جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: معجزه اصلی که توسط مسیحیان ادعا شده است، تجسم است. می گویند خدا انسان شد. هر معجزه دیگری راه را برای این امر آماده می کند یا از آن نتیجه می شود.» این بیانیه کلیدی معجزه است، که در آن سی.اس.لوئیس نشان می دهد که یک مسیحی نه تنها باید معجزات را بپذیرد، بلکه باید از آن به عنوان شاهدی بر دخالت شخصی منحصر به فرد خدا در خلقتش خوشحال شود. لوئیس با استفاده از شفافیت و شوخ طبعی خاص خود برای توسعه استدلال خود، عقل گرایان، ادم گرایان و دئیست ها را بر اساس دلایل خود به چالش می کشد و با این بیان که: «کسانی که تصور می کنند معجزه نمی تواند اتفاق بیفتد، صرفاً هدر می دهند. وقت خود را با نگاه کردن به متون: ما از قبل می دانیم که آنها چه نتایجی را خواهند یافت زیرا آنها با طرح این سؤال شروع کرده اند.» معجزات کتابی نوشته سی.اس.لوئیس است که در ابتدا در سال 1947 منتشر شد و در سال 1960 تجدید نظر شد. لوئیس استدلال می کند که قبل از اینکه بتوان از مطالعه تاریخ یاد گرفت که آیا معجزه ای رخ داده است یا خیر، ابتدا باید این سؤال فلسفی را حل کرد که آیا چنین است. منطقاً ممکن است که معجزه در اصل اتفاق بیفتد. او مورخان مدرن و متفکران علمی، به‌ویژه محققان سکولار کتاب مقدس را متهم می‌کند که در مقابل معجزات سؤال می‌کنند و اصرار می‌ورزند که بی‌اعتباری مدرن به معجزه یک سوگیری فرهنگی است که بر سوابق تاریخی تحمیل شده است و از آن قابل استخراج نیست. فیلسوفان و دانشمندانی از جمله ویکتور رپرت، ویلیام هاسکر و آلوین پلانتینگا «برهان عقل» را بسط داده‌اند و به لوئیس اعتبار می‌دهند که برای اولین بار این برهان را در معجزات فصل 3 آشکار کرده است. این استدلال معتقد است که اگر، همانطور که طبیعت گرایی کامل مستلزم آن است، همه افکار ما معلول یک علت فیزیکی هستند، پس دلیلی برای این فرض وجود ندارد که آنها نیز نتیجه یک دلیل معقول باشند. با این حال، دانش با استدلال از زمین تا نتیجه درک می شود. بنابراین، اگر طبیعت گرایی صادق بود، هیچ راهی برای شناخت آن وجود نداشت، یا چیز دیگری که نتیجه مستقیم یک علت فیزیکی نباشد. لوئیس ادعا می کند که بر اساس این منطق، گزاره "من دلیلی دارم که معتقدم طبیعت گرایی معتبر است" به طور خودارجاعی مانند جمله "یکی از کلمات این جمله معنایی را که به نظر می رسد ندارد" است. ، یا جمله «من هرگز حقیقت را نمی گویم». در هر مورد، فرض صحت نتیجه، امکان وجود دلایل معتبر برای رسیدن به آن را از بین می برد. برای خلاصه کردن استدلال در کتاب، لوئیس ازJ.B.S.Haldane نقل قول می‌کند که به یک خط استدلال مشابه متوسل می‌شود. هالدن می گوید: "اگر فرآیندهای ذهنی من به طور کامل توسط حرکات اتم ها در مغز من تعیین می شود، دلیلی ندارم که تصور کنم باورهای من درست است ... و از این رو هیچ دلیلی ندارم که تصور کنم مغزم از اتم ها تشکیل شده است."

