداشته شده بود) بررسی فرآیندهای مددرسان استنتاج را داخل در معنای منطق می‌شمُرد. در باب این سوال در نهایت به این نتیجه رسیدم که دلیل نهایی فراختر گرفتن معنای منطق این است که منطق هرچه که هست با اثبات سرو کار دارد. به عبارتی میل باید توضیح می‌داد که چرا گستره‌ی اثبات را وسیع‌تر از استلزام گرفته است: چون در قیاس جز آن‌چه که از پیش می‌دانیم، یا فرض گرفته‌ایم که می‌دانیم، چیزی اثبات نمی‌شود. یا به تعبیر دیگر منطق سازگاری که توسط بسیاری تمام منطق گرفته می‌شود اصلاً راجع به استنتاج نیست. لذا منطق که باید راجع به اثبات باشد، باید فراختر از استلزام باشد و در برگیرنده‌ی فرآیندهایی که طی آن استنتاج رخ می‌دهد. و چون استنتاج در استقراء است که رخ می‌دهد لذا مسأله‌ی اصلی منطق، در منطق استقرایی‌ست. آنجاست که حقیقت جدیدی تولید می‌شود و منطق باید معیار به دست دهد که اگر چه شرایطی تامین شوند خروجی استنتاج، صدق خواهد بود. اما در عین حال منطق حقیقت علاوه بر منطقِ استقرایی مشتمل بر دیگر فرآیندهایی نیز هست که مددرسان فرآیند ذهنی استنتاج‌اند، از قیاس بگیر تا معناشناسی و تئوری تعریف و غیره. در نهایت ربط و نسبت فرضیه‌های پیشنهادی با جواب‌های نهایی را بیان کرده و احیاناً نقائص آنها را توضیح دادم.

چکیده ماشینی : این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه الهیات نظام‌مند پل تیلیش، با تمرکز بر مفاهیم هستی و عقل، می‌تواند برای حیوانات غیرانسان مفید باشد، در حالی که همچنین تحلیل می‌کند که چگونه گرفتن حساب مناسب از حیوانات غیرانسان می‌تواند بسیار سودمند باشد. نویسنده اول بدن نظام تیلیش را با بررسی عقل و وحی، زندگی و روح و تاریخ و ملکوت خدا توضیح می دهد. بخش دوم به تحلیل انتقادی مفاهیم تیلیشی و کفایت آنها در رابطه با حیوانات غیرانسانی می پردازد و به موضوعاتی مانند مفهوم «عقل فنی» تیلیچ و وحدت چند بعدی زندگی می پردازد. نویسنده با بحث در مورد مفاهیم مثبت در الهیات سیستماتیک تیلیش با توجه به حیوانات غیرانسان و خلقت، از جمله مفهوم نجات جهانی و تفسیر تیلیش از حیوانات غیرانسان و سقوط در پیدایش، به پایان می‌رسد.

ترجمه ماشینی: به گفته جان رالز، مفهوم عدالت با جامعه ارتباط مستقیم دارد. جامعه ساختاری نیست که بتوان بدون مفهوم عدالت به درستی تأسیس کرد. عدالت یک ضرورت برای عملکرد این ساختار است. برای رالز، اطمینان از عادلانه بودن وضعیت اجتماعی به عنوان هدف اصلی در نظر گرفته می شود. می توان اثر کانت را در مبانی ایده عدالت رالز مشاهده کرد. کانت در اصل به عنوان راهنمای رالز در نظر گرفته می شود. ایده رالز از عدالت در مورد استدلال فراگیر است. رالز از مفاهیمی مانند حالت اولیه، حجاب جهل، اصول عدالت، اجماع همپوشانی در جریان شکل گیری ایده عدالت استفاده می کند. در کنار این مفاهیم، ​​نگاه رالز به عدالت مبتنی بر مبنایی نظری است. اندیشه عدالت شکل گرفته در چارچوب این بنیاد، نظمی معتبر برای همه افراد ایجاد می کند. نظم توسط عوامل تعیین کننده ای که رالز مطرح می کند و افراد جامعه شکل می گیرد. به این معنا، رالز از منظری شبیه به قرارداد اجتماعی به عدالت پرداخت. ایده رالز از عدالت با اصول عدالت عینی می شود. اصول عدالت دارای شمولیتی است که برای افراد اعمال می شود و فرصت های برابر را برای همه فراهم می کند. رالز می خواهد با تعیین شرایط عدالت از ابتدا از مشکلات احتمالی که ممکن است در آینده رخ دهد جلوگیری کند. رالز می خواهد عدالت سیاسی را پس از پایه گذاری جامعه تضمین کند. در بستر شکل گیری اندیشه عدالت، اجماع همپوشانی و عدالت به مثابه انصاف در اینجا پدیدار می شود. در این متن سعی شده است که ارکان اصلی نظریه عدالت رالز آشکار شود. در این زمینه شرایط شکل گیری اندیشه عدالت بررسی می شود. در فصل آخر به مشکلات اصول عدالت و نقد هابرماس پرداخته شده است.

