آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

فاقد چکیده

لقد كانت لـ إيمانويل ليفيناس مرجعية أدبية، انطلق منها ليبني صرح فلسفته الإيتيقية، ومن ثمة يبني نزعته الإنسانية تتمثل هذه المرجعية في الأدب الروسي، وقد ذكر الدكتور عبد الوهاب المسيري في موسوعته أن إيمانويل ليفيناس تعلم اللغة الروسية، وربما هذا ما شجعه على قراءة التراث الأدبي الروسي، وفي هذا يقول الدكتور عبد الوهاب المسيري:" وقد ترك الأدباء الروس مثل بوشكين وجوجول أثرا عميقا فيه، ولكنه كان يرى أن أعمقهم أثرا فيه هو الأديب الروسي دوستويفسك وخصوصا رؤيته للمسؤولية نحو الآخر" وإن كان إيمانويل ليفيناس قد تأثر بالأدب الروسي فهذا لأن الأدب الروسي من خلال رواياته ومسرحياته تضمن نزعة إنسانية، بدليل أن جل الروايات الروسية تناولت المشاكل التي يعاني منها الإنسان مثل الفقر والحرمان، المرض والظلم، أي أنها عالجت واقع الإنسان وعرضت أهم الحالات اللاإنسانية التي يعيشها .

ترجمه ماشینی: این متن استدلال می‌کند که الهیات در درجه اول قصد اخلاقی دارد. رابطه بین الهیات و اخلاق در این کتاب با اشاره به کارل رهنر و امانوئل لویناس بررسی شده است.

امانوئل لویناس (1906-1995 م) فیلسوف فرانسوی است و تفکر او از دو خاستگاه متفاوت فلسفه گفت و شنودی یهودی و پدیدار شناسی سرچشمه می‌گیرد. کتاب حاضر شامل گفت‌وگوهای لویناس با فیلیپ نمو در سال 1981 است. ده گفت وگوی مزبور مسیرتحول تفکر لویناس را از دوران دانشجویی تا واپسین مقالات و کتاب‌هایش در دهة 1970 به تصویر می‌کشند. لویناس فیلسوف اخلاق است؛ و به گفتة فیلیپ نمو یگانه اخلاق‌گرای تفکر معاصر. به نظر لویناس، فلسفه از همان روزگار طفولیت خویش مبتلا به حساسیتی علاج ناپذیر بوده؛ هراس از غیری که غیر می‌ماند. بدین ترتیب، فلسفه‌ همواره کوشیده دیگری را به نحوی به چیزی دریافتنی و فراچنگ گرفتن موکول کند؛ از وجود و ذات گرفته تا دیگر مقولات متافیزیکی. لیکن، به زعم لویناس، پرسش راستین آدمی چیزی جدای از وجود و فراسوی ذات است و ساختار بنیادی سوژه بودن انسان همان قرار گرفتن در معرض دیگر است.

این مقاله به بررسی تقدم اخلاق بر فلسفه نزد لویناس پرداخته است. لویناس با محور قراردادن «دیگری» در کانون اخلاق خود نگاهی کاملاً متفاوت با نگاه سنتی به اخلاق اتخاذ کرده و مفاهیمی از قبیل دیگری، چهره، زبان، نامتناهی، تعالی را در تقابل با مفاهیمی مثل من یا خود، حلول، بازنمایی و تمامیت قرار می­دهد. او بر همین اساس اخلاق را بر فلسفه مقدم می­داند و اخلاق خود را نوعی فلسفة اولی معرفی می­کند که ماهیتاً با فلسفة اولی غربی تفاوت بنیادی دارد. البته مراد لویناس از فلسفة اولی معنای وسیع­تر آن را شامل می­شود که معرفت‌شناسی نیز در داخل آن قرار می­گیرد. اخلاقی که لویناس از آن دفاع می­کند عرصه تعالی است نه حلول چنانکه در فلسفه سنتی حاکم بوده است. همچنین اخلاق او با اصالت دادن به دیگری فلسفه و اخلاق غرب را به دلیل اصالت من و خودپرستی و در نهایت به دلیل فروکاستن دیگری به خود ضداخلاقی توصیف می­کند.

ترجمه ماشینی : مفهوم آخرت شناسی در اصل از الهیات سرچشمه می گیرد: با این حال فیلسوفان معاصر ابتدا توسط هایدگر سپس توسط لویناس و دریدا فراخوانده شده اند. شرایط امکان این ژست فلسفی چیست؟ به طور خاص فلسفی چگونه است؟ و عملکرد و پیامدهای آن چیست؟ مطالعه تبارشناسی آخرت‌شناسی در فلسفه کانت، هگل، نیچه و هایدگر نشان می‌دهد که آخرت‌شناسی تنها زمانی در فلسفه قابل استفاده است که ابتدا از غایت‌شناسی، الهیات و هستی‌شناسی جدا شود. سپس به یک انگیزه اصلی (هم الگو و هم یک نیروی محرکه فلسفی) در فلسفه لویناس و دریدا در گفتگو با مسیحیان و پدیدارشناسی یهودی تبدیل می شود. به عنوان یک اصل اخلاقی و بی محتوا، به شدت ضد هستی شناسانه، عبارت است از قطع حضور (هم زمان و هم ذات): آخرت شناسی زمان حال. بنابراین، مسئله‌سازی سه‌گانه حد را تشکیل می‌دهد: محدودیت‌های بین رشته‌ها (الهیات و فلسفه) را می‌شکند. محدودیت آرم مجموعه های آن (شکست آن)؛ و محدودیت تاریخی (افق) ایجاد و برداشت اخلاقی از واقعه را در هم می شکند.