ترجمه ماشینی: نویسنده به بررسی نظریه معجزات، برگرفته از آگوستین، که در سراسر قرون وسطی رواج داشت، به بررسی زیارتگاه‌های سنتی معرف، معجزاتی که با آنها مرتبط بودند، و تغییر رو به رشد به سوی عبادت مردمی در این دوره می‌پردازد. این کتاب جامع، در دسترس و کاملاً مستند است، این کتاب منبع اصلی برای قرون وسطایی ها است.

ترجمه ماشینی: «معجزه» فقط همان موضوعی است که برای مجموعه گسترده «معرفی های بسیار کوتاه» انتشارات دانشگاه آکسفورد مناسب است، زیرا به اندازه کافی خاص است که امکان درمان متمرکز را فراهم می کند، و در عین حال به اندازه کافی گسترده است که مورد توجه خوانندگان گسترده باشد. در واقع، معجزه یک جنبه کلیدی از تجربیات بسیاری از افراد مذهبی است. داستان‌های معجزه‌آسا در اسطوره‌های مذهبی و نیز رویدادهای معجزه‌آسا امروزی به افراد مذهبی اطلاع می‌دهند که خدایانشان می‌توانند و می‌توانند در زندگی‌شان مداخله کنند، حتی به روش‌هایی که با قوانین طبیعی نظم خلق شده در تضاد است. دانشگاهیان در بسیاری از رشته‌ها مدت‌هاست که معجزات را مطالعه کرده‌اند تا سعی کنند به سؤالات مختلفی از جمله: معجزه چیست؟ آیا توضیحات روانشناختی یا علمی دیگر برای باور مداوم به معجزه وجود دارد؟ داستان‌های معجزه‌آسا درباره ساختارهای درونی و الهیات ادیان چه ارتباطی دارند؟ معجزات چه نقشی در زندگی کسانی که آن را تجربه می کنند دارند؟ این کتاب بررسی خوبی از برخی از این سوالات و نحوه پرداختن به آنها ارائه می دهد. یوجین ناگاساوا، نویسنده این مقدمه بسیار کوتاه، استاد فلسفه در دانشگاه بیرمنگام است، و بنابراین جای تعجب نیست که او به تعاریف فلسفی کلاسیک از معجزات، نقد معروف هیوم از معجزات، و اینکه آیا همیشه علاقه مند است. اعتقاد به معجزه عقلانی است او بحث خود را در مورد این مسائل با مروری بر تحقیقات شناختی در مورد منشأهای احتمالی تکاملی برای گرایش انسان به اعتقاد به هر چیز ماوراء طبیعی، از جمله مداخله ظاهری الهی که معجزه را نشان می دهد، تقویت می کند. از آنجایی که تعاریف او (و بسیاری دیگر) از "معجزه" بر یک عامل ماوراء طبیعی تکیه دارد، ناگاساوا همچنین شامل بررسی مختصری از داستان های معجزه باستانی از یهودیت، مسیحیت، اسلام، هندوئیسم و ​​بودیسم است. این کتاب با فصلی غافلگیرکننده به پایان می‌رسد که نشان می‌دهد رفتار نوع‌دوستانه، حتی اگر از نظر فنی معجزه‌آسا نباشد، یک جایگزین عقلانی ستودنی برای معجزات در دنیای امروز است. بهترین بخش این کتاب کوچک بحث روشن و مختصر ناگاساوا در فصل اول از معجزه است. سبک نوشتاری جذاب او شامل بسیاری از نمونه‌های دنیای واقعی و همچنین آزمایش‌های فکری ظریفی است که به خواننده کمک می‌کند تا تفاوت‌های بین رویدادهای غیرمعمول یا شگفت‌انگیز و آنچه را که باید معجزه واقعی در نظر بگیریم را درک کند. به عنوان مثال، او داستان انفجار گاز در کلیسایی در نبراسکا در سال 1950 را بازگو می کند که مطمئناً تمام اعضای گروه کر را که قرار بود برای جلسه تمرین هفتگی خود در آنجا حضور داشته باشند، کشته می شد، اگر همه آنها به دلایل مختلف غیرمرتبط به تأخیر نمی افتادند. (10). او از این رویداد شگفت‌انگیز استفاده می‌کند تا