جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این جلد شرح معاصری از خداباوری کلاسیک ارائه می دهد. این شامل 17 مقاله اصلی از محققان برجسته است که بحث خداباوری کلاسیک را در جهت های جدید و جالب پیش می برد. به جرات می توان گفت که خداباوری کلاسیک - این دیدگاه که خدا ساده، دانای کل و بزرگترین موجود ممکن است - دیگر دیدگاه فرضی در فلسفه تحلیلی دین نیست. اغلب به عنوان ریشه در سیستم‌های متافیزیکی منسوخ از نوع پیشبرد فیلسوفان باستان و قرون وسطی رد می‌شود. هدف اصلی این جلد دو چیز است: ارائه گزارشی معاصر از چیستی خداباوری کلاسیک و پیشبرد بحث علمی درباره خداباوری کلاسیک. در بخش اول، مشارکت کنندگان گزارشی روشن و پیشرفته از ماهیت و وجود خدا و مبانی تاریخی و الهیاتی خداباوری کلاسیک ارائه می دهند. بخش دوم شامل فصول در مورد موضوعات مختلفی است، مانند اینکه آیا آموزه سادگی خداباوری کلاسیک نیاز به تجدید نظر دارد، آیا سادگی با آموزه مسیحی تجسم سازگار است یا خیر، و آیا فرضیه تعدد ایده های الهی با سادگی الهی سازگار است یا خیر. دیگران. خداباوری کلاسیک برای دانشمندان و دانشجویان پیشرفته در فلسفه دین که به ذات خدا علاقه مند هستند، جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی: ممکن است دلایل الهیاتی خوبی برای اتخاذ یکی از این دو رابطه «خدا-جهان» وجود داشته باشد: «عمل خدا بر جهان» در مقابل «توجه خدا به جهان»، از دیدگاه فلسفی/متافیزیکی، اینها گزینه ها یک "مشکل تصمیم گیری" ایجاد می کنند. این مقاله در جستجوی معیارهای متافیزیکی است که از هر تصمیمی در مورد «عمل خدا در مقابل عدم عمل او به جهان» حمایت می کند. از این نظر، ماهیت متافیزیکی دارد

در حوزه فرآیند معرفت دینی ادله متعددی برای اثبات ضرورت دین از منظر کلامی و فلسفی مطرح شده است. مقاله حاضر ادله ضرورت دین را از دیدگاه حکمت و لطف از منظر برخی از علما بازخوانی منطقی، بررسی و تحلیل می‌کند. در بیان خود، بیشتر به طریق متکلمان، ضمن تعریف نبی با ساختاری منطقی دو برهان می‌آورد که اوّلین برهان، برهانی است مبتنی بر حکمت خدا، با این بیان که مقصود از آفرینش انسان، مصلحت و منفعتی بوده که به انسان‌ها برسد، که در این زمینه بعضی از علما به اراده تشریعی معتقدند و بعضی به اراده تکوینی الاهی در دین قائل‌اند و بعضی علت نهایی را به علت فاعلی برمی‌گردانند و بعضی اراده را به اراده پیامبر و ولی، یعنی اینکه در نفس پیامبر و ولی، اراده‌ها حادث می‌شود وگرنه ارادهٔ خدا محل حادثات نیست که بخواهد ارادهٔ تشریعی حاصل شود. به عبارت دیگر، در نفس نبی یا ولی اراده‌هایی راجع به انسان‌ها وجود دارد، اما متعلقش منافع خود مردم است و در باب تکالیف به خود مردم برمی‌گردد و در مجرای وجوب برآوردن آن مصلحت در حکمت خدا، ضرورت دین و نبوت را اثبات می‌کند. دومین برهان، برهانی است مبتنی بر لطف که در آن استدلال، بعثت را مشتمل بر لطف در تکالیف عقلی و شرط در تکالیف سمعی می‌داند و پس از بررسی دو گزارهٔ لطف‌بودن بعثت در تکالیف عقلی و شرط‌بودن آن در تکالیف سمعی، ضرورت دین و نبی را تبیین و اثبات می‌کند.

