جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فیلسوفان نظام ساز و از جمله صدرالمتألهین خود در بند معرفی نظام فلسفی خویش نیستند، بلکه این وظیفه بر عهده کسانی است که بتوانند مباحث را غربال و حاصل آن را در نظمی نو و به زبانی ساده تر بیان نمایند. این سنت که سالهاست در غرب رواج دارد، هنوز نتوانسته در فرهنگ اسلامی رواج پیدا نماید و بایسته و شایسته است که در ترویج این مهم اهتمام جدی به عمل آید. با این نگرش عبدالرسول عبودیت که سالها در حوزه فلسفه اسلامی مطالعه و تفکر کرده و توانسته از خرمن اساتید بزرگواری چون آیت الله جوادی آملی و آیت الله مصباح یزدی خوشه چینی نماید و هم اکنون استاد تمام و عضو هیئت علمی مؤسسه امام خمینی(ره)، کتاب در آمدی بر نظام حکمت صدرایی را در سه جلد به رشته تحریر در آورده است. مجموعه حاضر درس گفتارهای عبدالرسول عبودیت پیرامون این کتاب است که می توان آنرا شرح و بسطی از آن دانست. در این مجموعه که بر اساس سال ها همکاری مستمر ایشان با گروه فلسفه و کلام دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان تدوین شده، تلاش گردیده اصول اساسی فلسفه صدرالمتألهین به روشنی و تا حد امکان بدون ابهام تبیین گردد. امید است این مجموعه بتواند به رشد تفکر عقلانی و فلسفی این مرز و بوم کمک نماید. مزاج – وجود نفس – چیستی نفس – تجرد نفس – قوای نفس – مراتب نفس – حدوث نفس – بدن ونفس – انفعال نفس

موقف ابن رشد الفلسفي من علم الكلام وأثره في الاتجاهات الفكرية الحديثة، پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته کلام سعید عبداللطیف فوده است که در دانشکده تحصیلات تکمیلی دانشگاه اردن در سال 1430ق/2009م، از آن دفاع کرده و در همان سال توسط انتشارات «دارالفتح»، آن را در قالب کتاب چاپ کرده است. این کتاب به زبان عربی است و نویسنده در آن به موضع فلسفی ابن رشد در مورد الهیات (علم کلام) و تأثیر وی بر گرایش‌های فکری جدید، پرداخته است. کتاب، حاوی تقدیریه، فهرست مطالب، خلاصه کتاب، مقدمه، مقدمه دکتر نبیل محمد عمری، مقدمه دکتر عزمی طه سید، بیان ابواب و فصول و محتوای مطالب شامل باب تمهیدی و دو باب اصلی (که هرکدام دارای فصول مختلفی هستند) و یک خاتمه است. ابن رشد، فیلسوفی است صاحب‌نظر که برخی از مردم با وی هم‌نظرند و برخی نه. این رساله در پی کشف ابعاد شیوه فکری وی از طریق نظرات و آثارش - مخصوصا در گرایش‌های فکری جدید - ‌است. نویسنده در این رساله برای رسیدن به این هدف، به شیوه تاریخی سیر کرده است و این کار را از خلال تحلیل زندگی و تاریخ فکری ابن رشد و بیان ارتباطات وی با شخصیت‌های مختلف زمانه‌اش و سختی‌هایی که متحمل شده، با بیان تحلیل و تعلیل اسباب آن و بیان آثار این سختی‌ها در شکل‌گیری شخصیت او، انجام داده است. نویسنده سپس به بیان نوع اندیشه ابن رشد، مخصوصا آن بخش که به شیوه کلامی وی تعلق دارد، می‌پردازد و این بخش را به این دلیل که موضوع این کتاب است، از لابه‌لای مطالعه مسائل الهیاتی و کلامی وی و مناقشه او با متکلمین انجام می‌دهد. او در این راستا می‌کوشد به تعلیل مواضع وی و تحلیل نظرات انتقادی‌اش و احکامی که به آنها رسیده و بیان اسبابی که باعث ترجیح در گزینش چنین حکمی شده، دست بیابد. وی سعی کرده اهم مسائلی را که ابن رشد – به‌ویژه در دو کتاب «مناهج الأدلة» و «فصل المقال» - ‌مطرح کرده، در این کتاب بیاورد. او علاوه بر «مناهج الأدلة» و «فصل المقال»، از کلام وی در علم الهی و «تهافت الفلاسفة» نیز در این راستا مدد گرفته است. بیان مختصری نیز در این کتاب از تأثیر ابن رشد بر فلاسفه و اندیشمندان غرب، به‌خصوص در قرون وسطی و آغاز دوره روشنگری اروپایی، صورت گرفته تا ارتباط میان اندیشمندان غربی و اسلامی (نهضت عرب) که مدعیات ابن رشد را اعاده کردند و در احیای فلسفه وی کوشیده‌اند، روشن شود. بعد از بیان این مطالب، سعید عبداللطیف فوده، در این کتاب به بیان اثر ابن رشد و فلسفه وی در اندیشمندان نهضت و اندیشمندان معاصر پرداخته است. وی این کار را از خلال ذکر مثال‌هایی برای این امر شامل مهم‌ترین حامیان و پیروان ابن رشد مانند فرح انطون و محمود قاسم، انجام می‌دهد و گرایش‌های فکری و مقاصد سیاسی و اجتماعی و دینی این دو را آشکار می‌سازد. وی همچنین ارتباط تنگاتنگ میان اینان و اندیشمندان روشنگر اروپایی و تأثیرپذیرفتنشان از آنان در بسیاری از جوانب، را بیان می‌نماید. او سپس توضیح می‌دهد که این مرحله، مقدمه حقیقی امتداد اثر ابن رشد به اندیشمندان معاصر است. به‌منظور بررسی میزان تأثیر دیدگاه‌های ابن رشد در جریان‌های فکری معاصر، متفکران مدرنیست معاصر به دو قسمت اصلی تقسیم شده‌اند؛ نویسنده، گروه اول را عدمیه (هیچ‌گرایی) یا عبثیه (پوچ‌گرایی) نام می‌نهد که مبتنی بر اندیشه پست‌مدرن است. وی دومین گروه را سکولار جزمی می‌نامد. او مهم‌ترین تمایزات این دو گرایش را بیان می‌کند و چگونگی اعتماد و تکیه این اندیشه‌ها بر ابن رشد را – چه در افکار و نتایج و چه در چیزی که آن را روح رشدیه می‌نامند - ‌توضیح می‌دهد. روح رشدیه در نظر اکثر آنها به این می‌انجامید که اکثرشان نتیجه بگیرند که این چیزی است که در این زمان به آنها سود می‌رساند؛ درحالی‌که آنان علنا نظرات ابن رشد را که برای آنها جنگید، ترک کرده و با این کار از ناحیه فکری از وی، گذر کردند. کلیت و شاکله بحث دراین کتاب، به این صورت است: نویسنده در باب تمهیدی و مقدماتی که بر اثر نوشته، با عنوان ابن رشد و علم کلام و فلسفه، در دو فصل به بحث می‌پردازد؛ فصل اول درباره زندگانی، شخصیت و دانش ابن رشد است و فصل دوم درباره تعریف علم کلام و فلسفه. مباحث این فصل در چهار مبحث ارائه می‌گردد که به‌ترتیب عبارت است از: تعریف علم کلام، تعریف فلسفه، فرق میان کلام و فلسفه و بیان نظر ابن رشد در فلسفه. او سپس به بیان مطالب کتاب در دو باب و یک خاتمه می‌پردازد. باب اول با عنوان «موقف ابن رشد الفلسفي من علم الكلام، عرض ونقد»، در سه فصل ارائه شده است. فصل اول آن درباره موضع ابن رشد نسبت به علم کلام در الهیات و نقد آن است. این فصل در پنج مبحث ارائه شده است. مبحث اول به بیان نظر ابن رشد در سببت و علیت و ردیه او بر متکلمین می‌پردازد. مبحث دوم نظر او در قانون تأویل را در تقارن با نظر متکلمین، بیان می‌دارد. در مبحث سوم، طریقه اثبات وجود الله تعالی نزد ابن رشد و نقد او بر ادله متکلمین بررسی می‌شود. مبحث چهارم، حاوی دیدگاه ابن رشد در مباحث تنزیهات و نقد او بر متکلمین است و مبحث پنجم، حاوی نظر او در صفات ثبوتی الله تعالی و نقدش بر متکلمان. فصل دوم، درباره افعال الهی و قضاء و قدر و عدل است. او این فصل را ضمن سه مبحث مطرح می‌کند: مبحث اول، درباره