آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

مانوئل لويناس در سال تحصيلي (1929-1928) با شرکت در کلاس هاي ادموند هوسرل و مارتين هايدگر در دانشگاه فرايبورگ، يادداشت هاي تز دکتراي خود را که سال بعد با عنوان (نظريه شهود در پديدارشناسي هوسرل) منتشرشد، فراهم آورد. اين کتاب اولين مدخل جدي بر اين مکتب آلماني براي خوانندگان فرانسوي زبان بود؛ با آنکه نزديک به سي سال از انتشار (پژوهش هاي منطقي) هوسرل مي گذشت، جامعه فکري فرانسوي شناخت بسيار محدودي از افکار اين متفکر آلماني داشت.

ترجمه ماشینی : این تز به دنبال ایجاد انقلابی در تفکر مقدس، به ویژه عشای ربانی است. به جای اینکه عشای ربانی را بر حسب ماهیت یا نماد تفسیر کنیم، از نظر پدیدارشناسانه به مظهر- اعلام- تصدیق تعبیر می شود. به این ترتیب، تأکیدات خاص تفکر کاتولیک (تجلی)، یهودی و پروتستان (اعلام، تصدیق) حول مسئله پدیداری پدیده دینی، به‌ویژه پدیده عشای ربانی، جمع می‌شود. به عنوان نماینده هر یک از این سه سنت ایمانی، متفکران برجسته زیر در تقابل دیالکتیکی قرار می‌گیرند: ژان لوک ماریون (کاتولیک، تجلی)، پل ریکور (پروتستان، اعلام/تصدیق) و امانوئل لویناس (یهودی، اعلام/تصدیق). این پایان نامه با تکیه بر اثر اصلی لوئی-ماری شووه، نماد و مقدسات: un relecture sacramentelle de l'existence chrétienne (1987)، به منظور پیشبرد هرمنوتیک انتقادی از آیین مقدس، جنبه پدیدارشناختی متمرکزی را اتخاذ می کند. علاوه بر این، روش الهیات تجدیدنظر طلبانه دیوید تریسی به منظور انجام فرآیندهای توصیف پدیدارشناختی، و به دنبال آن تامل استعلایی، برای ارزیابی وضعیت ادعاهای حقیقتی که توسط پدیده عشای ربانی بیان شده است، به کار می رود.

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه تعیین ویژگی های متمایز فلسفه گابریل مارسل (1889-1973) است. در حالی که آثار او عمدتاً به‌عنوان شکلی از «اگزیستانسیالیسم مسیحی» (به‌ویژه توسط ژان پل سارتر) پذیرفته شده است، و بنابراین در رابطه با سایر فلسفه‌های هستی تفسیر شده است، به نظر من این مانع از درک ویژگی او می‌شود. بنابراین، خوانش جدیدی از اندیشه او را توصیه می‌کنم، که از طریق تحلیل ارائه‌های مختلف فلسفی او از زمان، او را دوباره در سنت فکری قرن بیستم فرانسه قرار می‌دهد. بخش اول پایان نامه مقدمه ای بر فلسفه زمان او ارائه می کند و موقعیت او را در رابطه خاص با هانری برگسون (1859-1941) تحلیل می کند. فصل اول این سؤال را مطرح می‌کند که آیا موقعیت او با درگیری او با ابدیت به خطر می‌افتد، زیرا به نظر می‌رسد که این امر اهمیت زمان را تضعیف می‌کند. با این حال، آنچه از فصل دوم به بعد شروع به ظهور می کند، این است که چنین پرسشی ممکن است با توجه به درک مارسل از فلسفه نامناسب باشد. بخش دوم (فصل سوم و چهارم) سپس به بررسی مفاهیمی می‌پردازد که حالت‌های مختلف کار او بر محتوای استدلال‌هایش دارد: اول، شکل دفتر خاطرات آثار شکل‌دهنده او و استفاده (ادامه) او از سبک روایت اول شخص در داستان‌هایش. مقالات و سخنرانی ها؛ و دوم، شکل (غیر روایی) تئاتر او، که مارسل برای آن اهمیت فلسفی نیز قائل بود. در اینجا، مارسل در کنار پل ریکور (1913-2005) و امانوئل لویناس (1906-1995) خوانده می شود، که همچنین سعی کردند به گونه ای متفاوت به فلسفه بپردازند - چنانکه به ویژه در تصوراتشان از زمان آشکار است. در نهایت، بخش سوم (فصل پنجم) رابطه بین فلسفه و دین مارسل را مورد بازنگری قرار می‌دهد و می‌پرسد ارجاعات او به خدا چگونه بر اساس فلسفه او تأثیر می‌گذارد، و این امر برای تفسیر زمان در کار او چه می‌خواهد. در پرتو این بحث‌ها، نتیجه‌گیری سپس به این موضوع می‌پردازد که فلسفه برای مارسل چیست و بنابراین چگونه باید از او استقبال کرد.