در اسلام اصل توحید به عنوان اساسی‌ترین اصل از اصول دین و معرفت به آن نیز والاترین شناخت معرفی شده است.گرچه در الهیات و حکمت اسلامی‌شناخت ذات الهی مقدور انسان نبوده و عنقاء است که دسترسی به آن امکان ندارد ولی باب خداشناسی بسته نشده و درک و فهم توحید از راه شناخت صفات الهی میسور بوده و توصیه شده است. از این رو هم در آیات قرآن کریم و هم در سنت (اعم از روایات و ادعیه) نامیده شدن خداوند به این اسما و صفات بسیار تکرار گردیده و به تبیین معنای ‌ این اسما وصفات پرداخته است. خداوند خود را به چهار صفت "اولیت،آخریت، ظاهریت وباطنیت" در ابتدای سورة حدید متصف کرده و در روایات فهم عمیق‌ این صفات را برای اهل فهم و تعمق در آخر الزمان دانسته است. با توجه به رویکردهای مختلف نقلی، عقلی وشهودی درتبیین معنای صفات الهی‌ این مقاله درصدد است تا با توجه به میراث عظیم رویکرد عقلی و فلسفی به تبیین معنای این صفات اربعه در ‌ این رویکرد بپردازد. در این رهگذر اولیت و آخریت نه به معنای اول وآخر زمانی بلکه به معنای ذاتی دانسته شده و در چارچوب ‌اندیشة فلسفی به عنوان علت فاعلی وغایی یا اولیت درقوس نزول وآخریت درقوس صعود معنا شده است. البته درحکمت متعالیه این صفات حاکی از وحدت مطلقه و حقه بوده که همة صفات الهی را دربردارد. ظاهریت و باطنیت نیز یا به صفات دیگری از جمله علم الهی ارجاع شده یا ظاهریت به معنای ظهور الهی به‌ آیات بوده و نیز در حکمت متعالیه با تشبیه به نور که بذاته آشکار و مظهرغیر است، به دلیل شدت وعلو مرتبه مخفی و پنهان است.

مسئله رابطه خالق و مخلوق و همچنین لزوم اثبات و یا نفی این رابطه از بزرگترین مسائل در میان خاص و عام بوده است.تحلیل از این رابطه با توجه به مبانی پذیرفته شده هر گروهی متفاوت است؛حکمت متعالیه از مکاتب فلسفی است که امروز طرفدران آن در جوامع فلسفی ایران به مراتب بیشتر از گروهای دیگر است؛دلیل این امر را می توان استفاده از تجارب پیشینیان و ارائه مکتب نظام مند،برای آیندگان دانست.ملاصدرا با مبنای حکمت خود که به حکمت متعالیه معروف است به طرح مسئله خالق با مخلوق پرداخته است.در نگاه وی مخلوقات با خداوند فقط رابطه علی-معلولی ندارند بلکه صدرا با تکیه بر امکان فقری،رابطه علیت میان خالق و مخلوق را تا مرتبه تجلی،افاضه خالق و در نهایت عین الربط بودن مخلوق به خالق تعالی می بخشد.او مخلوقات را حادثی دانسته که در اثر افاضه و فیض بخشی خداوند،به جلوه گری می پردازند و بازگشت همه این مخلوقات به وجود اصیل خداوند است.بر اثر نظریه تجلی وی که استخراجی از قاعده فلسفی علت و معلول است،مخلوقات به عنوان شئون وجوی حق مطرح می شوند که در مراتب هستی علاوه بر رابطه علی و معلولی میان آنها،جمیعاً عین الربط به خالق محسوب می شوند.در حکمت متعالیه برای انسان از میان مخلوقات جایگاه ویژه ای قائل هستند که آن جایگاه حاصل توانایی بالفعل انسان در درک این تجلی گری ماسواست.این تفکر عرفانی صدرا در تبیین رابطه خالق و مخلوق مورد عنایت فیلسوفان دیگری چون علامه طباطبایی،شهید مطهری و امام خمینی قرار گرفته است که می توان از آنها به عنوان نو صدرائیانی یاد کرد که ضمن حفظ اصالت تفکر صدرایی،هر کدام با سبک خاص خود به بسط و تبیین ارتباط خالق با مخلوق پرداخته اند.نویسنده در این پایان نامه با طرح دیدگاه صدرا در پی نشان دادن روند عقلانی خداباورانه از خلقت در جریان حکمت متعالیه است.از نتایج این پژوهش می توان به سیطره عرفان بر حکیمان متعالیه در بررسی رابطه خالق با مخلوق اشاره کرد که مهم ترین تشابهات این نوصدرائیان به شمار می رود و همچنین نباید از ابتکارات خاص این افراد در بررسی رابطه خالق با مخلوق در حکمت صدرا غافل شد.