نشان دهد، در حالی که معتقدان ممکن است چنین رخدادی را معجزه بدانند، احتمالاً تعاریف رضایت‌بخشی از معجزه را برآورده نمی‌کند، که ایجاب می‌کند که معجزه ادعایی ممکن است صرفاً یک تصادف احتمالی بعید نباشد. او این بخش را با صورت بندی خاص خود از تعریف رایج فلسفی معجزه به پایان می رساند: «معجزه نقض قوانین طبیعت است که توسط عامل عمدی ایجاد می شود. و اهمیت دینی دارد» (18). یکی دیگر از فصل های مهم کتاب، فصل 3 است، با عنوان "چرا بسیاری از مردم به معجزه اعتقاد دارند؟" خلاصه تحقیقات روان‌شناختی و شناختی ناگاساوا در مورد معجزات، او را به این نتیجه می‌رساند که «اعتقاد به معجزه بسیار گسترده است، زیرا انسان‌ها از نظر شناختی و رشدی نسبت به شکل‌گیری و انتقال چنین باوری تعصب دارند» (68). نمونه‌هایی از این سوگیری‌های شناختی عبارتند از «نظریه ضد شهودی حداقلی» - که معتقد است ایده‌ها یا رویدادهای کمی شگفت‌انگیز با موفقیت بیشتری نسبت به موارد معمولی منتقل می‌شوند - و «پاریدولیا»: پدیده‌ای که به وسیله آن انسان‌ها الگوهای معناداری را در جایی که واقعاً وجود ندارند، کشف می‌کنند، مانند دیدن چهره‌ها. در پوست درخت به همین ترتیب، روان‌شناسان نشان داده‌اند که انسان‌ها اغلب قصد هدفمندی را به عوامل فراطبیعی نسبت می‌دهند که مسلماً رویدادهای تصادفی هستند. ناگاساوا توضیح می‌دهد که به دلیل این تمایل است که شنیدن اینکه مردم اعلام می‌کنند «همه چیز به دلیلی اتفاق می‌افتد» امری عادی است. خوانندگانی که با این نوع نظریه‌های شناختی و روان‌شناختی برای رفتار دینی همدل هستند، این بخش از کتاب را راضی‌کننده می‌دانند. کسانی که چنین نظریه‌هایی را تقلیل‌دهنده می‌دانند، کمتر راضی خواهند بود، زیرا نویسنده هیچ بحثی درباره نقدهای رایج از رویکرد شناختی ارائه نمی‌کند. در واقع، محققان ادیان، که اکثریت آنها نوعی تحلیل فرهنگی را برای مطالعات خود به ارمغان می‌آورند، احتمالاً برخورد اجمالی ناگاساوا با تحقیقات انسان‌شناختی درباره معجزات را ناکافی می‌دانند. پروژه اصلی او این است که توضیح دهد معجزات چیست و چرا مردم در اعتقاد به آنها پافشاری می کنند حتی زمانی که این باور به وضوح غیرمنطقی است. این بدان معناست که او عمدتاً مطالعات پدیدارشناختی افراد مذهبی، روایت‌های معجزه‌آسا و کارکردهای اجتماعی این روایت‌ها را نادیده می‌گیرد یا نادیده می‌گیرد. البته، در یک «مقدمه بسیار کوتاه»، نمی توان انتظار داشت که همه جنبه های موضوع به تفصیل پوشش داده شود، اما دانشمندان علوم دینی که بر پیامدهای اجتماعی معجزه تمرکز می کنند، ممکن است از یافتن اندکی از بینش ها و اکتشافات خود ناامید شوند. در این کتاب به طور کلی، معجزه: یک مقدمه بسیار کوتاه به هدف خود می رسد تا خوانندگان عمومی را با موضوع معجزه آشنا کند. این کتاب مطمئناً مکمل مفیدی برای هر دوره کارشناسی است که به معجزات می پردازد، به ویژه به دلیل تصاویر و نمونه های پر جنب و جوشی که ناگاساوا در متن آورده است. در حالی که دیدن یک بررسی قوی تر از مفاهیم اجتماعی داستان های معجزه در زندگی تمرین کنندگان مذهبی بسیار خوب بود، این کتاب همچنان یک مدخل مفید و نوشته شده برای مطالعه آکادمیک معجزات است.