در رویکرد پدیدارشناسانه، بدن فارغ از قواعد و استدلالات عقلی، پدیداری تلقی می‌شود که سوژه را در معرض تجربه قرار می‌دهد. در این رویکرد بحث بر سر نسبت سوژه با بدن و جهان، نه بر بنیاد هستی شناسی سوژه و نه بر اساس شناخت او از جهان، بلکه بر اساس تجربه و مجاورت او با جهان است. این مقاله ضمن پرداختن به پدیدارشناسی هوسرل، مرلوپونتی و لویناس، با تمرکز بر بدن و مفهوم بدنمندی، نقاط اشتراک و نیز تفاوت رویکرد در اندیشۀ این فیلسوفان را تحلیل می‌کند. پژوهش پیش رو با تکیه بر نقطه نظرات فیلسوفان ذکر شده در صدد پاسخگویی به سوالات در هم تنیده ای است که همگی بدنمندیِ سوژه گره خورده اند. در این پژوهش درصدد دانستن این هستیم که سوژۀ بدنمند به چه نحوی خود، جهان و دیگری را درک می‌کند. به اختصار می‌توان گفت: بدن، واسطه، وسیله و شیوه ای برای درک جهان نیست، بلکه بدنمندی وضعیت زیستن حیاتی ما در جهان و امکان زیستن اخلاقی ما با دیگری است. این مقاله با رویکرد پدیدار شناسانه، با شیوۀ توصیفی- تحلیلی با مقایسۀ نقادانه فیلسوفان، در پی پاسخ به پرسش های پژوهش است.

ترجمه ماشینی : زیو لوی در کتاب «از اسپینوزا تا لویناس» در مورد ایده‌های مهم تأثیرگذارترین متفکران یهودی در دوران مدرن از جمله اسپینوزا، مندلسون و لویناس بحث می‌کند. لوی شالوده سیاسی فلسفه‌های اسپینوزا و مندلسون و نقش هرمنوتیک در نوشته‌های اسپینوزا و میمونیدس را توضیح می‌دهد. او تاریخ هرمنوتیک مدرن فلسفی و کتاب مقدس را دنبال می کند و مسائل مربوط به مرگ و مردن را در پرتو مفاهیم سنتی یهودی و معاصر از بدن و روح مورد توجه قرار می دهد. سرانجام، لوی بر اندیشه امانوئل لویناس، مسلماً یکی از مهم ترین فیلسوفان یهودی در نیمه دوم قرن بیستم تمرکز می کند. لوی با بیان و پاسخ به چالش‌ها و معضلات اخلاقی و سیاسی معاصر، موفق می‌شود به میراث غنی تفکر یهودی کمک کند.