نظر ابن رشد درباره افعال الهی، مبحث دوم، درباره نظر او در عدل و جور و مبحث سوم، درباره نظر او در قضاء و قدر است. سومین فصل این باب، حاوی موضع ابن رشد نسبت به علم کلام در نبوات و بعثت و نقد آن است. این فصل در دو مبحث ارائه شده: مبحث اولش به بیان نظر ابن رشد درباره نبوات می‌پردازد و مبحث دوم، نظر او را درباره بعثت بیان می‌نماید. دومین باب از مباحث اصلی کتاب، با عنوان «تأثير موقف ابن رشد الفلسفي في الاتجاهات الفكرية الحديثة المختلفة» نیز در سه فصل مطرح شده است. فصل اول آن به تأثیر نظریات ابن رشد در اندیشمندان و فلاسفه در اروپای قرون وسطی می‌پردازد. این فصل ضمن سه مبحث ارائه شده که مبحث اول آن درباره دخول فلسفه ابن رشد به اروپا از طریق کتاب‌های وی و تلخیص‌ها و شروحش بر ارسطو است. دومین مبحث، به ذکر برخی از کسانی که – از نظر قبول یا رد - ‌در این دوره زمانی (قرون وسطی)، تحت تأثیر ابن رشد قرار گرفته‌‌اند، می‌پردازد. مبحث سوم، اهم مسائل متداول و منسوب به ابن رشد و مکتب رشدیه را بیان می‌نماید. دومین فصل، درباره تأثیر ابن رشد در اندیشمندان نهضت عربی (اسلامی) بحث می‌نماید. سعید عبداللطیف جوده، این فصل را ضمن دو مبحث مطرح کرده است: مبحث اول، درباره فرح انطون و جهات تأثرش از ابن رشد است و مبحث دوم نیز درباره شخصیت‌هایی است که از محمد عبده آغاز می‌شود و به محمود قاسم می‌رسد. فصل سوم از مبحث دوم کتاب، به بیان تأثیر ابن رشد در اندیشمندان مدرن و سکولارهای معاصر می‌پردازد. در مبحث اول این فصل، درباره مفهوم مدرنیته و سکولاریسم صحبت می‌شود و در دومین فصلش، گرایش‌های متفکران مدرنیته و اهداف عملی و علمی آنها، تبیین می‌گردد. نویسنده، پس از این مباحث، خاتمه‌ای نوشته و در آن نتایج و خلاصه مطالب کتاب را بیان کرده است.

جستار حاضر به تحلیل قوای نظری و عملی از حیث کمال‌محوری و شمارش و سطح‌بندی موارد عینی کمالات از دیدگاه فخر رازی می‌پردازد. این تحلیل در طراحی اخلاق‌نگاری فلسفی رازی اهمیت والایی دارد. هدف پژوهش دست‌یابی به سامانه فکری رازی در بازتعریف قوه نظری و عملی و گونه‌شناسی کمالات انسان و طراحی مؤلفه‌های زیست سعادتمندانه است. روش این پژوهش، تحلیلی ـ عقلی، با به‌کارگیری شیوه مقایسه‌ای در برخی جایگاه‌هاست. بر پایه دیدگاه رازی، عقل عملی و نظری هر دو حیثیتی ادراکی‌اند؛ یکی شناخت امور ناظر بر واقع است و دیگری شناخت خیرها از حیث عمل به آنها. با تحلیل کمالات این دو قوا، به طراحی دیدگاهی جامع از کمالات قوا با ‌عنوان کمالات میانی و کمالات بنیادین پرداخته می‌شود. رازی کمالات بنیادین را در فراسوی تحلیل‌های اعتدال‌گروی ارسطویی و در پیوند با مؤلفه‌های دینی مطرح می‌سازد. ارزش‌مندی زیستن و سعادتمندی نزد رازی در بعد شناختی، فراتر از روش متأملانه عقلانی است و بر متعلق آن ناظر است و در بعد عملی بر منش اخلاقی استوار است. علاوه بر موارد مذکور، در این مقاله به برخی صورت‌بندی‌های ارتباط قوای نظری و عملی متناظر با تحلیل رازی نیز پرداخته‌ایم؛ از جمله: صورت‌بندی استنتاجی مبتنی‌ بر بهره‌وری عقل عملی از احکام کلی عقل نظری، صورت‌بندی مبتنی‌ بر تقسیم گزاره‌های اخلاقی حوزه عقل عملی به بی‌نیاز از تأمل و نیازمند به تأمل و صورت‌بندی مبتنی‌ بر ارتباط فعل و نتیجه آن با شاخص‌های کلان معرفت الهی و قرب الهی.