ترجمه ماشینی: این سلسله تک نگاری ها شامل بررسی تمام مسائل اصلی در فلسفه دین است. برای کسانی که این موضوع را در دانشگاه ها یا کالج ها می خوانند، جالب توجه خواهد بود. مشکلات فلسفی مرتبط با اعتقاد دینی تنها موضوع مورد توجه متخصصان نیست. آنها به شکلی برای همه افراد باهوش در هنگام مواجهه با درخواست ها یا ادعاهای دین به وجود می آیند. رویکرد کلی این مجموعه از منظر فلسفه تحلیلی معاصر است و تک نگاری ها توسط تیم برجسته ای از فیلسوفان نوشته شده است که همگی اکنون در دانشگاه های بریتانیا یا آمریکا تدریس می کنند یا اخیراً تدریس کرده اند. هر نويسنده موظف شده است تا جنبه‌اي از اعتقادات ديني را تحليل كند. بیان روشن و مختصر مسائل فلسفی ناشی از آن؛ در نظر گرفتن راه حل هایی که فیلسوفان کلاسیک یا معاصر ارائه کرده اند. و ارزیابی انتقادی خود را از چگونگی وضعیت اعتقاد دینی در پرتو این مشکلات و راه حل های پیشنهادی آنها ارائه دهد. در اصل این تک نگاری ها به خداباوری می پردازند، زیرا این نوع باور مذهبی است که خوانندگان به احتمال زیاد با آن آشنا هستند، اما دیگر اشکال دین نادیده گرفته نمی شوند. برخی از نویسندگان مؤمن دینی هستند و برخی دیگر معتقد نیستند، اما هدف اصلی آنها این نیست که به صورت جدلی، و حتی کمتر جزمی، له یا علیه دین بنویسند. در عوض، آنها سعی کردند ماهیت اعتقاد دینی را در پرتو فلسفه مدرن با تمرکز بر سؤالاتی که یک انسان معقول باید در مورد آن بپرسد، روشن کنند. صحبت از خدا چگونه به جهان های دیگر گفتمانی که انسان ها در آن درگیر هستند، مانند علم، هنر یا اخلاق، شبیه و چقدر متفاوت است؟ آیا این صحبت از خدا منسجم است؟ آیا با سایر باورهای عقلانی که در مورد انسان یا جهانی که او در آن زندگی می کند، مطابقت دارد؟ سؤالاتی از این دست است که این مجموعه به خواننده کمک می کند تا خودش به آن پاسخ دهد.

یادکرد معجزه‌های عیسی (ع) در قرآن محدود؛ ولی در اناجیل متنوع است و این تنوع ناشی از نگارش انجیل‌ها توسط کاتبان بسیار است. هردو کتاب دارای برخی معجزه‌های مشترک هستند؛ مانند زنده‌کردن مردگان، و برخی معجزات که منحصر در همان‌کتاب یعنی قرآن یا عهدجدید است. برخی موارد انحصاری در قرآن؛ مانند تأییدشدن توسط روحُ‌القدوس، تکلم در گهواره، چشمۀ روان و پرندۀ گلین و ... مواردی است که در سنت اسلامی مشهور به «ارهاص» هستند؛ اما در انجیل‌ها هرگز خبری از این موارد مهم نیست. ازاین‌رو این مقاله با ارایۀ تصویر صحیحی از معجزات عیسی (ع)، ما را به جامعیت قرآن رهنمون می‌سازد. بدیهی است اثبات جامعیت قرآن، فقط در سایۀ مطالعۀ تطبیقی در هردو کتاب بدست می‌آید.