ترجمه ماشینی : رافائل وینکلر با بررسی میراث هایدگر، همراه با دریدا، لویناس و نیچه، استدلال می‌کند که این جستجوی حقیقت یا حتی تضادها نیست که تفکر فلسفی را تحریک می‌کند. درعوض، قرار گرفتن ما در برابر چیزهای غیرقابل تصور یا غیرممکن است - با محدودیت های خود فکر. تجربه غیرقابل تصور در مواجهه ما با منحصر به فرد بودن مرگ، تکینگی بودن، و خود و دیگری امکان پذیر است. این «تفکر پایان پذیری» پیامدهای سیاسی نیز دارد، زیرا راهی برای صحبت و ارزیابی غرابت مطلق و به طور ضمنی، غریبه یا بیگانه مطلق به ما می دهد. وینکلر با روشن ساختن نوشته‌های هایدگر در باب هستی‌شناسی، اخلاق و تاریخ ثابت می‌کند که این مواجهه با محدودیت‌های اندیشه یکی از پایه‌های اصلی فلسفه‌های تفاوت هایدگر، لویناس و نیچه است.

فوکو و لویناس از برجسته‌ترین و مهم‌ترین متفکرانی هستند که بر ضرورت انتقاد بنیادی از سوبژکتیویسم عقلانی تأکید کرده‌اند. جریانی که به زعم این دو متفکر از زمان دکارت تا عصر حاضر، توانایی اخلاقی بدن را به نفع آگاهی سرکوب کرده است. فوکو و لویناس به بررسی و تحلیل معیار اخلاقی سوژة بدن‌مند پرداخته‌ و در همین راستا توصیف اساسی و بدیعی از بدن و اخلاق ارائه کرده‌اند. بر همین اساس پیوند سوژه و دیگری را از منظری نو واسازی کرده‌اند. پرسش‌های راهبر ما در ‌این مقاله عبارتند از: لویناس و فوکو چگونه بر پایة مختصات اندیشه-شان، سوبژکتیوتة بدن‌مند اخلاقی را ترسیم کرده‌اند؟ وجوه اشتراک و اختلاف این دو در باب سوبژکتیوتة بدن‌مند اخلاقی چیست؟ مدعای اصلی مقاله این است که اگرچه فوکو و لویناس روش‌ها و دریافت‌های متفاوتی از اخلاقی بودن ارائه کرده‌اند، اما هر دو بر اهمیت بدن به عنوان شرط ضروری و ذاتی بازسازی سوبژکتیوته اخلاقی تأکید دارند. هر دومعنای خاصی از اخلاق ارائه کرده‌اند و به نقد نظریه‌های مربوط به عمل اخلاقی و مجموعة قوانین کلی پرداخته‌اند. همچنین با تأکید بر اهمیت توانایی اخلاقی زبان، به تبیین رابطة اساسی بین سوژه و دیگری پرداخته‌اند و با انتقادهای جدی به زبان سوبژکتیوسم عقلانی به تولد سوژة حقیقت‌گو و سوژة پاسخ‌گو همت گماشته‌اند. به‌طور کلی سوژه بدن‌مند اخلاقی فوکو و لویناس دارای جنبه‌های مشترک اخلاقی، جسمانی، زبانی، زیبایی‌شناختی و تاریخی است.