ترجمه ماشینی: در این کار من دو هدف دارم. یکی اصلاح ایرادهای جدی‌تر در نظریه عدالت است که ایده‌های اصلی عدالت را به عنوان انصاف پنهان کرده است، همانطور که من مفهوم عدالت ارائه شده در آن کتاب را نامیدم. از آنجایی که هنوز به این ایده ها اعتماد دارم و فکر می کنم می توان با مشکلات مهم تری روبرو شد، این فرمول بندی مجدد را انجام داده ام. من سعی می‌کنم شرح را بهبود بخشم، تعدادی از اشتباهات را تصحیح کنم، بازبینی‌های مفیدی را لحاظ کنم، و پاسخ‌هایی را به چند مورد از اعتراض‌های رایج‌تر نشان دهم. من همچنین استدلال را در بسیاری از نقاط بازنگری کردم. هدف دیگر این است که مفهوم عدالت ارائه شده در تئوری و ایده های اصلی موجود در مقالات من که از سال 1974 آغاز شده است را به یک بیانیه واحد متصل کنم. برای کسانی که با تئوری آشنایی دارند، تغییرات اصلی سه گونه است: اول، تغییر در صورت بندی و محتوای دو اصل عدالت که در عدالت به عنوان انصاف به کار می رود. دوم، تغییر در نحوه سازماندهی استدلال برای آن اصول از موضع اصلی. و سوم، تغییر در نحوه درک عدالت به عنوان خود انصاف: یعنی به عنوان یک برداشت سیاسی از عدالت و نه به عنوان بخشی از یک دکترین اخلاقی جامع.

ترجمه ماشینی : این عصر تخصص است. ما متخصصانی داریم که به ورود ما به جهان کمک می کنند، و متخصصانی که ما را به دنیای آینده آسان می کنند. ما امروز بدون توصیه منتقد عاقل در روزنامه یکشنبه یا مجله باطنی خود از خواندن کتاب یا رفتن به تئاتر تردید داریم. برای اینکه در یک موضوع متخصص باشیم، زمان کمی برای مطالعه مورد نیاز باقی مانده است تا بتوانیم با یک متخصص در رشته تحصیلی دیگر صحبت کنیم. شاید این یکی از دلایل کلی بدبختی کنونی در آنچه که الاهیات فلسفی نامیده می شد، باشد. دستاوردهای علم جدید، ارزیابی مجدد برخی از مواضع فلسفی را ضروری کرده است و در این فعالیت فیلسوف از تحولات الهیات جدید غفلت شده است. و این تحولات اخیر به نوبه خود متکلم را وادار کرده است که در محدوده موضوع خاص خود باقی بماند. به زودی آشکار شد که در کارل بارت و پل تیلیش، یکی دو متکلم داشت که در حوزه‌های خودشان (از جمله حوزه‌های جغرافیایی اروپا و آمریکا) تأثیرات قوی داشتند و علاوه بر این، هم در نتیجه‌گیری‌های الهیاتی و هم در قطب‌های متضاد بودند. در نگرش آنها به فلسفه الهیات مسیحی همیشه در گفتگو با فرهنگ محیطی خود زندگی کرده است. در زمان‌های مختلف، یا در ارتباط نزدیک با آن فرهنگ بوده و از اصطلاحات و مقولات آن استفاده می‌کرده است، یا در تقابل مستقیم با آن - شیارهای خود را در پرتو مکاشفه خاص خود شخم می‌زد. نگرش اول در الهیات پل تیلیش مشهود است، زیرا او سعی می کند بین فلسفه و الهیات ترکیبی داشته باشد: دومی را می توان در کار کارل بارت یافت که نگرش او دیاستازی ظریف است که در آن چنان در الهیات خود درگیر است که او هیچ علاقه ای به فلسفه ندارد.

چکیده ماشینی : از زمان تولد سینما در پایان قرن نوزدهم، دین و فیلم در هم تنیده شده اند. داستان عیسی و دیگر روایت‌های مذهبی موضوع برخی از اولین تولیدات سینمایی بوده و این رابطه تا به امروز ادامه داشته است. ازدیاد اخیر متون، کنفرانس ها و دوره های آموزشی شاهدی بر علاقه رو به رشد دانشگاهی به رابطه دین و فیلم است. در این مطالعه، جاناتان برانت این امکان را بررسی می‌کند که حتی فیلم‌های فاقد موضوع مذهبی ممکن است تأثیر مذهبی بر بینندگان خود بگذارند، یعنی امکان مکاشفه از طریق فیلم. کتاب با خواندن الهیات وحی از طریق فرهنگ پل تیلیش آغاز می شود و با یک پروژه تحقیقاتی کیفی ادامه می یابد که این گزارش نظری را در تجارب گروهی از تماشاگران فیلم قرار می دهد. تحقیقات تجربی در آمریکای لاتین انجام می‌شود، جایی که معمای فکری و پرسش‌های پژوهشی مرکزی که این پایان‌نامه را هدایت می‌کنند، پدید آمدند و توسعه یافتند. برانت تحقیقات نظری و تجربی را ترکیب می‌کند تا بینش‌های تازه‌ای در مورد نحوه عملکرد و تأثیرگذاری فیلم بر بینندگان ارائه دهد و همچنین دیدگاهی غیرعادی در مورد نقاط قوت و ضعف الهیات وحی تیلیش ارائه می‌کند که به نظر می‌رسد بر نجات و شفا تمرکز دارد. قدرت مکاشفه به جای محتوای ارتباطی آن. پایه‌گذاری نظریه توسط داده‌های تجربی منجر به درک بیشتر حساسیت الهیات تیلیچ نسبت به منحصر به فرد بودن هر رویارویی بین فیلم و بیننده می‌شود و همچنین داده‌ها برداشت جدیدی از پتانسیل وحیانی فیلم را نشان می‌دهد که به جامعه به جای فرد و به تمرین زندگی پایدار به جای تجربه لحظه ای. برانت دلیل می‌کند که گزارش تیلیش دقیقاً به دلیل توجه پدیدارشناسانه آن به تجربه واقعی زندگی، به ویژه تجربه خود تیلیش، از قدرت هنر، حساس و قانع‌کننده است. با این حال، برانت همچنین پیشنهاد می‌کند که شناسایی پیوند قوی‌تر از آنچه تیلیش اجازه می‌دهد بین موضوع اثر هنری، محتوای وحی و تأثیر وحی مفید باشد.