کتاب «وحدة المطلقة عند ابن سبعين» نوشته محمد یاسر شرف است. ابن سبعین فیلسوف متصوف اندلسی (613-669 هـ.ق) است و دلیل شهرت او پاسخ دادن به سوالات فلسفی فردریک دوم، فرمانروای نورمان سیسیل (صقلیه) است که بعدها امپراتور مقدس روم شد. وی به «وحدت وجود» بسیار اعتقاد داشت. این کتاب نیز درباره همین موضوع است. ابن سعبین قائل به وحدت اطلاقی وجود بود لذا بر این اساس فقه و علم کلام را تفسیر می‌ کرد. ابن سبعین بر این باور است که هویت موجودات متعدد با ماهیت های مختلف واحد است و آن هویت واحد را وجود م طلق الله می داند. در این کتاب آمده است که ابن سبعین مانند بسیاری از فلاسفه اسلامی، عقل را نخستین موجود در عالم ابداع می شناسد و می گوید عقل در همه اشیا مادون خود به انحا مختلف حضور دارد. همچنین طبق نظریه فیض ابن سبعین، مبدأ متعال را به احد و واحد نامگذاری شده و وی آن احد و واحد را علت العلل موجودات می داند. وی عمل فیض الهی را، در بیانی پیچیده با دو اصطلاح قصد اول و قصد دوم توضیح می دهد: در قصد اول از علت العلل، بر همه اشیاء افاضه فیض می شود و در این مرحله میان خالق و مخلوق یا علت و معلول هیچ انفصالی نیست و قصد اول قصد حقیقی و علت سرمدی است. اما منظور از قصد دوم، رابطه علی بین ممکنات است یعنی آنچه از مخلوقات صادر می گردد. کتاب فوق ابتدا به زندگی و حیات ابن سبعین پرداخته است و آثار و آراء وی را برشمرده و بررسی کرده است. در ادامه ابن سبعین را به عنوان یک فقیه، یک متکلم و یک صوفی هر کدام جداگانه تحلیل کرده و در انتها نیز فلسفه وحدت وجودی مطلق را از نظر وی بیان نموده است. این کتاب در سه باب نگارش یافته است: باب اول- ابن سبعین و عصره؛ شامل: من حرکه الحیاه، مولفات و آراء. باب دوم- الاطر الفکریه؛ شامل: الفقیه، المتکلم، الصوفی. باب سوم- فلسفه الوحده المطلقه؛ شامل: الاساس التکوینیه، نظریه المعرفه، العلم الاصغر، العلم الاکبر، میتافیزیقا الاخلاق.

نسبت میان عقل و شریعت یکی از بحث‌های مهم و مورد اختلاف اندیشمندان ادیان بوده است. پرسش اساسی این جستار عبارت است از «تاثیر ابن‌رشد بر ابن‌میمون در به‌کارگیری عقل در شریعت چگونه است؟» برخی از نکاتی که در این پژوهش بدان دست یافتیم حاکی از تاثیر عمیق ابن‌رشد بر ابن‌میمون در بحث عقل و شریعت می‌باشد. ابن‌رشد در فرازهای مختلفی از آثارش به خطرات عقل‌گرایی محض هشدار داده و به‌کارگیری آن را در شریعت محدود می‌کند. وی معتقد است عقل به تنهایی توان تاویل را نیز ندارد و باید به واسطه اهل‌شریعت با شرایطی که در دین تبیین شده انجام شود. ابن‌میمون نیز به مشروط بودن به‌کارگیری عقل در شریعت تصریح کرده و معتقد است کتاب مقدس یهودیّت موازین کاربرد عقل در شریعت را تعیین می‌نماید که به واسطه اهل شریعت صورت می‌گیرد. در تطبیق آرای ابن‌رشد و ابن‌میمون با دلائلی مواجه می‌شویم که به تاثیر ابن‌رشد بر ابن‌میمون در مسئله چگونگی کاربرد و محدودسازی عقل در شریعت تاکید دارد.