ترجمه ماشینی : زبان به موضوع اصلی در اندیشه معاصر تبدیل شد. در سنت کلاسیک تا اوایل قرن بیستم، اساساً به عنوان ابزار فکری صرف طراحی شده بود. این رویکرد به زبان به عنوان ابزار تفکر، منجر به جستجوی زبانی جهانی، خنثی و عینی با هدف ساختن علم شد. به این ترتیب، فلسفه نیز در اوایل قرن بیستم، از برخی جریان‌ها (پوزیتیویسم، فلسفه تحلیلی، حلقه وین) به عنوان تحلیل زبان پیش رفت تا آنچه را که باید گزاره‌های معنادار تلقی شود که دانش را تجمیع می‌کند، از تحلیل منطقی-ریاضی. و به ویژه از تأیید تجربی. در پرداختن این فیلسوفان، گزاره های متافیزیک، اخلاق، دین و الهیات بی معنا تلقی می شوند. این رویکرد، همراه با عوامل دیگر، زبان کلامی را زیر سؤال می برد. با این حال، در قلب فلسفه، مسائلی عمیق تر شد که امکان بازیابی ارزش چندین شکل دیگر از زبان ها را فراهم کرد. فهمیده شد که زبان علمی تنها زبانی نیست که دانش را منتقل می کند، بلکه بازی های زبانی وجود دارد. رویکردهایی مانند ویتگنشتاین، هایدگر، لویناس و پل ریکور چنین جنبه متکثری زبان را تعمیق بخشیدند. بنابراین، راه‌هایی گشوده شد که الهیات بتواند (و باید) ماهیت زبان خود را بازتاب دهد. به این ترتیب آدولف گشه به وجود می آید. او به طور سیستماتیک به موضوع زبان الهیات نمی پردازد، حتی الهیات او نیز به صورت سیستمی یا کتابچه راهنمای بزرگ ساختار یافته است. او بخش‌هایی از تأمل را ارائه می‌کند که به ما امکان می‌دهد به موضوع فکر کنیم. به عقیده گشه، باید دوباره شنید و ارزش سخنان ایمان را بازیابی کرد. از نظر او، الهیات سخنی کاملاً در مورد انسان و برای انسان دارد. در گفتگو با فرهنگ معاصر، گشه قصد دارد عقلانیت خاص زبان و گفتمان ایمان را نشان دهد و از این طریق اعلام کند که خداوند مژده ای برای انسان است.

ترجمه ماشینی : این مطالعه با قرار دادن «تولید» چیزی که لویناس «چهره» (/e visage) را در برابر افق نهادش می‌نامد، به مشکل فضای اخلاقی در کار امانوئل لویناس می‌پردازد. در برابر این افق‌ها است که حفظ می‌شود، افق‌هایی مناسب برای بازسازی پدیدارشناختی، که چهره به‌عنوان صورت آشکار می‌شود. از طریق گستردگی تبیین‌های لوینازی مانند «فرزندپرستی»، «باروری»، «برادری»، «آموزش» و «مادری»، وراثت‌پذیری چهره استنتاج می‌شود و چهره در چارچوب محیط ضروری آن - اخلاقیات قرار می‌گیرد. شرایط دلالت آن این محیط دستوری، صحنه‌پردازی یا میزانسن برای رابطه رو در رو که لویناس می‌گوید، با سرعت لویناس، بر اساس اساسنامه و منشأ آن به نمایش گذاشته می‌شود تا میراث چهره ممکن باشد. پیچیده باشد و وضعیت غیر تاریخی آن به چالش کشیده شود. استدلال می‌شود که لویناس، به‌طور غیرضروری، گستره‌ی آنچه را که اجازه می‌دهد به‌عنوان صورت دلالت کند، محدود می‌کند، و بنابراین، فرض‌های نهفته در ضمن، ترکیب و پیکربندی صورت را در اثر او تنظیم می‌کنند. این پوزیتاها از جایگاه خود رها شده و با هدف ارزیابی تأثیر آنها بر توسعه اندیشه لویناس مورد بررسی انتقادی قرار خواهند گرفت. با توسل به پدیدارشناسی های ادموند هوسرل و مارتین هایدگر، ارائه لویناس از فضای اخلاقی (فضای اخلاق) در پرتو پدیدارشناسی هایی که ظاهراً آنها را قطع می کند، ارزیابی خواهد شد. قاطعیت بینش اخلاقی اولیه لویناس در رابطه با تصویرهای فرهنگی و مذهبی که او به آنها متوسل می شود ارزیابی خواهد شد. تنش یا پیچش بین آثار «اعترافی» و «فلسفی» لویناس آشکار خواهد شد و تلاقی زیربنایی آنها مطرح خواهد شد. تلاش شده است تا خط سیر کلی اندیشه لویناس ترسیم شود و پروژه لویناس به عنوان یک کل مورد بررسی قرار گیرد، به گونه ای که ممکن است مشکل انتخاب شده به اندازه کافی مورد توجه قرار گیرد.