اثبات وجود خداوند به عنوان اساسی ترین مساله اعتقادی و معرفتی همواره مورد توجه دانشمندان علوم انسانی بوده است. زیرا پاسخ به این سؤال که آیا خدایی به عنوان آفریدگار و صاحب اختیار جهان هستی وجود دارد یا خیر؟ در تمام شئون زندگی انسان ها از قیبل باورها، انتخاب ها و عملکردها تاثیر مستقیم و بسزایی دارد. پژوهش پیش رو با عنوان استدلال عقلی بر اثبات خدا در کلام امیرالمؤمنین ، در پی اثبات ذات باری تعالی با تکیه بر کلام مولاامیرالمؤمنین حضرت علی  می‌باشد. چرا که ایشان اولین و بزرگترین دانشمند جهان اسلام پس وجود مبارک پیامبراکرم  می‌باشد. لذا بیانات و سخنان ایشان همواره روشن کننده راه حق و حقیت خواهد بود. حضرت امیرالمؤمنین علی این معارف را در کلاس درس و یا به قصد تالیف کتاب منطقی، کلامی و یا فلسفی نفرموده است، بلکه غالبا در حال خطابه و سخنرانی به انتقال مفاهیم دینی از جمله خداشناسی همت گماشته است. بنابراین براهین نقل شده از ایشان بصورت ساختار منطقی و فلسفی امروزه نیست. اما در عین حال حضرت امیرالمؤمنین در پی اثبات ذات باری تعالی به صورت مستقیم به ده برهان اشاره نموده است. که عبارت اند از: برهان صدیقین، برهان فطرت، برهان امکان و وجوب، برهان نظم، برهان حدوث، برهان علیت، برهان حرکت، برهان معقولیت، برهان فسخ عزائم، برهان معجزه. همچنین ایشان با استدلال بر اقسام صفات خداوند، بطور غیر مستقیم، عقل ها را بر وجود موصوف و ذات حضرت حق رهنمون نموده است.

ترجمه ماشینی: تا حدی در تمایل به دفاع از آزادی الهی و تا حدی به این دلیل که تنها راه حفظ صدای انحصاری برای الهیات، بسیاری از الهیات معاصر مکاشفه و تجربیات دینی را به طور مصنوعی محدود کرده و عملاً راه کسانی را که خدا را فراتر از دیوارهای کلیسا می یابند قطع کرده است. در مقابل این گرایش ، دیوید براون بر بخشایندگی الهی و بینش وسیع تری از واقعیت استدلال می کند که خدا را در نظر می گیرد که نمادها (ادبی ، تصویری و مقدس) را وسیله ای برای واسطه بین جهان الهی و وجود مادی خود ما می داند. برای استدلال متقابل الهی و به طور خاص شیوه های بیان خدا در جهان تخیلی وسیع تر ، مستلزم تمرین گوش دادن دقیق است زیرا نمادها در امکانات خود غنی تر و بازتر از آن چیزی است که اغلب کاربران تصور می کنند. این نه تنها در مورد تصاویر کتاب مقدس صادق است ، حتی اشیاء بی جان مانند ساختمانها یا هنرمندان متخاصم ، بلکه هنرمندان خلاق می توانند چیزهای مهمی برای گفتن به مسیحی مومن داشته باشند. یک مقدمه ایده آل که گفتگو را نیز به جلو می برد ، این جلد به مبانی ، قدرت چند ظرفیتی نمادها ، هنرمندان به عنوان الهیات و معنا در معماری دینی می پردازد.

این رساله در پیِ آن بوده یک مسأله خاص یعنی بیان اهل بیت را درباره معرفت فطری خدا، در چارچوب مباحث معرفت‌شناختی جدید تبیین کند. بر این اساس، ابتدا به بررسی چیستی معرفت، رابطه معرفت و اراده، تعریف‌پذیری و معیارپذیری معرفت و تبیین نظریات توجیه معرفت پرداخته شده و نهایتاً قرائتی از مبناگرایی میانه رو را به عنوان قول مختارِ توجیه گزاره‌های معرفتی برگزیده است. بخش دیگر رساله به استخراج یک چارچوب منسجم توحیدی در خانواده حدیثی اهل بیت پرداخته و نشان داده است که در بیان آنان معرفت و شناخت خداوند امری است که از پیش از تولّد انسان در او نهادینه شده است. واپسین بخش رساله نیز به تبیین معرفت‌شناسانه این معرفت نهادینه ـ یعنی معرفت فطری خدا ـ پرداخته است.