کتاب «الثاقب فی المناقب» تأليف ابن حمزه از علماي قرن ششم است که به ذكر فضايل، مناقب، معجزات انبياء عليهم‌ السلام، رسول گرامي اسلام صلی الله علیه و آله، امیرالمومنین علیه‌ السلام، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، امام حسن علیه‌ السلام، امام حسين علیه‌ السلام و نه فرزند معصوم عليهم‌ السلام ايشان پرداخته است كه همگي بر اساس روايات در موضوعات مختلف دسته‌ بندي شده‌ اند. در روضات الجنات ذیل عنوان مؤلف ثاقب آمده، شرحی است که در تعریف کتاب نگاشته اند به این مضمون که: «الثاقب فی المناقب» کتابی است در باب خود بس ظریف و میان نظائرش ممتاز، جامع بسیاری از فضائل و معجزات غریبه پیغمبر اکرم و حضرت فاطمه زهرا و ائمه هدی سلام الله علیهم و چون این کتاب را محمدین ثلاثه متأخرین یعنی صاحب وافی و وسائل و بحار نداشته اند و از مطالب آن چیزی نقل نکرده اند، سزاوارست که ما کتاب خود روضات را از آن خالی نگذاریم و مقداری از مطالب عالیه آن را در اینجا بیاوریم.

معجزه (Miracle) در عرف عام بر حوادثی شگفت‌آور، فوق قدرت بشری، خارج از جریان عادی طبیعت و حوادث فراطبیعی اطلاق می‌شود. در مسیحیت معجزات عیسی را بینه‌هایی برای تأیید ماهیت الهی او می‌دانند و بنا به قول پولوس قدیس یکی از معجزه‌های مسیحی (رستاخیز) آن اندازه ضروری است که دین مسیحیت بدون آن ناممکن می‌شود؛ از این رو بررسی برهان معجزه برای دین پژوهان حائز اهمیت است. نوشتار پیش رو با روش کتابخانه‌ای و به شیوه‌ی توصیفی - تحلیلی به بررسی روایت‌های جدید برهان مسیحی اثبات وجود خدا از راه معجزه می‌پردازد؛ روایت قدیم از راه معجزه‌ها با اشکالات هیوم، مک کینون و فلو به چالش کشیده شده است. در برابر این اشکالات إلاهیدانان دو موضع را برگزیدند: گروهی مانند تیلیش و هالند، تلاش کردند که معجزه را از مفهوم اصلی آن خارج ساخته و با ارائه‌ی تعریفی جدید از معجزه، آن را قابل دفاع نمایند. 2. گروهی نیز مانند سویین برن با پذیرفتن تعریف سنتی معجزه با چینش استدلالاتی، در مقام پاسخگویی به اشکالات وارده بر این برهان قرار گرفته و تلاش کردند تا حمل حکم قدیمی - عدم امکان معجزه- را بر این موضوع - معجزه- ممتنع سازند. در مقام ارزیابی بین این دو موضع باید گفت که إلاهیدانانی که به بازسازی استدلال‌های برهان معجزه پرداخته‌اند، رویکردی معقولانه‌تر دارند؛ چرا که گروه اول، معجزه را به مثابه یک برهان، از برهانی بودن خود خارج می‌سازند و اگر نگوییم مرتکب مغالطه‌ی عدول از تعریف شده‌اند در نهایت، کارشان به نفی معجزه و یا به تقلیل گرایی می‌انجامد. اما موضع گروه دوم افزون برآنکه تقریر معجزه را از صورت برهانی خارج نمی‌کند، همچنان کارکرد آن را برای جامعه خداناباوران حفظ می‌کند.